Ν. Λυγερός: 4ο Master Class Τοποστρατηγικής. Αγαθονήσι, 26 - 29 Αυγούστου 2014

4ο Master Class Τοποστρατηγικής. Αγαθονήσι, 26 - 29 Αυγούστου 2014.

ΣΚΑΚΙ
ΘΑΛΑΣΣΟΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΠΟΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ
ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
ΑΟΖ ΚΑΙ ΔΙΑΓΡΑΜΜΑΤΑ VORONOI
ΔΟΜΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΖΕΟΛΙΘΟΥ
ΘΕΩΡΙΑ ΓΡΑΦΗΜΑΤΩΝ
ΘΕΩΡΙΑ ΠΑΙΓΝΙΩΝ
ΧΡΟΝΟΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ

Ν. Λυγερός - 4ο Master Class Τοποστρατηγικής. Αγαθονήσι, 26/08/2014

Ν. Λυγερός - 4ο Master Class Τοποστρατηγικής. Μέρος A'. Αγαθονήσι, 27/08/2014

Ν. Λυγερός - 4ο Master Class Τοποστρατηγικής. Μέρος B'. Αγαθονήσι, 27/08/2014

Ν. Λυγερός - 4ο Master Class Τοποστρατηγικής. Αγαθονήσι, 28/08/2014 Μέρος Α'

Ν. Λυγερός - 4ο Master Class Τοποστρατηγικής. Αγαθονήσι, 28/08/2014 Μέρος Β'

Ν. Λυγερός -Χαρταετοί απελευθέρωσης. Αγαθονήσι, 28/8/2014

Ν. Λυγερός - 4ο Master Class Τοποστρατηγικής. Αγαθονήσι, 28/08/2014 Μέρος Γ'

