Θέματα φιλοσοφικά, επιστημονικά, κοινωνικά, ψυχολογικά, για τον άνθρωπο. Νευροεπιστήμες, εγκέφαλος,συνείδηση και νοημοσύνη. Νίκος Λυγερός.

Όλες οι ανθρώπινες έννοιες είναι προβολές του ανθρώπινου πνεύματος γι'αυτό σε τελική ανάλυση πολλές φορές είναι απατηλές. Δεν βλέπουμε την πραγματικότητα , την αντιλαμβανόμαστε (όπως νομίζουμε εμείς πως είναι). Ο,τι βλέπουμε είναι μια ερμηνεία της πραγματικότητας, που βασίζεται σε υποκειμενικά, ελαττωματικά ή προκατειλημμένα παραδείγματα. Αυτό έχει επιπτώσεις όχι μόνο στο πώς καταλαβαίνουμε τον κόσμο, αλλά και πώς καταλαβαίνουμε τους ανθρώπους... Όταν κάποτε ρώτησαν τον Ηράκλειτο πώς γνωρίζει όσα γνωρίζει απάντησε: «ερεύνησα τον εαυτό μου». Όμως δεν αρκεί μόνο η αυτογνωσία, χρειάζεται και η εμπάθεια... O Σωκράτης, μέσω της μεθόδου διαλόγου που είχε αναπτύξει, εκμαίευε (εξ ου και Μαιευτική Μέθοδος) από τον συνομιλητή του την αλήθεια/γνώση που είχε μέσα του αλλά δεν γνώριζε. Ο άνθρωπος δε μπορει να αναζητά αυτό που δε γνωρίζει γιατί τότε δεν ξέρει τί να αναζητήσει αλλά ούτε αυτό που γνωρίζει μπορεί να αναζητά γιατί το ξέρει ήδη. Ο άνθρωπος τίποτε νέο δε μαθαίνει, παρά μόνο παίρνει συνείδηση των όσων ήδη γνωρίζει. Η γνώση (μάθηση) είναι ανάμνηση (ενθύμιση) , υπάρχει λοιπόν η ανάμνηση μέσα μας...

Νίκος Λυγερός : Ο Χιλιάνθρωπος

Νίκος Λυγερός : Ο Χιλιάνθρωπος.

Ο Χιλιάνθρωπος
Ν. Λυγερός 


Το μοναστήρι είχε κλείσει.
Δεν περίμενε κανένα πια.
Αυτό πίστευαν τουλάχιστον οι καλόγριες.
Δεν είχε πει τίποτα.
Κοίταξε τον ουρανό.
Αυτός θα ήταν ο τρούλος της εκκλησίας.
Είχε μάθει για την απαγόρευση.
Κι έπρεπε να βρει τον Πέτρο.
Όσο πιο γρήγορα γίνεται, σκέφτηκε.
Έτσι άρχισε ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα του Χρόνου.
Έπρεπε να τρέξουν για να περπατήσουν
όσο πιο αργά γινόταν πάνω στους αιώνες,
λες κι ήταν θάλασσα.
Ποιος θα μπορούσε να προετοιμαστεί
για μια τέτοια πορεία;
Ποιος θα μπορούσε να ήταν στην αρχή;
Αυτός που ήταν ήδη έτοιμος.
Αυτός που είχε ζήσει το τέλος.
Αυτός ήταν ο Χιλιάνθρωπος.


Η βάρβαρη επίθεση
Ν. Λυγερός 


Η βάρβαρη επίθεση χτύπησε τους προσκυνητές.
Ή μάλλον αυτούς που δεν είχαν αποδεχθεί την απαγόρευση.
Οι δικοί μας δεν μπορούσαν να γονατίσουν.
Κανείς δεν είχε δικαίωμα να απαγορεύσει τον Σταυρό.
Εδώ και αιώνες οι δικοί μας τον τιμούσαν.
Και οι τόποι είχαν αγιάσει.
Η συνέχεια δεν είχε σταματήσει.
Έως την απαγόρευση.
Η βαρβαρότητα ήθελε να σπάσει τη συνέχεια.
Δεν ήθελε να υπάρχει το μονοπάτι του φωτός.
Ακόμα και τη νύχτα όταν ο Θεός φώτιζε το σπίτι του.
Έτσι χτύπησαν τους αθώους που ήταν άοπλοι.
Και σκότωσαν όσους αντιστάθηκαν.
Σπάνιοι ήταν αυτοί που τα κατάφεραν.
Κι ο Πέτρος ήταν ένας από αυτούς.
Αυτό είχε μάθει ο Δάσκαλος των αρμάτων.
Δεν είχε στενοχωρηθεί.
Αλλά ένιωθε την πληγή.
Και κάθε αθώος ήταν μια πληγή.
Θυμήθηκε παλιότερες μάχες.


