Το αρχιπέλαγος της βαρβαρότητας / Εκπαίδευση βαρβαρότητας / Αν δεν μπορείς ν' αντισταθείς / Ένα πρόβλημα δεν έχει αναγκαστικά κομματική λύση

Όσοι δεν έχουν διαβάσει το Αρχιπέλαγος του Γκουλάγκ, μπορεί να μην ξέρουν ότι δεν υπάρχει καμιά διαφορά μεταξύ ναζιστικού και κομμουνιστικού καθεστώτος και συνεχίζουν με αθώο τρόπο να πιστεύουν ότι δεν έχουν καθόλου σχέση, ακόμα κι αν έχουν υπογράψει μια συνθήκη μεταξύ τους. Το τραγικό λάθος αυτής της περίπτωσης είναι ότι έχουμε ακόμα και τώρα επεκτάσεις λόγω αυτής της σύγχυσης και βλέπουμε στις δημοκρατικές χώρες εκπροσώπους να εκλέγονται και να χειραγωγούν τη νεολαία, που δεν έχει ιστορικό υπόβαθρο, με τα εργαλεία της ίδιας προπαγάνδας, χωρίς καμιά αντίσταση. Οι επιπτώσεις φαίνονται ακόμα και στα κράτη του Ελληνισμού όπου οι άνθρωποι, που δεν έζησαν ποτέ τις περίφημες δίκες του απαράδεκτου, πιστεύουν σε μια αλλαγή που είναι κενή όσον αφορά στο περιεχόμενο. Έτσι βλέπουμε ότι ένας παλαιωμένος λόγος έχει αντίκτυπο πάνω σε αθώους ή σε άλλα άτομα που έχουν τη νοσταλγία αυτών των καθεστώτων, γιατί τότε είχαν δουλειά. Ξεχνούν, βέβαια, ότι ένας εξωτερικός παρατηρητής θα τους έβλεπε ως σκλάβους σε πλαίσιο δουλείας μόνο και τίποτα άλλο. Όμως, η προπαγάνδα λειτουργεί λόγω της ρητορικής που είναι πάντα πιο αποτελεσματική από τη μαιευτική πάνω σε μεγάλες μάζες...  

Η συνέχεια εδώ: http://lygeros.org/articles?n=23324&l=gr

Νίκος Λυγερός - Εκπαίδευση βαρβαρότητας 

Ένας υπουργός υπάρχει επειδή έχει επιλεχτεί και υποστηριχτεί όχι μόνο από την κυβέρνησή του, αλλά και από τους ψηφοφόρους του και στην Ελλάδα ανάμεσά τους, λόγω πληθυσμού, δεν μπορεί να μην υπάρχουν Πόντιοι, Μικρασιάτες, Καππαδόκες, Θρακιώτες, δηλαδή άνθρωποι που προέρχονται από περιοχές που έχουν υποστεί γενοκτονία. Αυτό το παράδοξο εξηγείται από τον κομματισμό που είναι, απ’ ό,τι φαίνεται, πιο ισχυρός από τον τόπο καταγωγής και την ιστορία των ατόμων. Και αυτό παρουσιάζεται λόγω έλλειψης γνώσεων στον τομέα της ιστορίας. Έτσι το εργαλείο της προπαγάνδας έχει ένα απέραντο πεδίο δράσης, όπου μπορεί εύκολα να χειραγωγήσει άτομα που προτιμούν την κομματική αλήθεια από κάθε άλλη. Στο κάτω κάτω της γραφής αν δηλώνουν ριζοσπάστες γιατί ν’ ασχοληθούν με τις ρίζες τους, αφού δεν έχουν πια κανένα νόημα γι’ αυτούς. Το πρόβλημα είναι ότι καθιερώνεται μια εκπαίδευση βαρβαρότητας με επίσημο τρόπο δίχως να υπάρχει πραγματική αντίσταση. Διότι δεν έχουμε πια ανθρώπους που είναι οι απόγονοι επιζώντων της γενοκτονίας, αλλά άτομα που είναι απλώς ψηφοφόροι. Έχει ενδιαφέρον γιατί αυτή η στάση αφορά βέβαια και τους Παλιννοστούντες, οι οποίοι και αυτοί είναι απόγονοι διωγμών αλλά τελικά λόγω μιας μορφής νοσταλγίας ενός παλιού συστήματος που αποτελεί τα νιάτα τους, θεωρούν ότι είναι προτιμότερο το κόμμα παρά η καταγωγή... 

