Ο Κολοσσός της Ρόδου | Χρωματικές χορδές - Νουβέλα

Ο Κολοσσός της Ρόδου δεν είναι μόνο ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, ούτε μόνο ένα άγαλμα που απεικόνιζε τον Ήλιο. Ο Κολοσσός της Ρόδου δεν είναι μόνο το έργο του Χάρη του Λίνδιου, μαθητή του Λύσιππου, ούτε μόνο το σύμβολο του προστάτη της στην πολιορκία. Ο Κολοσσός της Ρόδου δεν αντανακλά μόνο το φως του ήλιου με την μπρούντζινη επιδερμίδα του, ούτε αντιπροσωπεύει μια απλή ανθρώπινη μορφή. Ο Κολοσσός της Ρόδου έχει όλες αυτές τις ιδιότητες, αλλά ταυτόχρονα είναι ένα αναγνωρισμένο σύμβολο, διαχρονικό, από όλη την Ανθρωπότητα. Είναι ένα άγαλμα ελευθερίας πριν καν γεννηθεί αυτή η ιδέα στο μυαλό του Γάλλου γλύπτη Bartholdi. Είναι ένα σύμβολο που δείχνει ότι η ελευθερία προέρχεται από την αντίσταση και αυτή από τη γνώση, γιατί οι Ρόδιοι κράτησαν τη θέση τους δίχως να υποκύψουν στην πολιορκία μέσω των τειχών της πόλης. Αυτό το σύμβολο δεν είναι μόνο σύμβολο ειρήνης αλλά και ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Επισημαίνει την αξία της γνώσης, της αντίστασης, της ελευθερίας. Με άλλα λόγια αντιπροσωπεύει μια μορφή Homo Universalis που αποτελεί Humanitatis Opus, δηλαδή έργο της Ανθρωπότητας που με την καινοτομία και την αισθητική του κατάφερε να αποκαλεστεί θαύμα αφού κανείς άλλος δεν είχε καταφέρει αυτό το επίτευγμα που υλοποιεί αυτήν την υπέρβαση. Αυτό είναι για μας, ο Κολοσσός της Ρόδου, ένα δώρο του Ελληνισμού στην Ανθρωπότητα.

Νίκος Λυγερός
www.lygeros.org

N. Λυγερός: Χρωματικές χορδές - Νουβέλα

Χρωματικές χορδές

Η υπόθεση ήταν παράξενη.

Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο.

Αν υπήρχε κάτι για το οποίο κάποιος μπορούσε να ήταν σίγουρος εκτός από την αβεβαιότητα.

Σκέφτηκε βέβαια τη θεωρία της κομψότητας.

Τουλάχιστον για να περιγράψει τα γεγονότα.

Αλλά αυτά ήταν τόσο πολύπλοκα που αποφάσισε ότι δεν είχε νόημα αυτή η προσπάθεια.

Το έργο θα έπρεπε να ήταν κολοσσιαίο.

Ήταν απαραίτητο, και λόγω συνέχειας και λόγω ανάγκης.

Δίχως να ξεχάσουν τη χαρά.

Η ανάγνωση του πύργου της Βαβέλ δεν επαρκούσε.

Χρειαζόταν κάποια άλλη καινοτομία.

Δεν αρκούσε να σκάψουν τον ουρανό.

Ακόμα και αν αυτός ήταν τα θεμέλια.

Με την κατανόηση τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

Υπήρχε και η επινόηση

Αλλά πάλι είχε μείνει μόνο αυτός.

Γιατί αγαπούσε την Ανθρωπότητα άραγε.

Ποιος μπορούσε να το πει.

Μόνο αν ξαναγεννιόταν ο εγκέφαλος.

Κι αν τα νοητικά σχήματα είχαν παραμείνει τα ίδια από τότε.

Από τότε.

Αυτή η σκέψη προκάλεσε μετασκέψη.

Και αυτή έγινε συνειδητή.

Έπρεπε να ξεφύγουν από το καθιερωμένο.

Αλλά πόσο όμως για να βρουν τη λύση.

Η επίλυση είχε αρχίσει εδώ και αιώνες.

Μα ποιος μπορούσε να το πιστέψει.

Δεν ήταν θέμα πίστης.

Η γνώση ήταν αυτή που έλειπε.

Δεν τον ξάφνιασε αφού ήξερε ότι ήξερε.

Η αναβίωση δεν ήταν ανακύκλωση.

Έβλεπε ήδη τα ίχνη της πολυκυκλικότητας.

Ήθελαν δεν ήθελαν, θα γινόταν.

Όχι γιατί γνώρισαν τις βάσεις, αλλά γιατί ήξεραν τα θεμέλια.

Θυμήθηκε το πλέξιμο.