Πριν αρχίσουν τα χίλια
Ν. Λυγερός 


Ήταν πριν αρχίσουν τα χίλια.
Είχε γίνει μια προσπάθεια.
Η βαρβαρότητα νόμιζε ότι δεν είχε όρια.
Κι όμως αυτά τα όρια τέθηκαν.
Είχε παρθεί η απόφαση.
Κανείς δεν θα περνούσε.
Τα ποτάμια θα παρέμεναν ακίνητα.
Όποια και να ήταν η ορμή των εχθρών
θα στέκονταν όλοι τους ακίνητοι.
Ούτε ένα βήμα πίσω.
Κι έτσι κι έγινε.
Αλλά ποιος μπορούσε να το πιστέψει;
Κανένας βέβαια.
Εκτός από αυτούς που το είχαν ζήσει.
Και δεν είχαν πεθάνει στη μάχη.
Το σφυροκόπημα ήταν ακάθεκτο.
Διότι δεν υπήρχε καμία άλλη επιλογή.
Ο Δάσκαλος είχε δει αυτούς τους ανθρώπους
που είχαν θυσιαστεί έως τον τελευταίο
για να μην περάσει η βαρβαρότητα.
Κι είχαν νικήσει.


Είχαν κατεβεί στον ήλιο
Ν. Λυγερός 


Είχαν κατεβεί στον ήλιο.
Γιατί δεν έφτανε το όριο.
Έπρεπε να συνεχίσουν τον αγώνα.
Και να απελευθερώσουν τα κατεχόμενα.
Κάθε άγιος έκανε και τα δικά του θαύματα.
Ο λευκός ίππος είχε παίξει το ρόλο του.
Σιγά σιγά η σκακιέρα είχε αλλάξει.
Οι αθάνατοι μάθαιναν να πεθαίνουν.
Ενώ οι θνητοί με τις πράξεις τους
άγγιζαν για πρώτη φορά την αθανασία.
Όχι ως ένα τέχνασμα.
Αλλά μέσω του θανάτου και της μνήμης.
Η συλλογική μνήμη μάθαινε για τις υπερβάσεις.
Δεν υπήρχαν μόνο οι παραβολές.
Ήταν και οι υπερβολές.
Μόνο που ήταν η αλήθεια.
Γιατί κανείς άλλος δεν θα άντεχε τα γεγονότα.
Έτσι άρχισαν και οι θρύλοι.
Μόνο που ο Δάσκαλος ήξερε για την ιστορία.
Κι αυτό επαρκούσε, προς το παρόν.


Η πτέρυγα της Βασίλισσας
Ν. Λυγερός 


Η σκακιέρα είχε μεγαλώσει με τους αιώνες.
Η εμβέλειά της άγγιζε όχι μόνο τις μεσοθάλασσες
αλλά και την Μεσόγειο.
Το απέραντο γαλάζιο είχε αποκτήσει νόημα.
Και δεν ήταν πια ουρανός.
Μετά τον τρούλο, το βάπτισμα.
Η καινοτομία είχε αγγίξει τα χίλια χρόνια.
Όμως τώρα κινδύνευε και πάλι.
Κι έπρεπε να δοθεί νέος αγώνας.
Όλοι πίστευαν ότι ήταν της στιγμής.
Μόνο ο Πέτρος κι ο Δάσκαλος κατάλαβαν.
Χωρίς να το αντιληφθούν είχαν φτάσει.
Αλλαγή φάσης.
Νοητικό σοκ.
Η πτέρυγα της Βασίλισσας είχε αναπτυχθεί
και κανείς δεν είχε προβλέψει τη συνέχεια.
Τώρα δεχόταν πιέσεις και καταπιέσεις
από την πλευρά του Βασιλιά.
Του μοναδικού που όριζε την ταχύτητα
του Χρόνου και της μνήμης.



Ερυθρός σταυρός
Ν. Λυγερός


Ερυθρός σταυρός.
Λόγω του αίματος και της πληγής.
Αναρωτιόταν αν ο Πέτρος είχε αντέξει.
Δεν είχε καταφέρει να μάθει πού ήταν.
Κι όμως η συνάντηση έπρεπε να γίνει.
Αλλιώς το τέλος δεν θα είχε αρχή.
Ο Δάσκαλος είχε κατεβεί με τις πολιορκίες.
Κι αυτές δεν σταματούσαν παρά μόνο στη θάλασσα.
Από την άλλη πλευρά ο Πέτρος άγγιζε
το ίδιο απέραντο γαλάζιο δίχως να ξέρει.
Ήθελε κι αυτός να βρει το φίλο του
για να του πει όλα όσα είχαν υποστεί.
Ήταν στο μυαλό του όταν περπατούσε
για ώρες ολόκληρες για να ξαναβρεί
την αγαπημένη του πατρίδα.
Ήταν σαν να τον κρατούσε με τη σκέψη του.
Τότε ο Δάσκαλος ένιωσε την παρουσία του.
Έπρεπε να επιστρέψουν στην αρχή.
Εκεί, πέρα από την αντίσταση.
Για την αντεπίθεση.


Μπροστά στο ναό
Ν. Λυγερός


Την ώρα της προσευχής, ο καθένας από την
πλευρά του κοίταζε τον ίδιο ουρανό.
Δεν είχαν άλλη εκκλησία.
Και τα μοναστήρια είχαν κλείσει.
Όλοι φοβόντουσαν τη βαρβαρότητα.
Γιατί δεν την είχαν αντιμετωπίσει.
Ενώ ο αθώος κι ο Δίκαιος ήξεραν.
Και γνώριζαν τη λύση.
Ήταν έτοιμοι κι έπρεπε να προετοιμάσουν
τους λαούς του Σταυρού.
Δίχως αυτούς το πέρασμα θα παρέμενε
κλειστό οριστικά.
Όμως και οι λαοί υπέφεραν ήδη.
Ακόμα και χωρίς να ξέρουν.
Το έβλεπαν οι παπάδες σε κάθε εκκλησία.
Δεν υπήρχε χωριό που δεν πήγαινε.
Ήταν σαν να ήξεραν ότι κάτι θα γινόταν.
Ποιος όμως μπορούσε να φανταστεί το
μέγεθος και την εμβέλεια της υπέρβασης;
Ήταν τεράστια για να αντιμετωπίσουν
τα κτήνη της βαρβαρότητας.


