Νίκος Λυγερός - Η Ιερή Συμμαχία

Η Ιερή Συμμαχία

Έξω έβρεχε δυνατά λες και έκλαιγε ο ουρανός.

Κανείς δεν ήξερε ακόμα για τις μυστικές διαπραγματεύσεις.

Όλοι περίμεναν ν’ αλλάξουν θέση οι άλλοι.

Εδώ και μήνες δεν είχε κουνηθεί κανείς.

Ενώ υπήρχε ανάγκη.

Τρομερή ανάγκη.

Το ταξίδι για τη Μάλτα είχε κρατήσει χρόνια.

Κι όμως ήταν στο πνεύμα του σαν να ήταν χθες.

Το παρελθόν και το μέλλον ήταν πάντα μαζί.

Τουλάχιστον μέσα στο πνεύμα του.

Είχε έρθει η ώρα της αλλαγής.

Δεν μπορούσε να περιμένει άλλο.

Τον είχαν ήδη ανάγκη εδώ και μήνες στο άλλο νησί.

Στην άκρη της Ανατολής.

Μόνο που στην Βενετία το νερό ανέβαινε.

Ψηλά.

Σαν την αγανάκτησή του.

Είχε όμως άπειρες αντοχές.

Κοίταξε από το παράθυρο.

Είδε την αντανάκλαση της Σελήνης.

Κάθε κύμα την άλλαζε.

Τότε σκέφτηκε το αδιανόητο.

Το θαλάσσιο πνεύμα.

Στη Βενετία είχε εισχωρήσει στην Πόλη.

Κι ενώ όλοι πίστευαν ότι ανήκε στη γη

ήξερε ήδη την αλήθεια

εδώ και αιώνες.

Ο Χρόνος ήταν μαζί του.

Αλλά οι άλλοι δεν ήταν με το Χρόνο.

Η βροχή σταμάτησε.

Το νερό δε σήκωνε πια τη σελήνη.

Έπρεπε να βυθίσει τη μισή.

Έτσι πήρε την απόφαση.

Θα έφευγε πριν τις διαπραγματεύσεις

για να προφτάσει.

Έβλεπε ήδη τα θύματα της βαρβαρότητας.

Κι ετοιμάστηκε για την αντεπίθεση.

Για τη συνέχεια.

Ο αετός θα πετούσε και πάλι.

Με τα γεράκια και τα λιοντάρια.

Ιερή Συμμαχία.

Το κεφάλι του Niccolò Dandolο

Η νύχτα δεν είχε τελειώσει.

Κι είχε στο μυαλό τον Διοικητή της Λευκωσίας.

Κι όχι μόνο τις πράξεις βαρβαρότητας.

Γιατί ήξερε πως αντιστάθηκε για δύο μήνες την εισβολή της βαρβαρότητας.

Επίσης δεν μπορούσε να ξεχάσει το έργο.

Γιατί ο θάνατός του δεν έσβησε τα πάντα.

Δεν ήταν σαν αυτούς που θυμούνται από το Βυζάντιο μόνο και μόνο το τέλος, την άλωση.

Είχε μέσα του τους έντεκα αιώνες.

Κι η μεγαλύτερη Αυτοκρατορία σε χρονική διάρκεια ήταν παράδειγμα προς μίμηση για όσους ζούσαν με τη στρατηγική.

Ακόμα κι αν αυτό ήταν με το σταυρό στο χέρι.

Επίσης δεν μπορούσε να ξεχάσει ότι το κεφάλι του Niccolò Dandolο συνέχισε το έργο του και μετά το τέλος.

Αφού ακόμα και νεκρό δεν επηρέασε ούτε τον Bragadin ούτε τον Baglioni.

Μπορεί να ήταν σακατεμένο από τους Οθωμανούς δεν άλλαξε τίποτα.

Τα έθαψαν στην Αμμόχωστο με όλες τις τιμές.

Γιατί το κεφάλι αυτό είχε αντισταθεί έως το τέλος.

Κανείς δεν είχε ξεχάσει την πολιορκία της Πόλης και τους σταυρωμένους ιππότες, ούτε την αντεπίθεση με τα κεφάλια και τα κανόνια.

Σιγά σιγά φαινόταν το ηλιοβασίλεμα να τελειώνει για ν’ αλλάξει η εποχή.

Δεν μπορούσε να παραμένει κυρίαρχη η βαρβαρότητα.