Είχε επιλέξει το υλικό του.

Ήταν οι χρωματικές χορδές.

Ο ανύπαρκτος πίνακας

Ήταν μικρά τα χρόνια τότε.

Δεν έδιναν αρκετή σημασία στις λεπτομέρειες.

Ενώ τις είχε εντοπίσει από την αρχή.

Επέλεγε ήδη τα χρώματα από τότε.

Ενώ δεν άκουγαν ακόμα τη σκέψη του.

Το βλέμμα ήταν ήδη αετίσιο.

Οι προηγούμενοι το είχαν εντοπίσει.

Κι αν δεν έλεγαν τίποτα ήταν απλώς

για να μην δώσουν έμφαση στην ανωμαλία.

Σε αυτό το πλαίσιο η ιδιομορφία ήταν ικανή.

Όλα τα χρώματα έμοιαζαν.

Αλλά δεν έκανε ποτέ λάθος.

Του μιλούσαν οι λεπτομέρειες δίχως επεξεργασία.

Άκουγε ήδη τη μουσική της σιωπής.

Έτσι η συμβουλευτική άρχισε με τα χρώματα.

Κι ήταν η συνέχεια του αόρατου.

Η αλλαγή φάσης ήταν αρχική.

Δεν υπήρχε προετοιμασία ούτε εκμάθηση.

Η ανάγκη ήταν άμεση.

Κι εκεί που οι άλλοι κοίταζαν τις κλωστές.

Έβλεπε ήδη τις χορδές.

Ο αετός πετούσε ήδη πάνω από τα σύννεφα.

Τότε ο ανύπαρκτος πίνακας έγινε σκακιέρα.

Άκουγε ακόμα τις ερωτήσεις για τα χρώματα.

Είχε άμεση σχέση με τον ήλιο τώρα.

Και η ανοιχτή δομή ενεργοποιήθηκε.

Ο Ελληνισμός είχε χτίσει πάνω στη θάλασσα.

Και ποιός θα τολμούσε να σκάψει τον ουρανό;

Μόνο που ήταν απαραίτητο.

Όχι για να προκαλέσει ελιγμό.

Αλλά γιατί ήταν το πρέπον.

Εξέτασε τον ορίζοντα.

Η πτητική μηχανή ήταν απαραίτητη.

Το αδιανόητο δεν ήταν πια ουτοπία.

Τα σύννεφα είχαν γίνει μία θάλασσα.

Ήταν ακίνητα κύματα.

Τόσο ακίνητα που έβλεπε την πέτρα.

Ακόμα και το μάρμαρο ικανό να γίνει φως.

Και το βάρος όλο και πιο μεγάλο.

Αυτό ήταν το Προμηθειακό στοιχείο.

Αφού έβλεπε ήδη τους δεσμούς.

Εκεί που όλοι οι άλλοι ένιωθαν δεσμά.

Τα δέντρα έδειχναν το στόχο.

Κι αυτόν ακολουθούσε εδώ και αιώνες.

Νυχτερινή πτήση

Η νύχτα είχε καλύψει τα πάντα.

Όλα ήταν ίδια, καμιά διαφορά.

Το φως θα ήταν μόνο εσωτερικό.

Η απαίτηση του εξωτερισμού τον συνόδευε.

Το νοητικό σχήμα δεν είχε αλλάξει.

Είχε διασχίσει το χρόνο.

Αυτή ήταν η μεθοδολογία του διαχρονικού.

Δεν περίμενε τίποτα από κανέναν.

Θα ήταν ελεύθερος έως το τέλος.

Δεν ήταν καν επιλογή.

Απλώς τελεολογία.

Λόγω παγκοσμιότητας.

Κοίταξε πάλι έξω.

Αυτός ήταν ο κόσμος του ο εσωτερικός.

Δεν είχε καμιά σχέση με το καθημερινό.

Το οποίο είχε πεθάνει με τη γέννησή του.

Την πρώτη.

Από εκεί και πέρα το έργο δημιουργεί το ον.

Και κανένας άλλος.

Απλή οντολογία.

Ο ήλιος παράδωσε τη σκυτάλη στ’ άστρα.

Και τα είχε στο στόμα.

Πώς να πιστέψεις το απίστευτο;

Ζώντας το!

Αυτή ήταν η παράδοξη απάντηση.

Και το ερώτημα είχε γίνει απλή ερώτηση.

Είχε την υπόθεση στο μυαλό του.

Η επεξεργασία είχε περάσει στη φάση της επιτάχυνσης.

Σαν να ήθελε να προλάβει κάτι.

Μόνο που δεν ήταν η αλήθεια.

Ο Χρόνος ήταν μαζί του.

Πριν ακόμα γεννηθεί.

Λόγω πολυκυκλικότητας.

