Οι επίλεκτοι

Οι επίλεκτοι δεν είναι ανάγκη να γίνουν πολιτικοί, ιατροί ή δικηγόροι για να υπάρχουν. Δεν περιμένουν τίποτα από την κοινωνία, διότι τη γνωρίζουν από μικροί όταν δεν τους έδινε σημασία, ενώ την έκριναν ήδη. Ακόμα κι αν δεν είναι απαγορευμένοι εξ αρχής, ξέρουν ποιο θα είναι το τέλος διότι, η οντολογία τους είναι μόνο τελεολογία. Με αυτόν τον τρόπο, δεν έχουν λόγο να είναι ανταγωνιστικοί, αφού παράγουν έργο μόνο για τους άλλους. Και κάθε τους έργο συμβάλλει στο έργο της Ανθρωπότητας. Δεν αναρωτιούνται λοιπόν αν έχουν αξία, διότι ξέρουν ότι είναι μόνο ανάγκη. Κάθε τους κίνηση είναι αναπόφευκτη, διότι παίζει ένα ρόλο μέσα στο ανθρώπινο συλλογικό. Δεν αποτελούν όμως μια συλλογή και κανένα σύστημα δεν μπορεί να τους ταξινομήσει λες και είναι σποραδικές ομάδες, όπου υπάρχουν μόνο τέρατα για τη γνώση. Δεν είναι βιβλία, ούτε λεξικά, όπως θα το περίμεναν οι περισσότεροι, αλλά εγκυκλοπαίδειες που δεν ασχολούνται με την αποδοχή τους, γιατί είναι συνειδητοποιημένοι ότι κανείς δεν θα διαβάσει παρά μόνο την ώρα της ανάγκης, όταν το κενό της κοινωνίας εμφανιστεί και πλησιάσουν άθελα τους την κενότητα. Τότε οι εγκυκλοπαίδειες, τα έργα δίχως υπογραφές, όπως είναι οι βυζαντινές εικόνες, τότε μόνο θα φανούν χρήσιμες για όσους ψάχνουν το φωτεινό μονοπάτι. Έτσι οι επιλεκτικοί γίνονται δάσκαλοι για μερικούς μαθητές που θα κάνουν ό,τι δεν μπορούν για να συμπληρώσουν την ανθρωπιά τους και να σκεφτούν συλλογικά την εξέλιξη του κόσμου εκτός πραγματικότητας, αφού θα είναι ο επόμενος, εκείνος που δεν είχαν σκεφτεί ότι θα μπορούσε ν' αποτελέσει μια ουτοπία. Έτσι οι επίλεκτοι παραμένουν αδιανόητοι για τους περισσότερους ακόμα και αν ζουν στον κόσμο που δημιούργησαν.

Μελλοντικά μονοπάτια

Ποιος μπορεί να μιλήσει για μελλοντικά μονοπάτια αν δεν έχει διασχίσει τον χρόνο; Κι όμως αυτό το παράδοξο έχει λύση. Αρκεί να σκεφτεί ότι η νοημοσύνη είναι εγκλωβισμένο μέλλον μέσα στο παρελθόν. Το παράλογο είναι πώς να το πιστέψει κάποιος που δεν μπορεί να το αντιληφθεί, διότι ζει μόνο γραμμικά σ' ένα καθιερωμένο πλαίσιο, όπου δεν επιτρέπεται καμία καινοτομία λόγω φοβίας; Η γνώση του άτοπου διευκολύνει τη συνείδηση, δηλαδή τη σκέψη πάνω στη σκέψη. Αυτός που δεν βλέπει όταν κοιτάζει, έχει την εντύπωση ότι o άλλος προβλέπει, ενώ στην πραγματικότητα απλώς βλέπει. Ποιες ήταν οι προβλέψεις του Αρχιμήδη ή του Leonardo da Vinci; Στην ουσία καμία. Απλώς πρέπει να περάσουν αιώνες για να το συνειδητοποιήσουμε. Εξέφρασαν την ανάγκη της δημιουργίας, όχι όμως προς όφελος της κοινωνίας. Διότι η γνώση δεν σχετίζεται μαζί της. Θέλησαν και κατάφεραν ν' αλλάξουν την πορεία της ανθρωπότητας για να μην ακολουθήσει τις κοινωνίες της λήθης. Βέβαια τους ξεχάσαμε για λίγο, γιατί δεν ήταν κατανοητός ο ρόλος τους. Αυτό όμως δεν ήταν ισόμορφο με την απόλυτη λήθη. Με άλλα λόγια έχουμε το εξής νοητικό σχήμα: το μέλλον δεν εξαρτάται από το πρόσφατο παρελθόν, αλλά από το παλαιότερο. Δεν έχουμε λοιπόν μία ακολουθία γεγονότων του τύπου Fibonacci, όπως νομίζουν οι περισσότεροι, αλλά του τύπου Hofstadter. Η συνέπεια είναι απλή. Ακυρώνει τις προσπάθειες της τακτικής και δίνει έμφαση στον αναγκαίο χαρακτήρα της στρατηγικής. Είναι στην ουσία μία επίπτωση της έννοιας της παλαίωσης. 

Η στρατηγική παράγει ένα γεγονός μέσω της νοημοσύνης, το οποίο δεν θα εκδηλωθεί άμεσα και θα ενεργοποιηθεί μέσω του χρόνου. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, όσοι πιστεύουν ότι η νοημοσύνη είναι μια ασθένεια από την οποία γλίτωσαν λόγω κοινωνίας, πρέπει να αποδεχθούν ότι το μέλλον είναι μία ίωση του παρελθόντος. Μάλιστα αυτό το νοητικό σχήμα λειτουργεί και στην πληροφορική. Μπορεί να κωδικοποιηθεί με τη θεωρία της κομψότητας του Chaitin. Δείχνει με αυτόν τον τρόπο, την ελευθερία της νόησης, πράγμα το οποίο είναι εφικτό ακόμα και σε μια αιτιοκρατική προσέγγιση. Τα μελλοντικά μονοπάτια δεν λειτουργούν αποκλειστικά ως κλαδιά δέντρου. Οι διακλαδώσεις δεν είναι μόνο παθητικές, υπάρχουν και ενεργητικές που επιτρέπουν τη μεταφορά δομής δίχως παραποίηση. Γι’ αυτό το λόγο τα άκυκλα διαγράμματα είναι πιο ισχυρά και προσφέρουν περισσότερες δυνατότητες. Έτσι κάτι το οποίο είναι αδιανόητο με άμεσο τρόπο, μπορεί να προσεγγισθεί με πλάγια σκέψη μέσω ενός μη γραμμικού υπολογισμού. Αυτές οι τεχνικές θέλουν όχι μόνο εκπαίδευση αλλά και παιδεία. Ενεργοποιούνται εξ αρχής στα τέρατα γνώσης και διδάσκονται στους μαθητές, όταν βρεθεί δάσκαλος, αλλιώς παραμένουν αόρατα και ανύπαρκτα.