Η Μάλτα που ήταν τόσο μικρή δεν της είχε αφήσει κανένα περιθώριο.

Την είχε διώξει με την ουρά κάτω από τα σκέλια.

Δίχως δυνατότητα επιστροφής.

Κι εδώ η Βενετία αργούσε ακόμα.

Κοίταξε τ’ αστέρια.

Έδειχναν ήδη την πορεία που έπρεπε ν’ ακολουθήσει για να βρεθεί στο πλάι των πολιορκημένων που άντεχαν ήδη τόσους μήνες.

Τους φαντάστηκε σαν τα αστέρια μέσα στο σκοτάδι της νύχτας με τον Διοικητή τους σαν φάρο.

Τον περίμενε ήδη.

Κι είχαν αργήσει.

Αλλά θα τον έβλεπε ζωντανό.

Το κάστρο του Michele Sanmicheli

Είχε γνωρίσει τον Michele.

Κι ήξερε για την ανθεκτικότητα του κάστρου.

Ήταν από τους σπάνιους αρχιτέκτονες που ήξεραν από πολιορκητική και είχαν εικόνα της Μεσογείου.

Είχε πάει στην Κέρκυρα, στην Κρήτη και στην Κύπρο.

Είχε μάθει από κοντά και την ελληνική τέχνη.

Έτσι βλέπουμε στα έργα του δωρικούς κίονες.

Οι εκκλησιές και τα παλάτια του έδειχναν την ευαισθησία του για την αξία της πέτρας.

Και τα κάστρα του για το σεβασμό προς τους ανθρώπους που προστάτευε.

Στην Αμμόχωστο το κάστρο του δέσποζε απέναντι στη θάλασσα σαν ένα αρχαίο ελληνικό θέατρο, γιατί ήξερε την αξία και τη σημασία της.

Η προστασία του βασιζόταν σε μια δομή με τέσσερις γωνίες και μια βαθιά τάφρο.

Έπρεπε λοιπόν ο κατακτητής να τα δώσει όλα για να πάρει λίγα.

Στην αρχή οι Οθωμανοί πίστεψαν ότι θα τα βγάλουν πέρα εύκολα με τους Γενίτσαρους.

Όμως όταν τους έστειλαν στην πρώτη επίθεση για να εντυπωσιάσουν τους πάντες τους απέκρουσε το ενετικό ιππικό.

Και αυτό προκάλεσε όχι μόνο έκπληξη στους περισσότερους αλλά και δέος στους ειδικούς.

Η Αμμόχωστος δεν θα αποδεχόταν καμία μα καμία παράδοση χωρίς σκληρή μάχη.

Οι Αμμοχωστιανοί δεν ανήκαν σε αυτούς που φεύγουν πριν καν δουν τον εχθρό.

Θα έμεναν έως το τέλος να προστατεύσουν τη γη τους.

Αυτό κατάλαβαν οι εχθροί τους.

Έτσι άλλαξαν στρατηγική.

Κι άφησαν την μετωπική προσέγγιση.

Από εκείνη τη στιγμή χρησιμοποίησαν το πυροβολικό.

Είκοσι πέντε κανόνια κι τέσσερα πύρινα στόματα άρχισαν να βομβαρδίζουν ανελέητα την Πόλη κι όποιον έπαιρνε ο χάρος.

Όμως δεν είχαν προβλέψει τις αντοχές των λιονταριών του Αγίου Μάρκου.

Και κάθε χτύπημα ακόμα κι αν τους λάβωνε τους μεγάλωνε για τον αγώνα.

Αυτούς είχε στο μυαλό του όταν τελείωσε η νύχτα.

Η φιλία του Astorre Baglioni

Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές η φιλία του Astorre Baglioni δεν είχε παύσει.

Επειδή ήταν έμπειρος με τους άντρες του κατάφερνε να κερδίσει μάχες εκεί όπου κανείς από τους εχθρούς του δεν το περίμενε.

Αξιοποιούσε κάθε στρατηγική ιδέα του Διοικητή της Κύπρου και την εφάρμοζε

σε τακτικό επίπεδο για να ενισχύσει τις θέσεις τις Αμμοχώστου.

Έτσι γρήγορα έγινε από τους πιο αποτελεσματικούς εχθρούς των Οθωμανών.

Και κάθε φορά που χτυπούσε τις επιθέσεις, τους φοβόντουσαν για το μέλλον.

Η φιλία του είχε κάτι το Αποστολικό.

