Ν. Λυγερός: Η Κύπρος θα απελευθερωθεί

Η Κύπρος θα απελευθερωθεί

μόνο που όταν θα γίνει

κανείς δεν θα το πιστέψει

γιατί δεν θα είναι έτοιμος

να απολαύσει τη λευτεριά

αφού εδώ και δεκαετίες

κανείς δεν προσέχει

την αισχρή σημαία

που καταπατά τον Πενταδάκτυλο

για να μη νοιώθει

ότι υπάρχει πρόβλημα

και να συνεχίζει τη ζωή του

δίχως να τον απασχολεί

για να μην προβληματίζεται

και να συνεχίζουν

την καθημερινότητα

χαμένοι μέσα στη λήθη

διότι η μνήμη

συνεχίζει να πληγώνει

αλλά όχι για τα γεγονότα

μα για την απραξία

του ραγιαδισμού.

http://lygeros.org/articles?n=15905&l=gr

Εργασία και ατομικότητα

Αυτοί οι δήθεν αναγνωρισμένοι άνθρωποι , οι τιμημένοι, είναι ένας σωρός από σκουπίδια και τίποτε άλλο. Είναι όμως γεμάτοι από εκείνα ακριβώς τα σκουπίδια που Θέλει η κοινωνία . Και η κοινωνία τούς ανταμείβει, δίνοντάς τους βραβεία.

Κάθε άνθρωπος που έχει αίσθηση τής ατομικότητάς του ζει από τη δική του αγάπη για τη δουλειά του, χωρίς να νοιάζεται καθόλου για τη γνώμη των άλλων. Μάλιστα, όσο μεγαλύτερη αξία έχει η δουλειά σου, τόσο λιγότερη πιθανότητα υπάρχει να αποκτήσεις σεβασμό από αυτήν. Και αν η δουλειά σου είναι δουλειά μιας ευφυίας, τότε δεν πρόκειται να δεις κανένα σεβασμό στη ζωή σου. Θα τυραννιέσαι σε όλη σου τη ζωή και ύστερα από δυο-τρεις αιώνες, θα σου κάνουν άγαλμα και θα σέβονται τα βιβλία τής ιστορίας -επειδή παίρνει δυο-τρεις αιώνες, μέχρι να καταλάβει η κοινωνία τις ευφυΐες τού σήμερα. Το χάσμα είναι τεράστιο.

Το να είσαι σεβαστός από ηλίθιους σημαίνει να συμπεριφέρεσαι σύμφωνα με τα γούστα και τις προσδοκίες τους. Το να είσαι σεβαστός από αυτή την άρρωστη κοινωνία σημαίνει να είσαι ακόμα πιο άρρωστος απ' ό,τι είσαι.

Τότε θα σε σέβονται . Και λοιπόν; Τί κέρδισες; Θα χάσεις την ψύχή σου και δεν θα κερδίσεις τίποτα!

Αυθεντικότητα

Κάποτε είχα μείνει σε μια οικογένεια που είχε ένα μικρό παιδί. Γίναμε φίλοι και το ρώτησα: «Τί θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;»

Εκείνο είπε: «Απ' ό,τι καταλαβαίνω , θα γίνω τρελός.»

Είπα: «Τρελός; Γιατί θα γίνεις τρελός; » Εκείνο είπε: «Επειδή η μητέρα μου με θέλει να γίνω γιατρός, ο πατέρας μου με θέλει να γίνει μηχανικός, ο θείος μου με θέλει να γίνω καθηγητής, ο άλλος μου θείος με θέλει να γίνω επιστήμονας. Όλη μου η οικογένεια με θέλει να γίνω κάτι άλλο. 'Κι εγώ καταλαβαίνω ότι αν προσπαθήσω να γίνω όλα αυτά τα πράγματα, ένα είναι

σίγουρο -ότι θα καταλήξω τρελός. » Κανένας όμως δεν ρωτάει το ίδιο το παιδί: 'Εσύ τί θέλεις να γίνεις;' Κανένας δεν μοιάζει να νοιάζεται για το ίδιο το παιδί. Εκείνοι έχουν τις δικές τους φιλοδοξίες και το παιδί είναι απλώς μια ευκαιρία για να ικαν()ποιήσουν τις φιλοδοξίες τους.