Ένα πιάνο έχει 88 κόπανους

Ένα πιάνο έχει 88 κόπανους και μ’ αυτούς είναι ικανό να δημιουργήσει μουσική που αποτελεί μια προσφορά για τη μνήμη μας και γενικότερα για την ανθρωπότητα, όταν ο συνθέτης είναι μια ιδιοφυΐα. Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό. Γιατί η κοινωνία χρειάζεται τόσους πολλούς κόπανους, ενώ 88 αρκούν για να παράγουν έργο; Είναι θέμα βούλησης ή βουλιμίας; Είναι απαραίτητοι στο κοινωνικό έργο; Είναι θέμα πολιτικής απόφασης; Γιατί να χρειαζόμαστε άτομα που δεν ξέρουν τι είναι μόδα ή ψυχολογικές ασθένειες; Γιατί να ακούμε αυτήν την κακοφωνία που ονομάζεται άποψη από τους άσχετους; Γιατί να υποστούμε αυτήν την έλλειψη νοημοσύνης λόγω ελευθερίας της έκφρασης, ενώ είμαστε εκτός πιανιστικού επιπέδου; Κάθε διευθυντής ορχήστρας ξέρει να διαχειρίζεται αυτά τα προβλήματα, διότι διαβάζει την παρτιτούρα και δεν υπάρχει λόγος να ακούει επιπλέον θόρυβο. Γιατί λοιπόν πρέπει να υποστούμε αυτόν το θόρυβο λόγω της θέσης του και λόγω της έντασής του; Και η σιωπή έχει τα πλεονεκτήματά της. Επιπλέον γιατί να πάει άχρηστο το μάθημα του Ludwig Wittgenstein; Ειδικά όταν έλεγε ότι όταν δεν γνωρίζεις το θέμα πρέπει να το βουλώνεις. Είχε ζήσει σ’ ένα σπίτι, όπου το πιάνο δεν ήταν μόνο του αλλά με άλλα έξι. Άρα ήξερε με μεγάλη ακρίβεια τα όρια του κόπανου.

Τσόκαρα και καριόλες

Όποιος δεν έχει δει ποτέ τσόκαρα και καριόλες, δεν μπορεί να πιστέψει ότι υποδήματα και άμαξες μπορεί να θεωρούν ότι έχουν άποψη. Στην αρχή νομίζει ότι ακούει ένα παραμύθι, αλλά σιγά-σιγά κατανοεί ότι ο συνδυασμός των δύο είναι θεαματικός. Τα τσόκαρα πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν ερωτήσεις και οι καριόλες απαντήσεις. Αυτός ο διάλογος φαντάζει εξωπραγματικός, αλλά όσο παράξενος κι αν είναι θέλει να φανεί ρεαλιστικός. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι τα επιχειρήματα του ενός αγγίζουν τις πεποιθήσεις του άλλου. Σημασία έχει ότι το παράλογο δεν στέκει ακόμα κι αν τα υποδήματα κι οι άμαξες προχωρούν χωρίς κανένα πρόβλημα στον κόσμο τους. Το πρόβλημα είναι το κοινό που βλέπει αυτό το θεατρικό, νομίζει ότι αφορά την πραγματικότητα. Ενώ στην ουσία, και τα δύο αποκτούν νόημα μόνο όταν τα βάζουμε και όταν καθόμαστε πάνω, αλλιώς και τα δύο είναι κενά. Όταν λοιπόν δίνουμε αξία στα λεγόμενά τους ξεχνάμε ότι είναι ένα θέατρο του παραλόγου και ότι ο σκηνοθέτης δεν είναι ο Ιονέσκο. Κατά συνέπεια η παράσταση δεν έχει το απαιτούμενο επίπεδο. Ελπίζουμε απλώς ότι το κοινό δεν θα δυσανασχετήσει γρήγορα με αυτήν την επιθεώρηση, αλλιώς τα τσόκαρα και οι καριόλες δεν θα προλάβουν να φύγουν από τη σκηνή εγκαίρως.

Νοητικό μοντέλο

Δεν αναζητήσαμε ποτέ αλλού από τον χρόνο, το νοητικό μοντέλο της ανακάλυψης, διότι είναι απαραίτητη η στρατηγική επένδυση της ώρας της σύλληψης της καινοτομίας που επιλύνει το πρόβλημα. Ο χώρος ακόμα κι αν είναι γεωμετρικός δεν εμπεριέχει ανάλογες ικανότητες κι εκτός αν θέλουμε να οπτικοποιήσουμε μια λεκτική φάση, δεν υπάρχει λόγος να προσφύγουμε σε αυτόν. Η κλασική αναπαράσταση μπορεί να γίνει μέσω νοητικών σχημάτων που έχουν αντέξει την πάροδο του χρόνου και ως δυναμικά στοιχεία δεν έχουν καταρρεύσει μετά την κρυσταλοποίηση που έχουν υποστεί. Το νοητικό μοντέλο όμως δεν είναι εύκολα μεταβιβάσιμο σε άλλον ερευνητή που λειτουργεί διαφορετικά ακολουθώντας μια γραμμική σκέψη. Χρειάζεται να ενσωματωθεί σε μια πολλαπλότητα και να γίνει χρήση ενός άτλαντα ικανό να μεταφέρει σύμμορφες απεικονίσεις, δίχως να αλλοιωθεί η αρχική δομή. Επιπλέον το νοητικό μοντέλο μπορεί να έχει μια πιο απλή απεικόνιση από το στοιχείο προς μελέτη. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα στη μορφοκλασματική ανάλυση είναι το νοητικό μοντέλο του συνόλου του Mandelbrot. Μπορεί η αφαιρετικότητά του να προκαλεί λόγω της απλοποίησης της δομής της αρχικής δομής. Κι όμως η μελέτη των Douady και Hubbard απέδειξε ότι έχει νόημα και δίνει μάλιστα μια ευρηματική για την εικασία της τοπικής συνεκτικότητας. Στη συνέχεια, η γενίκευση με τα λεγόμενα του multibrot, με τα οποία ασχοληθήκαμε από το 1990, αναδεικνύει τη χρησιμότητά του. Το νοητικό μοντέλο αποκτά μια θεωρητική υπόσταση στον τομέα της πληροφορικής, αφού είναι ικανό να μην μπορεί να υλοποιηθεί λόγω της ιδιότητας της πανταχού παρουσίας. 

