Τα πάθη που ενώνουν

1. Χαρά Στο πάθος της χαράς βλέπουμε καθαρά τη σύνδεση. Δεν ανέχεται την απομόνωση. Στις εκδηλώσεις του: αναζήτηση του άλλου, εναγκαλισμός κλπ., φανερώνεται η τάση για συνεργασία, επικοινωνία και κοινή απόλαυση. Επίσης και η εξωτερική έκφραση είναι συνδετική, είναι σα να λέμε μια χειραψία, μια θερμότητα που ακτινοβολεί στον άλλο και τον ανυψώνει κι αυτόν. Σ' αυτό το πάθος υπάρχουν όλα τα απαιτούμενα για μια συνένωση. Επίσης κι εδώ δε λείπει η ανερχόμενη γραμμή. Και σ' αυτή την περίπτωση έχουμε επίσης έναν άνθρωπο που φτάνει από το αίσθημα της δυσαρέσκειας...

Τα πάθη που χωρίζουν

Τα πάθη είναι έντονες μορφές εκείνων των φαινομένων που χαρακτηρίσαμε σαν ιδιότητες του χαρακτήρα. Είναι χρονικά περιορισμένες μορφές κίνησης του ψυχικού οργάνου που εξωτερικεύονται κάτω από την πίεση ενός γνωστού ή άγνωστου σκοπού και, όπως και ο χαρακτήρας, έχουν μια κατεύθυνση προς ένα σκοπό. Δεν είναι καθόλου αινιγματικά και ασαφή φαινόμενα. Εμφανίζονται πάντα εκεί που έχουν ένα νόημα, που αντιστοιχούν στη μέθοδο ζωής, στην κατευθυντήρια γραμμή ενός ανθρώπου. Επίσης κι αυτά έχουν σα σκοπό να επιφέρουν μια αλλαγή, να αλλάξουν την κατάσταση προς όφελος...

Πόνος, η πύλη της σοφίας

Κάθε πόνος είναι σπόρος φώτισης, επειδή ο πόνος σε σπρώχνει να αναζητήσεις τη σοφία. Μπορείς να πεις ότι ο πόνος σε οδηγεί στη φώτιση, μα δεν μπορείς να πεις ότι ο πόνος είναι η ίδια η φώτιση. Το σώμα και ο νους σου είναι το χωράφι. Ο πόνος είναι ο σπόρος, η σοφία είναι το κλαδί και η φώτιση ο καρπός. Ο Πόνος είναι Σπόρος Φώτισης, ο άνθρωπος που βλέπει τη ζωή σαν μια οργανική ενότητα αποδέχεται τον πόνο. Ο πόνος οού δημιουργεί την ανάγκη να αναζητήσεις την αλήθεια. Αλλιώς, θα βαριόσουν, θα κοιμόσουν, θα ήσουν σαν φυτό. Μην ανταγωνίζεσαι τον πόνο. Να νιώθεις...

Η ντροπή ... κατά τον Αριστοτέλη

Τώρα ποιά πράγματα ντρέπονται οί άνθρωποι ή αντίθετα γιά ποιά δέν αισθάνονται καμμιά ντροπή, καί μπροστά σέ ποιους και σέ ποιά κατάσταση ευρισκόμενοι, γίνεται φανερό από τα ακόλουθα. Άς ορίσουμε τή ντροπή ώς ενα είδος λύπης ή ταραχής πού προέρχεται από τά κακά εκείνα, τά παρόντα, παρελθόντα ή μέλλοντα, πού φαίνονται δτι οδηγούν στην ανυποληψία, ενώ ή αναισχυντία είναι κάποια περιφρόνησις και αδιαφορία γιά τά ϊδια αυτά κακά. Άν λοιπόν έτσι ορίζεται ή ντροπή, πρέπει νά ντρέπεται κανείς γιά έκεΐνα τά κακά πού φαίνονται δτι είναι αισχρά ή γιά μάς ή γιά κείνους...

Ασάφεια

Ας υποθέσουμε πως κάποιος μας ζητάει να του δώσουμε έναν σωρό από σιτάρι ως πληρωμή για το έργο που έχει κάνει. Προφανώς ένας κόκκος σιταριού δεν είναι σωρός αλλά ούτε και δύο κόκκοι σιταριού κάνουν έναν σωρό. Μήπως όμως αν ρίξουμε τρεις κόκκους σιταριού στο έδαφος, αυτοί κάνουν έναν σωρό; Η απάντηση είναι και πάλι όχι. Όμως αν συνεχίσουμε να ρίχνουμε κόκκους, τότε θα έρθει κάποια στιγμή που θα σχηματιστεί ένας σωρός από κόκκους σιταριού. Το πρόβλημα είναι πως δεν προκαθορισμένο τι καθιστά έναν σωρό από κόκκους σιταριού! Αυτό το παράδοξο είναι γνωστό ως...

Θυμός και ανθρώπινες συγκρούσεις

Ένα σημαντικό βήμα για τη μείωση της πιθανότητας συγκρούσεων, είναι να αναγνωρίζουμε τις καταστάσεις και τις συνθήκες που μας δημιουργούν προβλήματα. Ένα άλλο βήμα είναι ν’ αναγνωρίζουμε τα σημάδια (έκφραση προσώπου, φωνή και στάση του σώματος) που μας φανερώνουν ότι το άλλο πρόσωπο θυμώνει, καθώς και εκείνα τα σημάδια (αλλαγές στις κινήσεις του σώματος και στον τρόπο σκέψης) που μας δείχνουν ότι κι εμείς οι ίδιοι θυμώνουμε. Αυτά τα σημάδια μάς προσφέρουν έγκαιρες προειδοποιήσεις ότι το πρόβλημα πλησιάζει, και ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να δράσουμε,...

