Η στρατηγική ανάκαμψη της Ελλάδας - Οι επαναστατικές πράξεις - Η συνέχεια του εθνικού έργου

Η στρατηγική ανάκαμψη της Ελλάδας δεν έρχεται με υποσχέσεις, αλλά με πράξεις. Με συμμαχικές συμφωνίες κι όχι με λόγια. Η αλλαγή φάσης με την Αίγυπτο και ταυτόχρονα με το Ισραήλ μέσω της Κύπρου είναι ένα γεγονός πάνω στο οποίο πρέπει να πατήσουμε για να πετύχουμε χειροπιαστές οριοθετήσεις ΑΟΖ με την Αίγυπτο και την Κύπρο, για να αφήσουμε πίσω τις μίζερες προσεγγίσεις, που δεν πιστεύουν στην ριζοσπαστική αλλαγή σε γεωπολιτικό επίπεδο που προετοιμάζει η Ελλάδα. Σημασία δεν έχει αν δεν το πιστεύουν κάποιοι, γιατί στο τέλος θα το ζήσουν σαν εμάς και θα λένε μάλιστα ότι ήταν φυσιολογικό και αναμενόμενο κι ότι θα έπρεπε να είχε γίνει και πιο πριν, δίχως βέβαια να επισημαίνουν ότι οι ίδιοι δεν έκαναν απολύτως τίποτα γι’ αυτό το θέμα. Ο γύρος αδειοδότησης που άρχισε πρέπει να συνεχίσει για να ενισχύσει πρακτικά και οικονομικά την Ελλάδα, για να προχωρήσουμε ταυτόχρονα και στην θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ. Αυτά τα δεδομένα είναι ισχυρά και σταθερά και πρέπει να υλοποιηθούν για να ζήσουμε αυτήν την καινοτομία για την πατρίδα μας. Είναι εθνικές επιλογές κι όχι κομματικές. Είναι στρατηγικό μείγμα κι όχι παραταξιακό τέχνασμα. Γιατί θέλουμε μια Ελλάδα που παίζει τον ρόλο της και χρονοστρατηγικά. Γιατί αυτή είναι η Ελλάδα του μέλλοντος. Είναι ενέργειες που πρέπει να γίνουν ανεξαρτήτως από τις διαθέσεις του καθενός. Διότι είναι υψηλή στρατηγική απαραίτητη και αποτελεσματική λόγω ανθεκτικότητας.

http://lygeros.org/articles?n=18436&l=gr

Νίκος Λυγερός - Οι επαναστατικές πράξεις

Οι επαναστατικές πράξεις δεν είναι αυτές που ονομάζονται, άλλα αυτές που είναι. Δεν αρκεί να μιλάς για επανάσταση, για να είσαι επαναστάτης. Δεν αρκεί να λες ότι είσαι επαναστατικός, για να μας πείσεις. Εξετάζουμε απλά το έργο που έχει παραχθεί. Η επαναστατικότητα έχει σχέση με τον Χρόνο για την Ανθρωπότητα κι όχι με τον χώρο. Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι μερικές πράξεις είναι πιο επαναστατικές απ’ ό,τι νομίζουμε, γιατί λειτουργούν σε βάθος Χρόνου. Ενώ άλλες είναι απλώς κινήσεις της μόδας, που δεν αλλάζουν τίποτα. Διότι η επαναστατική πράξη προκαλεί αλλαγή φάσης, δημιουργεί ένα μετά κι ένα πριν και δεν αφήνει αδιάφορο. Ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα είναι η θεωρία της Σχετικότητας του Einstein ή η θεωρία ομάδων του Galois στον επιστημονικό τομέα ή του Gandhi ή του Mandela στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ενώ πολλοί που μιλούν για επανάσταση, ακόμα και σε θεωρητικό επίπεδο, δεν έχουν καμιά υλοποίηση. Διότι είναι δύσκολο να είσαι ακίνητος, όταν όλα κινούνται. Είναι δύσκολο να κινηθείς, όταν όλα παραμένουν ακίνητα. Κατά συνέπεια, όταν ακούμε στον τομέα της πολιτικής την επαναστατική πράξη, πολύ συχνά είναι απλώς λόγος πολιτικός χωρίς λόγο, γιατί λείπει το υπόβαθρο το ιστορικό που μπορεί να υποστηρίξει την αλλαγή φάσης. Η αλλαγή είναι ένα μοτίβο κλασικό κι επί της ουσίας συντηρητικό. Γι’ αυτόν το λόγο δεν βιαζόμαστε ποτέ, αφού η μνήμη συμβαδίζει με τη βραδύτητα, όπως λέει ο Kundera, γιατί η λήθη πάει με την ταχύτητα. Οι γρήγορες αλλαγές επανέρχονται στο ίδιο σημείο. Οι αργές είναι οριστικές. Έτσι επιλέγουμε την συνέχεια της δράσης, όταν θέλουμε την διαχρονικότητα που χαρακτηρίζει τον Ελληνισμό και την Ανθρωπότητα.