Σε αυτό το πλαίσιο που μελετήσαμε μέσω του συμβολικού λογισμού, μπορούμε να επινοήσουμε μια υπέρβαση η οποία υποστηρίζει την ιδέα της εμβύθισης της πραγματικότητας στη νοόσφαιρα. Μεθολογικά λοιπόν προσφέρει μια νέα δυνατότητα για να ξεπεραστούν εμπόδια πραγματικά μέσω της πλάγιας σκέψης που αποφεύγει με ελιγμό τη δυσκολία. Έχουμε λοιπόν μια φιλοσοφική επίπτωση, αφού υπάρχει χρήση της εξωπραγματικότητας, για να λυθούν προβλήματα της πραγματικότητας. Έχουμε με αυτόν τον τρόπο μια υπερβολική αναλογία με το σώμα των μιγαδικών σε σχέση με το σώμα των πραγματικών αριθμών. Αυτή η τεχνική μπορεί να ερμηνευτεί σε αρχικό στάδιο με την προσέγγιση της γενίκευσης του Grothedieck αλλά αποφεύγει την ορθολογική κριτική του Serre. Διαθέτουμε λοιπόν με το νοητικό μοντέλο ένα εργαλείο ικανό να απορρίψει μέσω της λογικής το εγχείρημα του Pascal όσον αφορά στο στοίχημα του, πράγμα το οποίο κωδικοποιήσαμε με την έννοια του Contre-pari. Το νοητικό μοντέλο έχει όμως κι άλλες δυνατότητες για όσους μπορούν να δουν αόρατες δομές μέσω του νευρωνικού συστήματος που εξηγεί και την αποτελεσματικότητα των γενετικών αλγορίθμων.

Γενοκτονία μνήμης ... Πέντε κινήσεις για μια σιωπή

Προσπαθούν να δολοφονήσουν τη μνήμη μας.

Τι μπορούμε να κάνουμε;

Είμαστε μόνο άνθρωποι. Ακριβώς επειδή είμαστε άνθρωποι, μπορούμε να αντισταθούμε.

Ποιο θα είναι το τίμημα; Η μνήμη δεν έχει τιμή!

Φοβάμαι το θάνατο …

Η λήθη είναι αυτό που πρέπει να φοβόμαστε. Ο θάνατος είναι φυσιολογικός, η λήθη είναι απάνθρωπη!

Η μνήμη πληγώνει, αυτό είναι το πρόβλημα. Αυτό που σας έδειξα είναι ότι οι άνθρωποι που γενοκτονήθηκαν, στην πραγματικότητα υπάρχουν. Αν κάθισα εδώ είναι βέβαια για να με βλέπετε, αλλά είναι και για να βλέπετε αυτούς που δεν βλέπετε. Για τα τέρατα ο φυσιολογικός χώρος είναι αυτός, διότι ο κόσμος μας είναι ο κόσμος των νεκρών. Όταν ασχολείστε με τις γενοκτονίες, ασχολείστε με κάτι που η κοινωνία θεωρεί ότι είναι ανούσιο. Δεν προσπαθούμε να την πείσουμε γιατί δεν έχει καμία σημασία. Οι κοινωνίες περνάνε, τα θύματα της γενοκτονίας παραμένουν, αλλά μετά σιγά σιγά έρχονται και τα άλλα θύματα που δεν υπολογίζουμε τα οποία είναι οι άνθρωποι που δεν μπόρεσαν να γεννηθούν. Όταν μετράμε τα θύματα μιας γενοκτονίας κοιτάζουμε μόνο τη γενοκτονία εκείνη τη στιγμή και δεν μετράμε τι γίνεται μετά. Στην πραγματικότητα ο πληθυσμός που πεθαίνει επειδή δεν μπόρεσε να ζήσει είναι πολύ μεγαλύτερος. Απλώς δεν ονομάζουμε τα άτομα. Ας πούμε στη γενοκτονία των Εβραίων είναι 6.000.000 θύματα. Όταν σας λένε 6 εκατομμύρια δεν σας λέει τίποτα, αλλά άμα σας έλεγαν ότι ένα από αυτά τα θύματα θα μπορούσε να ήταν και ο Αλμπερτ Αϊνστάιν, θα το βλέπατε κάπως διαφορετικά. Αν σας έλεγα για τους Αρμένιους, μπορεί να ήταν και ο Χατσατουριάν ένα από αυτά τα θύματα, θα ήταν διαφορετικά. Για τους Πόντιους δεν είναι ανάγκη να αναφερθώ σε ονόματα γιατί τους ξέρετε, είναι και μερικοί από εσάς που είναι Πόντιοι, όπως και οι άνθρωποι που έπαιξαν (στην παράσταση). 

Τι εννοώ με αυτό … όταν δεν βάζουμε ένα όνομα πάνω στο θύμα, στην πραγματικότητα το θύμα δεν υπάρχει και είναι αυτός ο στόχος σε αυτά τα καθεστώτα που διαπράττουν τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας . Η ιδέα τους είναι ότι την ώρα της γενοκτονίας προσπαθούν ήδη να σβήσουν τα ίχνη, διότι στην ουσία το μόνο που μπορεί να αντισταθεί σε μια γενοκτονία, είναι το ίχνος της. Το ίχνος προέρχεται από τη μνήμη μας, όσο θυμόμαστε αυτά τα θύματα τόσο υπάρχουν. Εχουμε την εντύπωση ότι δεν είναι σημαντικοί αυτή η ιδέα, αν προσέξετε, σίγουρα πολλοί από εσάς θα έχουν πάει ήδη σ’ένα μνημόσυνο, στην Ελληνική παράδοση λέμε ‘’ζωή σ’εσάς, να τον θυμάστε’’. Δεν δίνουμε μεγάλη σημασία σε αυτή την έκφραση, αλλά στην πραγματικότητα η Ελληνική παράδοση ξέρει ότι αν δεν υπάρχει κανένας που να θυμάται πια το νεκρό, ο νεκρός πεθαίνει δεύτερη φορά. Στις γενοκτονίες αυτός ο δεύτερος θάνατος γίνετε πριν από τον πρώτο, γιατί την ώρα που διαπράττον αυτό το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας, προσπαθούν να σβήσουν και το έγκλημα. 

Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι όχι μόνο το θύμα δεν υπάρχει πια, αλλά στην ουσία δεν υπήρξε, δηλαδή δεν είχε καμία συμβολή σε αυτή την κοινωνία που αποφάσισε να τον γενοκτονήσει. Τώρα συγκεκριμένα για να μπούμε και στον χώρο τον δικό μας … πρώτα απ’όλα χαίρομαι που είσαστε τόσοι πολλοί και να σας πω την αλήθεια .. δεν έχει σημασία, ούτως η άλλως μόνο την αλήθεια σας λέω –και πιο λίγοι να ήσασταν δεν αλλάζει τίποτα, τα παιδία έκανα ότι έπρεπε, έκαναν το πρέπον, απλώς θέλω να πω ότι εφόσον ήσαστε και περισσότεροι πρέπει να αντιληφθείτε ότι τώρα έχετε κάποιον σκοπό, ακόμα και τώρα. Δηλαδή συνήθως όταν μιλάμε για τη γενοκτονία των Ποντίων, μιλάμε για κάτι που ανήκει στο παρελθόν και δεν συνειδητοποιούμε ότι στην πραγματικότητα η γενοκτονία της μνήμης συνεχίζει. Και εφόσον συνεχίζει η γενοκτονία της μνήμης, όσοι είναι αδιάφοροι συμβάλλουν σε αυτή τη γενοκτονία. Δηλαδή δεν ξέρω πόσες φορές έχετε κάνει κάτι που προώθησε την αναγνώριση της γενοκτονίας. Είναι αυτό το ερώτημα που θέτει αυτό το θεατρικό, δηλαδή όπως το είδατε τα πρόσωπα δεν είναι πρόσωπα που ανήκουν στην εποχή της γενοκτονίας τότε όπου έγινε. Στην πραγματικότητα είναι πρόσωπα που θα μπορούσαν να ζουν και τώρα, όπως και οι ηθοποιοί που το έζησαν –και το πρόβλημα μας είναι πώς να πείσουμε τους ανθρώπους που επέζησαν όχι μόνο της γενοκτονίας αλλά της ανθρωπότητας να δράσουν εναντίον της βαρβαρότητας, γιατί το θέμα είναι αυτό, πως μπορούμε να το κάνουμε και όλοι η θεατρική παράσταση βασίζεται σε αυτή την ιδέα, γιατί πρέπει να σκεφτείτε ότι μερικά πράγματα δεν καταγράφονται, επειδή δεν τα έγραψε κανένας ή επειδή τα έσβησαν. 

Είναι πολλοί από εσάς που είναι Χριστιανοί. Μπορείτε να φανταστείτε τι θα γινόταν αν κάποιος είχε σβήσει τη Βίβλο; Μπορεί μερικοί από εσάς να μην είναι και να ενδιαφέρονται για άλλα θέματα ή μπορεί να σας ενδιαφέρει και η φιλοσοφία. Μπορείτε να φανταστείτε ας πούμε τους Σωκρατικούς διαλόγους να μην υπάρχουν; Δηλαδή όταν βλέπετε μερικά πράγματα κατά πόσο επηρέασαν την εξέλιξη της ανθρωπότητας, μπορείτε να φανταστείτε τι θα ήταν η ανθρωπότητα χωρίς αυτά; Και αυτό είναι το θέμα μας. Το θέμα είναι ότι για την γενοκτονία των Ποντίων, η Τουρκία τώρα, ο λεγόμενος γείτονας όπως λέμε μερικές φορές με ευφημισμό, θεωρεί ότι δεν έγινε η γενοκτονία των Ποντίων, δεν έγινε η γενοκτονία των Αρμενίων, δεν έγινε η γενοκτονία των Ασσυροχαλδαίων, ενώ ξέρουμε ότι υπάρχει αυτό το γεγονός και αυτό το γεγονός ονομάζεται έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Το πρόβλημά μας τώρα δεν είναι ότι έγινε η γενοκτονία. Η γενοκτονία έγινε δεν αλλάζει τίποτα, το θέμα είναι γιατί συνεχίζεται η γενοκτονία της μνήμης και αυτό στην πραγματικότητα είναι ο στόχος, ο μεγάλος στρατηγικός στόχος ενός δήμιου, μιας βαρβαρότητας, διότι προσπαθεί να πείσει του άλλους που δεν έχουν υποστεί αυτή τη γενοκτονία, ότι αυτή η γενοκτονία δεν υπάρχει και αυτό δεν υπάρχει θεωρείται ότι είναι μια λεπτομέρεια συχνά. Δηλαδή είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε ότι επειδή δεν κάνουμε τίποτα δεν υπάρχει πια. Αλλά προσπαθήστε να κοιτάξετε τον εαυτό σας με τους γονείς σας, τους παππούδες τις γιαγιάδες –ας πούμε ότι με καλείτε σπίτι σας και έχει πεθάνει ο παππούς σας και έχουν χαθεί τα πάντα γιαυτόν, δεν υπάρχει πια τίποτα, ούτε φωτογραφία, ούτε βιβλίο, ούτε αναμνήσεις, δε θα πιστέψω ότι υπήρξε ο παππούς σας. Και στην πραγματικότητα δεν έχω ανάγκη να το πιστέψω, διότι όντως δεν υπήρξε, γιατί είναι η μνήμη του που δεν υπάρχει και αν δεν υπάρχει η μνήμη του δεν υπάρχει και η ύπαρξή του. Αυτό το νοητικό σχήμα είναι λίγο δύσκολο να το κατανοήσουμε, ακόμα πιο δύσκολο να το επινοήσουμε αλλά στην πραγματικότητα είναι ο άξονας της στρατηγικής ενός κράτους που θεωρεί ότι δεν έγινε η γενοκτονία. 

Τώρα πιο συγκεκριμένα για να καταλάβουμε και για ποιο λόγο υπάρχει αυτό το πράγμα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το κράτος της Τουρκίας, και προσέξτε δεν είναι θέμα με τους Τούρκους. Οι Τούρκοι είναι ένας λαός. Δεν υπάρχει καμιά κατηγορία εναντίων των λαών. Υπάρχει μια κατηγορία εναντίων των καθεστώτων. Είναι οι νάζι που έκανα τη γενοκτονία των Εβραίων, δεν είναι οι Γερμανοί. Το ίδιο είναι και εδώ, δηλαδή είναι οι Οθωμανοί, είναι οι Νεότουρκοι, είναι ο Κεμάλ, ο κεμαλισμός που διέπραξαν αυτό το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Το πρόβλημα τώρα είναι ότι το τωρινό καθεστώς της Τουρκίας συνεχίζει να πιστεύει και να προσπαθεί να πείσει τους πάντες ότι αυτά δεν έγιναν και το πρόβλημα το δικό μας είναι ότι εμείς δεν λέμε τίποτα. Αυτό θα μου πείτε μα είναι δύσκολο να πούμε κάτι. Στην πραγματικότητα δεν ζητάω να πείτε κάτι, ζητάω να κάνετε κάτι. Δεν είναι ανάγκη να πείτε κάτι, γιαυτό και το θεατρικό ονομάζεται ‘’Πέντε κινήσεις για μια σιωπή’’. Το θέμα είναι τι κάνουμε. Αυτό που έκαναν τα παιδία εδώ, που το έζησαν μπροστά σας, αυτή την παράσταση και συμπεριλαμβάνω και τη Σέρα, είναι πραγματικά μια πράξη, δεν έχουν ανάγκη να αποδείξουν κάτι άλλο, δεν έχουν ανάγκη να πουν κάτι άλλο, δεν έχουν ανάγκη να μιλήσουν φυσιολογικά μετά από αυτό. Έκαναν αυτό που έπρεπε, έκαναν το πρέπον. Ότι είστε εδώ θεωρώ ότι κάνατε το πρέπον για την μνήμη της γενοκτονίας και εναντίον της γενοκτονίας της μνήμης, γιατί όλοι σας και τα παιδάκια –γιατί ξέρετε, μερικές φορές μερικοί από εμάς, τους εκνευρίζει ο θόρυβος, προσπαθείτε τώρα να φανταστείτε ότι εδώ υπήρχαν μερικά παιδάκια που έκαναν θόρυβο και είναι παιδάκια που είχαμε φέρει σε μια παράσταση για τη γενοκτονία. Για μένα το σημαντικό είναι ότι ήρθαν εδώ και ότι οι γονείς σκέφτηκαν να τα φέρουν. Στην κανονική συμβατική κοινωνία θα θεωρήσουν ότι αυτό δεν είναι καλό για παιδιά. Κατά συνέπεια αυτό που ονομάζει η κοινωνία θόρυβος των παιδιών, για μένα είναι η ύπαρξη των μικρών ανθρώπων. 

