Αυθεντικότητα

Κάποτε είχα μείνει σε μια οικογένεια που είχε ένα μικρό παιδί. Γίναμε φίλοι και το ρώτησα: «Τί θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;»

Εκείνο είπε: «Απ' ό,τι καταλαβαίνω , θα γίνω τρελός.»

Είπα: «Τρελός; Γιατί θα γίνεις τρελός; » Εκείνο είπε: «Επειδή η μητέρα μου με θέλει να γίνω γιατρός, ο πατέρας μου με θέλει να γίνει μηχανικός, ο θείος μου με θέλει να γίνω καθηγητής, ο άλλος μου θείος με θέλει να γίνω επιστήμονας. Όλη μου η οικογένεια με θέλει να γίνω κάτι άλλο. 'Κι εγώ καταλαβαίνω ότι αν προσπαθήσω να γίνω όλα αυτά τα πράγματα, ένα είναι

σίγουρο -ότι θα καταλήξω τρελός. » Κανένας όμως δεν ρωτάει το ίδιο το παιδί: 'Εσύ τί θέλεις να γίνεις;' Κανένας δεν μοιάζει να νοιάζεται για το ίδιο το παιδί. Εκείνοι έχουν τις δικές τους φιλοδοξίες και το παιδί είναι απλώς μια ευκαιρία για να ικαν()ποιήσουν τις φιλοδοξίες τους.

Οι πάντες βρίσκονται σε μια θέση που δεν θα έπρεπε να βρισκόταν. Οι ποιητές φτιάχνουν παπούτσια, οι παπουτσήδες έχουν γίνει πρωθυπουργοί. Τα πάντα έχουν γίνει άνω-κάτω και οι πάντες είναι δυστυχισμένοι.

Ο αυθεντικός άνθρωπος χρειάζεται να εξεγερθεί. Χρειάζεται να πει σε όλο τον κόσμο: «Εγώ θα είμαι απλώς ο εαυτός μου, όποιο κι αν είναι το κόστος. Αν θέλω να είμαι μουσικός... Προφανώς δεν μπορεί ο καθένας να γίνει Γιεχούντι Μενουχίν ή Ραβί Σανκάρ. Το πιθανότερο είναι ότι θα είμαι ένας μουσικός που θα ζητιανεύει στο δρόμο, θα είμαι όμως ευτυχισμένος που θα εκπληρώνω τη δική μου επιθυμία μου και που δεν θα με εξουσιάζει κανένας.»

Εκείνοι που σε εξουσιάζουν, έχουν καλές προθέσεις. Κανένας δεν αμφιβάλλει για τις προθέσεις τους. Και ίσως, αν είχες ακο­ λουθήσει τις προθέσεις τους, να ήσουν ο πλουσιότερος άνθρωπος τής χώρας, ενώ τώρα ζητιανεύεις με την κιθάρα σου στο δρόμο. Εγώ όμως σού λέω ότι με το να ακο­ λουθήσεις τη δική σου φύση, ακόμη κι αν είναι να ζητιανεύεις με την κιθάρα σου στο δρόμο, αυτό θα σε Κάνει πιο ευδαιμονικό ακόμη κι από τον πλουσιότερο άνθρωπος τής χώρας.

Ένας διάσημος χειρουργός, ο σημαντικό­ τερος στη χώρα, έβγαινε στη σύνταξη και είχαν μαζευτεί οι φίλοι του και οι μαθητές του για να το γιορτάσουν. Ήταν επικεφαλής τού τμήματος χειρουργικής στο πανεπι­ στήμιο. Δεν συγκρινόταν με κανέναν άλλο χειρουργό σ' ολόκληρη τη χώρα. Ήταν χειρουργός εγκεφάλου. Ακόμη και σε ηλι κία εβδομήντα πέντε ετών, τα χέρια του δεν έτρεμαν ούτε στο ελάχιστο.

Και στις επεμβάσεις στον εγκέφαλο, αν το χέρι τού χειρουργού τρέμει έστω και στο ελάχιστο, είναι πιθανό να κοπούν από λάθος χιλιάδες νεύρα στον εγκέφαλο και να καταστραφεί ο άνθρωπος για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Το χέρι πρέπει να είναι σαν ατσάλι και ο χειρουργός θα πρέπει να βρει το ακριβές σημείο -επειδή υπάρχουν επτά εκατομμύρια νεύρα στον εγκέφαλο και επτακόσια κέντρα μέσα στο κρανίο τού ανθρώπου.

