Νίκος Λυγερός: Η γενοκτονία των Αρμενίων ήταν μόνο η αρχή

Η γενοκτονία των Αρμενίων δεν είναι μόνο μια επέτειος

Η γενοκτονία των Αρμενίων δεν είναι μόνο μια επέτειος αλλά μια πραγματικότητα. Η γενοκτονία δεν υπάρχει μόνο στις 24 Απριλίου και δεν τη θυμόμαστε μόνο αυτή τη μέρα. Είναι ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας και κατά συνέπεια δεν διαγράφεται από τη μνήμη μας όσο και να το θέλει το τουρκικό καθεστώς. Δεν ξεχνάμε επιπλέον, διότι η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει ακόμα τη γενοκτονία των Αρμενίων. Δεν θέλει να αποδεχτεί ότι ο Κεμάλ δεν ήταν παρά ένας Χίτλερ και τίποτα άλλο. Ο Κεμάλ είναι ένας γενοκτόνος. Κεμάλ, ο γενοκτόνος. Αυτό είναι το όνομά του και κανένα άλλο και όσο δεν το αποδέχεται η Τουρκία τόσο συμμετέχει στη γενοκτονία της μνήμης. Τα θεμέλια του κεμαλικού κράτους είναι τα κόκαλα των Αρμενίων και με το αίμα τους έδεσε το τούρκικο ατσάλι. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει καθαρό τουρκικό υπόβαθρο. Και να αναγνωρίσει η Τουρκία τη γενοκτονία των Αρμενίων συνεπάγεται με αυτό. Δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει λύση βέβαια, αφού με τις προσπάθειες του νεοθωμανισμού υπάρχει προσπάθεια να ελαχιστοποιηθεί ο ρόλος του Κεμάλ. Δεν σημαίνει όμως ότι δεν είναι ο συνεχιστής μιας οθωμανικής προσπάθειας εξόντωσης κάθε μη μουσουλμανικού στοιχείου από την οθωμανική Αυτοκρατορία. Δεν ξεχνάμε ότι οι πρώτες επίσημες αναφορές προβλημάτων που υπάρχουν γίνονται ήδη από το 1878 στο Συνέδριο του Βερολίνου από την αρμενική αντιπροσωπεία. Δεν ξεχνάμε, βέβαια, ότι οι πρώτες μαζικές σφαγές γίνονται το 1894. Και θεωρούμε ότι από τότε αρχίζει η γενοκτονία των Αρμενίων και όχι μόνο το 1915. Δεν μπερδεύουμε τα θεσμικά σύμβολα με την ιστορική πραγματικότητα. Διότι δεν το επιτρέπουμε στον εαυτό μας. Και δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι ο Αρμενικός λαός είναι ένας χριστιανικός λαός και ότι αυτή η ιδιότητα είναι μια από τις δικαιολογίες που χρησιμοποιήθηκαν για να τον γενοκτονήσουν. Ο Κεμάλ ήταν απλώς το αποκορύφωμα της φρίκης και της βαρβαρότητας, αλλά και οι δυο υπήρχαν από πριν. Αυτή, λοιπόν, η βαρβαρότητα δεν είναι μια καινοτομία του Κεμάλ αλλά το υπόβαθρό του. Και δεν είναι τυχαίο αλλά αναγκαίο αν η Επιχείρηση Νέμεσις χτύπησε κτήνη σαν τον Ταλαάτ Πασά. Δεν είναι τυχαίο αλλά αναγκαίο που το Δικαστήριο του Βερολίνου αθώωσε τον Soghomon Tehlirian. Ακόμα και η θεσμική δικαιοσύνη αποδέχτηκε ότι ένα θύμα μπορεί να μετατραπεί σε δίκαιο λόγω ανάγκης. Και αυτό το έκανε πολύ πιο πριν αναγνωρισθεί ή μάλλον επινοηθεί η έννοια της γενοκτονίας από τον Raphael Lemkin. Πράγμα που σημαίνει ότι η θεσμική δικαιοσύνη αναγνώριζε ήδη από τότε τη βαρβαρότητα του εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας. Διότι αυτό είναι η γενοκτονία των Αρμενίων. Είναι η πρακτική απόδειξη της βαρβαρότητας. Με άλλα λόγια η επέτειος είναι μόνο ένα σύμβολο, ενώ η πραγματικότητα δεν έχει πάψει, αφού δεν αναγνωρίζεται καν η ύπαρξή της από το τουρκικό καθεστώς.