Κι αν είχε πάρει το σπαθί ήταν για προστασία

όχι τη δική του αλλά των αθώων.

Πάντα ήταν έτσι κι από παλιά αλλά με τον Διοικητή και τις υπερβάσεις

είχε μεταμορφωθεί κυριολεκτικά.

Βλέποντας τα τραγικά αποτελέσματα των δικών του ο στρατηγός των Οθωμανών που δεν μπορούσε να ξεχάσει την ήττα του στην πολιορκία της Μάλτας, άρχισε ν’ ανησυχεί για την καριέρα του.

Δεν θα του έδινε η Υψηλή Πύλη δεύτερη ευκαιρία.

Έτσι πήρε την απόφαση να ζητήσει βοήθεια.

Προσπάθησε να φέρει όσο περισσότερο κόσμο μπορούσε για να τα βγάλει πέρα με τους πολιορκημένους.

Μετά από δύο μήνες ενίσχυσε το στρατόπεδό του κι είχε πλέον διακόσιες πενήντα χιλιάδες άντρες και εκατόν πενήντα καράβια για να πάρει ένα κάστρο που προστάτευαν μόνο επτά χιλιάδες άντρες.

Ήξερε ότι αυτό ήταν μια νίκη από μόνο του αλλά δεν επαρκούσε.

Γι’ αυτό το λόγο έσπευσε να φτάσει στην Κύπρο.

Δεν μπορούσε να μείνει πίσω, ενώ τα αδέλφια του έδιναν αγώνα με έναν από τους μεγαλύτερους στρατούς του κόσμου.

«Να αγαπάτε αλλήλους,

καθώς εγώ σας ηγάπησα,

και σεις να αγαπάτε αλλήλους.»

Αυτό δεν ήταν εντολή και το ήξεραν οι μαθητές.

Με αυτόν τον τρόπο έγιναν μαχητές.

Γιατί δεν υπήρχε άλλος.

Όταν έβλεπες το μέγεθος της βαρβαρότητας.

Ήταν οι σπάνιοι που πολεμούσαν τους πολλούς.

Ήταν οι άξιοι που ακολουθούσαν το κλέος.

Ήταν το κλέος.

Ο πιο σκληρός χειμώνας

Οι κλιματικές συνθήκες της Κύπρου ακόμα και τον χειμώνα δεν ήταν τίποτα.

Όμως εκείνο τον χειμώνα του 1570 ήρθε η σκληρότητα.

Ποτέ κανείς δεν είχε δει στην Αμμόχωστο τέτοιο μίσος να πλακώνει την πατρίδα.

Κι όμως δεν γονάτισε κανένας.

Κι ο καθένας έπαιζε το ρόλο του σ’ αυτή την αντεπίθεση.

Αντίξοες συνθήκες.

Κυριαρχία του χώρου.

Αλλά ο Χρόνος συνέχιζε.

Οι μαχητές περίμεναν ενισχύσεις.

Αυτό είχε συνεχώς στο νου του, όταν κοίταζε το απέραντο γαλάζιο.

Τα δεκαέξι καράβια πέρασαν.

Πέρα από την Κρήτη και την Ρόδο.

Ακόμα πιο μακριά από το Κστελλόριζο.

Είχαν μέσα τους χίλιους εξακόσιους άντρες με Διοικητή τον Manantonio Querini αλλά και το γιο του Gianantonio.

Ενώ δεν ήξεραν ότι ήταν σε μυστική αποστολή, αφού έπρεπε να ενώσει όλες τις δυνάμεις της Χριστιανοσύνης για να βυθιστεί η βαρβαρότητα.

Στις 26 Ιανουαρίου 1571 έφτασαν στην Αμμόχωστο.

Και αυτό δημιούργησε μια αλλαγή φάσης.

Οι Οθωμανοί δεν είχαν υπολογίσει αυτή την ενίσχυση, αφού έβλεπαν ότι η άμυνα του κάστρου ήταν μια χαμένη υπόθεση.

Δεν είχαν καταλάβει ότι ήταν οι νέες Θερμοπύλες που ετοίμαζαν τη νέα Σαλαμίνα.

Γιατί η υψηλή στρατηγική είχε ενεργοποιηθεί.

Κι ήταν θέμα χρόνου η μεγαλύτερη αντεπίθεση.

Όμως στο ενδιάμεσο έπρεπε να κρατήσει η Αμμόχωστος με όλα τα προβλήματα που είχε δίχως να γονατίσει.