Γι’ αυτό ο δείκτης ήταν ενδεικτικός.

Η ουσία ήταν βαθύτερη.

Νέα κωδικοποίηση.

Φωτονικό πνεύμα.

Ιερό το τέρας.

Homo Universalis.

Δίχως συμβιβασμούς.

Καμιά καθυστέρηση.

Έπρεπε να κρατήσει το tempo.

Humanitas et Tempus.

Δοκιμή δίχως δοκιμή

Δεν υπήρχε δοκιμή.

Η προσπάθεια ήταν μοναδική.

Καμιά επανάληψη.

Διότι όλα ήταν αστρική σκόνη.

Το δοκίμιο ήταν το σενάριο.

Κι έπαιζε ήδη ο μεταπαίκτης.

Με κανένα σημείο, καμιά στιγμή.

Μόνο με τις χορδές.

Κι η μοναδολογία άρχισε.

Δίχως να γίνει αντιληπτή.

Άλλωστε ποιος είχε διαβάσει τον Leibniz;

Είχαν μείνει με τη βαρύτητα του Newton.

Χωρίς να τους αγγίξει η ουσία.

Ενώ τα φαινόμενα δεν απατούν.

Διότι δεν υπάρχει ανάγκη.

Αρχή κενότητας.

Για να γίνει η μονάδα πολλαπλότητα.

Και τα θεμέλια να ορίσουν την ολότητα.

Η μαιευτική ήταν μόνο η αξία κι όχι η αρχή.

Διότι δεν υπήρχαν αρχές στη νοόσφαιρα.

Είχε έρθει η ώρα της γης.

Το πέταγμα είχε πια στόχο

Κι αυτός ήταν μεταστρατηγικός.

Στρατηγική ομάδα κρούσης.

Αυτός ήταν ο νέος κώδικας.

Έτσι θα άρχιζε η νέα αποστολή.

Σαν να μην είχε γίνει τίποτα ακόμα.

Όλα άρχιζαν από την αρχή.

Επανεκκίνηση.

Ενεργοποίηση.

Και τώρα ανταπόκριση.

Το απαγορευμένο του Voltaire είχε άλλο νόημα.

Κι ο σταυρός ήταν ήδη λευκός.

Και πάνω στη γη έδειχνε τον ουρανό.

Με μόνο τρία δάκτυλα.

Γιατί ήταν ήδη γαλάζιος.

Η επάνδρωση ήταν πάντα ένα πρόβλημα.

Για όλους.

Εκτός από τους σπάνιους.

Διότι ήξεραν ήδη ότι ήξεραν.

Και δεν έψαχναν τους άλλους.

Ήταν οι άλλοι και τους έβρισκαν.

Θαυματουργική πράξη

Η πραγματικότητα είχε αλλάξει.

Και το ίδιο είχε συμβεί στη βάση δεδομένων.

Πέρα από τις προτάσεις είχαν σημασία οι ποσότητες.

Διότι και η ποσότητα μπορούσε ν’ αλλοιώσει την ποιότητα.

Μερικές χορδές επαρκούσαν για μια πλεξούδα.

Αλλά η πλεξούδα ήθελε και χρώματα.

Η επιλογή είναι πάντα κόστος.

Αλλά ήταν και ελευθερία.

Κι αφού υπήρχε ήδη πολιορκία, η ελευθερία ήταν απαραίτητη για να είναι δώρο η ζωή.

Αλλαγή πλαισίου.

Κβαντική χρωμοδυναμική.

Γιατί οι χορδές ήταν και υπερχορδές.

Τουλάχιστον μέσω της υπέρβασης.

Ήταν γνωστό στους υπερβατικούς ανθρώπους.

Έτσι επανήλθε το θέμα της ανθεκτικότητας.

Γιατί για να κάνεις μια αντεπίθεση, υπάρχει πάντα μια προϋπόθεση.

Πρέπει να είσαι ζωντανός.

Απλώς γιατί υλικά κι όχι άυλα;

Για να είσαι παντού με την ταχύτητα του φωτός.

Αλλά και το βάρος του.

Χρειαζόταν αντοχή.

Μάλλον αντοχές και μάλιστα άπειρες.

Ήταν γραμμένο στην πολυκυκλοπαίδεια.

Και δεν μπορούσε να ξεχάσει αυτήν την έννοια.

Άλλωστε είχε γραφτεί γι’ αυτό το λόγο.

Και τώρα έπρεπε να αποφασίσει.

Και για την ομάδα.

Και για τη δομή.

Για να είναι κρούσης, για να είναι ανοιχτή.

Γιατί υπήρχαν και οι κλειστές καμπύλες του χρόνου.

Το πρόβλημα είχε λυθεί.

Το σύμπαν είχε αλλάξει.

