Θέματα φιλοσοφικά, επιστημονικά, κοινωνικά, ψυχολογικά, για τον άνθρωπο. Νευροεπιστήμες, εγκέφαλος,συνείδηση και νοημοσύνη. Νίκος Λυγερός.

Όλες οι ανθρώπινες έννοιες είναι προβολές του ανθρώπινου πνεύματος γι'αυτό σε τελική ανάλυση πολλές φορές είναι απατηλές. Δεν βλέπουμε την πραγματικότητα , την αντιλαμβανόμαστε (όπως νομίζουμε εμείς πως είναι). Ο,τι βλέπουμε είναι μια ερμηνεία της πραγματικότητας, που βασίζεται σε υποκειμενικά, ελαττωματικά ή προκατειλημμένα παραδείγματα. Αυτό έχει επιπτώσεις όχι μόνο στο πώς καταλαβαίνουμε τον κόσμο, αλλά και πώς καταλαβαίνουμε τους ανθρώπους... Όταν κάποτε ρώτησαν τον Ηράκλειτο πώς γνωρίζει όσα γνωρίζει απάντησε: «ερεύνησα τον εαυτό μου». Όμως δεν αρκεί μόνο η αυτογνωσία, χρειάζεται και η εμπάθεια... O Σωκράτης, μέσω της μεθόδου διαλόγου που είχε αναπτύξει, εκμαίευε (εξ ου και Μαιευτική Μέθοδος) από τον συνομιλητή του την αλήθεια/γνώση που είχε μέσα του αλλά δεν γνώριζε. Ο άνθρωπος δε μπορει να αναζητά αυτό που δε γνωρίζει γιατί τότε δεν ξέρει τί να αναζητήσει αλλά ούτε αυτό που γνωρίζει μπορεί να αναζητά γιατί το ξέρει ήδη. Ο άνθρωπος τίποτε νέο δε μαθαίνει, παρά μόνο παίρνει συνείδηση των όσων ήδη γνωρίζει. Η γνώση (μάθηση) είναι ανάμνηση (ενθύμιση) , υπάρχει λοιπόν η ανάμνηση μέσα μας...

Γιατί οι ηλίθιοι ευημερούν


Γιατί οι ηλίθιοι ευημερούν,αυτογνωσία, δούλος, δόξα, ευημερία, κοινωνία, Μπέρτολτ Μπρεχτ, πραγματικότητα, φήμη, χρήμα



«...όμως δούλοι είναι για μένα και υποζύγια, κι ας λάμπουνε μαλαματένια τα χάμουρά τους.» 

Στην Ρωμαϊκή εποχή ο κόσμος διασκέδαζε με τους μονομάχους. Η διασκέδαση ήταν φτηνή, γιατί ο μονομάχος ήταν δούλος, που είχε υποκύψει στην βία των κυρίαρχων τάξεων. Τώρα ο "μονομάχος" είναι ακριβός, γιατί πρέπει να υποκύψει στην βία του πλούτου. Είναι οι αθλητές, οι καλλιτέχνες, οι πολιτικοί, που γίνονται δούλοι της κοινωνίας υποκύπτωντας στο χρήμα και την δόξα. Για κάθε δημόσιο πρόσωπο ισχύει, ότι είναι: «Ένας αδηφάγος νάρκισσος της εφήμερης δόξας (χειροκροτούμενος απαντούσε άπληστα "Κι άλλο! Κι άλλο!"), η σφοδρότερη πολεμική επί σκηνής μηχανή του μιούζικ-χωλ, ο Μπεκώ αγαπήθηκε όσο κανείς από τα πλήθη, όχι όμως και από την διανόηση, που τον ονόμασε "έμπορο χαράς" ή από τη γαλλική δημοσιογραφία, η οποία του επιφύλαξε αρκετά περιορισμένη στήριξη τα τελευταία 30 χρόνια, καθώς και ένα μάλλον χλιαρό κατευόδιο, πλην του Paris-Match.»  "Αγαπήθηκε από τα πλήθη" σημαίνει, ότι έγινε θύμα του πλήθους, ότι το πλήθος διασκέδαζε μαζί του. Έγινε ο Μιμηθός, ο παλαβός της κοινωνίας. Γενικά, οι δημόσιοι άνδρες και γυναίκες, οι επώνυμοι, είναι τα άτομα της κοινωνίας, που δεν μπορούν να αντισταθούν στην κολακεία και την σαγήνεια της "δαιμονικής" βίας. «Όπου η σκληρότητα δεν περνάει, η δαιμονική βία θα περάση στην κολακεία. Όπου η ανοικτή και χωρίς μάσκα πρόκληση δεν πρόκειται να βρη ανταπόκριση από το ανθρώπινο πνεύμα, η βία θα φορέσει το λευκό χιτώνα της αγνότητας των προθέσεων, στολισμένο με το διάσημα των ανωτέρων και υψηλών ιδανικών της ζωής. Όπου η απάτη της δαιμονικής βίας κινδυνεύει να αποκαλυφθή, εκείνη θα αποσυρθή από το πεδίο της μάχης, με το προσωπείο της ντροπής του ηττημένου. Θα αφήση να γίνη αντιληπτή η ήττα της, για να νικήση στα σίγουρα τον εκλεκτό της φονικής της προσβολής!» (υπογράμμιση δική μου). Όπως προαναφέρθηκε, "οι εκλεκτοί" της δαιμονικής βίας είναι όλοι οι δημόσιοι και επώνυμοι πολίτες, με τους οποίους οι υπόλοιποι διασκεδάζουν.

Ας δούμε την θέση των "εκλεκτών" της διαμονικής βίας στην σύγχρονη κοινωνία με ένα διήγημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ:

«Μέτρα ενάντια στη βία Όταν ο κ.Κ. ό στοχαστής έτυχε να μιλήσει κάποτε σε μιαν αίθουσα μπροστά σε πολύ κόσμο ενάντια στη βία, είδε τους ανθρώπους γύρω του να οπισθοχωρούν και να φεύγουν. Γύρισε τότε κι αντίκρισε τη βία. Τι έλεγες; τον ρώτησε ή βία. Εγώ; αποκρίθηκε ο κ.Κ. υποστήριζα τη βία. Σαν έφυγε ή βία οι μαθητές του κ.Κ. τον ρώτησαν γιατί έσκυψε το κεφάλι. Γιατί δεν έχω κεφάλι για σπάσιμο, αποκρίθηκε ο κ.Κ. Εξάλλου εγώ πρέπει να ζήσω περισσότερο από τη βία.

Και ο κ.Κ. αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία:

Στο σπίτι του κ.Έγκε, πού είχε μάθει να λέει όχι, ήρθε μια μέρα τον καιρό της παρανομίας ένας πράχτορας και του παρουσίασε ένα χαρτί, που το είχαν εκδώσει αυτοί που εξουσίαζαν την πόλη. Το χαρτί έλεγε ότι στον πράχτορα αυτόν θ’ ανήκε κάθε σπίτι όπου θα πατούσε το πόδι του, όπως και κάθε φαγητό που θα ζητούσε. Θα’ πρεπε ακόμα να τον υπηρετεί και κάθε άνθρωπος που θ' αντάμωνε.

Ο πράχτορας κάθησε σε μια καρέκλα, ζήτησε φαγητό, πλύθηκε, πλάγιασε και προτού κοιμηθεί ρώτησε τον κ.Έγκε με το πρόσωπο στον τοίχο: Θα με υπηρετείς;

Ο κ.Έγκε τον σκέπασε με την κουβέρτα, έδιωξε τις μύγες, κάθησε δίπλα στο προσκεφάλι του, κι όπως εκείνη την ήμερα τον υπάκουσε άλλα εφτά χρόνια. Ό,τι κι αν έκανε όμως για δαύτον, ένα πράγμα απόφυγε να κάνει: δεν του' πε ποτέ μια λέξη. Σαν πέρασαν τα εφτά χρόνια κι ο πράχτορας χόντρυνε από το πολύ φαΐ, τον ύπνο και τις διαταγές - πέθανε. Ο κ.Έγκε τον τύλιξε τότε στην ξεφτισμένη κουβέρτα, τον έσυρε έξω από το σπίτι, έπλυνε το στρώμα, άσπρισε τους τοίχους, ανάσανε βαθιά κι αποκρίθηκε: Όχι.» 

Άς δούμε το ίδιο κείμενο με μικρές αλλαγές:

"Μέτρα ενάντια στη βία Όταν ο κ.Κ. ό στοχαστής έτυχε να μιλήσει κάποτε σε μιαν αίθουσα μπροστά σε πολύ κόσμο ενάντια στη δαιμονική βία, είδε τους ανθρώπους γύρω του να οπισθοχωρούν και να φεύγουν. Γύρισε τότε κι αντίκρισε τη δαιμονική βία. Τι έλεγες; τον ρώτησε ή δαιμονική βία. Εγώ; αποκρίθηκε ο κ.Κ. υποστήριζα τη δαιμονική βία. Σαν έφυγε ή δαιμονική βία οι μαθητές του κ.Κ. τον ρώτησαν γιατί έσκυψε το κεφάλι. Γιατί δεν έχω κεφάλι για σπάσιμο, αποκρίθηκε ο κ.Κ. Εξάλλου εγώ πρέπει να ζήσω περισσότερο από τη δαιμονική βία.

Και ο κ.Κ. αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία:

Στο σπίτι του κ.Έγκε, πού είχε μάθει να λέει όχι, ήρθε μια μέρα τον καιρό της ευημερίας ένας εκλεκτός και του παρουσίασε ένα χαρτί, που το είχαν εκδώσει αυτοί που εξουσίαζαν την πόλη. Το χαρτί έλεγε ότι στον εκλεκτό αυτόν θ’ ανήκε κάθε σπίτι όπου θα πατούσε το πόδι του, όπως και κάθε φαγητό που θα ζητούσε. Θα’ πρεπε ακόμα να τον υπηρετεί, χειροκροτεί, θαυμάζει και κάθε άνθρωπος που θ' αντάμωνε.

Ο εκλεκτός κάθησε σε μια καρέκλα, ζήτησε φαγητό, πλύθηκε, πλάγιασε και προτού κοιμηθεί ρώτησε τον κ.Έγκε με το πρόσωπο στον τοίχο: Θα με πληρώνεις;

Ο κ.Έγκε τον σκέπασε με την κουβέρτα, έδιωξε τις μύγες, κάθησε δίπλα στο προσκεφάλι του, κι όπως εκείνη την ήμερα τον πλήρωνε άλλα εφτά χρόνια. Ό,τι κι αν έκανε όμως για δαύτον, ένα πράγμα απόφυγε να κάνει: δεν του’ πε ποτέ μια λέξη. Σαν πέρασαν τα εφτά χρόνια κι ο εκλεκτός χόντρυνε από το πολύ φαΐ, τον ύπνο και τις διαταγές - πέθανε. Ο κ.Έγκε τον τύλιξε τότε στην ξεφτισμένη κουβέρτα, τον έσυρε έξω από το σπίτι, έπλυνε το στρώμα, άσπρισε τους τοίχους, ανάσανε βαθιά κι αποκρίθηκε: Όχι."

Στην θέση του "εκλεκτού" μπορεί να είναι κάθε αθλητής, καλλιτέχνης, πολιτικός, δημοσιογράφος, ήτοι κάθε δημόσιο πρόσωπο, με το οποίο η κοινωνία διασκεδάζει, όπως το χωριό με τον Μιμηθό, τον "ήρωα" του Ν.Καζαντζάκη. Και αφού σταματήσει να διασκεδάζει μαζί του, τον ξεχνά, τον σκοτώνει. Τι απογίνονται οι αθλητές, οι καλλιτέχνες, οι πολιτικοί και όλοι οι επώνυμοι, όταν τελειώσει η "σύντομη" σταδιοδρομία των; Όλοι τους ξεχνάμαι και αυτοί πεθαίνουν, μεταφορικά και κυριολεκτικά. «Κάθε χωριό έχει τον παλαβό του, κι αν δεν έχει, τον φτιάχνει, για να περνά η ώρα του, ο Μιμηθός ήταν ο παλαβός του χωριού».  Έχω διαβάσει πολλές φορές το βιβλίο "Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά". Κάθε φορά ανακαλύπτω νέες ιδέες, η παραπάνω όμως φράση θεωρώ, ότι περικλείει όλη την σύγχρονη κοινωνία με τον πολιτισμό, την θρησκεία, τον έρωτα και την τέχνη.