Κι αυτό ήταν ο στόχος.

Η άμυνα έως το τέλος.

Για να γίνει ο Χρόνος σύμμαχος ιερός.

Όταν εισήλθαν μέσα στο κάστρο εξέτασε προσεχτικά σε ποια κατάσταση ήταν τα οχυρωματικά έργα και κατά πόσο είχαν αντέξει τις επιθέσεις.

Οι βομβαρδισμοί είχαν μετατρέψει πολλά σημεία της Αμμοχώστου σε ερείπια.

Όμως οι ζωντανοί συνέχιζαν να σέβονται τους νεκρούς και δίχως να κλάψουν κανένα μοιρολόι, έκλαψαν από χαρά όταν τους είδαν.

Ήταν η πρώτη του μεταχαρά στην Κύπρο.

Η άνοιξη είναι ακριβή

Κάθε μέρα αντίστασης είχε νεκρούς πολλούς.

Πολλοί περισσότερο όμως από τους Οθωμανούς, αφού ο πασάς τους τους θυσίαζε δίχως να μετρά τα κορμιά.

Το μόνο που ήθελε να πάρει την Πόλη όσα και να ήταν τα θύματά του.

Δεν ήθελε δεύτερη ήττα από ελεύθερους.

Κι όταν ήρθαν άλλοι οχτακόσιοι άντρες να ενισχύσουν την άμυνα του κάστρου έγινε έξω φρενών.

Γι’ αυτό το λόγο έβαλε στις αρχές Απριλίου, ογδονταπέντε κανόνια και πύρινα στόματα να ρίχνουν συνεχώς τις θανατηφόρες βολές πάνω στους πολιορκημένους.

Δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο.

Γιατί ήθελε να τους κρατήσει σε απόσταση.

Αφού φοβόταν τις απρόβλεπτες αντεπιθέσεις που έκαναν μέσα στο στρατόπεδό του.

Σιγά σιγά σταμάτησε κάθε ανεφοδιασμό της Πόλης αφού δεν μπορούσε να τα βάλει άμεσα, τα χτυπούσε έμμεσα για να εξαντλήσει τους ανθρώπους.

Όμως ο Διοικητής συνέχισε να εμπνέει το λαό.

Κι ο κάθε πολεμιστής ήταν μαζί του.

Γιατί έβλεπαν όλοι τους την ασπίδα της Χριστιανοσύνης.

Σε αυτό το πλαίσιο έγιναν οι μυστικές επαφές.

Στην αρχή δεν το πίστεψε.

Η Ιερή Συμμαχία ήταν αδιανόητη με όλα αυτά.

Κι όμως το πνεύμα της ήταν ήδη στο στόμα του.

Και μετά από μερικές παρτίδες, ο Διοικητής κατάλαβε ότι ο σκακιστής ήταν από άλλη εποχή.

Μνήμη Μέλλοντος.

Η αντίσταση θα έπαιρνε νόημα με την πάροδο του Χρόνου και τα προβλήματα της καθημερινότητας δεν θα είχαν πια σημασία.

Έπρεπε να κρατήσουν ακόμα περισσότερο.

Και βέβαια έως το τέλος.

Πάση θυσία.

Γιατί το ήθελε ο Θεός.

Κι όχι μόνο οι άνθρωποι.

Διότι έπρεπε να δώσουν μάχη ενάντια σ’ ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας.

Και κανείς άλλος δεν θα την έδινε.

Ο Marco Antonio Bragadin κάλεσε επειγόντως τον Astorre Baglioni για να μιλήσουν και οι τρεις μαζί για τα νέα δεδομένα.

Δεν ήταν πια μόνοι αφού είχαν μαζί τους το μέλλον.

Δεν τους έκρυψε τίποτα.

Και πήραν την απόφασή τους.

Θα ήταν εκεί έως το τέλος.

Και θα άντεχαν τα πάντα.

Για να δώσουν χρόνο στην Ιερή Συμμαχία.

Η Μεγάλη Απόφαση

Στις 20 Μαΐου 1571, η Ιερή Συμμαχία πήρε τη Μεγάλη Απόφαση.

Θα έστελνε μαχητικό στόλο για να ενισχύσουν τους πολιορκημένους της Αμμοχώστου, για να σταματήσουν και την κυριαρχία του χώρου μέσω της θάλασσας.

