Νίκος Λυγερός: Η Ελλάδα δεν είναι αθάνατη | Ο πόλεμος των σκιών

Λίγοι είναι αυτοί που προσέχουν τα σύμβολα και τα συνθήματα. Αυτοί όμως βλέπουν ότι και η διαφορά κάνει τη διαφορά. Όταν ακούμε την έκφραση: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», ποιος το σκέφτεται πραγματικά και γιατί δεν είναι το ίδιο με την έκφραση: «Η Ελλάδα είναι αθάνατη». Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πλέον ότι η απάντηση στο ερώτημα είναι καθαρά πολιτική. Το θέμα είναι αν αφορά τους πολιτικούς και αυτό επί της ουσίας. Διότι αν είναι όλοι πεπεισμένοι για αυτήν την πραγματικότητα, τότε δεν υπάρχει όντως λόγος να είναι προσεκτικοί στις κινήσεις. Επιπλέον, γιατί να αναπτύξουν μια στρατηγική και ακόμα λιγότερο ανάπτυξης αφού η Ελλάδα είναι αθάνατη; Μάλλον έχουν ξεχάσει το μύθο του Χείρωνα… Και δεν ξέρουν πια τι σημαίνει να είσαι θανάσιμα πληγωμένος ακόμα και αν είσαι αθάνατος. Είναι τυχαίο που ο Χείρωνας δίνει την αθανασία του στον Προμηθέα για να μπορέσει να πεθάνει επιτέλους; Με άλλα λόγια, το να μην πεθαίνεις δεν σημαίνει ότι δεν υποφέρεις ακόμα και αν έχεις άπειρες αντοχές. Και ο ίδιος ο Προμηθέας μάς το έμαθε με τα βάσανά του. Άρα το ερώτημα είναι το εξής: μήπως είναι θέμα ανάγκης να σωθεί η πατρίδα μας; Σε αυτήν την περίπτωση η ενεργοποίηση μιας στρατηγικής σκέψης είναι απαραίτητη. Διότι αν η Ελλάδα δεν είναι αθάνατη και θέλουμε να ζήσει τότε αυτό πρέπει να γίνει με αξιοπρέπεια. Διότι κανείς δεν μπορεί να αναγκάσει κάποιον, ακόμα λιγότερο την πατρίδα μας, να ζήσει δίχως αξιοπρέπεια. Είμαστε ένας λαός με αξίες ακόμα και αν δεν έχουμε αρχές. Η Ελλάδα δεν είναι μια αφαιρετική ιδέα αλλά μια ανθρώπινη πραγματικότητα που μας πονά διότι είναι οι δικοί μας άνθρωποι που υποφέρουν. Μόνο που πρέπει να αντιληφθούμε ότι όλα δεν καθορίζονται από την οικονομία. Μόνο για το παρόν αρκεί η οικονομία. Όμως θέλουμε και μέλλον. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει δίχως στρατηγική. Ανήκουμε στους λαούς του χρόνου, στους λαούς της θάλασσας. Με άλλα λόγια η πατρίδα μας είναι ένα λιμάνι, μια γη θάλασσας και κανείς δεν μπορεί να μας το απαγορεύσει. Το απέραντο γαλάζιο της ΑΟΖ περιμένει την απόφαση της πατρίδας μας, τη γη θάλασσας. Όσοι δεν το έχουν καταλάβει ακόμα, πρέπει να το πάρουν απόφαση: Η Ελλάδα δεν είναι αθάνατη και δεν αντέχει άλλο τα λάθη της απραξίας. Το αίμα μας είναι η θάλασσά μας, το σώμα μας, η γη μας. Γι' αυτό είμαστε γη θάλασσας, λιμάνι του χρόνου.

O πόλεμος των σκιών

Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να σταματήσει ο πόλεμος των σκιών. 

Μια σταλίτσα ουρανός επαρκεί. 

Αυτό δεν έλεγε κάποτε ένα παιδί. 

Κι εσύ στο ραδιόφωνο έψαχνες την συχνότητα που δεν είχε όνομα. 

Μην ακούς μόνο αυτούς που μιλάνε. 

Υπάρχει και η σιωπή. 

Ένα απέραντο γαλάζιο που παραμένει αόρατο στους άλλους. 

Θυμάσαι τη θάλασσα; 

Εκεί στο καφενείο, στην άκρη του ουρανού. 

Είχες όνειρα κι είχα μόνο οράματα. 

Μα τώρα βλέπεις τι γίνεται; 

Κάθε σου όνειρο θα το αλλάξω σε όραμα για να γίνει. 

Έχεις τις φωτογραφίες. 

Έτσι κι αν ξεχάσεις μπορείς να δεις την αλήθεια. 

Στο κάτω κάτω της γραφής τα σκίτσα υπάρχουν. 

Κι αν ως μοντέλο δεν πρόσεχες τον ζωγράφο 

κι έβαζες κινήσεις μέσα στον ύπνο 

τα θραύσματα ανθρωπιάς 

υπάρχουν. 

Στο ραδιόφωνο ακούω βαριές πενιές 

για να μην ξεχάσω την ανάγκη της χαράς. 

Και το τριαντάφυλλο έγινε ένα με το ρόδι. 

Γεύσεις γυναίκας. 

Έτσι βλέπω ακόμα το φως. 

Εκείνο που αγγίζει τους ανθρώπους. 

Και οι σκιές του πύργου συνεχίζουν να περπατούν. 

Αφού κατά βάθος κλαις και μ'αγαπάς. 

Έτσι δεν λέει το τραγούδι. 

Το ίδιο βλέπω και στους Δίκαιους. 

Λες και υπάρχει μόνο ο χειμώνας. 

Ας είναι τότε, θα το παλέψουμε μαζί. 

Και το γαλάζιο απέραντο παραμένει μαζί μας. 

Ξέρεις εκεί στο κόκκινο κάστρο, ένα άλλο σπίτι 

στο Καστελλόριζο όπου οι άνθρωποι 

είναι μια οικογένεια. 

Μην ντρέπεσαι σε περιμένουν όλοι. 

Στα καθαρά νερά θα βρούμε 

τις χούφτες φωτός 

και τη μνήμη μέλλοντος.

Νίκος Λυγερός