Η γενοκτονία των Αρμενίων ήταν μόνο η αρχή

Η γενοκτονία των Αρμενίων ήταν μόνο η αρχή και δεν εννοούμε απλώς ότι γενικεύτηκε με την γενοκτονία των Ασσυρο – Χαλδαίων, των Εβραίων και των Ποντίων. Διότι ήταν μία συλλογική και ολική προσπάθεια εξόντωσης κάθε μη μουσουλμανικού πληθυσμού στην επικράτεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όχι, όταν εννοούμε ότι ήταν μόνο η αρχή, θέλουμε να δώσουμε έμφαση στο γεγονός ότι οι προσπάθειες της Τουρκίας συνεχίζονται ακόμα και τώρα. Όχι μόνο με τον ποινικό της κώδικα που τιμωρεί με δέκα χρόνια φυλάκισης οποιαδήποτε αναφορά στη γενοκτονία των Αρμενίων, αλλά και με το ρόλο της μέσω των Αζέρων όσον αφορά στο θέμα του Αρτσάχ. Δεν είναι δυνατόν να μην αντιλαμβανόμαστε ότι η Τουρκία προσπαθεί να εξοντώσει συστηματικά κάθε αρνητικό στοιχείο στην περιοχή. Όλοι μας ξέρουμε ότι οι Αζέροι δεν έγιναν Τούρκοι με τον πόλεμο, αλλά ήταν πάντα Τούρκοι. Ο διαχωρισμός που χρησιμοποιείται είναι όχι μόνο λανθασμένος, αλλά και επικίνδυνος, διότι κρύβει εσκεμμένα την αλήθεια. Και κανένας δεν κάνει το ανάλογο λάθος με τους Αρμένιους της Αρμενίας και τους Αρμένιους του Αρτσάχ. Πρέπει λοιπόν να επισημάνουμε σε όλους, ακόμα και σε αυτούς που δεν θέλουν να το ακούσουν, ότι το θέμα του Αρτσάχ είναι η συνέχεια της γενοκτονίας των Αρμενίων που δεν έχει πάψει ακόμα και τώρα. Η Αρμενία και το Αρτσάχ δεν είναι μουσεία του αρμενικού πολιτισμού, αλλά ζωντανές πραγματικότητες στις οποίες πρέπει να δώσουμε την πρέπουσα σημασία, για να μην πεθάνουν με τις προσπάθειες του τουρκικού διπλωματικού ζυγού. Δεν έχουμε το δικαίωμα, ως δίκαιοι, να αφήσουμε στους συνεχιστές της γενοκτονίας να καταστρέψουν κι άλλα στοιχεία του αρμενικού πολιτισμού, όπως το έκαναν με το κοιμητήριο με τους παμπάλαιους πέτρινους σταυρούς τους λεγόμενους khatchkar που συμβολίζουν την αρμενικότητα.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να αφήσουμε το Αρτσάχ στο έλεος του Θεού. Και γι’ αυτό το λόγο πρέπει να δώσουμε μάχη για να αναγνωρισθεί από την Ελλάδα, αλλά και από άλλα κράτη ως ένα ανεξάρτητο αρμενικό κράτος. Για τον ίδιο λόγο πρέπει να απορρίψουμε οποιεσδήποτε στρατιωτικές συμμαχίες που θα μπορούσαν να χτυπήσουν ή να ενοχλήσουν τον αρμενικό λαό. Δεν πρόκειται να πέσουμε στις παγίδες της διπλωματίας και να αποδεχθούμε προσπάθειες που υπονομεύουν τη φιλία μας με τον αρμενικό λαό. Ξέρουμε πολύ καλά και οι ίδιοι τι σημαίνει γενοκτονία. Δεν έχουμε ανάγκη από κανέναν να μάς το εξηγήσει. Πρέπει όμως κι εμείς να είμαστε συνεπείς, δεν αρκεί να καταθέτουμε ένα στεφάνι για να ξεχαστούν οι άλλες επικίνδυνες προσπάθειες. Διότι η γενοκτονία των Αρμενίων ήταν μόνο η αρχή και πρέπει να πάρουμε το μέρος των θυμάτων, όπως το κάνει κάθε δίκαιος!