Έτσι η μεσοθάλασσα θα αποκτούσε άλλη αξία.

Μόνο που αυτή η απόφαση θα αργούσε για την ασπίδα.

Άρα έπρεπε η ασπίδα ν’ αργήσει να πεθάνει για να βοηθήσει την απόφαση και αυτή να μετατραπεί σε ναυμαχία, για να επιτευχθεί ο στόχος.

Ακόμα και μία τακτική ήττα μπορούσε να ανήκει σε μια στρατηγική νίκης.

Ειδικά αν κανείς δεν το περίμενε.

Η Μεγάλη Απόφαση θα οδηγούσε πρώτα στις Θερμοπύλες και μόνο μετά στη Σαλαμίνα.

Γιατί η Ανάσταση είχε νόημα μόνο μετά τη Σταύρωση.

Και δίχως αυτή δεν θα υπήρχε.

Μόνο που τώρα οι Αμμοχωστιανοί ήξεραν για τον Χριστό και την Ανάσταση.

Έτσι λειτούργησε η Διδαχή.

Για να μάθουν οι μαθητές πριν το τέλος.

Και να συνεχίσουν το έργο.

Πέρα από τα όρια, λόγω συνείδησης, γιατί το ήθελε ο Δάσκαλος.

Ο Δίκαιος Κριτής είχε αποφασίσει.

Τώρα όλα τα κομμάτια ήταν έτοιμα.

Και τα πιόνια θα ακολουθούσαν, για ν’ ανοίξουν το μέτωπο δίχως να φοβηθούν την υπεροχή των αντιπάλων, αφού είχαν προετοιμαστεί νοητικά.

Στρατηγικά Σχήματα.

Πάνω στον ουρανό και τη θάλασσα.

Γιατί πάνω στη γη τα πράγματα είχαν κλειδώσει.

Τέλη Ιουλίου οργανώνεται από τους βαρβάρους η πιο σκληρή βομβαρδιστική επίθεση από την αρχή της πολιορκίας.

Ο Πύργος του Βορρά άρχισε να καταρρέει.

Τα τείχη δεν επέτρεπαν πια την αντίσταση.

Και οι εφτακόσιοι στρατιώτες δεν μπορούσαν να προστατέψουν τις θέσεις τους.

Στις 31 Ιουλίου 1571, δεν έχουν πια πολεμοφόδια.

Τους έμεινε μόνο το πνεύμα της θυσίας.

Η ηρωική αντίσταση

Η μυστική αποστολή είχε τελειώσει.

Η ηρωική αντίσταση της Αμμοχώστου είχε δώσει χρόνο στην Ιερή Συμμαχία για να οργανώσει ένα στόλο που δεν είχε καμία σχέση με προηγούμενο.

Δεν είχε δημιουργηθεί για να νικήσει μόνο μια μάχη αλλά ένα πόλεμο και να εξοντώσει τους Οθωμανούς με έναν τόσο σκληρό τρόπο που δεν θα τολμούσαν ακόμα και μετά από αιώνες να βγουν στη θάλασσα.

Αυτά είχε μάθει ο Διοικητής από τον Δάσκαλο, πριν τελειώσει το φινάλε της παρτίδας.

Είχε προβλέψει την τραγική μοίρα της Πόλης αλλά δέχτηκε μετά από τις πιέσεις του πληθυσμού που ήταν εξαντλημένος να παραδοθεί.

Ήξερε ότι ο Δάσκαλος θα διαφωνούσε.

Γι’ αυτό το λόγο ετοιμάστηκε η απόδραση για να συνεχίσει ο αγώνας και μετά το θάνατό του.

Το πιόνι είχε φτάσει στην τελευταία σειρά.

Κι όταν ανακοίνωσε την παράδοση της πόλης στις 4 Αυγούστου 1571 όλοι χάρηκαν γιατί τους είχαν υποσχεθεί οι βάρβαροι την ελευθερία.

Ενώ ο ελεύθερος πήρε την ομάδα του για να συνεχίσουν πέρα από τα όρια τα ανθρώπινα τον πόλεμο κατά της βαρβαρότητας.

Μέσω της θάλασσας, συνέχισαν.

Στην ξηρά άρχισε το μαρτύριο.

Ο πασάς με το πρόσχημα των σκλάβων, εκτελεί τον Astorre Baglioni, μόλις έπεσαν οι υπογραφές.

Πιάνει τον συνταγματάρχη Martinengo και τον κρεμά.