Ο Μιμηθός! Αλλά ποιος είναι ο μηχανισμός "φτιαξίματος" του Μιμηθού; Το χωριό δεν δύναται να αποφασίσει να κάνει "παλαβό" τον τάδε ή τον δείνα συγχωριανό ή όχι. Αυτό γινόταν κάποτε με την ωμή και απροκάλυπτη βία, όπως οι ρωμαίοι, οι γερμανοί κ.τλ. Στην εποχή μας, όπου η ωμή βία καταργήθηκε, το "χωριό" βρήκε άλλο τρόπο: θέτει βραβεία για να βρεθεί ο αδύνατος χαρακτήρας, αυτός, που θα υποκύψει, για να "φτιαχτεί" ο παλαβός. Τα βραβεία είναι η περίσσεια του πλούτου, που διατίθεται για να διασκεδάζουν οι χωρικοί. Ο παλαβός είναι το άτομο, που για να διασκεδάζει το χωριό μαζί του, πρέπει να πληρωθεί. Ποιος αθλητής θα έκανε, ότι κάνει με μισθό δημοσίου υπαλλήλου; Ποιος πολιτικός, καλλιτέχνης θα θυσίαζε την ζωή του για λίγα λεφτά; Κανείς! Με το πολύ χρήμα η κοινωνία δημιουργεί τα άτομα, τους "εκλεκτούς", με τους οποίους, όπως με τον Μιμηθό, διασκεδάζει. Όσο η τεχνολογία προοδεύει, τόσο λιγότεροι άνθρωποι δουλεύουν, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να είναι διαθέσιμοι για υποψήφιοι "Μιμηθοί". Σήμερα η κοινωνία έχει την πολυτέλεια να διαλέγει τους Μιμηθούς από πλήθος ανέργων και απελπισμένων νέων, που η μόνη τους ελπίδα επιβίωσης είναι να γίνουν ... "επώνυμοι". Αυτό το καταφέρνει η κοινωνία θεσμοθετώντας τα "παιγνίδια" Big Brother και Bar.

Που στηρίζεται όμως "η επιτυχία" της διαδικασίας απονομής βραβείων; Η εξήγηση είναι πολύ απλή και την βλέπουμε στο τσίρκο, όπου τα ζώα - άλογα, ελέφαντες, ζέβρες, φώκιες κ.ά., εκτελούν δύσκολες χορευτικές φιγούρες. Αυτές οι φιγούρες είναι ο ερωτικός χορός προσέλκυσης του θηλυκού από το αρσενικό, που προκαλεί ο άνθρωπος επιβραβεύοντας το ζώο συνήθως με τροφή. "Οι εκλεκτοί", "οι επώνυμοι", είναι όσοι εκδηλώνουν δημόσια τις πράξεις προσέλκυσης του θηλυκού, της γυναίκας, έναντι βραβείου ή αμοιβής από την κοινωνία. Γι' αυτό στις βουλευτικές εκλογές περισσότερο ψηφίζονται "οι επώνυμοι - ηθοποιοί, τραγουδιστές, δημοσιογράφοι κτλ.", παρά οι όντως άξιοι εκπρόσωποι ενός λαού! Να πως προφύλαξε από τα παραπάνω ο Φίλιππος τον γυιό του, τον Μέγα Αλέξανδρο: "Δεν ντρέπεσαι να παίζεις τόσο καλά λύρα!" Εδώ θα παραθέσω μία σύγχρονη βουλγάρικη παροιμία, που τα λέει όλα: "Ότι δεν γίνεται με χρήμα, γίνεται με πολύ χρήμα." Στο πολύ χρήμα, όπως και στην πολύ δόξα κάποιοι άνθρωποι υποκύπτουν. «Ο αδαμικός άνθρωπος, τη στιγμή που εμπιστεύθηκε τον εαυτό του στη δαιμονική υποβολή, παραδόθηκε στην εξουσία της δαιμονικής βίας. Έγινε υποχείριος και δούλος της βίας. Πέρασε δηλ. στην κατάσταση μιάς ανελέητα δουλωτικής, της ελευθερίας του και της αξιοπρεπείας του, βίας! Έγινε δούλος! »  Η προσφώνηση "επώνυμος" είναι συνόνιμη με τον χαρακτηρισμό "δούλος", δούλος του χρήματος, της δόξας, ήτοι δούλος των υπολοίπων ανθρώπων, που διασκεδάζουν μαζί του. «Τον έπεισε ότι η δουλεία αυτή είναι η πραγματική, η γνήσια και ολοσδιόλου ανθρωπίνη ελευθερία!

Πρόκειται και εδώ για μια κατάσταση Biac, κάτω από την οποία "αναπαύονται" πολλοί άνθρωποι, χωρίς να το αντιλαμβάνονται.» (υπογράμμιση δική μου). Ευτυχώς, που δεν το αντιλαμβάνονται, επειδή είναι: «όλοι μεγάλες μορφές των σπορ, αστέρες της ροκ και προσωπικότητες της τηλεόρασης που βγάζουν εκατομμύρια ξεστομίζοντας λέξεις όπως "bummer", "radical" και "awesome" θεωρώντας ότι πρόκειται για πλήρεις προτάσεις.»  Μήπως το ίδιο δεν ισχύει και για ολόκληρα κράτη, που είναι υπόδουλα άλλων κρατών; Πρόκειται και εδώ για μια κατάσταση βίας, κάτω από την οποία "αναπαύονται" πολλά κράτη, χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Κάποτε τα κράτη το κατάλαβαν και επεναστάτησαν, όπως και οι άνθρωποι. Διαβάζουμε πως ένα κράτος υποδουλώνει ένα άλλο: «Το Συμβούλιον της Οργανώσεως δια αλληλεγγύην μεταξύ των Αφρικανικών λαών εις μίαν Απόφασιν της Συνόδου εις Μπαντούγκ την 1 Απριλίου 1961, απαριθμεί τας κατωτέρω μορφάς του νεοαποικισμού: 1) εγκατάστασις Κυβερνήσεως - ανδρεικέλων και καθεστώτων, 2) ανασυγκρότησις χωρών και Κρατών εις αποικιακόν Κράτος μέχρι ή μετά την παραχώρησιν της ανεξαρτησίας εις διαφόρους ενώσεις προσηλωμένος εις τας πρώην Μητροπόλεις, 3) εσκεμμένος (βαλκανισμός) των αποικιακών χωρών, 4) υποδαύλισις και διατήρησις της υπονομευτικής δράσεως εναντίον των Κυβερνήσεων των ανεξαρτήτων Κρατών, 5) πρόκλησις συγκρούσεων μεταξύ των εθνοτήτων και των φυλών, 6) δημιουργία στρατιωτικών βάσεων εις τα εδάφη των πρώην αποικιών, 7) οικονομική διείσδυσκ με την βοήθειαν επενδύσεων, δανείων. νοηματικής βοήθειας. αποστολή τεννικών εμπειρογνωμόνων, υποδουλωτικών συμβάσεων. 8) πρόσδεσις δια γρηματιστικής - συναλλαγματικής εξαρτήσεως των πρώην αποικιών προς τας Μητροπόλεις κ.ο.κ.. 9) οικονομική διάσπασις της χώρας και απομόνωσις των τμημάτων της, 10) προσχώρησις των πρώην αποικιών εις κλειστός οικονομικός ομάδας, 11) σκληραί διώξεις των αγωνιστών της ανεξαρτησίας και κατάπνιξις της λαϊκής αντιστάσεως. »  (υπογράμμιση δική μου). 

Πηγή: 
Κων/νος Δημ. Μαρίτσας Ηλεκτρολόγος Μηχανικός ΑΣ Η/Μ του ΕΜΠ
''Πολιτισμός και Φυσική επιλογή''




~ Γνώθι μαθών ~ Ακούσας νόει ~ Σαυτόν ίσθι ~
~ Γνους πράττε ~




Οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε είναι ''ψεύτικο'' - Οι λειτουργίες που μας κάνουν ανθρώπους

Οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε είναι ''ψεύτικο'' - Οι λειτουργίες που μας κάνουν ανθρώπους.
Η σύγχρονη νευροφυσιολογία μελετώντας τον εγκέφαλο, αποδεικνύει πως οτιδήποτε  αντιλαμβανόμαστε είναι ψεύτικο και δεν αντιστοιχεί στα ενεργειακά ερεθίσματα τα οποία λαμβάνουμε. Ο,τι αντιλαμβανόμαστε είναι αποτέλεσμα του dna μας - της δομής του εγκεφάλου μας. 











Όπως γνωρίζουμε μέσω της επιστήμης της νευροφυσιολογίας, «μορφές και σχήματα τα οποία εξελίσσονται σε χώρους περισσοτέρων των τριών διαστάσεων, ακόμα και αν περιγράφονται από την Ευκλείδεια Γεωμετρία, δεν είναι δυνατόν να γίνουν αντιληπτά από τις ανθρώπινες αισθήσεις. Όμως, σύμφωνα με τη Θεωρία της Σχετικότητας, το Σύμπαν μας είναι τεσσάρων διαστάσεων και δεν περιγράφεται από την Ευκλείδεια γεωμετρία. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα έπρεπε να αντιλαμβανόμαστε τίποτα μέσα σε αυτό. Τι είναι λοιπόν αυτό που αντιλαμβανόμαστε μέσω των αισθήσεών μας σαν πραγματικότητα;

Σύμφωνα με τη Θεωρία της Σχετικότητας, η αισθητή συμπαντική πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο, παρά «η προβολή (το είδωλο, το καθρέφτισμα) όσων υπάρχουν στο πραγματικό τετραδιάστατο μη Ευκλείδειο και αθέατο Σύμπαν πάνω σε έναν ψεύτικο τρισδιάστατο και Ευκλείδειο χώρο που φτιάχνουν πλαστά οι αισθήσεις μας». Το χώρο αυτό η θεωρία της Σχετικότητας ονομάζει χώρο Minkowski. Τα παράδοξα φαινόμενα της θεωρίας της Σχετικότητας (διαστολές και συστολές του χρόνου, του μήκους, της μάζας κ.λπ.), καθώς και όλες οι περίεργες μετρήσεις, δεν γίνονται μέσα στο πραγματικό Σύμπαν, άρα δεν το περιγράφουν. Τα σχετικιστικά γεγονότα, οι μορφές και τα σχήματα του κόσμου που μας περιβάλλει, είναι οι προβολές του, οι παραμορφωμένες εικόνες του, πάνω σε έναν ψεύτικο ευκλείδειο χώρο που κατασκευάζει η φυσιολογία μας μέσω του εγκεφάλου μας.


Σύγχρονες απόψεις για την αντίληψη

Σύγχρονες απόψεις για την αντίληψη.
Αντίληψη είναι η διαδικασία μέσω της οποίας επιλέγουμε, προσλαμβάνουμε, οργανώνουμε  και αναγνωρίζουμε τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος ώστε να τα συνδέσουμε με νόημα και σημασία. Οταν βλέπουμε ένα ανθισμένο δέντρο δεχόμαστε ηλεκτρομαγνητικά κύματα διαφόρων συχνοτήτων. 