Οι πάντες βρίσκονται σε μια θέση που δεν θα έπρεπε να βρισκόταν. Οι ποιητές φτιάχνουν παπούτσια, οι παπουτσήδες έχουν γίνει πρωθυπουργοί. Τα πάντα έχουν γίνει άνω-κάτω και οι πάντες είναι δυστυχισμένοι.

Ο αυθεντικός άνθρωπος χρειάζεται να εξεγερθεί. Χρειάζεται να πει σε όλο τον κόσμο: «Εγώ θα είμαι απλώς ο εαυτός μου, όποιο κι αν είναι το κόστος. Αν θέλω να είμαι μουσικός... Προφανώς δεν μπορεί ο καθένας να γίνει Γιεχούντι Μενουχίν ή Ραβί Σανκάρ. Το πιθανότερο είναι ότι θα είμαι ένας μουσικός που θα ζητιανεύει στο δρόμο, θα είμαι όμως ευτυχισμένος που θα εκπληρώνω τη δική μου επιθυμία μου και που δεν θα με εξουσιάζει κανένας.»

Εκείνοι που σε εξουσιάζουν, έχουν καλές προθέσεις. Κανένας δεν αμφιβάλλει για τις προθέσεις τους. Και ίσως, αν είχες ακο­ λουθήσει τις προθέσεις τους, να ήσουν ο πλουσιότερος άνθρωπος τής χώρας, ενώ τώρα ζητιανεύεις με την κιθάρα σου στο δρόμο. Εγώ όμως σού λέω ότι με το να ακο­ λουθήσεις τη δική σου φύση, ακόμη κι αν είναι να ζητιανεύεις με την κιθάρα σου στο δρόμο, αυτό θα σε Κάνει πιο ευδαιμονικό ακόμη κι από τον πλουσιότερο άνθρωπος τής χώρας.

Ένας διάσημος χειρουργός, ο σημαντικό­ τερος στη χώρα, έβγαινε στη σύνταξη και είχαν μαζευτεί οι φίλοι του και οι μαθητές του για να το γιορτάσουν. Ήταν επικεφαλής τού τμήματος χειρουργικής στο πανεπι­ στήμιο. Δεν συγκρινόταν με κανέναν άλλο χειρουργό σ' ολόκληρη τη χώρα. Ήταν χειρουργός εγκεφάλου. Ακόμη και σε ηλι κία εβδομήντα πέντε ετών, τα χέρια του δεν έτρεμαν ούτε στο ελάχιστο.

Και στις επεμβάσεις στον εγκέφαλο, αν το χέρι τού χειρουργού τρέμει έστω και στο ελάχιστο, είναι πιθανό να κοπούν από λάθος χιλιάδες νεύρα στον εγκέφαλο και να καταστραφεί ο άνθρωπος για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Το χέρι πρέπει να είναι σαν ατσάλι και ο χειρουργός θα πρέπει να βρει το ακριβές σημείο -επειδή υπάρχουν επτά εκατομμύρια νεύρα στον εγκέφαλο και επτακόσια κέντρα μέσα στο κρανίο τού ανθρώπου.

Τα χειρουργικά όργανα είναι πολύ λεπτά και ο χειρουργός πρέπει να είναι πραγματικός καλλιτέχνης για να μην κόψει από λάθος άλλα κύτταρα, άλλα νεύρα, τα οποία είναι τόσο σφιχτά πλεγμένα μεταξύ τους.

Επτά εκατομμύρια νεύρα , μέσα σε ένα μικρό κρανίο! Και το να αφαιρέσει εκείνο ακριβώς το συγκεκριμένο νεύρο που θέλει να αφαιρέσει, είναι η πιο λεπτεπίλεπτη δουλειά στον κόσμο.

