Θέματα φιλοσοφικά, επιστημονικά, κοινωνικά, ψυχολογικά, για τον άνθρωπο. Νευροεπιστήμες, εγκέφαλος,συνείδηση και νοημοσύνη. Νίκος Λυγερός.

Όλες οι ανθρώπινες έννοιες είναι προβολές του ανθρώπινου πνεύματος γι'αυτό σε τελική ανάλυση πολλές φορές είναι απατηλές. Δεν βλέπουμε την πραγματικότητα , την αντιλαμβανόμαστε (όπως νομίζουμε εμείς πως είναι). Ο,τι βλέπουμε είναι μια ερμηνεία της πραγματικότητας, που βασίζεται σε υποκειμενικά, ελαττωματικά ή προκατειλημμένα παραδείγματα. Αυτό έχει επιπτώσεις όχι μόνο στο πώς καταλαβαίνουμε τον κόσμο, αλλά και πώς καταλαβαίνουμε τους ανθρώπους... Όταν κάποτε ρώτησαν τον Ηράκλειτο πώς γνωρίζει όσα γνωρίζει απάντησε: «ερεύνησα τον εαυτό μου». Όμως δεν αρκεί μόνο η αυτογνωσία, χρειάζεται και η εμπάθεια... O Σωκράτης, μέσω της μεθόδου διαλόγου που είχε αναπτύξει, εκμαίευε (εξ ου και Μαιευτική Μέθοδος) από τον συνομιλητή του την αλήθεια/γνώση που είχε μέσα του αλλά δεν γνώριζε. Ο άνθρωπος δε μπορει να αναζητά αυτό που δε γνωρίζει γιατί τότε δεν ξέρει τί να αναζητήσει αλλά ούτε αυτό που γνωρίζει μπορεί να αναζητά γιατί το ξέρει ήδη. Ο άνθρωπος τίποτε νέο δε μαθαίνει, παρά μόνο παίρνει συνείδηση των όσων ήδη γνωρίζει. Η γνώση (μάθηση) είναι ανάμνηση (ενθύμιση) , υπάρχει λοιπόν η ανάμνηση μέσα μας...

Συλλογική ασυνειδησία

Νίκος Λυγερός--Συλλογική ασυνειδησία [γενοκτονία μνήμης]

Βαδίζουμε στην άμμο
χωρίς να κοιτάζουμε τα ίχνη μας
που χάνονται μες στον άνεμο.

Κουβαλάμε μόνο τις επιθυμίες μας
και ξεχνάμε τα πάθη μας.
Αναζητώντας μια όαση επίπλαστη,
πέφτουμε στην παγίδα της πλάνης.

Κι έστω κι αν έχουμε ακόμα
τη γεύση της άμμου στο στόμα,
η γλώσσα μας δεν αποζητά
παρά τη φρεσκάδα της λήθης.

Διότι θέλουμε να προσπεράσουμε
όλη την οδύνη του παρελθόντος
για να ζήσουμε ξέγνοιαστα
σ’ έναν παράδεισο τεχνητό.

Μόνο που ο χρόνος δεν ξεχνά τίποτα
και το λευκό του πέρασμα πάνω απ’ τα κεφάλια μας
μας θυμίζει τα δεινά των θυμάτων,
το μαρτύριο των επιζησάντων.

Τότε στο αποκορύφωμα της απελπισίας,
επιχειρούμε να κάνουμε tabula rasa
τη μνήμη του μέλλοντος
και διαπράττουμε τη γενοκτονία της ιστορίας.

Στην αρχή, όλα είναι τόσο απλά, τόσο εύκολα
που κανείς δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στον πειρασμό.

Ξεχνάμε τις χειρονομίες του παρελθόντος,
μετά τις αναμνήσεις του χθες
και στο τέλος την ίδιά μας την ταυτότητα

και γινόμαστε με τη σειρά μας
οι βάρβαροι της μνήμης.