Ν. Λυγερός - Ενσωμάτωση ζεόλιθου στο Αγαθονήσι. Μέρος Α΄. Αγαθονήσι 29/08/2014

Ενσωμάτωση ζεόλιθου στο Αγαθονήσι. Μέρος Β΄. 29/08/2014

Οι στόχοι δεν πρέπει να είναι άμεσα εφικτοί

Οι στόχοι δεν πρέπει να είναι άμεσα εφικτοί, αλλιώς δεν είναι στόχοι, είναι απλώς καθημερινότητα. Άρα όταν θα διαλέξετε τον στόχο που θα εκπληρώσετε, να σκεφτείτε ότι είναι καλό να σας ξαφνιάσει την πρώτη φορά που θα το σκεφτείτε. Υπάρχουν πέντε επίπεδα, σε αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε μια στόχευση. Το πρώτο επίπεδο είναι η πραγματικότητα κι είναι το πιο χαμηλό. Συνήθως το βρίσκουμε αυτό το πρώτο επίπεδο στους πολιτικούς, που τους επιλέγουμε, αλλά πολύ συχνά τους βρίσκουμε, ενώ στην πραγματικότητα ξεχνάμε ότι τους ψηφίζουμε. Ο κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν. Συνήθως, λοιπόν, έχουμε τον πολιτικό, αυτός μας λέει θα τα αλλάξει όλα, μετά είναι εκλεγμένος και μετά λέει «παιδιά, τα πράγματα είναι δύσκολα». Και τελικά δεν αλλάζουν τόσο γρήγορα, άρα θα τα αλλάξουμε πιο αργά. Τελικά μπορεί και να μην αλλάξουν καθόλου. Αλλά κανονικά εκείνη τη στιγμή θα έπρεπε να του πούμε «δεν ήταν ανάγκη τότε να γίνει». Αλλά δεν κάνουμε αυτό, επανεκλέγεται την επόμενη φορά. Ούτως ή άλλως επιλέγουμε αυτά που μας δίνει. Σιγά-σιγά μπαίνουμε σ’ αυτό που ονομάζουμε realpolitik και realpolitik είναι ένας τρόπος ανάστροφος να χρησιμοποιήσουμε τη στρατηγική με έναν λανθασμένο τρόπο. Γιατί σας λέει πάνω-κάτω, ότι δε θα κάνετε τίποτα το ιδιαίτερο. Άρα μετά το πιστεύετε, κι επειδή το πιστεύετε όντως δεν κάνετε, και μετά επαληθεύεται. Είναι απίστευτο, άμα το σκεφτείτε, τι καθυστέρηση μπορεί να παράγουμε όταν λειτουργούμε μαζικά. Δηλαδή, «εφόσον δεν γίνεται δεν το κάνουμε, εφόσον δεν το κάναμε δεν έγινε, είχαμε δίκιο». Μετά την πραγματικότητα, -έχει σχέση με το επίπεδο το νοητικό, ανεβαίνουμε στα επίπεδα και συνήθως δυσκολευόμαστε- το πρώτο επίπεδο που είναι χαρακτηριστικό είναι η πράξη. Η πράξη συνδέεται βέβαια και με την άλλη την πράξη. Και γι’ αυτό αν προσέξετε, μετά τα Ευαγγέλια έχουμε τις Πράξεις των Αποστόλων, δεν έχουμε τα λόγια των Αποστόλων. Έχουμε τον λόγο του Χριστού, έχουμε τις Πράξεις των Αποστόλων. Δεν είναι τυχαίο που η εκκλησία επιλέγει μερικές λέξεις πολύ σοβαρά, και τις κρατάει για δύο χιλιάδες χρόνια, μάλλον έχουν κάποια σημασία. Άρα η πράξη ποια είναι, πώς θα ονομάσουμε την πράξη; Για μας η πράξη είναι η διαφορά μεταξύ της κίνησης και της πράξης. Κι εξηγούμε με τον εξής τρόπο: Η κίνηση είναι αυτό που κάνουμε σχεδόν κάθε μέρα, κι άμα δε το κάναμε δεν πειράζει, ούτως ή άλλως και να το κάνουμε διορθώνεται. Η πράξη δημιουργεί μια αλλαγή φάσης. Άρα αν δεν υπάρχει πράξη, δεν υπάρχει αλλαγή πραγματικότητας. Τώρα θα σκεφτείτε κάτι που είναι λίγο παράξενο: Αν πραγματικά η πράξη αλλάζει την πραγματικότητα σε ποιον χώρο ανήκει η πράξη; Ανήκει στην «έξω-πραγματικότητα», η οποία θα είναι η επόμενη πραγματικότητα. Άρα αρχικά όταν ακούτε για πρώτη φορά αυτή την πράξη λέτε «μα αυτό