Μπροστά στη γνώση, χάθηκε ο νους!

O  ανθρωπος   πριν  αρχισει να  εξελισεται  τεχνολογικα, και  επιστημονικα,και  πριν  αρχισει  να  αποροφαται και να  χανεται  μεσα στο  ιδιο του  το τεχνολογικο, επιστημονικο δημιουργημα του,και  να  γινετε  υπηρετης  της  ιδιας  του της  δημιουργιας, βρισκοταν  σε συνεχη  επαφη  με το  Θεο.

Εχοντας  αμεση  επαφη  με την  φυση,μπορουσε  να παρατηρει τις   διαφορες   αλλαγες  που  γινονταν  στα  φυτα, τα ζωα,  τις  καιρικες  συνθηκες, και  να καταλαβαινει  οτι  κατι  γινετε οτι  υπαρχει  και  κατι  αλλο εκτος  απο  αυτο  το οποιο βλεπει,  οτι  βρισκεται  πανω  σε εναν  ζωντανο...
οργανισμο, που  του  επιτρεπει  να μενει  προσωρινα. Ενας  ζωντανος   οργανισμος   που  υπηρχε  πριν απο  αυτον   και  θα  εξακολουθουσε να  υπαρχει  και μετα απο  αυτον. Η συνεχη   παρατηρηση   αλλαξε  την  οραση  του και  αρχισε  να  βλεπει  αυτο  που πριν   ηταν  κρυμμενο. Ειδε   οτι    η  γη  αναπνεει   οτι   δημιουργει  και  καταστρεφει   οτι φερνει  ζωη  και  θανατο  και  οτι αυτος  ο  κυκλος  ηταν  το  (καυσιμο)  του  μηχανισμου  στηριξης  και  υπαρξης της. Η  παρατηρηση  ολων  αυτων  τους  δημιουργησε  διοδους  και  η  εξωτερικη   παρατηρηση  μετατραπηκε  σε  εσωτερικη, οδηγοντας  τους,  στον  ιδιο τους    τον εαυτο,   ανοιγοντας  καναλια   για  νεους  ανεξερευνητους  κοσμους. 

Η  οραση  του  εγινε  πιο εσωτερικη  διευρινθηκε  και  ειδε  οτι  ηταν  ο  μικροκοσμος.  Μια  μικρη  αναπαρασταση  του  μεγακοσμου.Ειδε  οτι  υπηρχε  ακομα  κατι που  μονο  μετα  απο  πολυ  εσωτερικη  δουλεια  γινοταν  ορατο,ειδε  τον  Αιωνιο  Συμπαντικο   Νου,  και  καταλαβε οτι  αν και  ηταν  μερος  Αυτου μπορουσε  να εισελθει  σε Αυτο  μονο  συνειδητα, διαφορετικα  θα ξαναμπαινε  στον  κυκλο  συντηρησης  της  Γης. 

Με  τον  καιρο  ολα αυτα  αλλαξαν  η  γνωση χαθηκε  την  επισκιασε  η  τεχνολογια, η  οραση  μας  αρχισε  να προσαρμοζεται σε  στενους  χωρους, η  φυση  καταστραφηκε  για να  δημιουργησουμε  τον πολιτισμο μας,ολη  αυτη  η τεχνολογικη  εξελιξη  μας  εκανε  να ξεχασουμε  τον εσωτερικο  μας  εαυτο,και να ζουμε  στην  ψευδαισθηση  οτι  με τα μεσα  που διαθετει  η  επιστημη  σημερα  μπορουμε  να ανακαλυψουμε   τα παντα  να  βρουμε  ακομα  και  τον  Θεο, γιατι  υποσυνειδητα  το  εγωικο  μας  κομματι  πιστευει  οτι  ειμαστε  ανωτεροι  και  δυνατοτεροι  ακομα  και   απο Αυτον,  και  οτι  καποια  μερα  εμεις  τα  ανθρωπακια  το  καυσιμο  του κατωτατου  νοητικου  επιπεδου  της  Γης  θα  παρουμε  την  θεση  του.Παρολαυτα  η  συμπαντικη  Αγαπη  δεν  εχει  ορια, ο Συμπαντικος  Νους ειναι παντα  εκει  Ακινητος, Αιωνιος, Ανεπηρεαστος  απο ολα αυτα  και  μας  περιμενει  να παμε κοντα του, κανοντας  παντα υπομονη, και  δινοντας  μας παντα οχι  μια  αλλα συνεχομενες  ευκαιριες, καθε  μας  βημα, το καθετι  που μας  συμβαινει  ειναι  το  ανοιγμα της  πορτας  που θα  μας οδηγησει  στο  Αιωνιο.  Αναζητουμε  και  εχουμε  στο  μυαλο μας  μεγαλεια  και τυμπανοκρουσιες  γιατι  ετσι  θελει  ο εγωικος  μας  νου, το  μυστικο  του ανοιγματος  της  εσωτερικης θυρας  της  καρδιας,και της  εισαγωγης  μας  στο Θειο  βρισκεται  στην  απλοτητα.

Εχουμε  παντα  την  ευκαιρια  και  δεν  ειμαστε  ξεχασμενοι,απλα εμεις  ξεχασαμε  τον  Θεο... Και  το  δωρο  του  Θεου    στον  συγχρονο   ανθρωπο  για να  ξαναπαει   κοντα  του ειναι  ο Διαλογισμος.

by Νagual

Πηγή: http://espadozero.blogspot.com/