Το πρόβλημα στη γενοκτονία είναι ότι δεν υπάρχουν μετά μικροί άνθρωποι, δεν υπάρχουν άνθρωποι, γιατί δεν υπάρχει μέλλον. Εδώ ζούμε σε μια κοινωνία του παρόντος, ξέρετε είμαστε και σε μια φάση που κυριαρχεί η μιζέρια, έχουμε μια μίζερη νοοτροπία για πολλά πράγματα, προσπαθούν να μας πουν ότι είμαστε σε μια φάση εντελώς καταστροφική για να μην πω χειρότερα –είναι αστείο, είναι ένα μεγάλο αστείο. Διότι όταν θυμάστε πραγματικά τι σημαίνει μια γενοκτονία, όταν σας λένε ότι αυτό που ζούμε τώρα είναι κρίσιμο είναι μια κρίση , όταν είμαστε ένα λαός που έχει ζήσει μια γενοκτονία, που έχει ζήσει 2 παγκόσμιους πολέμους, που έχει ζήσει έναν εμφύλιο, που έχει ζήσει την πείνα, που έχει ζήσει τη χούντα –θεωρώ ότι είναι αστείο να μας λένε ότι είμαστε σε μια φάση κρίσης. Οι γενοκτονίες καθορίζουν και την αξία του ανθρώπου, γιατί δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που να μπορεί να παλέψει μόνος του για την αναγνώριση της γενοκτονίας, είναι μακρόχρονη η διάρκεια δεν γίνεται να μόνος είναι πάντοτε συλλογικό –πρέπει να φανταστείτε ότι η γενοκτονία των Ποντίων θυμάστε είναι από το 1918, το 1994 αναγνωρίζεται από την Ελλάδα και φέτος το 2010 είναι η Σουηδία που αναγνωρίζει για πρώτη φορά τη γενοκτονία των Ποντίων. Δηλαδή είναι σχεδόν 100 χρόνια μετά το έγκλημα. Πρέπει όμως να αντιληφτείτε ένα πράγμα, ο χρόνος είναι μαζί μας, ο χρόνος είναι εναντίον του θύτη. 

Τα εγκλήματα πολέμου, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, δεν παραγράφονται, δεν διαγράφονται.  Άρα μην θεωρείτε ότι είναι ένα παλιό θέμα που δεν έχει πια νόημα. Είναι ένα σύγχρονο θέμα, είναι ένα επίκαιρο θέμα και αν θέλετε να δείτε πόσο επίκαιρο είναι πολύ απλό. Κοιτάξτε τι κάνει ο κρατικός φορέας στην Τουρκία για να σβήσει οποιοδήποτε ίχνος από αυτή τη γενοκτονία. Στην Ελλάδα από αδιαφορία θεωρούμε ότι είναι ένα παλιό θέμα, είναι ένα επίκαιρο θέμα, απλώς είναι διαχρονικό και ξεχνάμε ότι αυτή η διαχρονικότητα είναι κι αυτό που μας καθορίζει. Ξέρετε είμαστε σε μια χώρα όπου ο χώρος μας είναι πολύ μικρός, είμαστε σε μια χώρα όπου το μόνο μεγάλο που έχουμε είναι ο χρόνος, είμαστε μια χώρα του χρόνου. Γι’αυτό πρώτα απ’όλα δεν ανησυχώ για την Ελλάδα, γιατί ξέρουμε ότι ανήκουμε σε αυτό το χώρο που ονομάζουμε χρόνο, γι’αυτό δεν ανησυχώ που είμαστε μια μικρή χώρα, το μόνο που με ανησυχεί είναι να μην το ξεχάσουμε. Και ένας τρόπος να μην το ξεχάσουμε είναι να παλέψουμε για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, που είναι ένας στόχος που δεν μπορούμε να πετύχουμε εμείς όσοι είμαστε εδώ, θα το πετύχουν και οι επόμενοι –και ξέρετε μπορεί να το πετύχουν και τα παιδάκια που έκαναν τον θόρυβο εδώ, γιατί μετά θα έχουν συνηθίσει ότι είναι κάτι το σημαντικό μέσα στην κουλτούρα της όπως είναι και σημαντικό γι’αυτούς που δεν ξεχνούν. Δεν γεννιόμαστε άνθρωποι, γινόμαστε άνθρωποι και ο αγώνας για τις γενοκτονίες είναι ένας τρόπος να μεγαλώσουμε την αξία των ανθρώπων, γιατί αντιλαμβάνονται ότι έχουν κάποιον ρόλο να παίξουν.

Νίκος Λυγερός--Θεατρικό ''Πέντε κινήσεις για μια σιωπή'' 

Γενοκτονία και Ανθρωπότητα (video)

Το 1943 ο Πολωνός Raphael Lemkin επινόησε τον όρο ''γενοκτονία'' για να μπορέσει το νομικό πλαίσιο να αντιστέκεται σε αυτές τις βαρβαρότητες, γιατί η γενοκτονία είναι από τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Η ιδέα της γενοκτονίας βασίζεται θεμελιακά σε δύο ιδέες: την καταστροφή και το συστηματικό του πράγματος. Είναι μια συστηματική καταστροφή. Στην πραγματικότητα το κυρίαρχο χαρακτηριστικό είναι η συστηματοποίηση.

Μια καταστροφή μπορούμε να τη ζήσουμε ή να τη μελετήσουμε ως γεγονός μη προμελετημένο.

Η συστηματική καταστροφή όμως προϋποθέτει οργανωμένο σχέδιο που έχει ως κατάληξη μέσω της αποτελεσματικότητας του τη γενοκτονία.