δεν θα γίνει», μετά λέτε «δε γίνεται», μετά «γίνεται», μετά λέτε «έγινε», μετά λέτε «πώς έγινε;». Άρα, στην αρχή δεν πιστεύουμε, μετά στο τέλος όταν το βλέπουμε, πάλι δεν πιστεύουμε, αλλά βλέπουμε ότι είναι απίστευτο. Άρα, η πράξη θα δημιουργήσει μια αλλαγή φάσης η οποία μετά είναι διαφορετική. Πολύ συχνά, λοιπόν, στη ζωή κάνουμε πολλές κινήσεις. Αυτό μας επιτρέπει να γεμίσουμε την καθημερινότητά μας και στο τέλος να μη κάνουμε καμία πράξη. Υπάρχει πάντα η μία πράξη για όλους: Είναι ο θάνατος. Η ιδέα είναι να κάνουμε πράξεις και πριν. Μετά από τις πράξεις πρέπει να έχουμε ένα άλλο επίπεδο κι είναι το επίπεδο του οράματος. Δηλαδή, κάποιος που κάνει μια πράξη που πραγματικά αλλάζει τα δεδομένα, πρέπει να έχει όραμα. Άμα δεν έχει όραμα δε θα μπορέσει να κάνει αυτή την πράξη και θα κάνει κινήσεις. Για να έχει όραμα πρέπει να έχει σκεφτεί μια ουτοπία. Το χαρακτηριστικό των ουτοπιών είναι ότι οι ουτοπίες είναι αυτές που παράγουν την πραγματικότητα. Αυτό είναι πολύ εντυπωσιακό. Οι διαφορετικές κοινωνίες ζουν στην ουτοπία της προηγούμενης. Άρα η προηγούμενη θεωρούσε ότι «αυτό δε θα γίνει ποτέ», αυτές επειδή το ζούνε λένε «μα τι χαζές που ήταν οι προηγούμενες», αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι ότι θεωρούν ακόμα ότι δεν υπάρχουν οι επόμενες. Γιατί άμα θεωρούσαν ότι υπάρχουν οι επόμενες θα ξέρανε ότι εμείς που μπορεί να είμαστε σε αυτό που ονομάζουμε ουτοπία θα είναι η πραγματικότητα των άλλων. Για παράδειγμα, αν πούμε ότι η Κύπρος θα απελευθερωθεί εξολοκλήρου, είναι πολλοί από που δεν το πιστεύουν, είναι πολλοί που λένε μακάρι, είναι πολλοί που λένε θα ‘ταν καλό, είναι πολλοί που λένε μακάρι να είχε γίνει. Άρα, αν ρωτήσετε στους δικούς σας ποιοι το πιστεύουν πραγματικά, θα δείτε ότι είναι σπανιότατοι. Άμα ρωτήσετε ποιος κάνει κάτι για να γίνει αυτό, τότε θα δείτε ότι είναι ακόμα πιο σπάνιοι. Άρα, επειδή μπαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία, μετά στο τέλος της υπόθεσης λέμε «δε θα αλλάξει τίποτα». Το πιο πάνω επίπεδο είναι το αδιανόητο. Η ουτοπία είναι ότι όταν σας την λένε την ουτοπία λέτε «εντάξει, δε θα γίνει». Ενώ το αδιανόητο πρέπει πρώτα να το σκεφτεί κάποιος για να σας το πει. Μόλις σας το λέει, για εσάς είναι ήδη ουτοπία. Πριν δεν το σκεφτόσασταν καν ότι είναι ουτοπία. Για να καταλάβετε πώς λειτουργεί αυτό το πλαίσιο σε επιστημονικό επίπεδο, οι περισσότεροι εφευρέτες είναι αυτοί που μετατρέπουν το αδιανόητο σε ουτοπία για τις επόμενες κοινωνίες και μετά έρχονται οι πιο τεχνικοί που μετατρέπουν την ουτοπία σε όραμα, οι άλλοι λίγο πιο κάτω το όραμα σε πράξη και τελικά ζούμε σ’ αυτήν την κοινωνία και θεωρούμε ότι όλα πάνε καλά, εφόσον εξελισσόμαστε. Αλλά να θυμάστε ότι οι κοινωνίες δεν εξελίσσονται, μόνο η Ανθρωπότητα εξελίσσεται. Οι κοινωνίες πεθαίνουν με τις ουτοπίες που δεν έχουν γίνει και σταματάνε εκεί κι απλώς η επόμενη κοινωνία ζει μ’ αυτές, θεωρώντας ότι η προηγούμενη πραγματικά δεν είχε το επίπεδο να αντιληφθεί ότι θα γινόταν.