Στη συνέχεια αφήνει την πόλη στις Οθωμανικές αρχές που τη λεηλατούν με τον πιο βάρβαρο τρόπο.

Οι βάρβαροι αρπάζουν και τον Διοικητή Marco Antonio Bragadin και εξοντώνουν τη φρουρά του.

Ο πασάς του κόβει ένα αυτί.

Και διατάζει να του κόψουν το άλλο και τη μύτη.

Την ώρα που γινόταν το μακελειό όλων των Χριστιανών που είχαν μείνει στο κάστρο.

Μετά από δύο εβδομάδες στη φυλακή για να σαπίσουν οι πληγές του, τον έσυραν με σακιά γης και πέτρες στην πλάτη του γύρω από τα τείχη.

Στη συνέχεια τον έδεσαν σε ένα στύλο γυμνό και τον έγδαραν ζωντανό.

Τελικά τον έκοψαν σε μέρη και τα μοίρασαν στον στρατό για τρόπαιο.

Το δέρμα το γέμισαν με στάχυα, του έβαλαν τα στρατιωτικά παράσημα και πάνω σ’ ένα βόδι έκαναν μια παρέλαση στους δρόμους της Αμμοχώστου.

Το τρόπαιο με το κεφάλι του Alvise Martinengo και του Gianantonio Querini τα έβαλαν στο κατάρτι της ναυαρχίδας του πασά για να το δείξουν στην Κωνσταντινούπολη.

Όμως ο Δάσκαλος δεν ξέχασε.

Το δέρμα του ήρωα

Το δέρμα του ήρωα δόθηκε ως δώρο στον Σουλτάνο.

Αυτός ήταν ο κώδικας της βαρβαρότητας.

Και θα έμενε χρόνια στην Κωνσταντινούπολη αλλά όχι αιώνες.

Μυστική Συμφωνία.

Γιατί δεν είχε αποδεχθεί την αδικία.

Ομάδα κρούσης.

Η ιστορία θα συνεχιζόταν και μετά τη μάχη της Ναυπάκτου στις 7 Οκτωβρίου 1571.

Γιατί το 1580, ο Girolamo Polidori το έκλεψε από τους Οθωμανούς και το επέστρεψε στη Βενετία, όπου τον υποδέχθηκαν ως ήρωα.

Το δέρμα του Marco Antonio Bragadin διατηρήθηκε πρώτα στην εκκλησία San Gregorio και στη συνέχεια θάφτηκε με τις πρέπουσες τιμές στην Basilica di San Giovanni e Paolo.

Κάτω από το βλέμμα του Δασκάλου.

Γιατί ο θάνατος στις 17 Αυγούστου 1571 δεν επαρκούσε για την αξιοπρέπειά του.

Εκείνη την ημέρα όμως στις 7 Οκτωβρίου σκεφτόταν μόνο να κρατήσει την υπόσχεσή που είχε δώσει στον Διοικητή της Κύπρου.

Η Ιερή Συμμαχία και ο πανίσχυρος στόλος της ήταν έτοιμος στη Ναύπακτο.

Ο στόχος του ήταν ένας και μοναδικός.

Η διάλυση του οθωμανικού στόλου.

Γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να απελευθερωθούν τα κατεχόμενα εδάφη.

Έτσι δίχως έλεος, είχαν μαζευτεί όλοι όσοι είχαν πολεμήσει τη βαρβαρότητα στο παρελθόν.

Ήθελαν μόνο ένα πράγμα και τίποτα λιγότερο.

Σχεδίασε λοιπόν την νίκη των Ευρωπαίων.

Ιπποσύνη και Χριστιανοσύνη μέσα στο πνεύμα του Ελληνισμού.

Έτσι πάνω από διακόσια καράβια της Ιερής Συμμαχίας βύθισαν πάνω από εκατό οθωμανικά καράβια κι αιχμαλώτισαν εκατόν πενήντα.

Δεν έμεινε ούτε ένα καράβι ελεύθερο.

Εκείνη την ημέρα η βαρβαρότητα βυθίστηκε.

Και η ημισέληνος έπαψε να κυριαρχεί.

Μετά τη βροχή φάνηκε ο ήλιος που σήκωσαν οχτώ χιλιάδες νεκροί που δεν ξέχασαν τα βάσανα και τα βασανιστήρια της Κύπρου αλλά και το παράδειγμα της ηρωικής αντίστασης της Αμμοχώστου.