Είναι ένα έγκλημα σε επίπεδο ανθρωπότητας και όχι μονάδας, είναι συστηματικό και εμπεριέχει ένα προσχέδιο, μετά ένα σχέδιο και μετά μια εφαρμογή και έτσι προχωρούμε στις 8 φάσεις του Stanton με τελευταία αυτήν, της άρνησης της γενοκτονίας.

Ένα σημαντικό σημείο που χαρακτηρίζει τους γενοκτόνους είναι ότι όχι μόνο διαπράττουν έγκλημα αλλά την ώρα που το διαπράττουν μελετούν το πώς να μην γίνει γνωστό αυτό.

Μετά την γενοκτονία των Αρμενίων και όσον αφορά τη γενοκτονία των Ποντίων, ξέρουμε ότι είχε σταλεί απόρρητο έγγραφο στο οποίο αναφερόταν ρητά η απαγόρευση της δημοσίευσης φωτογραφιών των θυτών με τα θύματα τους και για αυτόντο λόγο έχουμε λιγότερο υλικό για τη γενοκτονία των Ποντίων από αυτής των Αρμενίων.

Στην πρώτη γενοκτονία του εικοστού αιώνα οι θύτες ήταν περήφανοι για τα θύματα τους. Μετά κατάλαβαν ότι υπάρχουν επιπτώσεις και άρχισαν να αρνούνται τις πράξεις τους, μια πολιτική που στην ουσία τους επιτρέπει να συνεχίζουν μέχρι και σήμερα μια γενοκτονία της μνήμης.

Οι γενοκτονίες, εχουν μία κοινή δομή. Βέβαια η εφαρμογή δεν γίνεται πάντα με τον ίδιο τρόπο.Υπάρχει εναλλαγή στη μεθοδολογία αλλά στην πραγματικότητα ακολουθούν το ίδιο νοητικό σχήμα.

Οι γενοκτονίες των Ασσυρίων, Αρμενίων και Ποντίων ανήκουν στο ίδιο πλαίσιο. Το έγκλημα διαπράττεται την ίδια περίοδο, από τον ίδιο θύτη, εναντίον ενός πληθυσμού που χαρακτηρίζεται ως «μη Τουρκικός», για ένα καθεστώς που προσπαθεί να ξαναβρεί τα «δικά του».

Όσον αφορά την γενοκτονία των Εβραίων που διέπραξε ο Χίτλερ και το Ναζιστικό καθεστώς ή την γενοκτονία των Ουκρανών που έγινε από τον Στάλιν, είναι εντελώς διαφορετικές γενοκτονίες αλλά όταν τις μελετάμε βλέπουμε ότι όχι μόνον ακολουθούν τα ίδια νοητικά σχήματα που χαρακτηρίζουν ένα έγκλημα ως γενοκτονία αλλά επιπλέον χρησιμοποιεί ο ένας τον προηγούμενο για να έχει ένα πιο εξελιγμένο εργαλείο, έτσι ώστε να δράσει πιο αποτελεσματικά.

Αυτό που έγινε με τους Αρμένιους εξελίχθηκε στο λευκό μακελειό της γενοκτονίας των Ποντίων. Χρησιμοποιήθηκαν οι κλιματικές συνθήκες για την εξολόθρευση των θυμάτων. Αυτό το συναντάμε σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό στην Ουκρανία όπου ο Στάλιν χρησιμοποιούσε συστηματικά την μαζική μετακίνηση των πληθυσμών υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες.

Αυτό έγινε και μετά, με τη γενοκτονία των Εβραίων, όπου εκεί μπαίνει ακόμη και το τραίνο. Είναι αυτό που ονομάζουμε «εφοδιαστική αλυσίδα», για να επιτρέψει μεγαλύτερη απόδοση που θα καταλήξει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα αέρια στα εργαλεία δηλαδή της εσχάτης λύσης.

Για να τιμωρηθούν αυτοί που διέπραξαν το έγκλημα δεν αρκεί να κάνουμε μια καταγραφή ιστορική ότι υπήρξαν θύματα . Πρέπει να υπάρχουν και άλλες φάσεις, όπως είναι η φάση της διαδικασίας διόρθωσης, όπου μπαίνουμε στην ποινικοποίηση και στην αποκατάσταση πχ των περιουσιών και της ιστορίας.

Γενοκτονία και Ανθρωπότητα (video)

Το βάρος των τερμιτών

..."διότι βλέπουμε μόνο ό,τι κατανοούμε".

Τα στρατηγικά μοντέλα αν και εφαρμόζονται σ’ ένα τεχνικό επίπεδο προέρχονται από νοητικά σχήματα που ανήκουν στο γνωστικό επίπεδο. Εκείνα εκ φύσης πιο βαθιά είναι γενικότερα και πολυμορφικά. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι δεν είναι κατανοητά σ’ ένα ευρύ κοινό. Πολύ συχνά ο γενικός τρόπος σκέψης βασίζεται σε απλοϊκά μοντέλα που καλύπτουν τη κανονική ζωή, εκείνη που δεν περιέχει ακραία στοιχεία, δηλαδή πραγματικά και αναπόφευκτα προβλήματα για τα συγκεκριμένα μοντέλα. Συνεπώς, όταν όλοι σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, δεν σημαίνει ότι αυτός ο τρόπος είναι καλός, απλώς συχνά είναι ο πιο απλός. Έτσι πιο γενικά, όταν μια κοινωνία έχει διαμορφώσει ένα μοντέλο που ισχύει για τα χρονικά της δεδομένα είναι πολύ δύσκολο να σκεφτεί μ’ έναν διαφορετικό τρόπο. Ενώ αυτός είναι σίγουρα αναγκαίος για την επίλυση του προβλήματος, όταν αυτό υπάρχει. Η έλλειψη στρατηγικής συχνά συμβαδίζει με το σύνδρομο της συνωμοσίας. Αφού δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τα γεγονότα, τα ερμηνεύουμε μ’ έναν τρόπο που δεν προσφέρει επιλογές. Όμως το απρόβλεπτο δεν είναι αναγκαστικά μη προβλέψιμο.

Η κοινή ιδέα ότι ο καλύτερος κερδίζει επειδή έχει αναπτύξει μια καλύτερη στρατηγική, είναι σχεδόν πάντα λανθασμένη. Σε υψηλό επίπεδο στρατηγικής, το αποτέλεσμα προέρχεται από την επιλογή μιας ασύγκριτης στρατηγικής, ενώ σε χαμηλό επίπεδο οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στην έλλειψη στρατηγικής. Όταν το πρόβλημα είναι εθνικό και δεν έχει λυθεί για χρόνια, αυτό δεν σημαίνει ότι ο ισχυρότερος είναι όντως αυτός που κερδίζει με την υψηλή του στρατηγική ούτε ότι ακολουθεί μια μυστική στρατηγική. Στην πραγματικότητα, στη στρατηγική τα πράγματα είναι θλιβερά πιο απλά. Οι περισσότεροι δεν το ξέρουν κι οι άλλοι προτιμούν να μην το αναφέρουν επίσημα. Οι αδικημένοι, όμως, έχουν το δικαίωμα να διεκδικήσουν την αλήθεια και ν’ αλλάξουν τον τρόπο σκέψης που τους έχουν επιβάλει.