Και εκείνος ο χειρουργός ήταν ο σημα­ ντικότερος στη χώρα. Δεν είχε αποτύχει ποτέ καμία του εγχείρηση. Τον σεβόταν σ' ολόκληρο τον κόσμο -μάλιστα τού είχε απονεμηθεί και το βραβείο Νόμπελ. Την ημέρα όμως που έβγαινε στη σύνταξη, εκεί­ νος δεν φαινόταν καθόλου χαρούμενος. Οι πάντες γύρω του έπιναν, χόρευαν και φαι­ νόταν χαρούμενοι, εκείνος όμως στεκόταν σε μια γωνιά, λυπημένος, χαμένος.

Ένας φίλος του τον πλησίασε και τον ρώτησε: « Τί σου συμβαί νει; Εμείς εδώ γιορτάζουμε για σένα και χαιρόμαστε για την τόσο πετυχημένη σταδιοδρομία σου κι εσύ στέκεσαι τόσο λυπημένος, λες χι έχει πεθάνει κανείς!»

Εκείνος είπε: «Σκέφτομαι κάτι που με χάνει να λυπάμαι πάρα πολύ.»

Ο άνθρωπος είπε: «Εσύ λυπημένος; Ο διασημότερος χειρουργός εγκεφάλου, που όλοι σε ζηλεύουν!»

Ο χειρουργός είπε: «Εσύ όμως δεν ξέρεις τι νιώθω μέσα μου. Πρώτα-πρώτα , εγώ ποτέ μου δεν ήθελα να γίνω χειρούρ­ γος. Εγώ ήθελα να γίνω μουσικός, αλλά οι γονείς μου με υποχρέωσαν να γίνω χει­ ρουργός. Όλη μου η ζωή δεν ήταν τίποτε άλλο από μια μακρόχρονη σκλαβιά. Θα ήμουν πολύ πιο ευτυχισμένος αν ήμουν ένας αποτυχημένος, ένας άγνωστος, ένας ανώνυμος μουσικός, παρά ο διάσημος σ' ολόκληρο τον κόσμο χειρούργος -επειδή αυτό το πράγμα δεν είμαι εγώ. Αυτό ήταν η επιθυμία των γονιών μου, αυτό ήταν η δική τους φιλοδοξία. »

«Και τώρα βλέπω ότι με το να ικανοποιήσω την επιθυμία των γονιών μου, κατα­ στράφηκε όλη μου η ζωή. Και τώρα πια είμαι πολύ ηλικιωμένος και δεν νομίζω ότι θα μπορέσω να γίνω μουσικός ... Θα προ­ σπαθήσω όμως! Αυτή η ζωή που έζησα δεν ήταν η δική μου. Έζησα την ιδέα κάποιων άλλων.»

Αυθεντικός άνθρωπος είναι εκείνος που ζει τη ζωή του σύμφωνα με τον βαθύτερο εσωτερικό πυρήνα του, εκείνος που ζει την ατομιχότητά του.

Αυτό χρειάζεται κότσια, χρειάζεται κου­ ράγιο, επειδή κινείσαι μέσα σε μια άγνωστη περιοχή. Οι γονείς σου και οι άνθρωποι που έχουν χαλές προθέσεις για σένα είναι έμπειροι άνθρωποι και ξέρουν τι θα είναι το σωστό για σένα, ξέρουν τι πρόκειται να σου αποφέρει περισσότερα χρήματα και περισσότερη κοινωνική καταξίωση, ενώ εσύ δεν ξέρεις τίποτα.

Ο αυθεντικός άνθρωπος όμως ζει το άγνωστο, επιτρέπει το άγνωστο, προχω­ ράει πάνω στο άγνωστο μονοπάτι και δια­ κινδυνεύει τα πάντα. Είναι πιθανό να μην μπορέσει να βρει ορυχεία χρυσού, βρίσκει όμως τρομερή ικανοποίηση.

Η ζωή του είναι μια ζωή ευλογημένη, μια ζωή ικανοποιημένη, μια ζωή γεμάτη, μια ζωή ολοκληρωμένη.

Ν. Λυγερός: Ο πρώτος πειρασμός

Με γη και θάλασσα έπλασαν το κορμί σου

κι από τα χείλη σου έσταζαν τα θεϊκά στοιχεία.

Η Αφροδίτη πρόσεξε τους μαλακούς σου λόφους

κι η Αθηνά σού δίδαξε τα γυναικεία έργα.