Οι ασπίδες της ανάγκης
Ν. Λυγερός


Η ανάγκη δεν επαρκούσε.
Δεν θα ήταν μια μάχη και μόνο.
Και δεν θα κρατούσε μερικές εβδομάδες.
Ποτέ στην ιστορία της Ανθρωπότητας
δεν είχε γίνει το ανάλογο.
Δεν υπήρχε προηγούμενο.
Ενεργοποίηση της μνήμης μέλλοντος.
Οι μαθητές έπρεπε να γίνουν μαχητές.
Μόνο έτσι θα ζούσαν οι ασπίδες της ανάγκης.
Γιατί κάποιοι έπρεπε να προστατέψουν
και τους λαούς.
Και το Νοσοκομείο είχε τα όριά του.
Ενώ τώρα κανένας χώρος δεν επαρκούσε.
Όλα ήταν θέμα Χρόνου.
Για την Ανθρωπότητα.
Η συνέχεια ήθελε εξέλιξη.
Κι η εξέλιξη θυσίες.
Η συνέχεια της εξέλιξης.
Η εξέλιξη της συνέχειας.
Τίποτα άλλο.
Τόσο απλά.


Τα σπαθιά της διαθήκης
Ν. Λυγερός


Η βαρβαρότητα δεν είχε σταματήσει ούτε στιγμή.
Για αυτήν ο στόχος ήταν όχι μόνο ο αφοπλισμός
αλλά η οριστική εξόντωση.
Δεν ανεχόταν κανένα στον ζωτικό της χώρο.
Κι αν αυτός ήταν άγιος για τους δικούς μας,
αδιαφορούσε παντελώς.
Σημασία είχε η συστηματική καταστροφή.
Ο Δάσκαλος κι ο Πέτρος είχαν αντιληφθεί
ότι οι βάρβαροι δεν είχαν σκοπό να σταματήσουν
τους προσκυνητές και μόνο αλλά κάθε
πέρασμα για να πεθάνει ο τόπος.
Έτσι σκέφτηκαν τα σπαθιά της διαθήκης.
Αυτό δεν το είχαν προβλέψει οι βάρβαροι.
Είχαν παραμείνει σε τακτικό επίπεδο.
Δεν ήξεραν από υψηλή στρατηγική.
Ακόμα λιγότερο από διαχρονική.
Κι όσον αφορά στη στρατηγική της Ανθρωπότητας
ήταν απλώς αδιανόητο.
Τα τέρατα γνώσης είχαν το προβάδισμα.
Και πήραν την πρωτοβουλία.


Ο αρχικός όρκος
Ν. Λυγερός


Μετά από μήνες κατάφεραν να βρεθούν.
Μακριά από τα μέτωπα.
Στο πνεύμα της αντίστασης.
Στην αντίσταση του πνεύματος.
Εδώ ο ναός ήταν ανοιχτός σε όλους.
Δεν υπήρχε φόβος.
Ο λαός είχε μάθει πια.
Μετά από τόσες ομιλίες ήξερε για την ουσία.
Και καμία εξουσία δεν μπορούσε να του αντισταθεί.
Ύστερα από χρόνια ήταν και πάλι μαζί.
Ο Πέτρος και ο Δάσκαλος.
Ο αθώος και ο Δίκαιος.
Εδώ ορκίστηκαν με τους άλλους.
Για να αρχίσει ο αγώνας.
Και μαζί του η αντεπίθεση ενάντια στη βαρβαρότητα.
Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει αυτό το θρύλο;
Ποιος θα μπορούσε να συγκινηθεί;
Αυτοί που ήταν στο ναό.
Αυτοί που έκλαιγαν με τα κεριά.
Κι ο Χιλιάνθρωπος.



Το προηγούμενο αίτημα
Ν. Λυγερός


Μετά από αιώνες είχαν χαθεί μερικά στοιχεία.
Όχι όμως και τα θεμέλια.
Έτσι έφτασε η επιστολή της Ανατολής Εκκλησίας.
Τα δύο άκρα του Σταυρού είχαν ενωθεί.
Και είχαν πλέον τον ίδιο σκοπό.
Η σκακιέρα ήταν πια μία και μόνο.
Και στο κέντρο, η Μεσόγειος θάλασσα.
Δίχως να ξεχαστούν τα νησιά, οι μεσοθάλασσες.
Δεν θα ήταν πια αγώνας.
Αλλά ένας πόλεμος εγκεφάλων.
Αφού οι θρύλοι υπήρχαν ήδη, ο Δάσκαλος και ο Πέτρος θα τους συνέχιζαν.
Ο μύθος ήταν η ουσία της ιστορίας.
Κι όσοι δεν το γνώριζαν, περιορίζονταν στο να μελετούν εκ των υστέρων το έργο που ονόμαζαν ιστορία της Ανθρωπότητας.
Ενώ η Ανθρωπότητα ήταν ο θρύλος.
Είχε χτιστεί με θρυλικά στοιχεία που υποστήριζαν οι υπηρέτες της.
Οι αθώοι και οι Δίκαιοι ενάντια στη βαρβαρότητα.