Έτσι εκπληρώθηκε η υπόσχεση.

Κι όταν το ξαναείδε με τα μάτια του έκλαψε μόνο από χαρά.

Γιατί η ελευθερία είχε νικήσει το θάνατο.

Μετά τη ναυμαχία

Η Χριστιανοσύνη δεν είχε γονατίσει.

Με τη μάχη της Μάλτας το 1565 όπου είχαν ηττηθεί οι Γενίτσαροι όταν τόλμησαν ν’ αγγίξουν τα γεράκια, και τη ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571, η Οθωμανική Αυτοκρατορία σταμάτησε.

Έμαθε με τον πιο σκληρό τρόπο ότι δεν θα κυριαρχούσε ποτέ στη Μεσόγειο.

Κι ας προσπάθησε να καλύψει την τεράστια ήττα της με διπλωματικό τρόπο όπως ήταν η συνήθειά της.

Επέστρεψε σε παλαιότερες τακτικές, όπου η θάλασσα δεν ήταν πια το κυρίαρχο στοιχείο.

Έτσι ο αγώνας δεν σταμάτησε στην Αμμόχωστο.

Αντιθέτως η πόλη έγινε σύμβολο αντίστασης.

Και αυτό ήταν το πρέπον.

Γιατί κανείς δεν πρέπει να γονατίζει μόνος του.

Αυτή ήταν η διδασκαλία.

Κι εκείνο το βράδυ που μίλησαν για πρώτη φορά πίνοντας Κουμανταρία και αναλύοντας μαζί την ιταλική παρτίδα γιατί είχαν διαβάσει και οι δύο το βιβλίο του Pedro Damiano, πέρασαν σε μια καινοτομία της ισπανικής προς τιμή του Ruy Lopez de Seguira.

Έτσι φάνηκε η έννοια της συμμαχίας.

Όλοι όσοι είχαν παλέψει ενάντια στη βαρβαρότητα ήξεραν καλύτερα από κάθε άλλο αυτά τα ανοίγματα για να προσπεράσουν τις δυσκολίες της κυριαρχίας του χώρου.

Έτσι απέδειξαν ότι ήταν με το Χρόνο.

Δίχως να ξεχάσουν την άμυνα των δύο ίππων, πήραν την ιστορική απόφαση.

Θερμοπύλες της Μεσογείου.

Σαλαμίνα της Μεσοθάλασσας.

Για να σταματήσουν τον επεκτατισμό πάνω στη θαλάσσια σκακιέρα.

Ακολουθώντας τη διαχρονική οριζόντια στρατηγική.

Αυτή που ενώνει τις μεσοθάλασσες.

Γιατί γνωρίζει εδώ και αιώνες την αξία του δυναμικού στοιχείου που προστατεύει όσους το σέβονται.

Δίχως να προσπαθούν να το κατακτήσουν, αφού ξέρουν ήδη αφού είναι λαοί θάλασσας λόγω του λαού του Χρόνου που παραμένει ελεύθερος όσο και να προσπάθησαν οι εχθροί του να τον σκλαβώσουν, γιατί είναι δώρο Ανθρωπότητας.

Νίκος Λυγερός

Σκίτσο (Ν. Λυγερός) - Σταυρός σπαθί.

http://www.lygeros.org/view.php?number=15540

Πηγές:

1. Η Ιερή Συμμαχία

http://www.lygeros.org/articles?n=15943&l=gr

2. Το κεφάλι του Niccolò Dandolο

http://www.lygeros.org/articles?n=15945&l=gr

3. Το κάστρο του Michele Sanmicheli

http://www.lygeros.org/articles?n=15946&l=gr

4. Η φιλία του Astorre Baglioni

http://www.lygeros.org/articles?n=15947&l=gr

5. Ο πιο σκληρός χειμώνας

http://www.lygeros.org/articles?n=15948&l=gr

6. Η άνοιξη είναι ακριβή

http://www.lygeros.org/articles?n=15949&l=gr

7. Η Μεγάλη Απόφαση

http://www.lygeros.org/articles?n=15950&l=gr

8. Η ηρωική αντίσταση

http://www.lygeros.org/articles?n=15951&l=gr

9. Το δέρμα του ήρωα

http://www.lygeros.org/articles?n=15952&l=gr

10. Μετά τη ναυμαχία

http://www.lygeros.org/articles.php?n=15953&l=gr