Ένα μόνο πράγμα ξέχασαν να σου δώσουν οι θεοί,

Πανδώρα μου, το μόνο που μ’ αγγίζει, την ανθρωπιά.

O Προμηθέας ξανασταυρώνεται - Ο Χριστός ξανασταυρώνεται

«Στ’ αλήθεια, αν ξαναρχόταν ο Προμηθέας, οι άνθρωποι

της εποχής μας θα έπρατταν ως οι θεοί άλλοτε:

θα τον κάρφωναν στον βράχο και μάλιστα εις το όνομα

αυτού ανθρωπισμού, του οποίου εκείνος υπήρξε το πρώτο σύμβολο.»

Ακόμη και μετά τον θάνατο των αθανάτων

ήταν οι άλλοι ικανοί

για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους για εξουσία

να υποβάλουν το ίδιο βασανιστήριο

της καταδίκης του φωτός και πάλι

για να συντηρήσουν την ιερή φωτιά.

Η συνείδηση, ωστόσο, του Προμηθέα

με τίποτε δεν θ’ άλλαζε ανά τους αιώνες

προκειμένου ν’ αναστήσει το μέλλον

αρχίζοντας από τα πρώτα ερείπια

μιας ανθρωπότητας συντετριμμένης από την κοινωνία.

Ν. Λυγερός - Ο Χριστός ξανασταυρώνεται

Ο Χριστός ξανασταυρώνεται

αν ήξερες όμως

πόσες φορές

θα έτρεμες

περισσότερο

για κάθε θυσία

γιατί μια σταύρωση

δεν αρκεί

στην κοινωνία

που ξεχνά.

Θέλει να ζήσει

ο Βαραβάς

γιατί τον ξέρει

και του μοιάζει

ενώ δεν θέλει

τον Χριστό

γιατί δεν καταλαβαίνει

τη δράση του

το έργο του

για την Ανθρωπότητα

με τη καθοδήγηση

του Θεού μας.

http://www.lygeros.org/6302-gr.html

http://www.lygeros.org/articles?n=11446&l=gr

Ν. Λυγερός: Η φωνή της ανθρωπιάς

Είναι σπάνιο πράγμα το να έχει φωνή ο άνθρωπος, όχι την ομοφωνία της κοινωνικής μάζας αλλά τη μοναδικότητα της ανθρώπινης έκφρασης. Διότι πρέπει να έχει κάτι να πει, κάτι που να αντικαταστεί τη σιωπή του πόνου. Μέσω του θεάτρου, ο ηθοποιός έχει την ευκαιρία να εκφραστεί, μα σπάνια μπορεί πράγματι να πει κάτι το ουσιαστικό. Και σ’ αυτήν την περίπτωση η φωνή προέρχεται από το έργο του συγγραφέα και του σκηνοθέτη, από την ένωση των δύο δημιουργών. Συνήθως τα άτομα θεωρούν ότι δεν υπάρχει φωνή και επομένως δεν ακούν. Συνεπώς όπως δεν ακούν έχουν τελικά δίκιο.

Η φωνή της ανθρωπιάς λειτουργεί μέσω της σιωπής. Και είναι σπάνιοι οι άνθρωποι που μπορούν ν’ ακούσουν τη σιωπή. Με την καταπίεση του θορύβου έχουν ξεχάσει τον ήχο της σιωπής ακόμα και στη μουσική. Έτσι και πάλι, η όπερα ή το ορατόριο δεν αρκούν για να εκφράσουν τη φωνή της ανθρωπιάς. Διότι εκείνη τη στιγμή τα άτομα ακούν μόνο τη μουσική και όχι τη φωνή της ανθρωπιάς. Το ίδιο ισχύει και για την ανθρώπινη φωνή διότι τις περισσότερες φορές δεν εκφράζει παρά το κοινωνικό πλαίσιο δίχως να εμπεριέχει ίχνος ανθρώπινου στοιχείου και ανθρωπιάς.