Αλλά ποιος ήταν έτοιμος να το ζήσει.

Και μάλιστα πολλές φορές.

Και πάντα για τους άλλους.

Κι όμως υπήρχαν.

Γιατί ήταν το θαύμα που είχε ζητήσει η Ανθρωπότητα και το έκανε ο Χρόνος.

Μεσογειακή χρονοστρατηγική

Ο τόπος δεν είχε αλλάξει.

Ούτε το τοπίο.

Όμως ο Χρόνος ήταν διαφορετικός.

Το ένιωθε πάνω στο δέρμα του.

Κανείς δεν είχε σκεφτεί ότι θα ήταν εδώ.

Μετά από τόσους αιώνες στον ίδιο τόπο.

Και πάλι για τον ίδιο λόγο.

Δίχως καθυστέρηση λόγω ωραίου.

Διότι ακόμα και αν η ομορφιά θα έσωζε τον κόσμο κάποιος έπρεπε να την προστατέψει και μόνο η αλήθεια μπορούσε.

Το ήξερε ο Σωκράτης.

Αλλά καταδικάστηκε.

Η αλήθεια έπρεπε να είναι στην ώρα της.

Έτσι μόνο ήταν ωραία.

Έτσι μόνο βοηθούσε την ομορφιά.

Κι η ανθεκτικότητά της ήθελε στρατηγική.

Όταν η γη είναι άγια, τότε η σκακιέρα αλλάζει.

Δεν παίζεται πια ως ένας και μόνο χώρος.

Υπάρχει συμπύκνωση του χρόνου στον ίδιο χώρο.

Και κάθε τετράγωνο έχει ένα βάθος κι όχι μόνο και μόνο μια μονόχρωμη επιφάνεια.

Διότι ήταν χορδή σε πλεξούδες και κόμβους.

Γι’ αυτό το λόγο το παίγνιο δεν ήταν πια μηδενικού αθροίσματος και οι παίκτες μόνο δύο.

Όποιος επέμενε να παραμένει στο επίπεδο της τακτικής σε αυτό το πολλαπλό πλαίσιο, εξέταζε ένα μόνο τετράγωνο από τη σκακιέρα κι ήθελε να καταλάβει την παρτίδα.

Γι’ αυτό η διάρκεια ζωής της τακτικής ήταν η μέρα.

Εδώ όμως έπρεπε το φως να μη πέσει.

Και η συντήρησή του ήθελε συνέχεια.

Αυτή η συνέχεια ήταν ο στόχος.

Κι ας μην ήταν παραγωγίσιμη πουθενά η συνάρτηση.

Υπήρχε η μορφκλασματική ανάλυση.

Και τα τερατουργήματά της βέβαια.

Μ’ αυτά τα νησιά μας είχαν γίνει σκόνη του Cantor για να αντέξουν τις επιθέσεις.

Αυτός ήταν ο λόγος της πολιορκίας τους.

Αυτή ήταν η αιτία της ελευθερίας τους.

Έτσι εδώ και αιώνες ως σπάνιες γαίες θάλασσας ήταν οι υποδομές της υπερδομής του Ελληνισμού.

Το δώρο του Χρόνου στην Ανθρωπότητα.

Για να παλέψει ενάντια στη βαρβαρότητα.

Αόρατα νοητικά σχήματα

Το κερί δεν έπρεπε να σβήσει.

Ήταν θέμα αξίας.

Κι απαιτούσε θυσίες εδώ κι αιώνες.

Όλοι οι Δάσκαλοι το ήξεραν.

Και δεν υπήρχε εξαίρεση.

Όχι γιατί ήταν ο κανόνας.

Αλλά γιατί ακολουθούσαν το ίδιο αόρατο νοητικό σχήμα για να υπάρχει η συνέχεια.

Το κερί δεν είχε σβήσει.

Κι ας είχε προσπαθήσει να το καταστρέψει η βαρβαρότητα όλα αυτά τα χρόνια γιατί δεν άντεχε το φως.

Ήθελε μόνο το σκοτάδι για να διαπράξει τα εγκλήματά της και γι’ αυτό το λόγο έκαιγε τα βιβλία δίχως εξαίρεση.

Και πόσοι άλλοι τα είχαν κάψει από άγνοια δίχως να αντιληφθούν ότι είναι συνεργάτες της χειρότερης γενοκτονίας που μπορεί να υποστεί η Ανθρωπότητα.

Η ομάδα κρούσης ήταν έτοιμη.

Ήταν τοποστρατηγικά προετοιμασμένη.

Και κάθε νησί που είχε αγγίξει, την είχε αγγίξει και της είχε αφήσει ένα στίγμα.

Το στίγμα της ανθρωπιάς και της αθωότητας.