Ο άνθρωπος θα γεννηθεί όταν θα καταλάβει ότι δεν είναι μόνο το «εγώ», είναι και «ο άλλος» (Ελ, Eng)

Όλα ξεκινάνε με το άτομο. Το άτομο είναι αυτό που μιλάει πολύ. Ας το ονομάσουμε η γλωσσοκοπάνα της ψυχής. Η ψυχή έχει να πει τρία πράγματα, αλλά δεν τολμάει να τα πει έτσι, λέει τόσα πολλά που στο τέλος λες μα τι μου είπε. Άρα το άτομο είναι αυτό που δίνει τόση μεγάλη σημασία στο «εγώ» του, που όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από τα προβλήματά του. Μετά έχει νόημα ο άνθρωπος. Αρχικά είναι το «εγώ» και μετά λέμε «εμείς». Στην πραγματικότητα το «εμείς», είναι ο πληθυντικός του «εγώ». Άρα είναι ο «εγώ», «εγώ», «εγώ» και το λέμε «εμείς». Ο άνθρωπος θα γεννηθεί όταν θα καταλάβει ότι δεν είναι μόνο το «εγώ», είναι και «ο άλλος». Άρα σε αυτήν τη διαδικασία, ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι είναι άνθρωπος, επειδή υπάρχει συνάνθρωπος. Τώρα κοιτάξτε πώς μπλέκονται τα πράγματα. Όταν ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι έχει σημασία ο άλλος, μετά αναρωτιέται πώς τον βλέπει ο άλλος και μετά καταλαβαίνει ότι ο άλλος τον βλέπει ότι είναι ο άλλος άλλος. Άρα από το «εγώ», «εμείς», περνάμε στους «άλλους» και μετά καταλαβαίνουμε ότι είμαστε οι «άλλοι άλλοι». Μετά όμως το αληθινό ερώτημα είναι το εξής: «Εγώ» ή «οι άλλοι»; Θα πείτε πώς αλλάζει αυτό. Το πράγμα είναι πολύ απλό, είναι ότι αν το «εγώ» καταλάβει ότι το πιο σημαντικό είναι οι «άλλοι», τότε είναι συνάνθρωπος. Τώρα για να καταλάβετε λίγο πιο εύκολα, αν δεν είναι τόσο γνωστό σε σας, γιατί είναι πιο σημαντικοί «οι άλλοι» από το «εγώ»; Ο λόγος είναι πολύ απλός, σκεφτείτε το σε επίπεδο Ανθρωπότητας. Άμα εξαφανιστεί το «εγώ», η Ανθρωπότητα θα ζει. Αν εξαφανιστούν «οι άλλοι», η Ανθρωπότητα θα πεθάνει.

Ν. Λυγερός

http://www.lygeros.org/articles.php?n=16270&l=gr

A human is born when he understands that it is not only the 'ego' but it's also 'the other'

N. Lygeros

Translated from the Greek by Athena Kehagias

It all begins with the person. The person is the one that talks a lot. Let's name him the chatterbox of the soul. The soul has three things to say, but does not dare to say them likewise , he says so much that in the end you may say, what was it that he said. So the person is one that gives so much importance to his "ego", that the entire world revolves around his problems. Later the human has a meaning. First its the "I" and then we say "we". In fact the "we" is the plural of "I". So is the "I", "I", "I" and we name it "we.". A human is born when he understands that it is not only the 'I' but it's also 'the other'.So in this process, the human understands that is human, because a co human exists. Now look at how entangled things become. When a human understands that the other is of importance, he then wonders how the other sees him and then he realizes that the other sees him as the other other. So from the "I", "we", we go to the "others" and then we realize that we are the "other others". But then the real question is: "I" or "other"? You may say how is that changing. The thing is very simple, that if the "I" understands that the most important is the "others" , then he is a co human. Now so that you understand a little easier, if it' not that well known to you, why "the others" are more important than the "ego"? The reason is very simple, think about it at Humanity level .When the "ego" disappears Humanity will live. If the "others" disappear Humanity will die.