Ήταν πριν την Δευτέρα
Ν. Λυγερός


Ήταν πριν την Δευτέρα.
Όμως όλοι περίμεναν ήδη την εμφάνιση.
Είχαν προηγηθεί οι Άγιοι μέσα στις μάχες.
Μόνο που τώρα ερχόταν ο πόλεμος.
Κι όλοι ήξεραν τι σημαίνει αυτό.
Έτσι ο πάνοπλος ιππότης είχε αρχίσει την πορεία του στο πνεύμα του λαού.
Κι όσοι τον συναντούσαν ήξεραν ότι θα άλλαζε ο κόσμος και η πραγματικότητα.
Είχαν περάσει τα χίλια χρόνια.
Όμως ήταν το ίδιο πνεύμα.
Κι έλεγε πάντα τα ίδια με τον ίδιο τρόπο.
Μόνο έτσι λειτουργούσε η στρατηγική της Ανθρωπότητας εδώ και αιώνες γιατί η διαχρονική δεν επαρκούσε.
Είχε φτάσει στα όρια της.
Και η μοναξιά της είχε πεθάνει.
Έτσι όταν ο Δάσκαλος κι ο Πέτρος συναντήθηκαν στον ιερό ναό, ο λαός ήταν προετοιμασμένος.
Ήταν μάλιστα σ’ ετοιμότητα.


Για να έρθει πρέπει να σηκωθεί
Ν. Λυγερός


Για να βρεθούν οι αναστημένοι νεκροί, οι ζωντανοί και οι Δίκαιοι έπρεπε να έρθει.
Το ήξεραν και οι δύο.
Όμως ο Πέτρος είχε προσθέσει μια πρόταση.
Στην αρχή δεν είχε δώσει την πρέπουσα σημασία ενώ υπήρχε ήδη το προφητικόν.
Κοίταξε προσεχτικά τον Ερημίτη.
Τότε είδε τον προφήτη.
Κι εκείνος είδε τον Δάσκαλο της Δικαιοσύνης.
Είχε έρθει λοιπόν η ώρα της δικαιοσύνης.
Μετά από τόσες σφαγές αθώων κάποιος έπρεπε να πει ότι φτάνει πια.
Έτσι ο Χιλιάνθρωπος έγινε η Θεού θέληση για να σταματήσει επιτέλους τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας.
Σηκώθηκε ένας ολόκληρος λαός με το σπαθί του.
Δεν μπορούσε πια να περιμένει.
Το ποτάμι της ιστορίας είχε γεμίσει νεκρούς.
Κι ήταν η ώρα της Ανάστασης.


Η πρώτη διακλάδωση
Ν. Λυγερός


Εξέτασαν μαζί όλα τα δεδομένα.
Υπήρχε μια χρονική διαφορά.
Ο Πέτρος θα έφευγε πρώτος με τον λαό.
Ο Δάσκαλος δεύτερος με τους ιππότες.
Η στρατηγική λειτουργούσε με αυτά που είχε και ποτέ με αυτά που θα ήθελε.
Δεν ήθελαν τίποτα λοιπόν.
Παρά μόνο αυτό που είχαν.
Έτσι ξεκίνησαν το πιο μακρύ δρόμο της ζωής τους αλλά και των επομένων.
Έτσι η στρατιά του λαού πέρασε διαδοχικά από την Κολωνία, τη Σόφια, τη Φιλιππούπολη, την Ανδριανούπολη και στη συνέχεια την Κωνσταντινούπολη.
Εκεί αποφασίζουν να περιμένουν.
Αυτή ήταν και η βασιλική συμβουλή.
Για λίγο, ναι για λίγο θα είχαν σωθεί.
Ο Πέτρος περίμενε τον Δάσκαλο.
Αλλά οι περισσότεροι προχώρησαν.
Και βρέθηκαν μέσα στην παγίδα.


Πυραμίδα νεκρών
Ν. Λυγερός


Ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς τη βαρβαρότητα στην πράξη κι όμως αυτό έγινε.
Ο Πέτρος είχε επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη για να βρει βοήθεια την ώρα που η
απειρία των άλλων τους καταδίκασε.
Οι βάρβαροι που τους περίμεναν με βέλη άρχισαν το συστηματικό κυνήγι έως θανάτου.
Κανείς δεν περίμενε τόσο μίσος.
Αλλά το μίσος υπήρχε.
Και δεν αφορούσε πια μόνο τους προσκυνητές.
Κάθε παρουσία του σταυρού ήταν και μια σίγουρη καταδίκη.
Και αυτό γινόταν με τον πιο βάρβαρο τρόπο.
Ακόμα και νεκρούς, οι βάρβαροι δεν τους άφησαν ήσυχους.
Έτσι έστησαν μια τεράστια πυραμίδα μετά το τέλος της σφαγής για να δείξουν
σε όλους τους άλλους το κατόρθωμά τους.
Αυτήν την πυραμίδα με οστά βρήκαν ο Δάσκαλος και οι ιππότες.