http://www.lygeros.org/articles?n=18437&l=gr

Νίκος Λυγερός - Η συνέχεια του εθνικού έργου

Η συνέχεια του εθνικού έργου μπορεί να είναι από τις πιο επαναστατικές σκέψεις του Ελληνισμού. Διότι εδώ και αιώνες, αν κρατήσαμε το Έθνος, είναι ακριβώς γιατί δεν αλλάξαμε πορεία πάνω σε θεμελιακά θέματα. Έτσι, αποκτήσαμε τη διαχρονικότητα που μας χαρακτηρίζει και δεν είμαστε περαστικοί μέσα στην ιστορία της Ανθρωπότητας. Γιατί δεν μας εντυπωσιάζουν τα λόγια, αλλά μόνο οι πράξεις και αυτές πρέπει να είναι άξιες για να τις αποδεχτούμε και να τις ενσωματώσουμε στο κεκτημένο μας. Δεν παίζουμε μόνο, αγωνιζόμαστε για την Ανθρωπότητα. Και πολλές φορές έχουμε δείξει ακόμα και το παράδειγμα σε άλλους λαούς, σε άλλους πολιτισμούς που έχουν αντισταθεί στη βαρβαρότητα. Δεν αγαπάμε τη φωτιά, για να τα κάψουμε όλα, αλλά το φως για να τα φωτίσουμε όλα. Δεν αγαπάμε μόνο τις πέτρες, αλλά λαξεύουμε το μάρμαρο, για να γίνει έργο νοημοσύνης και μνημοσύνης. Δεν προσπαθούμε να ξεχάσουμε το παρελθόν μας, για να δημιουργήσουμε ένα τεχνητό μέλλον από το τίποτα. Δεν γκρεμίζουμε τα πάντα, για να σκεφτούμε μετά ότι δεν έχουμε τίποτα να προσφέρουμε στους δικούς μας. Λειτουργούμε με το πλαίσιο της σπανιότητας, γιατί είναι το μοναδικό που επιτρέπεται σ’ ένα λαό με μικρό πληθυσμό. Κι αν γεννήσαμε μεγάλους ανθρώπους μέσα στην ιστορία μας, είναι λόγω σπάνιας συνέχειας. Γιατί δεν χάσαμε ποτέ από τον νου μας ότι είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε και τίποτα άλλο. Διότι είναι το έργο που δημιουργεί το ον. Κι αν η Ανθρωπότητα βλέπει θετικά τον Ελληνισμό, είναι λόγω έργου ιστορίας κι όχι ιστορίας του έργου. Ο Ελληνισμός έχει μέλλον, γιατί αυτό είναι η νοημοσύνη του που δημιουργεί πραγματικότητα.

http://www.lygeros.org/articles?n=18438&l=gr