Η φωνή της ανθρωπιάς μπορεί να ακουστεί μόνο και μόνο εκτός κοινωνικού και συμβατικού πλαισίου αλλιώς το άτομο καταπατάει τα δικαιώματα του ανθρώπου. Όμως όταν ο άνθρωπος είναι αναγκαστικά ενσωματωμένος σε μια δομή που τον χρησιμοποιεί μόνο και μόνο ως υποδομή, είναι δύσκολο για να μην πούμε ανέφικτο να βρει ένα συνάνθρωπο. Άρα το πρώτο κοινό στοιχείο που έχουν είναι η μοναξιά.

Και η φωνή της ανθρωπιάς πρέπει να δώσει το νόημά της.

Η φωνή της ανθρωπιάς δεν είναι κραυγή ανεξάρτητα αν παρουσιάζεται με αυτόν τον τρόπο στην κοινωνία της ανωνυμίας. Ενοχλεί η ίδια η ύπαρξή της και όχι το μήνυμά της. Διότι κανείς δεν το ακούει. Έτσι η φωνή γίνεται κραυγή. Δεν είναι λοιπόν τυχαία η χριστιανική φράση που εξηγεί ότι αν σωπάσουν οι άνθρωποι θα βγάλουν κραυγή οι πέτρες. Όμως για τους ανθρώπους που ακούν την κραυγή της σιωπής, η φωνή της ανθρωπιάς έχει νόημα και δεν είναι μόνο η ηχώ της προσωπικής κραυγής.

Ως υπόβαθρο φωνητικό της ανθρωπότητας, η φωνή της ανθρωπιάς ξεσπά κάπου κάπου και παρουσιάζεται ως κίνηση της αντίστασης. Είναι η αντίσταση όλων αυτών των ανθρώπων που είναι μόνοι μέσα στο πλήθος των ατόμων. Αν και η ύπαρξή τους είναι ήδη μια πρώτη μορφή αντίστασης, η φωνή δίνει ένα νόημα στη ζωή τους αλλά και στη ζωή των άλλων. Δίχως ελπίδα, οι μη απελπισμένοι συνεχίζουν τον αγώνα της ανθρωπιάς εναντίον του κοινωνικού συστήματος που θέλει να αφοπλίσει και ύστερα να αφανίσει κάθε ανθρώπινο επιχείρημα.

Ο αγώνας είναι άνισος εξ αρχής και αυτό του δίνει μεγαλύτερη σημασία. Μπορεί μάλιστα να πούμε ότι η αξία των ανθρώπων προέρχεται από αυτήν την αρχή. Συνεπώς δεν πρέπει μόνο να μιλούμε αλλά και να ακούμε. Διότι κάθε άνθρωπος έχει μέσα του τη φωνή της ανθρωπιάς δίχως να ξέρει να τη χρησιμοποιεί.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΩΝ ΤΗΣ ΖΑΧΑΡΗΣ