Η γενοκτονία των Αρμενίων ως αιχμή του δόρατος

Η γενοκτονία των Αρμενίων είναι ήδη η αιχμή του δόρατος για τις γενοκτονίες που δεν έχουν αναγνωρισθεί ακόμα από τον ίδιο τον θύτη. Χάρη σε αυτόν τον αγώνα για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων και άλλα θύματα, επιζώντες και δίκαιοι μπήκαν στη διαδικασία διόρθωσης που είναι τόσο σημαντική. Διότι η αναγνώριση από τα άλλα κράτη δεν είναι το παν, αλλά μόνο και μόνο το πρώτο στάδιο του αγώνα. Για να περάσουμε στο δεύτερο στάδιο, η ποινικοποίηση της μη αναγνώρισης είναι απαραίτητη. Μπορεί βέβαια σε μερικές χώρες οι λαοί να μην είναι ακόμα έτοιμοι να περάσουν σε αυτό το στάδιο και μερικές φορές αυτό οφείλεται στην έμφαση που δίνουν στην ελεύθερη έκφραση. Πρέπει όμως να ενημερωθούν για το πόσο σημαντικό είναι αυτό το στάδιο για τον όλο αγώνα. Η γενοκτονία δεν είναι απλώς ένα έγκλημα, αλλά ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Κράτη όπως είναι η Ελβετία και η Σλοβακία το έχουν εμπεδώσει και έχουν νομοθεσία ποινικοποίησης, το Βέλγιο είναι σε καλό δρόμο και στη Γαλλία γίνεται ακόμα ο αγώνας. Σιγά σιγά όμως τα κράτη μέσω των λαών τους συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να παραμένουν ουδέτερα σε τέτοιου τύπου θέματα, αλλιώς παίρνουν το μέρος του θύτη. Η γενοκτονία των Αρμενίων δεν είναι μόνο μία αλλά η αρχική. Κατά συνέπεια η απραξία, η αρχική, έδωσε περιθώριο σε άλλους θύτες να διαπράξουν το δικό τους έγκλημα. Ο Κεμάλ είχε συνεχιστές με τον Χίτλερ ενάντια στους Εβραίους και με τον Στάλιν ενάντια στους Ουκρανούς. Ακόμα και με τις αναγνωρίσεις, οι θύτες μπορούν να συνεχίσουν εύκολα το έργο τους. Γι’ αυτό το λόγο και ο αγώνας της ποινικοποίησης της μη αναγνώρισης πρέπει να δοθεί. Η Κύπρος αναγνώρισε τη γενοκτονία των Αρμενίων από τα πρώτα κράτη, το 1982 ακόμα και πριν την απόφαση της Ευρωβουλής το 1987. Η Ελλάδα την αναγνώρισε το 1996 μετά την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων το 1994. Το όλο πλαίσιο είναι θετικό για τον ελληνισμό, απλώς δεν πρέπει να παραμείνουμε στις θέσεις μας, διότι η Τουρκία συνεχίζει όλο και πιο δυνατά τη γενοκτονία της μνήμης, αδιαφορώντας για όλα τα κράτη που έχουν απλώς αναγνωρίσει τη γενοκτονία. Ήρθε η ώρα λοιπόν να κινηθούμε και στην Ελλάδα για το θέμα της ποινικοποίησης. Υπήρξε ήδη στο Κιλκίς ένα συνέδριο αφιερωμένο στην ιδέα της ποινικοποίησης της άρνησης των εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας που αναγνώρισε η Ευρωπαϊκή Ένωση στις 16 Απριλίου 2011. Αλλά αυτές οι προσπάθειες πρέπει να συνεχιστούν και να απαιτηθούν από τους πολιτικούς να τις εκπροσωπήσουν επίσημα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα υπάρξει μία αλλαγή φάσης στον τομέα των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας.

Εισήγηση του Νίκου Λυγερού στην ημερίδα με θέμα:

"Η Ευρωπαϊκή καταδίκη των γενοκτονιών ως εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας"

Συνεδριακό Κέντρο του δήμου Κιλκίς

16/04/2011

Χάρτης Γενοκτονίας

Αν απλώς κοιτάξεις

τον χάρτη της γενοκτονίας

των Αρμενίων

θα κατανοήσεις αμέσως

τι σημαίνει σύστημα

που εξοντώνει λαό.

Τίποτα δεν ήταν τυχαίο

όλα ήταν οργανωμένα

και τώρα ακόμα

δεν παραδέχονται

την βαρβαρότητα τους.

Αλλά εσύ τι κάνεις;

Φωτογραφία Παρελθόντος

Δεν μπορούσες να ξεχάσεις

το ανθρώπινο βλέμμα

της φωτογραφίας του παρελθόντος

λες και είχε καρφωθεί

πάνω στη μνήμη σου

για να μην μπορούν πια

τα συστήματα της βαρβαρότητας

να σε πείσουν σιωπηλά

ότι τίποτα δεν υπήρξε. 

Πηγή - Νίκος Λυγερός