Μήπως βλέπουμε αυτά τα κύματα; 

Μάλλον όχι. Αντιλαμβανόμαστε όμως μια πανδαισία χρωμάτων. Μήπως βλέπουμε τα μόρια των ουσιών που ξεχύνονται από τα άνθη;  Όχι,  αντιλαμβανόμαστε όμως τα ενεργητικά και τερψίθυμα αρώματά τους.  Δηλαδή οι αντιλήψεις δεν είναι άμεσες καταγραφές του κόσμου,  αλλά δημιουργούνται εσωτερικά σύμφωνα με εγγενείς κανόνες και περιορισμούς που επιβάλλονται από τις ικανότητες του νευρικού συστήματος.



Το αισθητηριακό σύστημα της όρασης  

Η όραση αντιδρά στο ερέθισμα φως,  δηλαδή μια ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία εύρος 10–14 νμ(νανόμετρο)  κοσμικές ακτίνες,  έως 10-11νμ. Το οπτικό μας σύστημα μετατρέπει το μήκος κύματος του φωτός σε χρώμα.  Εύρος ορατού φάσματος 390 – 700 νμ.

Το ανθρώπινο οπτικό σύστημα αποτελείται από δύο οφθαλμούς,  διάφορες περιοχές του εγκεφάλου και τις οδούς που τα ενώνουν.  Τα βασικά ανατομικά στοιχεία του οφθαλμού είναι: ο κερατοειδής χιτώνας, η κόρη, ο κρυσταλλοειδής φακός και ο αμφιβληστροειδής που περιέχει δύο ειδών υποδοχείς: α) τα ραβδία περίπου 120 εκατομμύρια εξωτερικά ευαίσθητα στο φως,  άρα η κίνηση στην περιφέρεια της όρασης ανιχνεύεται γρήγορα. Δεν αναγνωρίζουν τα χρώματα. β) τα κωνία περίπου 6 εκατομμύρια με τα οποία βλέπουμε τα χρώματα διότι υπάρχουν τριών ειδών κωνία. Τα ερεθίσματα από τους οπτικούς υποδοχείς περνούν κατά μήκους του οπτικού νεύρου στο οπτικό χίασμα και στη συνέχεια το κάθε ήμισυ του αμφιβληστροειδούς  περνά στην αντίθετη πλευρά του εγκεφάλου.

Στο εγκεφαλικό πλοίο υπάρχουν περιοχές που είναι υπεύθυνες για μερικά χαρακτηριστικά των οπτικών πληροφοριών. Οι V1 και V2 ευθύνονται για το χρώμα και τη μορφή,  η V4  ευθύνεται για το χρώμα και τον προσανατολισμό.  Η V3  είναι υπεύθυνη για τα σχήματα και τις μορφές ενώ η V5  είναι υπεύθυνη για την κίνηση. 

Οι νομπελίστες D. Hybel  και Th. Wiesel  ύστερα από έρευνες σε γάτες και πιθήκους, ανακάλυψαν ότι ορισμένα κύτταρα προοδευτικά εξειδικεύονται ώστε να  ανιχνεύουν και να εντοπίζουν τα χαρακτηριστικά των αντικειμένων.  Τα κύτταρα ονομάζονται ανιχνευτές χαρακτηριστικών (features detectors). Οι ανιχνευτές χαρακτηριστικών αντιδρούν καλύτερα σε ορισμένα γραμμικά χαρακτηριστικά των οπτικών αντικειμένων,  π.χ.  συγκεκριμένο προσανατολισμό κατεύθυνσης, στην κίνηση, στο φως, στα περιγράμματα, στις κλίσεις των γραμμών, στις γωνίες,  κλπ.  Αυτή η πολυσύνθετη λειτουργία των εγκεφαλικών κυττάρων παρέχει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να εντοπίζει και να αναλύει τα προσδιοριστικά χαρακτηριστικά των αντικειμένων και να σχηματίζει μια ενιαία και ολοκληρωμένη αντίληψη.  Αυτό που παραμένει αδιερεύνητο σε νευροβιολογικό επίπεδο είναι το πρόβλημα της σύνδεσης,  δηλαδή πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος συνδέει και συναρμολογεί τα επιμέρους δομικά στοιχεία του οπτικού ερεθίσματος για να προκύψει ενιαία, ολοκληρωμένη και ενσυνείδητη αντίληψη (Kandel, 2000). 

Στη σύγχρονη Γνωστική Ψυχολογία χρησιμοποιούνται δυο μοντέλα περιγραφής των γνωστικών λειτουργιών που πραγματοποιούνται κατά την επεξεργασία των πληροφοριακών ερεθισμάτων. Η «από κάτω προς τα πάνω» (Bottom-up processing) διαδικασία,  κατά την οποία η αντίληψη σχηματίζεται και εξαρτάται από τα πληροφοριακά ερεθίσματα που διεγείρουν τα αισθητήρια όργανα.  Η «από πάνω προς τα κάτω» (Top-down processing) διαδικασία κατά την οποία η αντίληψη σχηματίζεται και εξαρτάται από τις γνώσεις που έχουμε καταχωρημένες στη μνήμη μας (Martin 1998, Eysenk & Keane, 2000). 

Νευροφυσιολογικές και ψυχοφυσικές έρευνες έχουν δείξει ότι από τη στιγμή της λήψης του οπτικού μηνύματος από την κόρη του ματιού ως το τελικό στάδιο της αντιληπτικής διαδικασίας, μεσολαβεί σημαντική ασυνείδητη διαδικασία. Συμπερασματικά, στην οπτική αντίληψη προσδίδονται υποκειμενικά χαρακτηριστικά.


Συναισθησία

Συναισθησία
Το γεγονός του ό,τι αντιλαμβανόμαστε είναι συνέπεια της δομής του εγκεφάλου μας, διαπιστώνεται και από το φαινόμενο της συναισθησίας. Ως συναισθησία περιγράφεται η ιδιοτητα κάποιων ατομων να αντιλαμβάνονται ερεθίσματα που κανονικά ανήκουν σε μια αίσθηση, μέσω κάποιας άλλης. Το πιο κοινο παράδειγμα συναισθησίας είναι η αντιστοίχηση αριθμων με χρωματα. Η διασταύρωση αυτή των αισθήσεων σε άτομα που έχουν πολύ ανεπτυγμένη αυτή την ιδιαιτεροτητα, αποτελεί τον φυσικό τρόπο αντίληψης των πραγμάτων, όπου ένας ήχος έχει χρώμα ή εικονα. Η συναισθησία ομως μπορεί να αντιστοιχεί και στην περιγραφή που δίνει κανείς, της αίσθησης που προκαλεί μια εικονα ή ένας ήχος, μια μυρωδιά ή μια γεύση, βάσει των ιδιοτήτων τους.

Περί της Ουσίας των Όντων - Περί Γίγνεσθαι και Φύσεως


Περί της Ουσίας των Όντων - Περί Γίγνεσθαι και Φύσεως,Αριστοτέλης, αρχαία Ελλάδα, Ηράκλειτος, Κοσμολογία, μετά τα φυσικά, Μη Ον, νους, Ον, Φιλοσοφία

"Διότι και το σπέρμα προέρχεται από άλλα τέλεια όντα που προηγούνται,το δε πρώτον δεν είναι το σπέρμα αλλά το τέλειον. Διότι ο άνθρωπος είναι πρότερος του σπέρματος κι ο άνθρωπος που προήλθε από το σπέρμα είναι έτερος εκ του οποίου το σπέρμα προέρχεται"
Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά 1073Α. 

Καθώς τα "Μετά τα φυσικά" αποτελούν την συνέχεια των "Φυσικών" θα ήταν ορθό να παραθέσουμε μερικά πολύ γενικά και συνοπτικά συμπεράσματα που θα μας βοηθήσουν στην συνέχεια του θέματος το οποίο όσο εισέρχεται η αναλυτική σκέψη εντός του τόσο ποιο πολύπλοκο καθίσταται. 

"Ως δε ελέχθη τα πράγματα υπάρχουν εν τόπω τα μεν κατά δύναμιν τα δέ κατ'ενέργειαν. Δι'αυτό όταν μέν ένα σώμα είναι ομοιογενές και συνεχές τα μέρη του υπάρχουν εν τόπω κατά δύναμιν,όταν όμως χωριστούν από το Όλον σε μέρη τότε γίγνονται ως σωρός κατ'ενεργείαν. Τα πράγματα πάλι υπάρχουν εις ένα τόπο καθ'εαυτά. Π. χ.  κάθε κινητόν κατ'αύξησιν ή κατά φοράν σώμα υπάρχει καθ'εαυτόν κάπου. Ο Ουρανός όμως δεν είναι ώς πάν κάπου ούτε μέσα σε κάποιο τόπο,εφ'όσον κάτι δεν τον περιβάλει.  Καθ'όσον όμως κινείται υπάρχει τόπος διά τα μέρη, Το ένα μέρος του είναι συνημμένον με ένα άλλο. Άλλα υπάρχουν εις ένα τόπον κατά συμβεβηκώς όπως ο ουρανός και η ψυχή. Τα μέρη υπάρχουν εις έναν τόπο κατά κάποια έννοια διότι επί της τροχιάς αλληλεπιβάλλονται.  Δι'αυτό τό άνω μέρος κινείται κυκλικώς και μόνον. Το Όλον όμως δεν υπάρχει κάπου. Διότι αυτό που υπάρχει κάπου είναι,εις την αρχή όμως αυτό καθ'αυτό χρειάζεται ένα άλλο να το εμπεριέχει. Ως προς το όλον του σύμπαντος δεν υπάρχει τίποτε έξω από το όλον και συνεπώς όλα είναι μέσα εις τον ουρανόν, καθώς ο ουρανός είναι το πάν. Είναι χώρος όχι ο ουρανός ώς ουράνια σφαίρα, αλλά κάτι το ηρεμούν,το οποίο είναι το έσχατον του ουρανού δηλαδή το λεπτότερον τί,και το οποίο εφάπτεται παντός κινητού σώματος ώς πέραν ακίνητον. Και διά τουτου η μέν γή είναι εν τω ύδατι και το ύδωρ εν τω αέρι και αυτός εν τω αιθέρι,ο δέ αιθήρ εις τον ουρανόν ενώ ο ουρανός δεν περιέχεται υπό τινός άλλου"  (Φυσικά Ε'212Β)

"Ας παραδεχτούμε ότι τα όντα υπάρχουν όλα τα μεν εις τα δε και δεν γεννήθησαν αλλά εξήχθησαν δι'αποχωρισμού εκ του όλου όπου και προυπήρχαν ώς μέρη λαμβάνοντα όνομα από εκείνο(το στοιχείον) που κυριαρχεί.  Από την άλλη όμως επειδή από ο,τιδήποτε πρέπει να γεννάται από ο,τιδήποτε όπως το ύδωρ θα εξάγεται δι'αποχωρισμού εκ σαρκός και η σάρξ εξ ύδατος και επειδή κάθε πεπερασμένο σώμα αναιρείται από ένα πεπερασμένο σώμα,φαίνεται αδύνατον κάθε πράγμα να υπάρχει εις κάθε πράγμα. Διότι όντως αφαιρούμεν εκ του ύδατος μέρος σαρκός κατόπιν ένα άλλο εκ του υπολοίπου δι'αποχωρισμού.  Ακόμη και εάν η εξαγώμενη μερίς είναι πάντοτε ολοέν μικροτέρα εν τούτοις αυτή δεν θα υπερβεί κατά την μικρότηταν μία ορισμένη τάξη μεγέθους. Ώστε εάν μεν η εξαγωγή τερματισθεί δεν θα είναι το όλον μέσα εις το όλον,διότι εις το υπόλοιπον ύδωρ δεν θα υφίσταται πλέον σάρξ. Εάν αντιθέτως δεν σταματήσει η αφαίρεσις θα υπάρχουν μέσα εις ένα πεπερασμένο μέγεθος μεγέθη επίσης πεπερασμένα και άπειρα τον αριθμόν Αλλά τούτον είναι αδύνατον.  Επειδή κάθε σώμα από το οποίον αφαιρείται μέρος,αναγκαστικώς ελαττούται,η δέ ποσότις σαρκός είναι περιορισμένη κατά το μέγεθος και την μικρότητα,φανερόν είναι ότι εκ της ελαχίστης σαρκός κανένα σώμα δεν θα μπορούσε να εξαχθεί.  Διότι δεν μπορεί να υπάρξει μικρότερον από το μικρότατον"  (Φυσικά Δ' 187Β)

Το μικρότατον είναι η νοητή ουσία η οποία είναι αϊδια.  Αρκετοί φιλόσοφοι και επιστήμονες υποστηρίζουν ότι το κενό και το μηδέν αποτελούν καταστάσεις ανυπαρξίας. Αυτό όμως είναι άτοπο διότι δεν μπορούν να μην υπάρχουν αφού δηλώνουν κάτι και αναφερόμαστε σ'αυτά. Ακόμη και το κενό όμως είναι κάτι ως κατάσταση. Απόδειξη σε αυτόν τον ισχυρισμό είναι το γεγονός ότι αν βρεθεί ένα όν στο περιβάλλον της κατάστασης που χαρακτηρίζεται ως κενό θα συνεχίσει να υπάρχει και δεν θα μεταβεί σε κατάσταση ανυπαρξίας. Αντιθέτως αν στο όν αυτό προκληθεί ταλάντωση το όν αυτό θα αρχίσει να παράγει ενέργεια δια της ταλαντώσεως. Ακόμη δε και η φθορά αποτελεί μεταστοιχείωση ενός σώματος όπου τα στοιχεία του συνεχίζουν να υπάρχουν σε άλλες μορφές μη συνδεδεμένα μεταξύ τους το ένα με το άλλο. 