Αυτό που μας χαρακτηρίζει είναι τα «θέλω» μας

Δημιουργούμε παρέες για να βρίσκουμε τον εαυτό μας, άρα βρίσκουμε τα ίδια άτομα που μας μοιάζουν, που χαμογελάνε με τα ίδια αστεία, που έχουν τα ίδια ανέκδοτα, που πίνουν τις ίδιες μπύρες, που κοιτάζουν το ίδιο ποδόσφαιρο, που πάνω κάτω έχουν μεγάλη συμβατότητα. Όταν δημιουργούμε μια ομάδα κοιτάμε μόνο τη συμπληρωματικότητα και κοιτάζουμε τους ανθρώπους που κάνουν πράγματα που εμείς δεν κάνουμε. Αυτό είναι πολύ αστείο, όταν σε μία ομάδα προσπαθούν όλοι να κάνουν ό,τι κάνουν όλοι οι άλλοι. Λάθος. Στην πραγματικότητα σε μία ομάδα προσπαθείς να βάλεις όλους τους άλλους σε ένα πλαίσιο που μπορούν να κάνουν, αυτό που κάνουν κι εσύ τους βοηθάς. Αν το κάνουν όλοι αυτοί είναι πολύ πιο δυνατοί από απλώς ένα σύνολο ανθρώπων. Άρα όταν ξαφνικά εμφανίζεται η έννοια του έργου, τότε η συλλογικότητα αποκτά μια θέληση με την έννοια ότι θέλει να παράγει έργο. Γιατί όπως λέει ο Schopenhauer: "Μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε, αλλά δεν μπορούμε να θέλουμε ό,τι θέλουμε". Άρα το θέμα είναι τα «θέλω» μας. Αυτό που μας χαρακτηρίζει δεν είναι οι δυνατότητές μας, αλλά τα «θέλω» μας. Είναι πολύ καλό για ένα άτομο, να μην περάσει από την ατομικότητα και να γίνει γρήγορα άνθρωπος. Για να γίνει γρήγορα άνθρωπος, συμφέρει να καταλάβει ότι υπάρχουν συνάνθρωποι και όχι μόνο άνθρωποι. Όταν το καταλαβαίνει αυτό μπαίνει πιο γρήγορα στην έννοια της ομάδας, στην έννοια της ομαδικότητας, στην έννοια της συλλογικότητας και αυτό γίνεται μέσω της μνήμης. Μία μονάδα ακόμα και να είναι έξυπνη, άμα δεν έχει τη συλλογική μνήμη, θα παραμείνει έξυπνη χωρίς να έχει ανάδραση.

Ν. Λυγερός

Άμα θες να είσαι σκλάβος, μην θεωρείς ότι είσαι Έλληνας - Εισαγωγή στην απελευθέρωση

Στον Ελληνισμό τα πράγματα είναι πολύ εύκολα. Λέγεται: Ελευθερία ή Θάνατος. Δεν υπάρχει κανένας άλλος συμβιβασμός, δεν λένε «αν θες μπορείς να είσαι και σκλάβος». Όχι σου λέει «ή είσαι ελεύθερος και αυτό ονομάζεται ζωή ή άστο». Άμα το σκεφτείτε λοιπόν, το πιο επιθετικό που υπάρχει στην ελευθερία και στον θάνατο, είναι το "ή". Αυτό κι αν είναι επιλογή. Αλλά προσέξτε αν οι πρόγονοί μας επέλεξαν αυτό το σύνθημα, κάτι σημαίνει. Αν η Ελληνική σημαία έχει εννιά λωρίδες, δεν είναι τυχαίο. Είναι για να μετρήσουμε αυτές τις συλλαβές. Ο σταυρός είναι το χριστιανικό σύμβολο. Αν πραγματικά οι πρόγονοί μας επέλεξαν αυτές τις εννιά λωρίδες, εμείς τις επιλέξαμε ή όχι; Γιατί είναι πολύ απλό. Αν όλοι μας νιώθουμε Χριστιανοί Έλληνες, έχουμε δύο στοιχεία. Έχουμε το σταυρό και τις λωρίδες. Άμα θες να είσαι σκλάβος, μην θεωρείς ότι είσαι Έλληνας. Γιατί αυτό που έλεγε ήδη ο Επίκτητος, είναι: «Θεώρησε τον εαυτό σου ως ελεύθερο ον ή ως σκλάβο, όλα εξαρτώνται από εσένα». Δεν λέει εξαρτάται από τον κατακτητή, λέει εξαρτάται από εσένα. Άρα αν εδώ εμείς με τη θέληση της συλλογικότητας θεωρούμε ότι είμαστε ελεύθεροι και όχι σκλάβοι, τότε θα θελήσουμε να απελευθερώσουμε αυτό που είναι δίκαιο. Αλλιώς θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως σκλάβοι στους οποίους αρέσει η ελευθερία αλλά όχι το κόστος.