Τα χειρουργικά όργανα είναι πολύ λεπτά και ο χειρουργός πρέπει να είναι πραγματικός καλλιτέχνης για να μην κόψει από λάθος άλλα κύτταρα, άλλα νεύρα, τα οποία είναι τόσο σφιχτά πλεγμένα μεταξύ τους.

Επτά εκατομμύρια νεύρα , μέσα σε ένα μικρό κρανίο! Και το να αφαιρέσει εκείνο ακριβώς το συγκεκριμένο νεύρο που θέλει να αφαιρέσει, είναι η πιο λεπτεπίλεπτη δουλειά στον κόσμο.

Και εκείνος ο χειρουργός ήταν ο σημα­ ντικότερος στη χώρα. Δεν είχε αποτύχει ποτέ καμία του εγχείρηση. Τον σεβόταν σ' ολόκληρο τον κόσμο -μάλιστα τού είχε απονεμηθεί και το βραβείο Νόμπελ. Την ημέρα όμως που έβγαινε στη σύνταξη, εκεί­ νος δεν φαινόταν καθόλου χαρούμενος. Οι πάντες γύρω του έπιναν, χόρευαν και φαι­ νόταν χαρούμενοι, εκείνος όμως στεκόταν σε μια γωνιά, λυπημένος, χαμένος.

Ένας φίλος του τον πλησίασε και τον ρώτησε: « Τί σου συμβαί νει; Εμείς εδώ γιορτάζουμε για σένα και χαιρόμαστε για την τόσο πετυχημένη σταδιοδρομία σου κι εσύ στέκεσαι τόσο λυπημένος, λες χι έχει πεθάνει κανείς!»

Εκείνος είπε: «Σκέφτομαι κάτι που με χάνει να λυπάμαι πάρα πολύ.»

Ο άνθρωπος είπε: «Εσύ λυπημένος; Ο διασημότερος χειρουργός εγκεφάλου, που όλοι σε ζηλεύουν!»

Ο χειρουργός είπε: «Εσύ όμως δεν ξέρεις τι νιώθω μέσα μου. Πρώτα-πρώτα , εγώ ποτέ μου δεν ήθελα να γίνω χειρούρ­ γος. Εγώ ήθελα να γίνω μουσικός, αλλά οι γονείς μου με υποχρέωσαν να γίνω χει­ ρουργός. Όλη μου η ζωή δεν ήταν τίποτε άλλο από μια μακρόχρονη σκλαβιά. Θα ήμουν πολύ πιο ευτυχισμένος αν ήμουν ένας αποτυχημένος, ένας άγνωστος, ένας ανώνυμος μουσικός, παρά ο διάσημος σ' ολόκληρο τον κόσμο χειρούργος -επειδή αυτό το πράγμα δεν είμαι εγώ. Αυτό ήταν η επιθυμία των γονιών μου, αυτό ήταν η δική τους φιλοδοξία. »

«Και τώρα βλέπω ότι με το να ικανοποιήσω την επιθυμία των γονιών μου, κατα­ στράφηκε όλη μου η ζωή. Και τώρα πια είμαι πολύ ηλικιωμένος και δεν νομίζω ότι θα μπορέσω να γίνω μουσικός ... Θα προ­ σπαθήσω όμως! Αυτή η ζωή που έζησα δεν ήταν η δική μου. Έζησα την ιδέα κάποιων άλλων.»

Αυθεντικός άνθρωπος είναι εκείνος που ζει τη ζωή του σύμφωνα με τον βαθύτερο εσωτερικό πυρήνα του, εκείνος που ζει την ατομιχότητά του.

Αυτό χρειάζεται κότσια, χρειάζεται κου­ ράγιο, επειδή κινείσαι μέσα σε μια άγνωστη περιοχή. Οι γονείς σου και οι άνθρωποι που έχουν χαλές προθέσεις για σένα είναι έμπειροι άνθρωποι και ξέρουν τι θα είναι το σωστό για σένα, ξέρουν τι πρόκειται να σου αποφέρει περισσότερα χρήματα και περισσότερη κοινωνική καταξίωση, ενώ εσύ δεν ξέρεις τίποτα.

Ο αυθεντικός άνθρωπος όμως ζει το άγνωστο, επιτρέπει το άγνωστο, προχω­ ράει πάνω στο άγνωστο μονοπάτι και δια­ κινδυνεύει τα πάντα. Είναι πιθανό να μην μπορέσει να βρει ορυχεία χρυσού, βρίσκει όμως τρομερή ικανοποίηση.

Η ζωή του είναι μια ζωή ευλογημένη, μια ζωή ικανοποιημένη, μια ζωή γεμάτη, μια ζωή ολοκληρωμένη.

Οσσο