Μ’ αυτόν τον τρόπο και μόνο είχε νόημα να είσαι Δίκαιος, αλλιώς ήσουν απλώς ένας τρομοκράτης.

Γιατί ο στόχος δεν είναι μόνο η καταστροφή αφού είναι πράξη βαρβαρότητας που πληγώνει την Ανθρωπότητα.

Ο στόχος ήταν η δημιουργία.

Πράξη που είναι πάντα πιο δύσκολη.

Ο αετός ετοιμάστηκε να πετάξει και πάλι.

Μόνο που τώρα υπήρχε το σμήνος.

Είχε ενεργοποιήσει τη συμπληρωματικότητα.

Κάθε χορδή είχε δεθεί με την άλλη για να πετάξουν μαζί.

Με το ίδιο βλέμμα, με τον ίδιο στόχο

Όχι γιατί ήταν κοντινές.

Αλλά γιατί τις έπλεξε μαζί.

Για να είναι πιο ανθεκτικές.

Διότι ήταν ο μόνος τρόπος για να εκτελέσουν αυτήν την αποστολή.

Κάθε μαθητής μπορεί να γίνει μαχητής.

Αρκεί να μπορέσει ν’ αντέξει τον κόμβο που αρχίζει σαν σταυροδρόμι και μπορεί να γίνει κόμβος για την επόμενη ζωή.

Αναγκαία καινοτομία

Η συνάντηση ήταν κλειστή.

Υπήρχαν και τα κλειστά ανοίγματα.

Είχε ήδη παίξει πολλά.

Βρέθηκαν λίγο πιο πάνω από τα θεμέλια του πύργου.

Με θέα τη θάλασσα, άρχισε η μουσική δωματίου.

Σκέφτηκε τον Μητρόπουλο.

Αλλά δεν είπε τίποτα.

Μιλούσε η γνησιότητα.

Στην αρχή δίχως πάθος, σχεδόν περιγραφικά.

Όμως αυτή η κίνηση, έκρυβε συγκίνηση.

Δεν ήταν πια θέμα στιγμής ή σημείου.

Έβλεπε και πάλι χορδές.

Άρχισε, λοιπόν, να πλέκει.

Πάντα σιωπηλά.

Και αν έκανε παρατηρήσεις ήταν περισσότερο για να δώσει το στίγμα της κατανόησης της επινόησης παρά του διαλόγου.

Διότι έπρεπε να μάθει το παρασκήνιο πριν γίνει η σκηνοθεσία της πραγματικότητας. Άκουσε το σενάριο με μεγάλη προσοχή.

Από την αρχή κατάλαβε ότι ήταν σημαντικό το όλο εγχείρημα.

Απλώς έβλεπε και τα τρία σημεία. Για τα οποία είχε υποστεί κόστος η γνησιότητα.

Δεν ήταν ανάγκη να ειπωθεί.

Ήξερε γιατί το ένιωθε.

Με την πάροδο του χρόνου εκφράστηκε όλο και περισσότερο.

Οι υφαντές του χρόνου άρχισαν και πάλι το έργο τους για τον Ελληνισμό και την Ανθρωπότητα.

Τα βλέμματα έγιναν κόμβος για τα δάκρυα.

Η συγκίνηση ήταν μεγάλη.

Την άντεξε όμως.

Γιατί η εμπαθετική σχέση ήταν πιο ισχυρή ακόμα.

Ένιωθε τον πόνο του και τη συναισθηματική φόρτιση.

Υπερομάδα ανθρώπων.

Αυτό είχε στο νου του.

Και του το έδειξε με τα λόγια της σκέψης.

Δίχως να κρύψει τίποτα.

Μόνο η καινοτομία θα ήταν ικανή να υλοποιήσει το όραμά του.

Αλλά πρώτα το αδιανόητο έπρεπε να γίνει ουτοπία.

Φωτονική προσέγγιση

Η υπόθεση δεν ήταν θέμα ύλης.

Ήταν επιβεβαιωμένα εκτός ύλης.

Κι ήθελε ενέργεια.

Ενέργεια και φως.

Αποφάσισε για τη φωτονική προσέγγιση.

Έτσι θα απέφευγαν τα πρώτα εμπόδια.

Ακόμα και το προσχέδιο ήταν ήδη έργο, τόσο το έργο ήταν πέρα των κανονικών προσδοκιών.

Εδώ δεν είχε νόημα η ημέρα.

Ήταν κατανοητό σε όλη την ομάδα.

Και η κρούση έπρεπε να είναι το άναμμα.

Όχι μόνο το άναμμα της φλόγας.

Δημιουργική απαγωγή θα έλεγε ο Eco.

Λόγω σημειωτικής του Pierce.