Η γνωσιοθεωρία του Ρενέ Ντεκάρτ

Ι. Ο Ντεκάρτ (1596-1650) γεννήθηκε στην Τουραίνη (στην πόλη που σήμερα φέρει το όνομα του και είναι κοντά στην Τουρ (όπου, πριν μερικά χρόνια, έγινε Διεθνές Συνέδριο για τον δυϊσμό), οι γονείς του ήταν ευγενείς, σπούδασε σε Κολλέγιο Ιησουητών, τέλειωσε στα 17 του έχοντας αφομοιώσει όλη τη γνώση της εποχής, αλλά παραμένοντας ανικανοποίητος από όλες τις επιστήμες, εκτός από τα Μαθηματικά. Ταξίδεψε πολύ υπηρετώντας στον βαυαρικό στρατό. Τον χειμώνα του 1619 συνέλαβε, στη Βαυαρία, κοντά στον Δούναβη, ενορασιακά, τη μέθοδο που θεώρησε ως αληθινή για τη...

Νίκος Λυγερός, ΑΟΖ: Δύο ζητούμενα με μια κίνηση: εθνική κυριαρχία και ανάπτυξη

Το βίντεο της διάλεξή του Νίκου Λυγερού στην εκδήλωση με τίτλο "ΑΟΖ: αφήνουμε πίσω μας το χθες, νέες γενιές -νέες πολιτικές - 2 ζητούμενα με μια κίνηση: εθνική κυριαρχία και ανάπτυξη" Θεσσαλονίκη, Σάββατο 31 Μαρτίου 2012. Έγινε λεπτομερής αναφορά στα ακόλουθα ζητήματα, ενώ το βίντεο ακολουθεί στο τέλος της ανάρτησης. Μεσογειακές ΑΟΖ. Όταν εξετάζουμε σε συνδυασμό το πλαίσιο της Μεσογείου και το πλαίσιο της ΑΟΖ, αντιλαμβανόμαστε ότι αλλάζουν επί της ουσίας οι συσχετισμοί των χωρών. Λόγω των αποστάσεων, η επιρροή...

Λόγος καί Λογοκρατία (Μέρος 2/2)

"Αν Ερευνήση κάνεις συγκριτικά τά διάφορα λογοκρατικά φιλοσοφικά συστήματα, καπιταλιστικά καί μαρξιστικά, βλέπει, οτι παρά τις φαινομενικές διαφορές τους, όλα Ανεξαιρέτως παρουσιάζουν ένα κοινό παρονομαστή, κορυφαίο καί καθοριστικό: όδηγοϋν κατευθείαν στήν ύποβάθμιση του Ανθρώπου από τό έπίπεδο του homo sapiens στό έπίπεδο του homo oeconomicus, Από τό έπίπεδο τής πνευματικά αυτοτελούς καί ελευθερωμένης προσωπικότητας στό έπίπεδο του υλικά Εξαρτημένου δούλου, του πλάσματος δηλαδή Εκείνου πού έξαλλοτριώνει ο,τι Ανώτερο καί ίδεαλιστικό του χάρισε ή Φύση, προκειμένου...

Λόγος καί Λογοκρατία (Μέρος 1/2)

Γιά τον 'Έλληνα (μαθηματικό Ευκλείδη ύπάρχει ή έξης πληροφορία: «Όταν κάποιος, πού άρχισε νά διδάσκεται γεωμετρία άπό τον Ευκλείδη καί εμαθε το πρώτο θεώρημα, τον ρώτησε τί κέρδος Θά εχη τώρα πού τό εμαθε, ό Ευκλείδης κάλεσε τον δοϋλο του και του είπε: «δός του τρεις δεκάρες, έπειδή πρέπει νά κερδίζη άπ' αυτά πού μαθαίνει». Το Ιστορικό αυτό άνέκδοτο άπεικονίζει καλύτερα άπό κάθε συστηματική άνάλυση τήν διαφορά μεταξύ του λειτουργού του Λόγου, τής ύπερχρονικής άρχής πού ένώνει και συντηρεί τόν Κόσμο, καί του όπαδου τής σύγχρονης καπιταλομαρξιστικής Λογοκρατίας....

Νίκος Λυγερός: Τα φαινόμενα δεν απατούν

«Πιστεύουμε ότι ακολουθούμε ασταμάτητα τη ροή της φύσης, ενώ δεν κάνουμε τίποτε παραπάνω από το να στεκόμαστε και να μελετάμε τις μορφές μέσα από τις οποίες τη θαυμάζουμε.» Ludwig Wittgenstein. Έχουμε την τάση να θεωρούμε ότι τα φαινόμενα απατούν. Λες και ισχύει η προϋπόθεση ότι η κοινωνία είναι αληθινή και γνήσια. Πολλές φορές, η ίδια η επιστήμη δεν είναι παρά μία τοπική παραπλάνηση που διαρκεί. Επιπλέον ξεχνάμε ότι όλα ερμηνεύονται από τον εγκέφαλό μας που αποτελεί, στην ουσία, το πιο κρίσιμο στοιχείο της μετάδοσης της πληροφορίας στη γνώση. Ζούμε...