Νίκος Λυγερός - Εισαγωγή στην απελευθέρωση

Συχνά θεωρούμε ότι τα σύνορα είναι ένας τοίχος κι ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα, όταν υπάρχουν κατεχόμενα. Ενώ ξεχνάμε ότι η πόρτα είναι η θάλασσα που ανοίγει μέσω του κλειδιού που είναι η στρατηγική. Όταν όμως καταλάβουμε την αξία της όλα τα πράγματα γίνονται δεδομένα και τα δεδομένα δεν είναι πια δεδομένα. Αυτή η διαφορά είναι που κάνει τη διαφορά. Τότε ο κόσμος γίνεται υπεραντικείμενο και η σκέψη, η μελέτη και η δράση. Με αυτά τα όπλα, η απελευθέρωση δεν είναι πια μια ουτοπία, αλλά μια πράξη που πρέπει να γίνει γιατί είναι η πρέπουσα. Δεν πρόκειται ποτέ ν’ αφήσουμε δικούς μας να παραμείνουν σκλαβωμένοι από κατοχικά καθεστώτα, όποια και να είναι γιατί το μόνο που σεβόμαστε είναι η Ανθρωπότητα που υπηρετούμε εδώ και αιώνες μέσα στο Χρόνο αδιάκοπα και ασταμάτητα, γιατί δεν υπολογίζουμε κανένα κοινωνικό ή ταξικό κόστος. Η ελευθερία με το θάνατο είναι η μόνη μας επιλογή γιατί αλλιώς η ζωή μας δεν έχει κανένα νόημα. Και η απελευθέρωση είναι ένα από το θεμελιακά μας στοιχεία με την έννοια ότι ακολουθεί τα νοητικά σχήματα της τοποστρατηγικής και της χρονοστρατηγικής. Έτσι ο καθένας που είναι όντως Έλληνας ελεύθερος ή νεκρός συνεχίζει αυτό το έργο ακάθεκτα. Τα Μικρά και τα Μεγάλα Κατεχόμενα είναι χειροπιαστά παραδείγματα που σχετίζονται άμεσα με αυτόν τον στόχο. Δεν κοιτάζουμε μόνο τις μάχες αλλά όλες τις ήττες και τις νίκες που μας χαρακτηρίζουν δίχως να κάνουμε το λάθος να διαχωρίσουμε ζευγάρια, όπως είναι οι Θερμοπύλες και η Σαλαμίνα, η Αμμόχωστος και η Ναύπακτος γιατί ο Ελληνισμός και η Χριστιανοσύνη παλεύουν για το ίδιο ιδανικό της ανθρώπινης ελευθερίας, αφού ακολουθούν τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Αν λοιπόν νιώθεις μέσα σου αυτήν την ανάγκη της απελευθέρωσης, τώρα ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος, αφού μαζί θα δώσουμε τις μάχες της.