Απόδειξη σε αυτό είναι το γεγονός ότι η ενέργεια δεν εξαφανίζεται αλλά μεταβάλλεται και αποκτά άλλες μορφές.  Εφόσον υπάρχει το κενό δεν είναι δυνατόν να αναφερόμαστε στο κενό ως τίποτα ανύπαρκτο. Διότι και τον αέρα δεν τον βλέπουμε και τον θεωρούμε κενό σε σχέση με την ύλη αλλά υπάρχει και πληρεί το χώρο. Άρα ο καθαρός νούς και τα νοητά όντα και είδη που υπάρχουν σε κατάσταση αϊδιότητος θα έχουν κατ'ανάγκη αραιότερη πύκνωση σε σχέση με την ενέργεια όπως και η ενέργεια έχει κατ'ανάγκη αραιότερη πύκνωση από την ύλη. Αλλά ακόμη και προς τους οπαδούς της θεωρίας του σκεπτικισμού και του εμπειρισμού θα απαντήσουμε ότι «πάντα χωρεί ουδέν μένει» σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, καθώς ακόμη κι αν το αισθητό είναι ενεργεία κατάσταση που στηρίζεται σε συμβεβηκότες δυνατότητες προέρχεται σαφώς από ενδυνάμει πιθανότητες.  Το ενδυνάμει όμως δεν είναι κατ'ουδενί τρόπο ορατόν. 

Τα στοιχεία ενυπάρχουν εντός της αυτής ουσίας στον βαθμό που η ουσία ενυπάρχει εντός των αυτών στοιχείων. Κατά τρόπο τινά η φθαρτή ουσία ενυπάρχει εντός της νοητής ως διαφορετικό επίπεδο πύκνωσης.  Άρα το κενό είναι τόπος o οποίος αποτελείται από μία αραιή ουσία υποβάθρου (νοητή ουσία) η πύκνωση της οποίας σε ενεργειακό ρεύμα είναι ο χώρος με την ενέργεια και την ύλη να σχηματίζουν τις διαστάσεις (φθαρτή ουσία). Ωστόσο είναι σαφές ότι η νοητή ουσία θα πρέπει να προυπάρχει της φθαρτής και των στοιχείων που την αποτελούν κατά την αιτία και αρχή πρώτα της κινήσεως και μετά της μορφής. 

Γένεση και φθορά μπορεί να έχει ότι γεννάται και φθείρεται δηλαδή παν αισθητό.  Διότι η ενέργεια ως όν γινόμενο μεταβάλλεται και μετουσιώνεται παρά φθείρεται και εξαφανίζεται. Επομένως η γένεση και η φθορά αφορούν κάθετί το οποίο έχει μορφή ύλης και είναι σαφές ότι πρέπει να έχει κίνηση και να μεταβάλλεται αλλά φυσικά να έχει αρχή και τέλος. Αυτό είναι το μη όν. Η μορφή όμως αποτελεί την ενεργεία κατάσταση της ενδυνάμει αμορφίας. Διότι ακόμη και το τυχαίο προυποθέτει το αυτόματον όπερ και σημαίνει ότι προκειμένου να συνευρεθούν δύο άτομα θα πρέπει αυτά τα δύο άτομα να είναι καθ'οποιοδήποτε τρόπο υπαρκτά και σε σχέση μεταξύ τους και όχι κάποιο από αυτά να βρίσκεται στην ανυπαρξία. Τα άτομα όμως γνωρίζουμε ότι είναι ποιοτικώς και ποσοτικώς άπειρα και πληρούν το χώρο. Θα πρέπει να ορίσουμε όμως μέσα στα άτομα το άτμητο εκείνο το οποίον δεν δύναται να υποδιαιρεθεί σε μικρότερα σωματίδια αλλά αποτελεί το μικρότατον θεωρητικά όν του οποίου μικρότερον δεν δύναται να υπάρξει. Αυτό το μικρότατον θα ισορροπεί κατ'ανάγκην στο ενδιάμεσο πεδίο του υποατομικού κόσμου και του κβαντικού κενού το οποίο όπως αποδείξαμε είναι κάτι το οποίο δεν δύναται να είναι ανύπαρτκο. 

Για την ανάγκη του ορισμού το μικρότατο αυτό θεμελιώδες σωματίδιο το οποίο αποτελεί την θεμελιώδη βάση των στοιχειωδών σωματιδίων θα το ορίσουμε ως ελάχιστο ή ορθότερα ελάσσων στην καθομιλουμένη το πιο μικρόν,αλλά το ορθόν θα ήταν να το ορίσουμε ως άτομον,διότι αυτό ακριβώς εννοούσαν ο Αριστοτέλης και ο Δημόκριτος όταν όρισαν την ονομασία του ατόμου,το άτμημο και μη δυνάμενο διαιρετό. Οι σύχρονοι φυσικοί επιστήμονες όμως ονομάζουν ως άτομο κάτι άλλο το οποίο δεν δύναται να έχει σχέση με την ορθότητα του ορισμού του ατόμου δεδομένου ότι ορίζουν ως άτμητο κάτι το διαιρετό. Αυτό όμως είναι σαφώς άτοπο. Διότι οι ατομικοί φιλόσοφοι όρισαν ορθώς ως άτομο εκείνο που προσπαθούμε εμείς τώρα να ορίσουμε ως απόλυτα μικρόν

Το μικρόν ως θεμελιώδες σωματίδιο της κοσμολογίας μας είναι ένα και το αυτό με την έννοια της βαρύτητας δεδομένου ότι η συγκέντρωση μεγάλων ποσών προκαλεί πύκνωση στην οποία πύκνωση οφείλεται ο θεμελιώδης νόμος της έλξης που σήμερα αποκαλούμε βαρύτητα. Βάση αυτής της αλληλεπίδρασης εκδηλώνονται οι ισχυρές και ασθενείς αλληλεπιδράσεις των στοιχειωδών σωματιδιακών φορέων που επιτρέπουν στην ηλεκτρομαγνητική αλληλεπίδραση να εκδηλωθεί ως διαφορετικές εκφάνσεις του αυτού θεμελιώδους σωματιδίου σε διαφορετική ποσότητα αλλά κοινή ποιότητα στο επίπεδο της θεμελιώδους κατάστασης η οποία όσο αυξάνεται τόσο μεταβάλλεται η ποιότητά της. Επομένως το μικρόν ως θεμελιώδες σώμα σε διαφορετικές εκφάνσεις προυπάρχει της μάζας εφ'όσον αυτό την προκαλεί αλλά ταυτόχρονα αποτελεί την εκδήλωσή της ενέργειας νοούμενο ως σημείο μετάβασης από το ενδυνάμει στο ενεργεία. Το σωμάτιο αυτό θα πρέπει να βρίσκεται παντού εντός του απείρου και να πληρεί το πάν σε διαφορετικές ποιότητες και ποσότητες συγκέντρωσης και πύκνωσης. Συνεπώς όλα αυτά τα θεμελιώδη σωμάτια στο σύνολό τους θα πρέπει να συνθέτουν ένα αδιαίτερο αείζωο πεδίο εφόσον η ενέργεια δεν εξαφανίζεται (συνεπώς και η αιτία της) παρά μόνον υπάρχει,εκδηλώνεται σε διάφορες μορφές και μεταστοιχειώνεται σε άλλες σε μια διαρκή διαδικασία ροής. Αυτό το όλον που μόλις ορίσαμε θα βρίσκεται όπως προείπαμε μεταξύ του υποατομικού κόσμου και του κβαντικού κενού το οποίο υπάρχει ως κατάσταση και ουσία. Η πύκνωση αυτής της ουσίας ως Όλον αποτελεί την αϊδια ουσία η οποία αποτελεί το μέρος της νοητής ουσίας που πυκνώνεται και αποπυκνώνεται διαρκώς εντός αυτής σχηματίζοντας το άπειρον. Η δε νοητική ουσία πέραν του απείρου είναι η απόρροια του νού και σαφώς παραμένει αμετάβλητη. Η δε φθαρτή ουσία εντός του απείρου που πυκνώνεται σε ενέργεια και μορφές ύλης είναι ο αισθητός κόσμος. 

Το ενδιάμεσο πεδίο που μετέχει και μετέχεται από τις άλλες δύο είναι η αϊδια ουσία η οποία είναι ο αιθέρας.  Ωστόσο είναι σαφές ότι αυτές οι τρείς ουσίες είναι μία σε διαφορετική λειτουργία και αποτελούν την απόρροια του νου ως νοητική ενέργεια ο οποίος αν και τριπλός είναι πάλι ένας σε διαφορετικές λειτουργίες και χωρίζει το Έν Όν από το πολλαπλόν άπειρον ώστε να μην μετέχεται το ένα από το άλλο αλλά αμφότερα να αλληλομετέχονται μέσω του Νού και συγκεκριμένα της Ουσίας του.  


Περί Γίγνεσθαι και Φύσεως

Περί Γίγνεσθαι και Φύσεως
Η διερεύνηση της ουσίας υπόκειται στο ειδέναι και το επίστασθαι,των αρχών και των αιτιών των στοιχείων,από τα σαφέστερα καθ'ημάς προς τα σαφέστερα κατά φύση εαυτά,καθώς το πάν αποτελεί μάλλον ένα σύνολο συγκεχυμένων γεγονότων. 

Προσδιορίζοντας το γίγνεσθαι ώς τον κύκλο ενός όλου διερωτόμαστε λογικώς αν το αυτό όλον αποτελεί μέρος ενός άλλου όλου και σημείον του κύκλου ή αν αποτελεί το σύνολο του κύκλου καθ'αυτού. Ο κύκλος του γίγνεσθαι θα πρέπει να θεωρηθεί ώς μία διαρκής πορεία ενός τινός όντος προς μία κάποια ή κάποια άλλη αντίστροφο κατεύθυνση. 

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν το γίγνεσθαι αφορά ένα σημείο της πορείας του αυτού όντος ή το φάσμα αυτού του όντος από την στιγμή της εκδηλώσεώς του ώς την φθορά του δεδομένου ότι ομιλούμε περί ενός αισθητού. 