Μετά τα κλαδιά
Ν. Λυγερός


Μετά τα κλαδιά ήρθε η σειρά του δέντρου.
Και αυτό ήταν μια βελανιδιά.
Όταν έφτασε στην Κωνσταντινούπολη αναγνώρισε την Πόλη των αιώνων.
Εκεί βρέθηκε ο Χιλιάνθρωπος με τον Πέτρο.
Μήνες είχαν περάσει.
Και πολλά είχαν αλλάξει.
Όχι όμως ο στόχος του.
Συζήτησαν μαζί για ώρες.
Κατάδυση αιώνων.
Έπρεπε ν’ αναλύσουν τα σφάλματα.
Ο Δάσκαλος εξήγησε στον Πέτρο ότι η πίστη δεν αρκούσε για τους Δίκαιους έπρεπε να είχαν και στρατηγική για να σώσουν τους αθώους.
Τότε ο Πέτρος του απάντησε ότι για αυτό
το λόγο ακριβώς πίστευε σ’ αυτόν.
Ο σταυρός κρατούσε το σώμα που τον είχε σηκώσει.
Ήταν και πάλι μαζί.
Η βελανιδιά μεταχάρηκε.


Σιδερένια συνάντηση
Ν. Λυγερός


Ξεκίνησαν μετά την κατάδυση, την πορεία τους προς Ανατολή.
Όλες οι στρατιές είχαν ενωθεί.
Ο εχθρός ήταν κοινός.
Ήταν η ίδια η βαρβαρότητα.
Δεν σταμάτησαν στην πολιορκία της Νίκαιας.
Συνέχισαν προς τους Αγίους Τόπους.
Έτσι έδωσαν μια στρατηγική μάχη.
Η τακτική δεν έφτανε.
Δορύλαιον.
Εκεί έγινε ο πρώτος αμυντικός κύκλος.
Ο σιδερένιος κύκλος.
Κράτησε όσο υπήρχε ανάγκη.
Έτσι ήρθε η τετραπλή αντεπίθεση.
Ταυτόχρονα από όλες τις πλευρές.
Τότε είδαν τον πανικό της βαρβαρότητας.
Ήταν η πρώτη φορά που δεχόταν τέτοιο χτύπημα.
Καμιά διόρθωση στις κινήσεις.
Σκεπτόμενη πράξη και μόνο.


Το πέτρινο χαμόγελο
Ν. Λυγερός


Όταν τελείωσε η μάχη, ο Δάσκαλος αγκάλιασε τον Πέτρο.
Ήταν η πρώτη φορά που χαμογελούσε από τότε που είχαν φύγει.
Το πέτρινο χαμόγελο χαράκτηκε μέσα στο πνεύμα του και καρφώθηκε στο βλέμμα.
Κανείς δεν μιλούσε για το χαμόγελο.
Μόνο ο Προφήτης ήξερε.
Και μετά το φιλί πάνω στο σπαθί ακριβώς εκεί που σχηματίζεται ο σταυρός, φάνηκε η χαρά.
Η βαρβαρότητα δεν ήταν πια αήττητη.
Έτσι οι πιστοί άλλαξαν γνώμη.
Μετά από τόσα προβλήματα που είχαν ξεπεράσει ήταν το πρώτο βήμα προς το ιερό.
Η βαρβαρότητα δεν θα τους εμπόδιζε.
Δεν μπορούσε να τους εμποδίσει.
Έτσι μπήκαν στα ιερά κατεχόμενα.


Το κρυφό νόημα
Ν. Λυγερός


Ποιος μπορούσε να παρακολουθήσει το κρυφό νόημα των πράξεων.
Κανείς που δεν γνώριζε τη Διδαχή.
Γι’ αυτό λόγο ήταν τόσο σημαντική η ανάγνωση των Ευαγγελίων.
Αλλιώς κανένας μαθητής δεν μπορούσε να γίνει μαχητής του Χριστού.
Δίχως γνώσεις για το έργο δεν υπήρχε ουσία ικανή ν’ αντισταθεί στην εξουσία.
Έτσι ο Χιλιάνθρωπος ζούσε ακόμα κι ανάμεσα στους νεκρούς αφού η ανάγκη τον είχε φέρει.
Με την ανάγνωση οι μαθητές είχαν αναγνωρίσει τη βαρβαρότητα που θα αντιμετώπιζαν ως μαχητές.
Στην αρχή δεν πίστευαν για τη διάρκεια του πολέμου.
Μόνο όταν έγινε το πρώτο βήμα πάνω στο απέραντο γαλάζιο ανακάλυψαν την αποκάλυψη.


Το αετίσιο άγγιγμα
Ν. Λυγερός


Μόνο μετά τη μάχη κατάλαβαν οι μαχητές ότι τους είχε αγγίξει το αετίσιο.
Δεν ήταν μόνο το πνεύμα.
Υπήρχε και το φτερό του αετού.
Αυτό έγραφε το θρύλο.
Κι αυτός ο θρύλος θα γινόταν ιστορία.
Ο θρύλος των αιώνων είχε αρχίσει.
Στους κατεχόμενους Άγιους Τόπους είχε επανέλθει η χαρά.
Κι είχε φύγει ο φόβος.
Η βαρβαρότητα είχε πήλινα πόδια.
Και το είχαν μάθει οι καινοτόμοι.
Οι άνθρωποι της Καινής Διαθήκης, μέσα στην έρημο κοίταζαν τον ουρανό για να δουν το μονοπάτι του φωτός χαραγμένο πάνω στη νύχτα από τη μνήμη της Ανθρωπότητας.
Γιατί δεν είχε γονατίσει.
Ούτε με τα εγκλήματα.
Γιατί ο Χρόνος ήταν μαζί της.