Όλοι ξέρουμε πόσο σκληρό μπορεί να είναι το ξύλο και πόσο εφήμερα είναι τα έντομα. Με το ξύλο μπορούμε να εξοντώσουμε πάμπολλα έντομα. Κι όλοι ξέρουμε ότι η δύναμή του προέρχεται από τα χαρακτηριστικά του. Το φύλλο είναι συμπαγές και η δομή επιτρέπει στον χρήστη του να το μετατρέψει σ’ ένα ισχυρό όπλο. Ενώ τα έντομα είναι μικρά και εύθραυστα. Η πραγματική ερώτηση, όμως, είναι πώς καταφέρνουν τα έντομα να ξεπεράσουν τα όρια της ζωής τους και να αποτελούν τον μεγαλύτερο πληθυσμό της γης; Κι αν υπάρχει αυτή η πραγματικότητα, μήπως τα έντομα θα μπορούσαν να ήταν υλοποιήσεις ισχυρών νοητικών μοντέλων;

Η εξέλιξη των τερμιτών τούς πρόσφερε ένα από τα ισχυρότερα όπλα του κόσμου: την αντοχή στις εξελίξεις. Οι τερμίτες είναι από τα σπάνια έντομα που μπορούν να επιζήσουν σε δυσκολότατες συνθήκες. Ακόμα κι αν το περιβάλλον δεν είναι φιλικό μ’ αυτούς, μπορούν να το χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους. Και για τους τερμίτες δεν είναι όπλο μα τροφή. Βλέπουν το ίδιο αντικείμενο μ’ έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο, ούτε καλύτερο, ούτε κατώτερο, απλώς διαφορετικό. Μ’ αυτό το νέο βλέμμα, η ιδέα του ξύλου είναι ριζικά διαφορετική, άρα κι ο τρόπος αντιμετώπισης πρέπει να είναι ριζοσπαστικός. Το ξύλο είναι όπλο για ’κείνον που ξέρει να το χρησιμοποιεί αλλά και για ’κείνον που δεν ξέρει να το αντιμετωπίσει. Από μόνο του δεν αποτελεί καμιά ιδιαίτερη στρατηγική. Ενώ όταν οι τερμίτες το καταστρέψουν, είναι το αποτέλεσμα ενός συντονισμού που ερμηνεύεται ως στρατηγικό νοητικό σχήμα.

Τα ίδια δεδομένα δεν προσφέρουν την ίδια εικόνα, διότι βλέπουμε μόνο ό,τι κατανοούμε. Και στη στρατηγική επινοούμε τις εικόνες. Η ερμηνεία μιας αήττητης τακτικής δεν προσφέρει καμιά επιλογή στρατηγικής. Ενώ η αλλαγή βλέμματος είναι δυναμική εκ φύσης. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να εξηγήσουμε την κατάρρευση του ξύλου. Το πλακώνει το αόρατο βάρος των τερμιτών. Σημασία δεν έχει τι είσαι, μα τι μπορείς να κάνεις και τι κάνεις, διότι το έργο δημιουργεί το ον. Οι τερμίτες επειδή τρώνε το ξύλο, δεν το φοβούνται!

Η πραγματικότητα ως νοητική αναπαράσταση

Στα στρατηγικά δεδομένα, βρίσκουμε συχνά την αντιπαράθεση μεταξύ πραγματικότητας και νόησης. Χρησιμοποιούμε αντανακλαστικά αυτό το σχήμα, ενώ δεν είναι παρά ένας κοινωνικός εκφυλισμός που δεν στέκει σε αυτόν τον τομέα. Η αντιπαράθεση λειτουργεί πάνω σε σύγχρονα δεδομένα, ενώ στην πραγματικότητα όλα είναι διαχρονικά. Επιπλέον, αν ενσωματώσουμε στο συλλογισμό μας ότι η νοημοσύνη είναι εγκλωβισμένο μέλλον μέσα στο παρελθόν, τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και νόησης αρχίζουν να καταρρέουν. Δεν έχουμε να κάνουμε με τείχη αλλά με πόρτες. Κατά συνέπεια, όλο το πρόβλημα είναι πού βρίσκονται τα κλειδιά. Ένας άλλος τρόπος να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα είναι να θεωρήσουμε την πραγματικότητα ως νοητική αναπαράσταση. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει αναγκαία ότι αντικαθιστούμε το αντικείμενο με το υποκείμενο. Ένας στόχος για την αποτροπή του είναι η πολυπλευρικότητα των συμπερασμάτων. Ακόμα και όταν ο παρατηρητής παίζει ένα ουσιαστικό ρόλο, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν υπάρχει ολιστική προσέγγιση που απορροφά όλους τους παρατηρητές. Το πεδίο του χρόνου αλλάζει ριζικά τις διαφορές, όταν αφορά στην αντιπαράθεση, διότι επιτρέπει την εξέλιξη των δεδομένων. Έτσι ο χρόνος μπορεί να μετατρέψει την αντιπαράθεση σε αναπαράσταση. Με άλλα λόγια, μέσω της δημιουργίας φάσεων της πραγματικότητας, ο χρόνος μπορεί να ερμηνεύσει την πραγματικότητα και η διαφορά της αντιπαράθεσης δεν είναι παρά θέμα χρόνου. Έτσι η νόηση είναι η επόμενη πραγματικότητα. Συνεπώς, η δυσκολία της στρατηγικής προέρχεται από την αναγνώριση της πραγματικότητας ως νοητική αναπαράσταση και όχι από τη γνώση της πραγματικότητας που δεν είναι παρά μία συσσώρευση λαθών που ονομάζουμε εμπειρία. Μέσω αυτής της προσέγγισης, η πραγματικότητα αποκτά μία δυναμική που δεν είχε εξ αρχής. 