Αν λάβουμε το ον αυτό ώς προς την στιγμή της παρατηρήσεώς του λαμβάνουμε αυτόματα ένα φάσμα της υπάρξεώς του,παραλείποντας τα υπόλοιπα προηγούμενα και ερχόμενα. Παρατηρούμε δηλαδή έναν μεσήλικα άνδρα την συγκεκριμένη και δεδομένη στιγμή αγνοώντας το υπόλοιπο της ζωής του,τόσο το προηγούμενο νεανικό όσο και το επερχόμενο γήρας. Ωστόσο,ο άνδρας αυτός δεν ήταν ανέκαθεν μεσήλιξ,αλλά υπήρξε κάποτε νέος,ενώ εν πορεία θα μετεβληθεί σε γέρος. Εμείς όμως παρατηρούμε ένα φάσμα του, τον άνδρα εις αυτή τη χρονική ηλικία κι όχι τον άνδρα αυτό καθ'αυτό. Αντιλαμβανόμαστε δηλαδή το σύνολο των σωματικών και διανοητικών ιδιοτήτων του ανδρός που παρατηρούμε την στιγμή που ερχόμαστε σε επαφή μαζί του, αγνοώντας τον πρώτερο βίο του ή το επερχόμενο γήρας του. 

Βάση αυτών,θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι η γνώση που έχουμε για τον άνδρα απέναντί μας είναι ελλειπής ή έστω μερική και συγκεκριμένη στο δεδομένο σύνολο ιδιοτήτων κατά την συγκεκριμένη στιγμή παρατήρησης.  Επομένως,η γνώση μας επί παντός επιστητού αποτελεί γνώμη, εκτός από την μέθοδο εκείνη που αφορά το ειδέναι και επίστασθαι του τάδε ή του δείνα όντος. 

Ο άνδρας αυτός που αναφέραμε θα πρέπει να αποτελεί κάτι το μή όν ως ύλη δεδομένου ότι ποτέ δεν είναι ο ίδιος,αλλά εντός του γίγνεσθαι στο οποίο κινείται λαμβάνει παροδική υπόσταση και μορφή. Ο άνδρας καθ'αυτός ώς ιδέα αποτελεί ένα όν,καθώς αφορά ένα νοητό είδος. Ο άνδρας ο συγκεκριμένος εφ'όσον λαμβάνει τις ιδιότητες που προσδιορίζουν την έννοια του άνδρα μετέχει της ιδιότητος του ανδρός. Ωστόσο,ώς φυσικό όν υπόκειται σε γένεση και φθορά. 

Ως φυσικό όν λοιπόν αποτελεί ένα κατά συμβεβηκώς γεγονός εντός άλλων συμβεβηκότων γεγονότων εντός του γίγνεσθαι. Η μορφή όμως του ανδρός και με αυτό εννοούμε την βιολογική και σωματική του υπόσταση,διαφέρει την ιδέας του ανδρός,όσο διαφέρει και η ιδέα του ήλιου από τον ήλιο καθ'εαυτόν. Διότι,κάθε στιγμή ο ήλιος είναι διαφορετικός δεδομένης της διαρκούς μεταστοιχείωσής του από υδρογόνο σε ήλιο ή έστω από διάπυρη συμπυκνωμένη μάζα στοιχείων σε ακτινοβολία και κύματα ενέργειας. Παρ'όλα αυτά όταν αναφερόμαστε στον ήλιο ενοούμε την ιδέα του ήλιου,το ορισμό του ώς γενικό σύνολο εμπεριέχον όλο το φάσμα του κι όχι έν συγκεκριμένο μέρος του κύκλου του, ασχέτως αν δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε όλο το κύκλο του. Ωστόσο,η ιδέα αυτή του ήλιου ώς ιδέα αποτελεί κάτι το όν,καθώς η λέξη ήλιος αποτελεί έναν ορισμό. Η ιδέα όμως του ήλιου ώς συγκεκριμένο γεγονός ή φαινόμενο,αυτός ο ήλιος δηλαδή,αποτελεί ένα γεγονός μή όν,καθώς πρίν μερικά δισεκατομύρια έτη πιθανόν να μην υπήρχε και σε μερικά δισεκατομύρια έτη προφανώς δεν θα υπάρχει ή ακόμη στο παρελθόν δεν ήτο ίδιος με αυτό που παρατηρούμε σήμερα και στο μέλλον θα είναι επίσης διαφορετικός. Αλλά ακόμη και στο παρόν της παρατηρήσεώς του δεν είναι κάτι το καθ'εαυτόν όν δεδομένου ότι εμείς δεν παρατηρούμε τον ήλιο καθ'εαυτόν αλλά το είδωλό του,δηλαδή το φάσμα της ακτινοβολίας του μερικά λεπτά μετά την εκπομπή του,δεδομένης της αποστάσεως του ήλιου από τη γή και του απαιτούμενου χρόνου διανύσεως της αποστάσεως από το φώς. 

Ωστόσο,ο ήλιος καθ'εαυτός ώς όν συμβεβηκόν αποτελεί κατά τινά τρόπο κάτι το οποίο γίγνεται αλλά υπόκειται σε γένεση και φθορά ως εικόνα μορφής. Αυτό που παρατηρούμε και υπόκειται σε αύξηση και φθορά είναι το μη όν νοούμενο ως ύλη ενώ εκείνο που αεί γίγνεται ενεργεία είναι το γίγνεσθαι. 

Η ιδέα του ήλιου όμως ώς ήλιος δεν αφορά το φάσμα πορείας του όπως προείπαμε,αλλά την συγκεκριμένη στιγμή εξελίξεώς του η οποία αντανακλά την αέναη ιδέα του ώς ήλιος,καθώς εμπίπτει στις ιδιότητες που ορίζουν τις έννοιες του ορισμού του ήλιου. Ως προς αυτό το είδος του και την ιδέα του είναι κάτι το όν. 

Κατ'αυτό το τρόπο και όπως αναπτύξαμε,ο ήλιος ώς συμβεβηκόν γεγονός κι όχι ώς καθολική προσδιοριστική ιδέα,θα πρέπει να ληφθεί ώς ένα γεγονός μή όν,όσον αφορά την στιγμή της παρατηρήσεώς του,ενώ αντιθέτως όσον αφορά την ίδια του την πορεία θα πρέπει να θεωρηθεί ώς ένα γεγονός που εμπίπτει στα όρια του γίγνεσθαι. 

Ότι ο άνθρωπος λοιπόν ώς προσωπικότητα αποτελεί ένα γεγονός μή όν αναφορικά με την αντιληψή του ώς προς την ίδια την πορεία του γίγνεσθαί του εντός του γίγνεσθαι,είναι σαφές. 

Το ίδιο λογικά θα πρέπει να συμβαίνει με κάθε όν φυσικό,αισθητό και αυξομειώμενο. Την δεδομένη στιγμή αναφοράς του ως ύλη είναι κάτι το μη όν ενώ ως συμβεβηκόν γεγονός που μετέχει ενεργεία στην ουσία του γίγνεσθαι ταυτίζεται με αυτό. 

Κατά τί όμως διαφέρει το μή όν εκ του γίγνεσθαι είναι κάτι το οποίο γίνεται πασιφανές εκ των προηγουμένων. 

Ως γίγνεσθαι λοιπόν θα πρέπει να θεωρήσουμε ένα γεγονός κι όχι ένα φαινόμενο,δηλαδή ένα σύνολο γεγονότων που εμπίπτουν στην αυτή εντελέχεια του συγκεκριμένου όντος πέρα από την αρχή της εκδηλώσεώς του και το τέλος της φθοράς του σε ένα ευρύτερο πλαίσιο διαρκούς ροής. 

Ως ένα τέτοιο γεγονός θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ένα καθ'αυτό γεγονός όπως είναι ο ήλιος ή ένα σύνολο γεγονότων όπως είναι η φύση. 

Τι είναι όμως η φύση;

Η φύση θα μπορούσε να προσδιοριστεί ώς το σύνολο της φθαρτής ουσίας που μετέχει στην νοητή υπό των λαμβανόμενων μορφών που αυτή λαμβάνει και υπό των ειδών που αναδύονται εκ των γενικών μορφών που εμπεριέχει. 

Το σύνολο αυτό θα αποτελεί ένα μείγμα έμψυχων και άψυχων όντων,νοήμονων και άονων,ωστόσο υποκείμενων εις κάποιου είδους ενέργεια και λόγο, τα οποία λειτουργούν ώς κινητήριες αρχές τους. Το σύνολο λοιπόν των όντων εν μορφές και είδη έμψυχα και άψυχα αποτελεί αυτό που ορίζουμε ώς φύση. Το σύνολο όλων των όντων που γίνονται ενεργεία συμπεριλαμβανόμενης της φύσεως,αποτελεί το γίγνεσθαι,υπό την προϋπόθεση ότι τα μέρη του διαρκώς γίγνονται,είτε είναι αυτά ενέργειες είτε είναι μορφές αισθητών,πέρα από τον περιορισμό της αύξησης και της φθοράς. 

Ως εδώ είναι σαφές ότι θα πρέπει να θεωρήσουμε το γίγνεσθαι ώς κάτι το αεί κινούμενο και μεταβαλλόμενο,καθ'όσον η ενεργεία ουσία του διαρκώς γίγνεται σε νέες και παλαιότερες μορφές,αλλά και η αυτή δυνάμει ουσία του εκδηλώνεται δημιουργώντας τις μορφές των αισθητών σε διαρκή ροή.  Επομένως η αύξηση και η φθορά ως επιμέρη χαρακτηριστικά της μεταβολής των μορφών των όντων που κινούνται εντός της φθαρτής ουσίας είναι αρχές μεταβολής κι όχι οριστικές καταστάσεις δεδομένου ότι οι ενέργειες των όντων υπήρχαν προ της εκδηλώσεώς τους διά της γενέσεως ενδυνάμει και θα μετουσιωθούν σε άλλες ενέργειες μετά την φθορά τους. Άρα η αύξηση και η φθορά προσδιορίζουν τα όρια του μη όντος καθ'όσον το γίγνεσθαι εμπεριέχει εντός του την αύξηση και την φθορά χωρίς να επιρρεάζουν το όλον του ως ουσία αλλά μερικώς ως συμβεβηκότα γεγονότα και εφόσον η εντελέχεια του ενεργεία γίγνεσθαι εμπίπτει εντός του είναι ως ενδυνάμει καθώς το ένεκα και τι ήν είναι της εντελέχειας είναι κάτι το όν στο βαθμό που το τι εστί υποκείμενο διακρίνεται του συμβεβηκότος αντικειμένου. 

Είναι ωστόσο το γίγνεσθαι ή δεν είναι;

Ως προς αυτό θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι είναι και δεν είναι εφ'όσον δεν είναι ποτέ σαφώς ούτε το ένα ούτε το άλλο,αλλά και ούτε είναι ούτε δεν είναι για τον ίδιο ακριβώς λόγο και βάση του ίδιου συλλογισμού. 

Στο σημείο αυτό θα ήταν ορθό να θεωρήσουμε το πάν αισθητό και νοητό ήτοι το σύμπαν όπως ορίζεται δια τών νεωτέρων,ώς ένα γεγονός διαρκώς γιγνόμενο και ως μια δυνάμει κατάσταση που δεν γίγνεται και παραμένει αμετάβλητη. Άρα στο σύμπαν δεν υπάρχει αρχή και τέλος παρά μόνον μετάβαση από το ενδυνάμει στο ενεργεία. 

Ωστόσο,θα πρέπει να μην αφήσουμε ασαφές το ζήτημα περί των αρχών του γίγνεσθαι,δηλαδή του αν το παν υπόκειται εις κάποια αρχή ή περισσότερες.  Εφ'όσον συμφωνούμε ότι το παν αποτελεί ένα γεγονός πεπερασμένο καθ'αυτό και άπειρο καθ'ημάς αλλά διαρκώς γιγνόμενο τόσο καθ'ημάς όσο και καθ'αυτό,θα πρέπει να δεχτούμε πως ώς μεταβαλλόμενο ,αποτελεί ένα όν κινούμενον,λαμβανόμενο ώς όλον. Διότι το παν πράγματι κινείται εφ'όσον κινούνται έστω και τα μέρη αυτού,ήτοι οι αστέρες,οι πλανήτες και τα σώματα επ'αυτών. 