Μοναδικό το έργο, μοναδική η προσπάθεια αλλά πολλαπλή η προσέγγιση για να είναι ολιστική, αλλιώς ποιός θα δει το θαύμα.

Ενέργεια φωτός.

Αξιοθαύμαστη ανάγκη.

Εν αρχή το πλέγμα, αφού ο θάνατος είχε προηγηθεί.

Και το πλέγμα τώρα ήταν διαδίκτυο.

Το έργο ήταν ολικό.

Δεν μπορούσε η πληροφόρηση να παραμείνει τοπική για κανένα λόγο.

Αυτό έπρεπε να αλλάξει πρώτα.

Ήταν η σκηνογραφία.

Η άυλη βέβαια.

Για να είναι προσβάσιμη σε όλους.

Αλλιώς δεν υπήρχε καν η ιδέα ακόμα κι αν ήταν γνήσια αφού δεν ήταν γνωστή.

Πρώτα η γνώση.

Μετά η ανάγκη.

Και ύστερα η δημιουργία.

Η ομάδα κρούσης άρχισε τον στρατηγικό σχεδιασμό.

Το προσχέδιο είχε αντέξει τις επιθέσεις.

Τώρα ήταν η ώρα της αντεπίθεσης του Ελληνισμού.

Για να υπάρξει προοπτική και μέλλον.

Λόγω παρελθόντος.

Αρχιτεκτονική συγχορδία

Μπορεί η υπόθεση να ήταν παράξενη αλλά δεν ήταν παράλογη.

Μπορεί η υπόθεση να ήταν παράδοξη αλλά ήταν επιλύσιμη.

Η κλειστή καμπύλη του χρόνου προκαλούσε μια συμμετρία που δεν υπήρχε.

Αλλά είχε νόημα στο σύμπαν του Gödel.

Σκέφτηκε ότι έπρεπε να αξιοποιήσει αυτό το νοητικό σχήμα.

Συνέχισε το πλέξιμο πέρα από το διαδίκτυο για να εμπλουτίσει τη δομή, έτσι ώστε μετά τη φάση της ουτοπίας να γίνει όραμα για τους επόμενους.

Αν δεν υπήρχε ανάγκη δεν θα υπήρχε κανένα έργο.

Ενώ το έργο επέτρεπε την απελευθέρωση.

Ήταν μια νέα γέφυρα του χρόνου.

Μια αρχιτεκτονική συγχορδία.

Μόνο που ήταν σπάνιοι αυτοί που ήταν ικανοί να καταλάβουν αυτήν την παρτιτούρα.

Εκτός αν ήξεραν από μουσική της σιωπής.

Πριν την ιστορία υπάρχει η προϊστορία.

Και αυτό ήταν το υλικό που είχαν στη διάθεσή τους.

Ένα εγκλωβισμένο μέλλον μέσα στο παρελθόν.

Μια μνήμη μέλλοντος που ήθελε να ζήσει.

Είχε αρχίσει να μετατρέπει το αδιανόητο με το πλέξιμο των χορδών.

Και ήξερε ότι αυτές θα δημιουργούσαν την ουτοπία μέσω της γραφής.

Γιατί η ιστορία αρχίζει μόνο με τη γραφή.

Τα σχέδια δεν αρκούν για την αλλαγή φάσης.

Μέσα από την χρονοστρατηγική το έργο έπαιρνε σάρκα και οστά.

Ποιος, όμως, ήταν ικανός να το δει;

Κανένας προς το παρόν.

Γιατί η γραφή ήταν εκτός πραγματικότητας.

Ήταν εξωπραγματική.

Κι έτσι άρχισε η αναβίωση του θαύματος.

Γιατί το ήθελε η Ανθρωπότητα και το έκανε ο Χρόνος.