https://secure.avaaz.org/el/petition/ELLINIKI_KYVERNISI_OHI_STO_KLEISIMO_TON_E

Το κατόρθωμα της Ελλάδας - Θαλάσσια οικόπεδα της ελληνικής ΑΟΖ

Σήμερα ζούμε μια αλλαγή φάσης για τον Ελληνισμό, αφού είναι η πρώτη φορά που δηλώνουμε ότι διεκδικούμε πρακτικά το δικαίωμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Τα θαλάσσια οικόπεδα της ελληνικής ΑΟΖ δεν έχουν καμιά σχέση με όλη τη μιζέρια που έχουμε συνηθίσει ν' ακούμε και να βλέπουμε στη χώρα μας, διότι έχουν όλα τα στρατηγικά κριτήρια που απαιτεί η στρατηγική και η αξιοπρέπεια ενός λαού, του ελληνικού λαού. Τα θαλάσσια οικόπεδα δεν είναι σ' ένα χώρο που περιορίζεται από τα εθνικά χωρικά ύδατα. Ανήκουν όντως σε χώρο της ελληνικής ΑΟΖ. Έχουν όλα τα χαρακτηριστικά μιας στρατηγικής προσέγγισης σε θέματα και σε μέγεθος και σε πλήθος. Από μόνα τους δείχνουν ήδη την εμβέλεια της ελληνικής ΑΟΖ. Έχουν επίσης την ιδιότητα να αγγίζουν τη μέση γραμμή με την Αλβανία, με την Ιταλία και μάλιστα το τριπλό σημείο, αλλά και με την Λιβύη, όπου αγγίζουν και το τριπλό σημείο της Ελλάδας, της Λιβύης και της Αιγύπτου. Έτσι το μήνυμα της Ελλάδας δεν μπορεί να είναι πιο ξεκάθαρο για όλους τους ξένους φορείς, αφού δείχνουμε ότι είμαστε στη θάλασσα κι ότι κανένας πια δεν μπορεί να σταματήσει τη διαδικασία της αξιοποίησης της ελληνικής ΑΟΖ. Τα θαλάσσια οικόπεδα σπρώχνουν πλέον το θέμα της ανακήρυξης και των οριοθετήσεων σε πρακτικό επίπεδο. Τώρα δεν λέμε πια ότι υπάρχουν κοιτάσματα στόχοι, αλλά εξηγούμε σε όλους ότι είναι η Ελλάδα που θα δώσει την άδεια παραχώρησης και κανένας άλλος. Θα μας επιτρέψει αυτή η νέα βάση δεδομένων να καθορίσουμε ορθολογικά και τις θέσεις μας σε εθνικό επίπεδο. Δεν είμαστε πια η χώρα που όλο οπισθοχωρούμε, όπως το λένε οι ραγιάδες. Διεκδικούμε το δικαίωμα της ΑΟΖ, επειδή είναι το πρέπον και το αξίζουμε. Έτσι κάθε Έλληνας πολίτης θα μπορεί από εδώ και πέρα να λέει ότι ανήκει στην εποχή που έγινε αυτή η πράξη γενναιοδωρίας για τις επόμενες γενιές. Δεν θα είμαστε πια η κοινωνία της μιζέριας, αλλά το κομμάτι της Ανθρωπότητας που ζει με το Δίκαιο και τη θάλασσα και μέσω των θαλάσσιων οικοπέδων είναι η δικαίωση του Ελληνισμού που δείχνει αυτό το μονοπάτι σε όλους τους ελεύθερους ανθρώπους που αποφάσισαν να μην γονατίσουν γιατί γεννήθηκαν όρθιοι, για ν’ αγγίζουν ταυτόχρονα τη θάλασσα και τον ουρανό.

Ν. Λυγερός - Θαλάσσια οικόπεδα της ελληνικής ΑΟΖ

Ακόμα και με το επίτευγμα της Ελλάδας με τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα που πληρούν όλα τα γεωστρατηγικά κριτήρια, υπάρχουν δικοί μας που δεν κατάλαβαν τη σημασία αυτού του βήματος. Είναι προφανές ότι ξέχασαν ότι τα θαλάσσια οικόπεδα της Κυπριακής ΑΟΖ είχαν τεμαχιστεί πριν τη συμφωνία οριοθέτησης Κύπρος-Ισραήλ που έγινε το 2010. Στην πραγματικότητα, τα 20 θαλάσσια οικόπεδα της Ελλάδας ενισχύουν τις οριοθετήσεις που πρέπει να κάνουμε, αφού το οικόπεδο 1 αγγίζει τη μέση γραμμή με την Αλβανία, τα οικόπεδα 2, 4 και 5 αγγίζουν τη μέση γραμμή με την Ιταλία και τα οικόπεδα 16, 17, 18, 19 και το 20 αγγίζουν τη μέση γραμμή με τη Λιβύη. Κατά συνέπεια αυτά τα 9 οικόπεδα μπορούν να ενεργοποιηθούν χωρίς προβλήματα μόνο με τις αρμόδιες οριοθετήσεις της ελληνικής ΑΟΖ. Και όσοι δυσκολεύονται να καταλάβουν την επιτυχία αυτή πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι πρόκειται για ένα τεράστιο βήμα για τη δημιουργία της ελληνικής ΑΟΖ. Και αυτό το όραμα δεν είχε ποτέ στο παρελθόν αγγίξει τόσο πολύ την πραγματικότητα. Τώρα υπάρχουν τα οικόπεδα και από τον Σεπτέμβρη αρχίζει επίσημα ο γύρος αδειοδότησης και θα έχουμε μετά το απαραίτητο χρονικό διάστημα των 12 μηνών, όπου θα υποβληθούν οι υποψηφιότητες των εταιρειών και στη συνέχεια η αξιολόγησή τους. Σε αυτό το πλαίσιο η ΑΟΖ είναι απαραίτητη γιατί πρόκειται για κυριαρχικά δικαιώματα που πρέπει να ανακηρυχθούν για να υπάρξουν. Διότι πολύ απλά, τα θαλάσσια οικόπεδα βρίσκονται πέρα των εθνικών χωρικών υδάτων.

Ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος μόνο όταν είναι συνάνθρωπος

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες, ενώ οι επαφές είναι εύκολες. Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, γεννιέται η έννοια του συνανθρώπου. Ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος μόνο όταν είναι συνάνθρωπος. Γιατί αλλιώς μόνος του δεν μπορεί να ξεκολλήσει και να πάει πιο πέρα. Άρα έχει φτάσει στο όριό του. Με τον συνάνθρωπο, ο άνθρωπος δεν είναι πια ο ένας, οι άνθρωποι δεν είναι πια οι εμείς. Άρα ξαφνικά γίνονται οι άλλοι και οι άλλοι άλλοι. Τεράστιο θέμα. Τεράστιο θέμα να μην λες από την αρχή ότι είμαι «εγώ». Αυτοί που είναι συνάνθρωποι καταλαβαίνουν πολύ γρήγορα ότι είμαι ο άλλος. Και για τον άλλον, είμαι ο άλλος άλλος. Το αρχικό σύστημα αναφοράς στο εγωιστικό είναι: είμαι εγώ και οι άλλοι. Έχει ενδιαφέρον γιατί είναι εγώ, μοναδικό και οι άλλοι πληθυντικό. Πολύ συχνά όταν έχουμε ανθρώπους που είναι σε μια παρέα στην πραγματικότητα αναζητούν την αναπαραγωγή του εγώ τους. Γι’ αυτό πολύ συχνά οι άνθρωποι που είναι σε μια παρέα μοιάζουν. Άρα η άλλη έννοια έχει σχέση με την έννοια της ομάδας. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, μπορείτε να φανταστείτε ας πούμε την παρέα από έντεκα τερματοφύλακες, αλλά έντεκα τερματοφύλακες δεν είναι μια ομάδα. Θα πείτε, γιατί δεν είναι μια ομάδα, αφού είναι έντεκα. Γιατί όταν θα μπουν στο γήπεδο ένας θα είναι τερματοφύλακας. Δεν μπορεί να είναι ούτε καν δύο. Άρα φανταστείτε έντεκα. Σημαίνει πρακτικά ότι σε μια ομάδα δεν αναζητούμε το ίδιο, αλλά αναζητούμε τον άλλον. Σε αυτήν τη διαδικασία καταλαβαίνουμε ότι μερικά πράγματα δεν μπορούμε να τα κάνουμε χωρίς τον άλλον, γιατί ο άλλος ξέρει να τα κάνει, ενώ εμείς μόνοι μας δεν μπορούμε. Αυτό είναι μια αποδοχή που φαίνεται αρχικά ότι είναι μια αποδοχή ανικανότητας. Ξέρετε ποια είναι η πιο μεγάλη ανικανότητα; Είναι να θεωρείς τον εαυτό σου ικανό για τα πάντα. Μια ικανότητα είναι να ξέρεις μέχρι που φτάνουν οι ικανότητές σου και αυτό ονομάζεται στρατηγική. Γιατί σκέφτεσαι από πριν αυτό που είσαι. Και έτσι μπορείς να προβλέψεις αν θα ανταπεξέλθεις ή όχι. Αυτή η ικανότητα όταν γίνεται πιο φιλοσοφική μετατρέπεται σε κενότητα. Η ιδέα είναι ότι όταν νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, συνήθως είσαι κενός, ενώ όταν ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τα πάντα, ανήκεις στην κενότητα και ποντάρεις στους άλλους ότι μαζί θα κάνουμε κάτι.