Αφού το παν κινείται θα χρειαστεί να θέσουμε κάποια αρχή κινήσεώς του. 

Η αρχή αυτής της κινήσεως θα είναι είτε νοητή είτε αϊδια είτε τα δύο μαζί. Η κίνηση καθ'αυτή όμως θα είναι κατ'ανάγκη ενεργεία. Εφ'όσον είναι αρχή εντούτοις το αίτιο κινήσεως θα εμπίπτει στο ενδυνάμει. 

Αυτό είναι σαφές. 

Ως αρχή κινούμενου,η αρχή αυτή θα πρέπει να μην υπόκειται στην κίνηση δεδομένου ότι η αρχή της κινήσεως πρέπει να προηγείται της κινήσεως. Όντας η αρχή της αρχής αίτιο το οποίο θα πρέπει να κινεί,είναι ανάγκη να είναι ακίνητο και δεδομένου του μεγέθους του γίγνεσθαι,θα πρέπει να είναι μή ποσοτικώς προσδιορίσιμη,επομένως όχι άπειρη,καθ'ότι δεν υπόκειται στην έννοια του μετρήσιμου ή του μετρητού,αλλά λαμβάνει ώς προϋπόθεση κάποια δική της αρχή. 

Η αρχή αυτή είναι έιτε κάποιος παράγοντας έξω από αυτήν ο οποίος και επιδρά μέσα από αυτήν (αίτιο) ή αρχή που ταυτίζεται με το αίτιο το οποίο ενυπάρχει αυτής ενδοκοσμικά,άρα δρα καθολικά άρα και μερικά. 

Ως αρχή καθ'αυτή θα πρέπει να θεωρήσουμε κάποια ουσία η οποία κινείται και κινεί. 

Ωστόσο θα ήταν άτοπο να υποθέσουμε δια του λογισμού κάποιου είδους αρχή ώς πρώτη αιτιώδης η οποία και κινείται και κινεί,καθ'ότι η κίνηση προϋποθέτει την μετάβαση γύρω από κάτι,από κάτι σε κάτι και σίγουρα μέσα σε κάτι,διότι δεν υφίσταται κίνησις ή ύπαρξις εντός κάτι του ανύπαρκτου.  Άρα,θα πρέπει να θεωρήσουμε ώς αιτιώδη αρχή και κινούν αίτιο κάτι το όν και ακίνητον,ώστε να έχει την δυνατότητα να κινεί το γίγνεσθαι ή έστω μέρος της ουσίας του μεταβαλλόμενης από αϊδια νοητή σε αισθητή και φθαρτή. Διότι το φθαρτό δεν δύναται να είναι ούτε αμετάβλητο και ακίνητο αλλά ούτε και αρχή όντος αεί κινούμενου,μεταβαλλόμενου και γιγνόμενου. Το γεγονός ότι αυτή η αρχή θα πρέπει να είναι κινητική είναι σαφές. Επίσης,είναι σαφές ότι αυτή η αρχή θα πρέπει να είναι κάτι το όν ή απόροια κάποιου όντος,άρα και ουσία. 

Σχετικά με το ερώτημα του άν αυτή η ουσία είναι αισθητή ή νοητή ή και τα δύο μαζί,νομίζω ότι αποδείξαμε ότι θα πρέπει να είναι νοητή κατά τρόπο ενδυνάμει. Σχετικά με το άν η νοητή αυτή ουσία είναι απόρροια τινός νού θα ήταν άτοπο να υποστηρίξουμε το αντίθετο. 

Άρα,η ουσία αυτή θα πρέπει όχι μόνον να είναι καθολική και ακίνητη κινητική,αλλά πέραν του ορισμού του καθολικού και του κινητικού,άρα πέραν από το ποσόν και το ποϊόν. Επίσης το τι ήν είναι της θα προηγείται του ένεκά της. Άρα το τι ήν είναι της θα είναι το έν όν ως πρώτο όχι με την έννοια του χρόνου ή του προσδιορισμού αλλά του μη δυνάμενου άλλου τι είναι όπερ και σημαίνει ότι η αρχή δεν έχει πλέον χρονικό χαρακτήρα αλλά καθαρά υπερβατικό και το έν δεν δηλώνει ποσόν ή ποιόν αλλά μοναδικότητα. 

Η νοητή αυτή ουσία ως απόρροια του ενός όντος θα πρέπει να είναι και δυνάμει και ποιητική καθώς και να δρά με τρόπον ορεκτόν. Παρά ταύτα δεν μπορούμε να αποφανθούμε σαφώς το άν η ουσία αυτή είναι μία και διττή ή διττή εκ μίας ή διττή εκ φύσεως,τουτέστιν νοερό όν,νούς και νοητή ουσία. Δεδομένου ότι στο επίπεδο αυτό του Είναι δεν υφίσταται χρόνος άρα έννοια πρώτερου ή πρωταρχικού κατανοούμε ότι το ζήτημα δεν είναι απλό. Διότι είναι πολύ λεπτά και ασαφή τα όρια μεταξύ του ενός όντος και του νοερού όντος ακόμη κι αν πούμε ότι το νοερό όν είναι πιο κοντά στο έν όν ως απλούν ως προς την μοναδικότητά του σε σχέση με τον νού και την νοητή ουσία που κατέρχονται στην κατηγορία του Είναι. 

Διαφέρει όμως το έν όν από το νοερό όν κι αν ναι κατά ποιο βαθμό και σε τι επίπεδο και με τι αποδείξεις;

Κι αν το έν όν διαφέρει προς την υπερβατικότητα και μοναδικότητά του θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι αυτό είναι ως τι είναι του νοερού όντος το τι ήν είναι του;Αν ισχύει αυτό είναι σαφές ότι το έν όν θα πρέπει να διαφοροποιείται του πρωταρχικού Ενός εφόσον όπως βλέπουμε το έν όν ταυτίζεται με το τι ήν είναι του νοητού. Διότι το πρωταρχικό Έν δεν δύναται να έχει τι ήν είναι αλλά από αυτό προέρχεται το τι ήν είναι. 

Επομένως αυτό το πρωταρχικό Έν δεν θα μπορεί να είναι κάτι το πεπερασμένο ή το άπειρο,αλλά Έν νοούμενο όχι ως ένα αλλά ως Είς (μοναδικό) πέραν αυτών των ιδιοτήτων και καταστάσεων. 

Χαρακτηριστικό αυτού του όντος θα πρέπει να είναι η υπερβατικότητά του στο επίπεδο της μοναδικότητός του προς τα πάντα. Συνδετικό του στοιχείο με την κατηγορία του Είναι και του γίγνεσθαι ως όλον εντός όλου θα πρέπει να είναι η ιδιότητά του ως Αγαθόν Έν. 

Το δε σύμπαν δε είναι,αλλά γίγνεται,ομοίως του ήλιου που δεν έίναι φωτεινός,αλλά φωτίζει ή του ανθρώπου που δεν έχει μορφωθεί,αλλά μορφώνεται. 

Επομένως,το Εν είναι και πολλαπλούν,εν ως όλον έν και πολλαπλούν ως μέρη όλου. 

Ωστόσο,ο νούς δεν θα πρέπει να ταυτιστεί με την ουσία,καθ'ότι η ουσία καθ'αυτή δύναται να παρουσιάσει τοπικές διακυμάνσεις παροδικών γίγνεσθαι,ήτοι συμβεβηκόντων γεγονότων,δηλαδή αιθερικών διακυμάνσεων και πυκνώσεων της. 

Το ζητούμενο λοιπόν είναι να εντοπίσουμε τον νού αυτό ο οποίος νοεί δια να νοηθεί. Ωστόσο,ο νούς αυτός αποτελεί ένα αίτιο το μή προσδιορίσιμο και καθοριζόμενο,καθ'ότι η γνώση μας επί αυτού αποτελεί μόνον γνώμη δεδομένη της μη εμπειρικής προσέγγισής μας επ'αυτού. 

Αν λοιπόν παραδεχτούμε ότι πάντα τα όντα είναι παράγωγα της νοήσεως του νού,μετέχουμε κατ'αυτό τον τρόπο της νοήσεως του νου αυτού ώς όντα θωρούμενα πέραν της γενέσεως και της φθοράς,ώς όντα καθ'αυτά και μέρη της νοήσεως του νου. 

Κατερχόμενοι θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι τα πάντα εν τω γίγνεσθαι αποτελούν μέρος της νοήσεως του νου που νοεί,όπως και εμείς ώς όντα νοούμε εντός της νόησης νοήσεις. Τα νοητά επομένως μετέχουν στον νου. Και αυτό που νοεί είναι πλέον ο Νούς κι όχι το πρωταρχικό Έν που παραμένει αμέθεκτο. 

Το τί ενσαρκώνει όμως τίς σκεπτομορφές του Νού όμως είπαμε πως είναι η νοητή ουσία του ως μετάβαση από το ενδυνάμει στο ενεργεία. Διότι δια να ενσαρκωθεί μία ιδέα είς έργο,συνεπάγεται ότι θα πρέπει να ενεργήσει ο καλλιτέχνης δια της ποιητικής τέχνης εις τη διαμόρφωση του έργου προσθετικά ή αφαιρετικά ή εναλλάξ. Το μέσον αυτό καθ'αυτό όμως στο επίπεδο της μετάβασης θα πρέπει να μην είναι απόλυτα νοητό καθ'αυτό,αλλά ούτε και καθ'αυτό αισθητό. Και το μέσο αυτό καθ'αυτό το οποίο ως ουσία ενσαρκώνει το νοητό στο αισθητό,θα πρέπει να είναι πέραν από αϊδια ουσία και ένα όργανον ως έκφανση της ουσίας αυτής. Τούτο είναι η κοσμική ψυχή η οποία θα είναι μεταγενέστερη του Νού ως νοητική ενέργεια. Ως τέτοια ουσία θα πρέπει να θεωρηθεί ο αιθέρας εντός του ουρανού. 

Στο δε γίγνεσθαι,το όργανο αυτό θα πρέπει να αποτελεί ένα σώμα ή μέσο πύκνωσης ή ακόμη και αποπύκνωσης. Το όργανο αυτό λοιπόν,θα πρέπει να είναι παρόμοιο της μορφής του γίγνεσθαι,εφ'όσον το γίγνεσθαι ενσαρκώθηκε δια αυτού και το οποίο μετέχει αναλόγως μεταξύ νοητών και αισθητών. 

Ένας πόλος εκδήλωσης της νοητής ουσίας θα μπορούσε να αποτελεί σχηματικά ένα ποσό και ποϊό συμπυκνωμένης ουσίας σε ένα σώμα σφαίρας εβρισκόμενο στην ενδιάμεση κατάσταση νοητού και αισθητού. 'Ενα δεύτερο σώμα θα πρέπει να υλοποιεί τις σκεπτομορφές σε ενέργειες τις οποίες και κινεί αυτή η δεύτερη σφαίρα. Το όργανο αυτό θα πρέπει να περιφέρεται πέριξ του αρχικού σώματος που νοεί ώστε να έλκει και να απωθεί δια της ενέργειας το σύνολο των όντων,τα οποία θα πρέπει να αποτελούν ένα σύνολο ιδεοφασμάτων και ιδεογραμμάτων,εφ'όσων αποτελούν σκεπτομορφές του Όντος. 

Ένα τρίτο σώμα θα πρέπει να συναρμόζει τις ενέργειες σε δευτερογενείς μορφές ενεργειών οι οποίες συνουσιαζόμενες θα πρέπει να διαμορφώνουν τις απαραίτητες πυκνώσεις ενέργειας σε μορφές ύλης και δια των οποίων τα άτομα πλέον κι ουχί στοιχειώδη σωματίδια του προηγούμενου επιπέδου θα πρέπει να έχουν ενωποιηθεί σε μοριακές ενώσεις,τις οποίες αντιλαμβανόμαστε εμείς ώς όντα αισθητά,μερικώς αισθητά ή και αϊδια προς αισθητά. Πάντα σχηματικά καθώς η σφαίρα πέριξ σφαιρός ουσιαστικά αποτελεί σφαίρα εντός σφαίρας. 