Η πραγματικότητα διαμορφώνεται μέσω της νόησης. Κι η νόηση δεν είναι μόνο μια προσαρμογή στην πραγματικότητα, όπως θα το ήθελε η κοινωνία του συμβιβασμού. Δεν υπάρχει πια ανάγκη να αποδεχόμαστε την πραγματικότητα ως μια αδιάλλακτη οντότητα. Με τη συμβολή του Einstein και του Heisenberg, η πραγματικότητα είναι σχετική και κβαντική. Επηρεάζεται σε όλα τα επίπεδα από τη δράση, ακόμα κι αν αυτή είναι πειστική μόνο σε μικροσκοπικό επίπεδο. Η νοημοσύνη είναι πιο αποτελεσματική από τη σοφία σε αυτό το πεδίο, διότι χαρακτηρίζεται από την ιδιότητά της να διαχειρίζεται άγνωστες γνώσεις. Επιπλέον, όταν υπάρχουν περισσότεροι παίκτες με την έννοια της θεωρίας παιγνίων, τότε η νοημοσύνη δεν είναι μόνο ουσιαστική αλλά και απαραίτητη. Σε αυτή την περίπτωση, η πραγματικότητα είναι εκθετικά δυναμική και βρίσκεται συχνά εκτός ισορροπίας. Το αποτέλεσμα είναι ότι το όλο πλαίσιο αποκτά μια δημιουργικότητα που δυσκολεύει κάθε κλασική ή γραμμική αντιμετώπιση του προβλήματος. Σε αυτό το πλαίσιο, ισχύει κι η έκφραση μνήμη μέλλοντος που ερμηνεύεται ως αποτέλεσμα του μείγματος των στρατηγικών συμπεριφοράς σ’ ένα χώρο όπου κυριαρχούν οι έννοιες της ιδεοθύελλας και της πλάγιας σκέψης. Τελικά, η πραγματικότητα δεν έχει περιθώρια και πρέπει να λειτουργήσει ως νοητική αναπαράσταση για να μείνει στο περιθώριο της εξέλιξης.

Το δώρο και το όραμα του Ελληνισμού

Πραγματικότητα

Πράξη

Όραμα

Ουτοπία

Αδιανόητο

μια από τις ειδικότητες του Ελληνισμού

είναι να μετατρέπει το αδιανόητο σε

ουτοπία και να γίνεται αυτό που δεν

κάνουν οι άλλοι γιατί μένουν στο

αδιανόητο.

«Δεν καις το φώς και γι’ αυτό

είμαστε ακόμη εδώ, βέβαια το

φως έχει και βάρος…»

Είμαστε ένας λαός του θορύβου,

σιγά-σιγά θα δείτε, θα

συντονιστείτε και με

τον θόρυβο και με τον ήχο.

Εμάς μας ενδιαφέρει όταν ο

Ελληνισμός βγαίνει προς τα έξω.

Ο Ελληνισμός που ασχολείται

μόνο με τον εαυτό του

είναι εκφυλισμός.

Ο Έλληνας έχει ένα μεγάλο

προτέρημα, είναι ανθεκτικός,

αλλά είναι της καθυστέρησης

και αυτό είναι ένα μεγάλο

προτέρημα.

Είμαστε λαός όχι της επίθεσης

αλλά της αντεπίθεσης αλλά

πρέπει να έχουμε αντέξει την

επίθεση.

Είμαστε ένας λαός του χρόνου

και όχι του χώρου.

Είμαστε ένας λαός με κακή

οργάνωση αλλά αυτό είναι που

μας δίνει και την ανθεκτικότητα

μας στον χρόνο διότι

βρισκόμαστε εκεί που

συναντώνται σταθερές δομές

που δεν είναι όμως

διαχρονικές.

Είμαστε λαός της

μνήμης που θυμάται τις ήττες

του που είναι του χώρου αλλά

όχι του χρόνου όπου και

ανήκουμε σαν Έλληνες.

Η ήττα των Θερμοπυλών είναι

χωρικό φαινόμενο ενώ η νίκη

μας στις Θερμοπύλες είναι

χρονικό φαινόμενο.

Ο Ελληνισμός λειτουργεί σαν

φάρος. Ο φάρος είναι

ακίνητος και δεν έχει κανένα

συμφέρον να μετακινηθεί και εξ’

ορισμού τοποθετείται μόνον

εκεί που το έδαφος

είναι προβληματικό

Φωτίζει τους άλλους

και ενώ είναι ακίνητος,

είναι χρήσιμος σε αυτούς που

κινούνται.

Το πιο σταθερό σημείο

για την κίνηση είναι η

ακινησία.

Οι μεγαλύτεροι φάροι

της ανθρωπότητας

ήτανε πάντοτε

στις πιο προβληματικές

περιοχές της Γης.

Αν κοιτάζουμε τον Ελληνισμό

μόνον μέσα στο πλαίσιο της

Ελλάδας είναι σίγουρο

ότι δεν θα βρούμε τίποτα.

Η Αλεξάνδρεια ως πόλη ήτανε

με την συμβατική έννοια εκτός

Ελλάδος αλλά στην

πραγματικότητα πολύ

πιο Ελληνική από την

Ελλάδα.

Επί τουρκοκρατίας οι δικοί μας

γεννήθηκαν «Τούρκοι», έζησαν

«Τούρκοι» πέθαναν «Τούρκοι»

και μας επέτρεψαν να είμαστε

εμείς σήμερα Έλληνες, αυτό

είναι ένα θέμα και δείχνει

ανθεκτικότητα.

Είναι δύσκολο να έχετε κάποιον

από πάνω σας 400 χρόνια και

παρόλα αυτά να μένετε εσείς!

'Όμως ο ελληνισμός απέδειξε

οτι αυτό είναι εφικτό!

Αυτό είναι το δώρο του!




Εδώ έχουμε τα πάντα.

Ο ήλιος, η
θάλασσα κι ουρανός είναι τα
θεμελιακά μας στοιχεία κι όλα
αυτά μπορούν να μας
βοηθήσουν για να ξεπεράσουμε
όλες τις δυσκολίες μας.


Φωτοβολταϊκά,
Υδρογονάνθρακες,
Ανεμογεννήτριες

είναι δική μας ενέργεια και δεν
ανήκει σε κανέναν άλλο.

Ο ενεργειακός χάρτης είναι
αυτός που θα μας βοηθήσει και
στον πολιτικό χάρτη.

Ο ελληνικός λαός είναι
ένας λαός με αξιοπρέπεια που
δεν γονατίζει. Το ίδιο πρέπει να
ισχύει και για τη χώρα.

Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να
μας απαγορεύσει να
προχωρήσουμε. Δεν
καταπατούμε κανέναν,
σκεφτόμαστε τα παιδιά μας,
γιατί έτσι είναι η παράδοση μας
κι οι αξίες μας.

Ας αφήσουμε λοιπόν τις φοβίες,
που μας κουράζουν κι ας
βαδίσουμε με το μέτωπο ψηλά
στο δρόμο που αξίζει στη γη
μας.


Τα όνειρα είναι πολύ επικίνδυνα
και μπορεί να σου τα πουλήσει η
κοινωνία
Τα οράματα είναι εκείνα που
μπορεί να παράγουν έργο!



Ψηφίζω για τη θέσπιση της
Ελληνικής ΑΟΖ

Έτσι συμμετέχω κι εγώ
στον αγώνα !

www.ipetitions.com/petition/elliniki_aoz/