Η συνέχεια εδώ: http://lygeros.org/articles?n=23325&l=gr

Νίκος Λυγερός - Αν δεν μπορείς ν' αντισταθείς 

Αν δεν μπορείς ν’ αντισταθείς στη βαρβαρότητα με τη ζωή σου, γιατί φοβάσαι τον θάνατο, τουλάχιστον παίξε θέατρο, γιατί το έργο μπορεί ν’ αντισταθεί περισσότερο από σένα, διότι γράφει με την φαντασία, την αλήθεια που δεν αντέχει το σύστημα. Βέβαια υπάρχουν άτομα που δεν μπορούν να παίξουν ούτε θέατρο, γιατί φοβούνται για το χώρο εργασίας τους. Αλλά δεν πειράζει αφού σε κάθε περίπτωση δεν μπορούν να προσφέρουν τις δυνάμεις τους στον αγώνα της ανθρώπινης αντίστασης. Επίσης αν δεν μπορούν να δώσουν τέτοιες μάχες για τους αθώους, για τα θύματα, για τους γενοκτονημένους, να ξέρεις ότι παίζουν θέατρο στην εκκλησία όταν λένε ότι είναι Χριστιανοί, γιατί το παράδειγμα του Χριστού δεν σταματά εκτός της. Έτσι αν αντέχεις να εκφράσεις τον λόγο του θεατρικού έργου είναι ήδη σημαντικό από μόνο του. Διότι οι αθώοι πρέπει ν’ ακουστούν ακόμα κι αν δεν έχουν πια φωνή. Κι αν κάποιος σου ασκήσει έντονη κριτική για τα λόγια, θα μπορέσεις να του απαντήσεις ότι εσύ παίζεις απλώς το ρόλο σου κι είναι θέμα ελεύθερης έκφρασης, δίχως ν’ αντιπροσωπεύει εντελώς τα πιστεύω σου, γιατί ακόμα κι αυτό επαρκεί στους Δίκαιους για να πολλαπλασιάσουν και να διαδώσουν το φως...

Η συνέχεια εδώ: http://lygeros.org/articles?n=23326&l=gr

Νίκος Λυγερός - Ένα πρόβλημα δεν έχει αναγκαστικά κομματική λύση 

Ένα πρόβλημα που ανήκει στην πραγματικότητα και δεν έχει επιλεχτεί μ’ έναν τεχνητό τρόπο δεν έχει αναγκαστικά κομματική λύση όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι επιλύσιμο. Μια κομματική γραμμή ακολουθεί απαραίτητα ένα δόγμα, το οποίο θα δημιουργήσει ένα πλαίσιο για τη σκέψη. Αυτό όμως έχει ένα βασικό ελάττωμα. Το πρόβλημα μπορεί να έχει μια λύση που βρίσκεται εκτός πλαισίου και κατά συνέπεια δεν είναι προσβάσιμη. Το χειρότερο είναι το πρόβλημα και η λύση να είναι σε αυτή τη γραμμή αλλά η επίλυση του προβλήματος ως μεθοδολογία να είναι εκτός. Τότε όλοι θεωρούν ότι είναι μόνο στο πλαίσιό τους που πρέπει να βρεθεί η μέθοδος. Στο επίπεδο της Ελλάδας, υπάρχουν προβλήματα που δεν μπορούν να λυθούν λόγω του συγκεκριμένου κομματικού πλαισίου και δεν είναι ότι δεν λύνονται. Απλώς η λύση με την ύπαρξή της θα αμφισβητήσει το κόμμα. Το θέμα είναι ότι μία λύση που αφορά στο Έθνος δεν θα επιλεχθεί για να μην προκαλέσει προβλήματα στο κόμμα. Έχει ενδιαφέρον όμως όταν εξετάζουμε ιστορικά τα δεδομένα της Σοβιετικής Ένωσης μετά το 1917, ο ίδιος ο Λένιν αναγκάστηκε ν’ αποδεχθεί μία λύση που είχε προτείνει ο Τρότσκι ήδη από το 1920, που έγινε το 1921 η Νέα οικονομική πολιτική. Τα χαρακτηριστικά της ήταν βέβαια καπιταλιστικά...

Η συνέχεια εδώ: http://lygeros.org/articles?n=23461&l=gr

Νίκος Λυγερός