Περί του πώς δεί τη φύση ειδείν είναι ένα ζήτημα πολυδιάστατο και αμφιλεγόμενο. Ως πρώτη κατάσταση της φύσεως θα ήταν ορθό να νοήσουμε την μάζα συγκεχυμένη με την ενέργεια σε αμορφία που τείνει να αποκτήσει μορφή,καθώς από την σύνθεση αφαιρετικά προχωρούμε στην ανάλυση. Το πολλαπλό ώς απόρροια του Ενός είναι αντίθετό του και ώς αντίθετο είναι πολυσύνθετο νοούμενο ώς ουσία πυκνότατη και άμορφη. Λογικό είναι καθώς μορφοποιείται σε κάτι το απλούστερο μέσω της ανάδυσης των μορφών από την αμορφία να αποπυκνώνεται επιτρέποντας στο πολλαπλό να εκδηλωθεί διαφοροποιούμενο εκ της μονάδος. Η διαδικασία μετάβασης του άμορφου γίγνεσθαι σε γίγνεσθαι αποκτόν μορφές δηλώνει την κοσμογονική μετάβαση από το χάος προς την τάξη,διαδιακασία εξελικτική και προσομοιαζόμενη με την διαδικασία λάξευσης ενός όγκου λίθου σε μορφή αγάλματος,καθώς μέσω της στέρησης διαμορφώνεται ο χονδροειδής λίθος σε εκλεπτισμένη μορφή που προβάλει την εικόνα μιας ιδέας. 

Ορθότερον θα ήταν να λέγαμε ότι δεν προέρχεται το άγαλμα εκ του λίθου,αλλά εκ του λίθου ο λίθος γίγνεται άγαλμα. Η διαδικασία αυτή επισημαίνεται και εκ των παλαιότερων και δή της θεωρίας του Αναξαγόρος που αναφέρει 

«Ας παραδεχτούμε ότι τα όντα υπάρχουν όλα τα μεν εις τα δε και δεν γεννήθησαν αλλά εξήχθησαν δι'αποχωρισμού εκ του όλου όπου και προυπήρχαν ώς μέρη λαμβάνοντα όνομα από εκείνο(το στοιχείον) που κυριαρχεί . 

Από την άλλη όμως επειδή από ο,τιδήποτε πρέπει να γεννάται από ο,τιδήποτε όπως το ύδωρ θα εξάγεται δι'αποχωρισμού εκ σαρκός και η σάρξ εξ ύδατος και επειδή κάθε πεπερασμένο σώμα αναιρείται από ένα πεπερασμένο σώμα,φαίνεται αδύνατον κάθε πράγμα να υπάρχει εις κάθε πράγμα. Διότι όντως αφαιρούμεν εκ του ύδατος μέρος σαρκός κατόπιν ένα άλλο εκ του υπολοίπου δι'αποχωρισμού. Ακόμη και εάν η εξαγώμενη μερίς είναι πάντοτε ολοέν μικροτέρα εν τούτοις αυτή δεν θα υπερβεί κατά την μικρότηταν μία ορισμένη τάξη μεγέθους. Ώστε εάν μεν η εξαγωγή τερματισθεί δεν θα είναι το όλον μέσα εις το όλον,διότι εις το υπόλοιπον ύδωρ δεν θα υφίσταται πλέον σάρξ. Εάν αντιθέτως δεν σταματήσει η αφαίρεσις θα υπάρχουν μέσα εις ένα πεπερασμένο μέγεθος μεγέθη επίσης πεπερασμένα και άπειρα τον αριθμόν. 

Αλλά τούτον είναι αδύνατον. 

Επειδή κάθε σώμα από το οποίον αφαιρείται μέρος, αναγκαστικώς ελαττούται,η δέ ποσότις σαρκός είναι περιορισμένη κατά το μέγεθος και την μικρότητα,φανερόν είναι ότι εκ της ελαχίστης σαρκός κανένα σώμα δεν θα μπορούσε να εξαχθεί. Διότι δεν μπορεί να υπάρξει μικρότερον από το μικρότατον»  (βλ.  Αριστοτέλης " Φυσικά" βιβλ.  Α' κεφ Δ' 187Β)

Ακριβώς αυτή η "εξαγωγή" αποτελεί την διαδικασία που αναφέραμε,από τα σύνθετα προς τα απλούστερα ή από την ολότητα του Όλου στην διαφοροποίηση των μερών. 

Η ανάδυση των μορφών φύεται εκ του άμορφου γίγνεσθαι ή αείζωου κοσμογονικού πυρός που μεταβάλλον αναπαύεται,όπως και η ανάδυση των ειδών φύονται εκ των μορφών που λαμβάνει το γίγνεσθαι. Καθώς η τάξη αναφύεται προς εξέλιξη και σχηματισμό τελειότερων μορφών δηλώνει την μετατροπή της ουσίας καθ'αυτής δηλαδή του μικρότερου απ'το μικρότερο σε οργανικό σύνολο μερών που συναρμόζονται μεταξύ τους προς δημιουργία αρμονίας,ισορροπίας και τάξης. 

Τούτη η μετάβαση γίνεται μέσω και βάση του λόγου ο οποίος δομείται και εκδηλώνεται μέσω των μαθηματικών όντων. 

Η δέ κίνησις αυτή της φύσεως ως δευτερογενούς κατάστασης του γίγνεσθαι εκφράστηκε από τους στωϊκούς φιλόσοφους ώς τόνος εκφράζοντας την κίνηση του νοητού που ωστόσο θα πρέπει να διαφορροποιείται από την αλλαγή θέσης αντιπροσωπεύοντας την ταυτόχρονη κίνηση του νοητού από και πρός τον εαυτόν του,με την πρώτη να παράγει ποσότητες και ποιότητες και την δεύτερη να παράγει ενότητα και ουσία. Επομένως η ουσία του αιθέρα πυκνώνεται ενεργεία σε μάζα η οποία αποτελεί μια ασύλληπτη πολυπλοκότητα. Στη συνέχεια αυτή η πολυπλοκότητα διαιρείται μαθηματικά σε κάτι περισσότερο απλό καθώς αναδύονται οι μορφές μέσα την συγκεχυμένη μάζα μέσω της στέρησης. 

Είναι σαν να έχουμε ένα μείγμα ουσίας και όσο αφαιρούνται μέρη της τόσο αποκτά μορφή. Κατ' αυτό τον τρόπο το γεμάτο αδειάζει και το άδειο γεμίζει αναλογικώς. 

Ο τόπος λοιπόν που διαχέεται κατά την εκπύρωση όπως την ορίζει εκ των αρχαίων ο Ηράκλειτος,είναι τώρα αραιός καθώς δεν τον έχει γεμίσει κάποιο σώμα στο μεσοδιάστημα του κλεισίματος του κοσμικού κύκλου,δηλαδή μεταξύ εκπυρώσεως και σταθεροποιήσεως. 

Αν επομένως η ουσία του σύμπαντος ήταν απόλυτα σταθερή δεν θα μπορούσε ο κόσμος να συγκροτείται ,ούτε και θα είχε αναλογία,δεδομένου ότι ένα στατικό σύμπαν δεν θα κινούνταν. Ούτε και θα μπορούσε να λειτουργεί σε συνεχή αν δεν υπήρχε η προαναφερθείσα σχέση και εναλλαγή εκπυρώσεως (μεταβάλλων αναπαύεται στον Ηράκλειτο και Ψυχρά Φλογί στον Πίνδαρο) και τονικής κίνησης. 

'Οσον αφορά το ορατόν του κόσμου,αποτελεί ένα σύστημα τάξεως μέσα στο χάος αποτελούμενο από τα στοιχεία και από το φαινόμενο της εκδήλωσης ή αποχής της θερμότητος έναντι του απόλυτου πρώτου ψυχρού,η οποία θερμότητα ως δύναμη και πύκνωση παράγει ενέργεια η οποία λειτουργεί ως εσωτερική κινητήρια δύναμη του γίγνεσθαι ανεξάρτητα από την εξωτερική νοητική ενέργεια. Αυτού του είδους η τάξη και θερμότητα οφείλεται στα άστρα όσον αφορά την ενδοκοσμική λειτουργία αυτοδιοργάνωσης του κόσμου. Η φύση ωστόσο διοικεί τον κόσμο βάσει δύο ορμών και τεσσάρων στοιχείων όπως ανέφερε και ο Εμπεδοκλής. 

Οι δύο αυτές ορμές είναι η Φιλότητα και το Νείκος,με ισχυρότερη την δεύτερη και λειτουργικότερη ή ζωοποιό την πρώτη,νοούμενες ώς παράδειγμα σαν έναν άνθρωπο που διψά και ταυτόχρονα νυστάζει και όπου η δίψα δεν του επιτρέπει να κοιμηθεί,ενώ ο ύπνος δεν του επιτρέπει να σηκωθεί. 

Η εντροπία και η νεγκετροπία αφορούν αυτές τις δύο δυνάμεις ή αυτή την ορμή χωριζόμενη στα δύο,σε ενδοκοσμικό επίπεδο όπου συνδέονται με την ιδιότητα της φύσεως να συγκρατεί την τάξη μέσω της έλξης των σωμάτων (θέσις) και να τους επιτρέπει την κίνηση μέσω της απώθησης (κίνησις) ενώ στο οργανικό βασίλειο η μία ορμή ως έρωτας και ζωή οδηγεί τα είδη στην επιβίωση και την διαιώνησή τους.  Πολύ ορθά επίσης είχε ορίσει και ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος την παραπάνω σχέση ως <<Διόνυσος και Άϊδης εν και ωυτό>> με τον Διόνυσο να συμβολίζει τον Έρωτα και κυρίως τη Ζωή,ενώ ο Άϊδης να συμβολίζει το Θάνατο. Ωστόσο,θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτές οι δύο καταστάσεις είναι κοινές ή μάλλον ομοούσιες,ώστε να δύναται να διατηρείται η ισορροπία του συμπαντικού οργανισμού και η αρμονία της φύσεως. Ουσιαστική διαφορά τους η κίνηση και η ακινησία καθώς μέσω της κίνησης εκφράζεται κάθε μεταβολή. Το ζήτημα που παραμένει σκοτεινό είναι ο τρόπος με τον οποίο η φύση ελέγχει αυτές τις δύο αντίθετες ορμές. 

Θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι υπάρχει μία τρίτη ορμή εξισσοροποιητική και έμφυτη εντός της φύσεως η οποία μετέχει και μετέχεται εκ των άλλων δύο και ώς τέτοια θα πρέπει να εκλάβουμε εκείνη την ουσία έκ της οποίας απορρέουν οι δύο ορμές (+ 0 -) ή εκείνη την ουσία που συνθέτουν οι δύο μορφές κυκλικά και έχοντας κατά ακόμη ζωντανό τον τρόπο λειτουργίας της εκπύρωσης και της τονικής κίνησης. Ωστόσο θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ουσία αυτή θα πρέπει να σχετίζεται με την πεμπτουσία που αναφέρει η οποία ώς αϊδια εξισσοροπεί την φθαρτή ουσία με την νοητή,δημιουργώντας την μείξη και μέθεξη των δύο που αποτελεί τον κόσμο. Η ουσία αυτή δεν θα πρέπει να ταυτιστεί άμεσα τον Νού που αναφέραμε προηγουμένως αλλά με την απόρροιά του ως νοητική ενέργεια και κοσμική ψυχή. 