Μέσα στην συλλογικότητα υπάρχει η έννοια της σχέσης και της οργάνωσης

Μέσα στην συλλογικότητα υπάρχει η έννοια της σχέσης και η έννοια της οργάνωσης. Έχει ενδιαφέρον γιατί όταν ενδιαφερόμαστε π.χ. για το περιβάλλον, τη διατροφή κτλ, πάνω κάτω αρχίζουμε από αυτή την διαδικασία. «Είμαι μόνος μου, εγώ θα κάνω την επανάστασή μου». Ας πούμε: θα τρώω αυτό ή δεν θα τρώω αυτό. Μετά προσπαθώ να βρω έναν δεύτερο που κάνει το ίδιο και λέω: «τα βρήκαμε». Μετά εφόσον έχω δημιουργήσει μια παρέα λέω: «εντάξει είμαστε μια παρέα». Αυτή η παρέα είναι εντελώς άσχετη με την Ανθρωπότητα. Είναι απλώς ο πολλαπλασιασμός του «εγώ», άρα είναι οι «εμείς». Άρα δεν έχουν φτάσει στους άλλους. Η ιδέα με το ψηφιδωτό είναι ότι κάθε ψηφίδα εκτός από αυτές που είναι στις γωνίες ή αυτές που είναι στης άκρες έχει σχέση με άλλες τέσσερις. Άρα η ψηφίδα, δεν είναι η ψηφίδα, αλλά ο σταυρός. Κάθε ψηφίδα κουβαλάει τον σταυρό της, ο οποίος μπορεί να είναι πολύχρωμος, ενώ η ψηφίδα είναι μονόχρωμη. Άρα όταν βάζετε αυτούς τους σταυρούς, εσείς τους ονομάζετε ψηφίδες και λέτε βάζω ψηφίδες. Στην πραγματικότητα οργανώνετε σταυρούς. Π.χ. λέτε "σταυρόλεξο". Πού είναι ο σταυρός; Μα δεν υπάρχει σταυρός. Στην πραγματικότητα υπάρχει διασταύρωση. Δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Στο σταυρόλεξο αυτό που αναζητούμε είναι λέξεις. Δεν αναζητείτε σταυρούς. Ενώ η οργάνωση είναι πολύ σημαντική.

Ν. Λυγερός: Τελειότητα και πληρότητα

Πολύ συχνά θεωρούμε ότι αυτός που είναι ευτυχισμένος είναι αυτός που είναι πλήρης. Τα μαθηματικά έχουν λύσει αυτό το πρόβλημα από το 1931, δεν υπάρχει πληρότητα. Είναι μάλιστα το θεώρημα της μη πληρότητας. Το άλλο που λέμε πολύ συχνά είναι ότι "εμείς είμαστε άνθρωποι και δεν είμαστε τέλειοι". Μα δεν λέει κανένας ότι είμαστε τέλειοι, αλλά γιατί να θεωρήσουμε ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να παράγουν τελειότητα; Άρα σίγουρα ο Αρχιμήδης δεν ήταν τέλειος, αλλά ότι βρήκε το π, αυτό είναι τέλειο και δεν μπορούμε να πούμε τίποτα άλλο. Η ιδέα λοιπόν είναι όταν συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε τίποτα, μπορούμε όμως να παράγουμε ένα έργο. Πώς; Ποιο είναι το σχήμα; Το σχήμα είναι πάρα πολύ απλό, έχει σχέση με το ψηφιδωτό. Όταν έχετε μια ψηφίδα μόνη της είναι μονόχρωμη. Όταν βάλετε πολλές ψηφίδες μονόχρωμες, όλες δημιουργούν ένα ψηφιδωτό το οποίο είναι πολύχρωμο. Άμα ρωτήσετε σε κάθε ψηφίδα ποιος έχει πολυχρωμία; Κανένας. Είναι μόνο και μόνο λόγω τοποθέτησης μέσα στον χώρο, και στο χρόνο στην συνέχεια, που δημιουργείται κάτι που είναι πολύχρωμο. Το οποίο δεν υπήρχε στην οντότητα σε επίπεδο μονάδας. Αυτό σημαίνει τι. Είναι ακριβώς όπως το έκανε και ο Leibniz όταν μίλαγε για τη μοναδολογία. Η μονάδα μερικές φορές είναι τόσο σημαντική που δεν καταλαβαίνουμε κάτι πάρα πολύ απλό, ότι μπορεί η δυάδα, η τριάδα κλπ να έχουν ιδιότητες που δεν μπορεί να έχει η μονάδα. Άρα όταν δίνουμε μεγάλη σημασία στην μονάδα και θεωρούμε ότι αυτό είναι η πανάκεια, είναι σίγουρα μερικές ιδιότητες που δεν υπάρχουν πια και δεν έχουν νόημα.