Μετά την αρχή
Ν. Λυγερός


Μετά την αρχή δεν υπήρχε επιστροφή.
Είχε ανοίξει το μονοπάτι κι έπρεπε να συνεχίσουν.
Δίπλα στο απέραντο γαλάζιο ένιωθαν την έρημο.
Και δεν θα ήταν για σαράντα ημέρες μόνο.
Ο Δάσκαλος κι ο Πέτρος ήταν αποφασισμένοι.
Η φιλία του σήκωνε το ηθικό των συμμαχητών του.
Όλοι κοίταζαν τι είχαν καταφέρει.
Τόσο μακριά από τη πατρίδα.
Τόσο κοντά από τον Χριστό.
Η αυτοαναφορική επανάληψη είχε αρχίσει.
Κι ο Χιλιάνθρωπος είχε έρθει για να το ζήσει.
Διότι από την αρχή ήταν έτοιμος να πεθάνει αλλά μόνο για τους άλλους.
Δεν ήταν θέμα αρχής. Και δεν ήταν ευγενικός.
Συνέχιζε την παράδοση με την καινοτομία.
Γιατί κανείς δεν είχε δικαίωμα να σταματήσει την πίστη μας. Αφού κανείς δεν μπορούσε να ξεχάσει την αυτοθυσία.
Ήταν στο αίμα του από το τέλος της αρχής.
Πασχαλιά του Χρόνου.


Η πολιορκία της αντίστασης
Ν. Λυγερός


Στην Αντιόχεια τα πράγματα έγιναν όλο και πιο δύσκολα για τον λαό του σταυρού.
Ακόμα και για τον εφοδιασμό ήταν σκληρά.
Ο χειμώνας χτυπούσε τους πάντες.
Κι η πολιορκία ήταν αμφίβολη.
Κανείς δεν ήξερε πώς θα συνέχιζε.
Και γι΄αυτό το λόγο αποφάσισαν να την συνεχίσουν.
Όμως ο Πέτρος δεν άντεξε τις συνθήκες.
Εγκατέλειψε το μέτωπο και τον Δάσκαλο.
Είχε ξανασυμβεί στο παρελθόν.
Ο Χιλιάνθρωπος δεν σταμάτησε ούτε στιγμή.
Και γνώριζε για την επιστροφή.
Συγκέντρωσε τους άντρες του για να κρατήσουν όλες τις θέσεις τους.
Κι αν το ηθικό τους ήταν χαμηλό, όλοι τον εμπιστεύτηκαν κι έμειναν μαζί του μπροστά στα τείχη.
Κι έτσι με τη βοήθεια του εγκλωβισμένου πληθυσμού της Αντιόχειας, εισήλθαν μετά από μήνες μάχης.


Στην παγίδα της μάχης
Ν. Λυγερός


Είχαν στερηθεί τόσα πολλά.
Είχαν υποφέρει τόσο πολύ.
Κι όμως δεν πρόλαβαν να χαρούν τη νίκη τους.
Βρέθηκαν ξαφνικά ανάμεσα στους βαρβάρους που δεν είχαν αφήσει το κάστρο και τους άλλους που έρχονταν να τους ενισχύσουν απ’ έξω.
Ήταν και πάλι εγκλωβισμένοι.
Χωρική φυλακή.
Χρονική απελευθέρωση.
Καταναγκαστική επιστροφή του Πέτρου.
Έπρεπε λοιπόν να είναι με τον Δάσκαλο.
Τότε άρχισαν τα οράματα.
Ήταν όλα παράξενα σαν ιερά στίγματα.
Έτσι ένας άλλος Πέτρος ανακάλυψε την Ιερή Λόγχη κι έδωσε πάλι κουράγιο στους μαχητές.
Ακόμα και οι πεσμένοι, σηκώθηκαν όρθιοι μπροστά στο θαύμα.
Κι αφού οι βάρβαροι δεν δέχτηκαν να σταματήσουν την νέα επίθεση τους, άρχισε η αντεπίθεση κι απελευθερώθηκε η Αντιόχεια.


Προς τα Ιεροσόλυμα
Ν. Λυγερός


Μετά από αυτή την εξωπραγματική νίκη του φωτός ενάντια στο σκοτάδι, ο λαός του σταυρού συνέχισε την πορεία του προς τα Ιεροσόλυμα.
Αλλά πριν πέρασαν να προσκυνήσουν και την Πόλη της γέννησης, τη Βηθλεέμ.
Όταν έφτασαν στα Ιεροσόλυμα, οι βάρβαροι περίμεναν πολεμοφόδια από το Νότο.
Ενώ οι πολιορκητές ζούσαν με την έλλειψη νερού, ξύλου ακόμα και όπλων.
Δεν ήταν αρκετοί για να πολεμήσουν και να πάρουν την πόλη.
Η απελευθέρωση δεν θα είχε γίνει χωρίς την παρέμβαση της εκστρατείας της Σαμάρειας, αλλά και των ξύλων που έφτασαν από το απέραντο γαλάζιο.
Με αυτά κατασκευάστηκαν οι πολεμικές μηχανές της εσχάτης πολιορκίας.
Τότε άρχισαν οι ιερές νηστείες και η πορεία γύρω από την πόλη.
Επαναφορά στο πνεύμα του σταυρού.