Η νέα αρχή

Ο πίνακας γέμισε και πάλι με τα χρώματα.
Ήταν όμως μόνο αριθμοί.
Και σύνολα.
Οι περισσότεροι δεν έβλεπαν τις χορδές.
Ενώ ο κόμβος υπήρχε ήδη.
Και μάλιστα είχε αρχίσει να φωτίζει.
Ψηφιακός φάρος.
Αυτή ήταν λοιπόν η σκέψη της σιωπής.
Για να δημιουργήσει το πεδίο δράσης.
Κι η ομάδα κρούσης είχε ήδη μπει.
Ο ένας μαζί με τον άλλο είχαν φτιάξει
τα πρώτα στοιχεία της θεωρίας κόμβων.
Για ν’ ανεβούν μαζί.
Εκεί όπου κανείς δεν είχε τολμήσει να σκαρφαλώσει εδώ και αιώνες.
Διότι δεν πρόσεχαν τα θεμέλια.
Κι επειδή η δομή ήταν αόρατη.
Οι περισσότεροι είχαν αποφασίσει ότι δεν υπήρχε.
Ενώ τα βιβλία του κόσμου έλεγαν το αντίθετο.
Περιέγραφαν με εικόνες έναν μύθο.
Κι αυτός ήταν τόσο φανταστικός που τον είχαν ονομάσει θαύμα.
Και το θαύμα υπήρχε στη μνήμη της Ανθρωπότητας.
Αυτό ήταν το θεμέλιο που εντόπισε ο Δάσκαλος.
Όταν ένας μύθος είναι τόσο βαθιά καρφωμένος
μέσα στη μνήμη του μέλλοντος, λέει στη σιωπή ότι θέλει να ζήσει.
Πώς να ζήσει όμως ένα θαύμα;
Αυτό ήταν το ερώτημα.
Η λύση υπήρχε.
Απλώς ποιος θα την πίστευε;
Δίχως να τη δει;
Η απάντηση ήταν απλή.
Κανείς.
Έπρεπε να την ζήσουν.
Για την ελευθερία δεν χτίζεις φυλακή
για να γίνει κατανοητή.
Κάνεις ένα κράμα με τα βιβλία και το φως.

Η μουσική του φωτός

Η μουσική του φωτός δεν σταματούσε ποτέ
όσο δυνατός και να ήταν ο θόρυβος.
Τίποτα δεν μπορούσε να την αποσπάσει από το στόχο.
Και αυτός ο στόχος ήταν μοναδικός.
Μετά το θαύμα, το νέο θαύμα.
Μια υπερδομή έκρυβε πάντα στα θεμέλιά της
μια δομή.
Αρκεί να εντοπιστεί η θεμελιακή σχέση.
Και αυτή ήταν η χρωματική χορδή.
Τώρα την είχε στα χέρια του.
Κι όχι μόνο στο μυαλό του.
Έβλεπε τα σχέδια της ελευθερίας.
Σαν να διάβαζε παρτιτούρα.
Ενώ είχαν ξεχαστεί όλες οι νότες.
Δεν έψαχνε πια σημεία.
Δεν είχαν νόημα.
Το χέρι θα ήταν το πεντάγραμμο.
Για να αντέξει την επίθεση.
Διότι το πεδίο μάχης ήταν έτοιμο για την
πρώτη σύγκρουση.
Αλλά η πλάγια επίθεση δεν αφορούσε το κέντρο.
Μια γωνιά επαρκούσε για πολλά.
Η θέση ήταν θέμα χρόνου.
Κι ο ρυθμός είχε αλλάξει.
Το φως άγγιζε όλο και περισσότερα μέρη.
Τοπολογικές σχέσεις σε ανάπτυξη.
Δίχως συμβιβασμούς.
Δίχως περιορισμούς.
Βροχή από ψηφία έπεφτε πάνω στο βλέμμα.
Η εικόνα της πραγματικότητας δεν ήταν
εικονική πραγματικότητα.
Ο ήχος δεν ήταν θόρυβος.
Η ποιότητα του ήταν διαφορετική.
Η μουσική παράγει ένα θαύμα.
Αυτή ήταν η ερώτηση.
Κραυγή θαυμασμού.
Αυτή ήταν η απάντηση.
Και τώρα έπρεπε να σκεφτεί την επίλυση
πέρα από τον ορίζοντα.
Για ν’ αγγίξει το απέραντο γαλάζιο.

Επαναστάσεις φυσικής

Επαναστάσεις φυσικής.
Αυτό ήταν το σχήμα.
Νοητικό σοκ.
Οι υπερχορδές υπάρχουν.
Όλα είναι θέμα συμμετρίας σε άλλες διαστάσεις.
Αλλαγή διάστασης.
Ήταν απαραίτητο για να δει τους κόμβους.
Με αυτούς θα έδενε το φωτεινό σκυρόδεμα.
Έπρεπε να γίνει αντιληπτό στην ομάδα.
Έτσι άρχισαν οι πρώτες μελέτες.
Ένα κομμάτι ελευθερίας.
Δομικός σκελετός.
Η συνέχεια δεν είχε σταματήσει.
Μπρούντζος.
Χαλκός.
Σίδηρος.
Κάθε κράμα, κάθε μέταλλο κάθε εποχής.
Και πέρα από το γυαλί, πάντα το φως.
Καρφωμένο πάνω στον ουρανό σαν εκκρεμές.
Ο Χρόνος είναι μαζί μας.
Δίχως δυνατότητα επιστροφής.
Εκτός αν ακολουθήσουμε τις κλειστές καμπύλες.
Νέο τροχιακό σύστημα.
Οι άλλες διαστάσεις δεν ήταν απαραίτητα
μεγαλύτερες.
Το κολοσσιαίο μπορούσε να ήταν και το
απειροελάχιστο.
Απλώς ήθελε ενέργεια.
Μόνο που αυτή η ενέργεια θα ήταν η νοημοσύνη.
Ήξερε ότι δεν είναι νόημα αυτή η πρόταση
για ένα φυσιολογικό άτομο.
Αλλά εδώ είχε υπερχορδές στο μυαλό του.
Βροχή νοητικών σχημάτων.
Για την μεγάλη εικόνα.
Humanitatis opus.
Όλη η τέχνη της Ανθρωπότητας σ’ ένα
έργο.
Όλα τα δώρα του Προμηθέα.
Για να γίνει το καινοτόμο θαύμα.
Και το θαύμα, επανάσταση.