Ο πέτρινος λόγος
Ν. Λυγερός


Όταν έφτασαν στον Ελαιώνα, ο Δάσκαλος κοίταξε τον Πέτρο κι εκείνος κατάλαβε.
Είχε έρθει η ώρα.
Πήγε στο πιο ψηλό σημείο για να τον βλέπουν όλοι οι μαχητές του λαού.
Άρχισε να μιλά για τον Χριστό, για τα θαύματά του και την αυτοθυσία του.
Στο όρος των Ελαιών, όλα αντηχούσαν μ’ ένα παράξενο τρόπο.
Λες και οι χιλιετίες είχαν γίνει κόμβος.
Κοίταζε τον Χιλιάνθρωπο στα μάτια κι εξηγούσε τον θρύλο του πάνοπλου ιππότη φωνάζοντας το όνομα του Χριστού.
Όλοι οι προσκυνητές είχαν την εντύπωση ότι ο Χρόνος είχε αλλάξει κι ότι άκουγαν ζωντανά τα λόγια για τον Χριστό.
Ο Πέτρος ήταν ακούραστος.
Συνέχισε να μιλά μέχρι ν’ αγγίξει κάθε ψυχή με το κήρυγμά του.
Έτσι έγινε η προετοιμασία.


Η νέα Αποκάλυψη
Ν. Λυγερός


Μετά από μια δύσκολη και σκληρή επίθεση δύο ημερών, το θαύμα γίνεται.
Η είσοδος στην πόλη είναι μια πραγματικότητα.
Και κανένας δεν μπορούσε να το αμφισβητήσει.
Η πιο βίαια αντιπαράθεση έγινε στον Πύργο του ναού.
Εκεί είχε μείνει η αιχμή της βαρβαρότητας.
Ιερή μάχη.
Πολεμική σύγκρουση.
Σπασμένα σπαθιά.
Καμιά επιστροφή.
Όλα για ένα μοναδικό στόχο.
Το φως έπρεπε να επανέλθει στο ναό.
Πάση θυσία.
Και αυτό έγινε.
Η βαρβαρότητα γονάτισε και έπεσε.
Τότε μόνο ο Δάσκαλος άρχισε να ψάχνει τον Πέτρο, αλλά κανείς δεν βρήκε ίχνος του.
Κι ο Δάσκαλος σκέφτηκε ότι ο Προφήτης είχε εκτελέσει το έργο του.
Τα Ιεροσόλυμα ήταν ελεύθερα.


Το στέμμα του Σταυρού
Ν. Λυγερός


Το στέμμα του Σταυρού δεν ήταν πια θρύλος.
Ο θρύλος είχε δημιουργήσει την ιστορία.
Πάντα μέσω της στρατηγικής.
Κι οι ιστορικοί θα άρχιζαν τις αναλύσεις τους.
Ο Δάσκαλος δεν μπόρεσε να βρει τον Πέτρο.
Νοητικό σοκ.
Αλλαγή φάσης.
Το τέλος της αρχής.
Νέα διακλάδωση.
Αυτό που θεωρούσαν όλοι σαν το τέλος, ήταν μόνο η αρχή.
Δεν θέλησε να μοιραστεί τη σκέψη του εκείνη τη στιγμή γιατί κανείς άλλος δεν ήταν έτοιμος.
Μετά από μια τριάδα χρόνων πολέμου στην άκρη του σταυρού, ποιος θα μπορούσε ν' ακούσει τις υπερβολές του Χιλιάνθρωπου μετά τις παραβολές;
Κανένας.
Εκτός από τον Πέτρο.
Όμως ο θρύλος δεν είχε τελειώσει.


Ο Χιλιόχρονος
Ν. Λυγερός


Έτσι είχε ξεκινήσει ο πόλεμος των χιλίων χρόνων, ακόμα και αν δεν το συνειδητοποιούσαν οι περισσότεροι από τους μαχητές.
Έπρεπε να ήσουν χιλιόχρονος για να το επινοήσεις.
Ποιός όμως μπορούσε να διασχίσει τόσους αιώνες,
για να δει τη μεγάλη εικόνα και τη σκακιέρα, χωρίς να χαθεί σε μερικά τετράγωνα μιας ζωής;
Ο Δάσκαλος θαύμασε τον ουρανό από τα τείχη.
Το φως είχε κερδίσει.
Το θέμα ήταν για πόσο καιρό.
Διότι η βαρβαρότητα θα ήθελε να ξαναφέρει το σκοτάδι στην περιοχή.
Η ημισέληνος ήθελε τη νύχτα.
Διότι δεν ήταν ιερή αυτή η γη.
Ενώ ο Δάσκαλος ένιωθε μέσα του τον ήλιο της Δικαιοσύνης.
Όμως για να γυρίσει ο ήλιος ήθελε νεκρούς.
Κι έπρεπε να γράψει για τους αγέννητους.