Εγκεφαλικό λέιζερ

Εγκεφαλικό λέιζερ.
Όλη η δομή της υπερδομής.
Οι εικόνες ήταν πια νευρωνικό δίκτυο.
Και κάθε μια έπαιζε το ρόλο της.
Ενεργοποίηση του ενισχυτή.
Ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως είχε
αρχίσει η μάχη.
Δεν ήταν μία απλή αντιπαλότητα.
Αλλά ένας αγώνας αιώνων, ο οποίος δεν
είχε σταματήσει ούτε στιγμή.
Γιατί αυτή δεν είχε ουσία.
Οι υπερχορδές τυλίγονταν πάνω στους
νευρώνες για να σχηματίσουν νέες δομές.
Ζωντανή πολυκυκλικότητα.
Διακλαδώσεις.
Το σύμπαν είχε ανοίξει.
Για να παιχτεί το άνοιγμα.
Νέα πρωτοβουλία.
Στρατηγική απόφαση.
Θεωρία αποφάσεων.
Θεωρία παιγνίων.
Και τώρα η τοποστρατηγική του εγκεφάλου
έπαιρνε άλλες διαστάσεις μαζί της
για ν’ αγγίξει τη χρονοστρατηγική.
Η πολλαπλότητα του Ελληνισμού είχε
ενσωματωθεί στην ολότητα της Ανθρωπότητας.
Η θεωρία συνεχίζει.
Somas του Καραθεοδωρή.
Μέσω της αλγεβροποίησης της ανάλυσης.
Για να κωδικοποιηθεί το έργο.
Δίχως τα κλασικά εμπόδια.
Οι προτάσεις έτρεχαν η μία πίσω
από την άλλη.
Νοητική σκυταλοδρομία.
Και αυτή πέρα από τον ορίζοντα.
Για να υπάρξει η κοσμολογία του όντος.
Για να ζήσει το θαύμα της φυσικής
μέσω της μουσικής της σιωπής
που θα έσχιζε τον ουρανό
για να δημιουργήσει τη δέσμη.

Πέρα από τη μηχανή

Πέρα από τη μηχανή.
Σκέφτηκε τον Αρχιμήδη και στη συνέχεια το Leonardo Da Vinci.
Το νοητικό σχήμα του Homo-Universalis.
Αυτό ήταν το μονοπάτι.
Κι ήταν μαζί με την Ανθρωπότητα.
Ενάντια στη βαρβαρότητα.
Πέρα από τη μηχανή του Turing.
Κανένας θεωρητικός περιορισμός.
Δεν ήταν θέμα πληροφορικής.
Πέρα από τη μηχανή του Wiener.
Κανένας γραμμικός αλγόριθμος.
Δεν ήταν θέμα κυβερνητικής.
Πέρα από τη μηχανή του Asimov.
Ελεύθερη χρωματική υπερχορδή.
Δεν ήταν θέμα γενετικής.
Κάθε βήμα και μια νέα διάσταση.
Ακόμα πιο βαθιά.
Δίχως κίνηση του Brown.
Όλες οι μετακινήσεις για το έργο και μόνο.
Πόσες παρτίδες μπορούσε να παίξει ταυτόχρονα;
Η απάντηση του Feynman επαρκούσε.
64.
Γιατί ό,τι είχε μία αρχή είχε κι ένα τέλος.
64 παρτίδες.
Κι όχι 64 τετράγωνα.
Το κομμάτι ήταν πάνω στην πολλαπλή σκακιέρα κι ήταν χρονοστρατηγικό.
Η κίνηση είχε γίνει.
Κι είχε ανακοινώσει το ματ.
Γιατί αυτό ήταν το θέμα.
Όχι μόνο ο αγώνας.
Αλλά και η λήξη του.
Εν αρχή, το τέλος.
Για να υπάρξει το νέο.
Για να ζήσει το μέλλον.
Κι ήταν θέμα Χρόνου πια.
Γιατί η απόφαση είχε παρθεί.
Το θαύμα θα γινόταν.

http://kolossosproject.org