Μέσα στα Κατεχόμενα
Ν. Λυγερός


Μέσα στα Κατεχόμενα, ο Δάσκαλος έβλεπε ότι το σκοτάδι ήθελε να κατασπαράξει το φως.
Η λύση ήταν βέλτιστη αλλά όχι ανθεκτική.
Κι έπρεπε να γίνει για να συνεχίσει και να παραμείνει βέλτιστη σε βάθος χρόνου.
Πολλοί έφυγαν θεωρώντας ότι είχαν πράξει το καθήκον τους.
Άλλοι προτιμούσαν να μείνουν για να εδραιωθεί το νέο καθεστώς.
Ο Δάσκαλος θα ήταν η γέφυρα μεταξύ τους.
Κανείς δεν θα άντεχε αυτή την κατάσταση.
Κι όμως έπρεπε να κρατήσει για αιώνες.
Μόνο ένας τρόπος υπήρχε.
Η χρονική συνεκτικότητα.
Και αυτή χρειαζόταν τη συνέχεια.
Ο Δάσκαλος πήρε την απόφαση.
Θα επέστρεφε για να γυρίσει πίσω.
Έτσι άρχισε η πολυκυκλικότητα.
Ήταν απαίτηση της κενότητας.


Όταν άνοιξε το μοναστήρι
Ν. Λυγερός


Όταν άνοιξε το μοναστήρι κανείς δεν μπορούσε
να φανταστεί ποιος θα ερχόταν στην πόρτα.
Μόνο ένας μοναχός είχε μια μικρή ελπίδα.
Σαν ένα καντήλι που δεν είχε σβήσει.
Ποτέ δεν είχε ξεχάσει τις πράξεις.
Εκείνες που είχαν αλλάξει τον κόσμο.
Αυτές είχε στο μυαλό του όταν μπροστά
στην πύλη αναγνώρισε έναν άνθρωπο.
Ένιωσε αμέσως το πνεύμα.
Είχε επιστρέψει λοιπόν.
Και δεν τον είχε εγκαταλείψει στη λήθη.
Αυτός ο μοναχός ήταν ερημίτης.
Κι ήταν ο υπεύθυνος πια της βιβλιοθήκης.
Η θρυλική βιβλιοθήκη με τα ιερά κείμενα
δεν είχε κανένα μυστικό γι’ αυτόν.
Αλλά τώρα ερχόταν ο φίλος.
Ο φίλος από τα παλιά.
Ο χιλιάνθρωπος.
Ο Πέτρος χαμογελούσε και πάλι.
Είχε έρθει η μνήμη μέλλοντος.


Πηγή:

Νίκος Λυγερός

1. Ο Χιλιάνθρωπος
http://www.lygeros.org/articles?n=15421&l=gr
2. Η βάρβαρη επίθεση
http://www.lygeros.org/articles?n=15422&l=gr
3. Πριν αρχίσουν τα χίλια
http://www.lygeros.org/articles?n=15423&l=gr
4. Είχαν κατεβεί στον ήλιο
http://www.lygeros.org/articles?n=15424&l=gr
5. Η πτέρυγα της Βασίλισσας
http://www.lygeros.org/articles?n=15425&l=gr
6. Ερυθρός σταυρός
http://www.lygeros.org/articles?n=15426&l=gr
7. Μπροστά στο ναό
http://www.lygeros.org/articles?n=15427&l=gr
8. Οι ασπίδες της ανάγκης
http://www.lygeros.org/articles?n=15428&l=gr
9. Τα σπαθιά της διαθήκης
http://www.lygeros.org/articles?n=15429&l=gr
10. Ο αρχικός όρκος
http://www.lygeros.org/articles?n=15430&l=gr
11. Το προηγούμενο αίτημα
http://lygeros.org/articles?n=15431&l=gr
12. Ήταν πριν την Δευτέρα
http://lygeros.org/articles?n=15432&l=gr
13. Για να έρθει πρέπει να σηκωθεί
http://lygeros.org/articles?n=15433&l=gr
14. Η πρώτη διακλάδωση
http://lygeros.org/articles?n=15434&l=gr
15. Πυραμίδα νεκρών
http://lygeros.org/articles?n=15435&l=gr
16. Μετά τα κλαδιά
http://lygeros.org/articles?n=15436&l=gr
17. Σιδερένια συνάντηση
http://lygeros.org/articles?n=15437&l=gr
18. Το πέτρινο χαμόγελο
http://lygeros.org/articles?n=15438&l=gr
19. Το κρυφό νόημα
http://lygeros.org/articles?n=15439&l=gr
20. Το αετίσιο άγγιγμα
http://lygeros.org/articles?n=15440&l=gr
21. Μετά την αρχή
http://lygeros.org/articles?n=15441&l=gr
22. Η πολιορκία της αντίστασης
http://lygeros.org/articles?n=15442&l=gr
23. Στην παγίδα της μάχης
http://lygeros.org/articles?n=15443&l=gr
24. Προς τα Ιεροσόλυμα
http://lygeros.org/articles?n=15444&l=gr
25. Ο πέτρινος λόγος
http://lygeros.org/articles?n=15445&l=gr
26. Η νέα Αποκάλυψη
http://lygeros.org/articles?n=15446&l=gr
27. Το στέμμα του Σταυρού
http://lygeros.org/articles?n=15447&l=gr
28. Ο Χιλιόχρονος
http://lygeros.org/articles?n=15448&l=gr
29. Μέσα στα Κατεχόμενα
http://lygeros.org/articles?n=15449&l=gr
30. Όταν άνοιξε το μοναστήρι
http://lygeros.org/articles?n=15450&l=gr