Πηγή: Οι Νόες των Σφαιρών - Γιαννακόπουλος Μάριος


Νίκος Λυγερός - Πόντος ως Ανθεκτικότητα του Ελληνισμού | Pontian Greek Genocide

Νίκος Λυγερός - Πόντος ως Ανθεκτικότητα του Ελληνισμού | Pontian Greek Genocide,Pontian Greek Genocide, γενοκτονία, Ελλάδα, Ελληνισμός, Λυγερός, Νίκος Λυγερός, πολιτική, Πόντος

Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα "Ο Πόντος ως Ανθεκτικότητα του Ελληνισμού", Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011 | Σύλλογος Ποντίων Ρόδου "Ο Διγενής"

Η Γενοκτονία των Ελλήνων αναφέρεται σε σφαγές και εκτοπισμούς των Ελληνικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Μικρά Ασία και Ανατολική Θράκη από την Άνοιξη του 1914 μέχρι το 1923. Θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες. Η γενοκτονία ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο η κυβέρνηση των Νεότουρκων έφερε σε πέρας με συστηματικότητα.

Μην κοιτάζεις ποτέ τους άλλους

Μην κοιτάζεις ποτέ τους άλλους,osho, αδικία, αδικημένος, αυτογνωσία, Οσσο

Ένας πλούσιος άνθρωπος χρειάστηκε μερικούς εργάτες για να σκάψουν τον κήπο του κι έστειλε έναν άνθρωπο του στην αγορά για να βρει άντρες.

Ήταν πρωί και αρκετοί άντρες που έψαχναν για δουλειά τον ακολούθησαν. Μέχρι αργά το απόγευμα, καθώς διαδόθηκε ότι ο πλούσιος πρόσφερε δουλειά, συνέχισαν να καταφθάνουν κι άλλοι εργάτες στον κήπο. Όταν έπεσε ο ήλιος, ο νοικοκύρης κάλεσε τους άντρες για να τους πληρώσει.

Έδωσε στον καθένα τους πολύ περισσότερα χρήματα από το κανονικό, αλλά τους πλήρωσε όλους με το ίδιο ακριβώς ποσό.

"Αυτό είναι άδικο!” Διαμαρτυρήθηκαν οι εργάτες που είχαν εργαστεί από το πρωί. “Εμείς εργαζόμαστε από το πρωί και είναι άδικο να πληρωθούμε τα ίδια χρήματα μ’ αυτούς που ήρθαν πριν από δυο ώρες και ίσα που δούλευαν μια ώρα!”

Γέλασε ο πλούσιος και είπε: “Εσείς που εργαστήκατε από το πρωί, είστε ευχαριστημένοι με τα χρήματα που πληρωθήκατε;”

- "Περισσότερο κι από ευχαριστημένοι!" απάντησαν εκείνοι.
"Τα χρήματα ήταν στ'αλήθεια πολλα!"

- "Τότε, γιατί διαμαρτύρεστε;"

- "Γιατί είναι άδικο," απάντησαν οι εργάτες. "Εκείνοι είχαν μόλις έρθει και πληρώθηκαν τα ίδια χρήματα μ'εμάς που δουλεύουμε σκληρά απ'το πρωί!"

Και είπε ο νοικοκύρης: "Αν και πληρώθηκες περισσότερο απ'αυτό που περίμενες, εξακολουθείς να νιώθεις αδικημένος. Μην κοιτάζεις ποτέ τους άλλους και μη συγκρίνεις τον εαυτό σου μαζί τους. Αλλιώς, δεν θα πάψεις ποτέ να νιώθεις αδικημένος, όσα κι αν έχεις εσύ!"

~ Οσσο / Osho ~

Η συνήθεια της σκέψης


Η συνήθεια της σκέψης,αγάπη, αυτογνωσία, Σκέψη, συνήθεια, φόβος, Ψυχολογία
Αν προσπαθείς να κόψεις το κάπνισμα, το ποτό, το πολύ φαγητό, τον καφέ, τη ζάχαρη ή απλώς το δάγκωμα των νυχιών σου, πρέπει να ξέρεις ότι αυτά είναι συνήθειες που δύσκολα κόβονται! Η συνήθεια όμως που είναι δυσκολότερο να κοπεί και η οποία βλάπτει περισσότερο τη συναισθηματική σου κατάσταση είναι ίσως η συνήθεια που περνάει πιο απαρατήρητη από όλες: η συνήθεια της αρνητικής σκέψης. Μπορείς να δέσεις τα χέρια σου πίσω από την πλάτη για να σταματήσεις να δαγκώνεις τα νύχια σου, μπορείς να αποφύγεις το αλκοόλ και τα τσιγάρα έτσι ώστε να μην είναι πια στη διάθεσή σου, μπορείς να υπομείνεις μερικές μέρες πονοκεφάλων και κούρασης για να κόψεις τον καφέ, αλλά ποτέ δεν μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι!

Όπως ήδη κατάλαβες, η σκέψη είναι κάτι τόσο φυσικό για σένα, που είναι πολύ εύκολο να ξεχάσεις ότι την κάνεις. Όταν συνειδητοποιήσεις την ενεργητική διαδικασία της σκέψης σου, θα σοκαριστείς από το πόσο συχνά το περιεχόμενο
των σκέψεών σου είναι αρνητικό. Ξέρω από πελάτες μου ότι από τότε που άρχισαν να προσέχουν τις σκέψεις τους, ανακάλυψαν ότι πάνω από το 90% ήταν κατά κάποιο τρόπο αρνητικές.


Ποιο είδος σκέψης είναι αρνητικό;

Αυτή η ερώτηση είναι πολύ σημαντική, γιατί πολλοί άνθρωποι έχουν τόσο πολύ συνηθίσει να κάνουν αρνητικές σκέψεις, που δεν καταλαβαίνουν καν ότι είναι αρνητικές. Υποθέτουν, αντίθετα, ότι είναι φυσιολογικές. Είναι γεγονός ωστόσο ότι μπορεί να θεωρηθεί αρνητική οποιαδήποτε σκέψη σε κάνει να νιώθεις λιγότερο ικανοποιημένος από ό,τι ένιωθες πριν την κάνεις. Σε αυτή την κατηγορία υπάγονται, αλλά σε καμιά περίπτωση αποκλειστικά, σκέψεις που έχουν σχέση με το πόσο άσχημα είναι τα πράγματα και πόσα προβλήματα παραμένουν άλυτα. Προσπαθείς να βρεις γιατί τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά ή γιατί κάποιος εκανε κάτι που σε πλήγωσε ή που δεν εγκρίνεις, αναλύεις αρνητικές σκέψεις και πάει λέγοντας.

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε εφημερίδες και να βλέπουμε τις ειδήσεις στην τηλεόραση. Με τη σκέψη μας τείνουμε να μιμούμαστε αυτές τις ειδησεογραφικές πληροφορίες. Το μυαλό μας επανεξετάζει τα προβλήματα του παρελθόντος και του μέλλοντος, τις ανησυχίες και τους φόβους μας, και σκεφτόμαστε συνεχώς πόσο τραγική είναι η κατάσταση. Προφανώς κάποιος προγραμματισμός και κάποιος απολογισμός είναι απαραίτητοι για μια αποδοτική ζωή. Αν συνειδητοποιείς ότι κάνεις τέτοιες σκέψεις και ξέρεις τις πιθανές συνέπειες μιας τέτοιας πνευματικής δραστηριότητας, προστατεύεσαι σε μεγάλο βαθμό από τα αρνητικά αποτελέσματά της. Αν όμως κάνεις τέτοιες σκέψεις χωρίς να συνειδητοποιείς τι κάνεις στον εαυτό σου, θα βρεθείς στο έλεος των ίδιων σου των σκέψεων. Επειδή αυτός ο τρόπος σκέψης είναι αρνητικός, το ηθικό σου θα συνεχίσει να πέφτει ή να παραμένει σε χαμηλό επίπεδο. Όταν θα κατανοήσεις και θα μπορέσεις να γίνεις αυτόπτης μάρτυρας αυτής της ενεργούς διαδικασίας, θα μπορείς μετά να επιλέγεις ποιες σκέψεις να ακολουθείς και ποιες να απορρίπτεις. Θα σου γίνει συνήθεια να σκέφτεσαι μόνο τα πράγματα που είναι πραγματικά ενδιαφέροντα και θα μάθεις να αγνοείς τα υπόλοιπα.

Αυτό το είδος επιλεκτικής σκέψης δε σημαίνει άρνηση ούτε απάθεια. Η άρνηση συνεπάγεται προσποίηση, και εσύ δεν προσποιείσαι τίποτα. Αναγνωρίζεις τα προβλήματα στον κόσμο και στην ίδια σου τη ζωή. Απλώς επιλέγει να .μην προσκολλάσαι στις αρνητικές σκέψεις για τη ζωή σου επειδή ξέρεις τι θα συμβεί αν το κάνεις. Η εμπειρία της ζωής σου σχετίζεται άμεσα με το πού επιλέγεις να εστιάσεις την προσοχή σου. Αν την εστιάσεις στα προβλήματά σου, αυτό που θα βιώνεις θα είναι κατά κύριο λόγο προβλήματα. Καθώς μαθαίνεις να μην προσέχεις τόσο πολύ τα προβλήματα και τα άσχημα του κόσμου, θα ανακαλύψεις ότι παρατηρείς περισσότερο την ομορφιά και την καλοσύνη που υπάρχει γύρω σου. Αυτό ακριβώς κάνουν συστηματικά τα μικρά παιδιά. Ζουν στον ίδιο κόσμο με τους ενήλικες, αλλά βλέπουν διαφορετικές όψεις της ζωής. Βλέπουν γέλιο, αγάπη και ευκαιρίες.


Μπορείς να επιλέξεις την αγάπη αντί για το φόβο

Αγάπη αντί για το Φόβο
Κάθε φορά που εισβάλλουν στο μυαλό σου σκέψεις αρνητικές, απαισιόδοξες ή επιφυλακτικές, βρίσκεσαι μπροστά σε ένα νέο σημείο επιλογής της ζωής σου. Μπορείς να επιλέξεις να ακολουθήσεις τις αρνητικές σκέψεις σου, όπως έχεις κάνει και στο παρελθόν. Αυτός είναι ο δρόμος που ακολουθούν πολλοί άνθρωποι τις περισσότερες φορές. Φαίνεται πάντα λογικό να τον ακολουθούν επειδή είναι πιο εύκολος και επειδή τους φαίνεται πιο οικείος. Στην πραγματικότητα, όπως έχεις ήδη διαπιστώσει, σπάνια καταλαβαίνεις ότι μέσα σου γίνεται ένας διάλογος με τον εαυτό σου. Πάρε το εξής παράδειγμα: σκέφτεσαι συνεχώς πόσο θα θυμώσουν οι γονείς σου (ή το αφεντικό σου, τα παιδιά σου, ο σύζυγός σου) με κάτι που έκανες. Κάνεις πρόβολες στο μυαλό σου και θυμώνεις και ο ίδιος. Φαντάζεσαι πώς δικαιολογείς τη στάση σου στους γονείς σου (ή σε οποιονδήποτε) και δημιουργεί σενάρια πολέμου. Στο μεταξύ νιώθεις, όπως είναι φυσικό, τα αρνητικα αποτελέσματα της σκέψης σου χωρίς καν να ξέρεις ότι η σκέψη σου είναι που σου δημιουργεί το πρόβλημα. Η συνηθισμένη αντίδραση σε αυτό τον αυτοεπιβαλλόμενο πόνο είναι να κατηγορείς τον εαυτό σου και τους ανθρώπους που σε περιστοιχίζουν για τη δυσαρέσκεια που νιώθεις.

Υπάρχει όμως και άλλος δρόμος. Το σημείο της επιλογής σου είναι εκείνη η στιγμή από την οποία ξεκίνησε ο εσωτερικός σου διάλογος, τότε που έπρεπε να αποφασίσεις αν θα επέλεγες το δρόμο της αρνητικότητας ή της αγάπης. Τι σημαίνει «να επιλέγει την αγάπη»: Σημαίνει ότι αποφασίζεις οτι η γαλήνη και η ευτυγία είναι σημαντικότερες για σένα από το να έγεις «δίκιο». Σημαίνει άμεση επίλυση.παρά συνεχή αγώνα - ευτυχία παρά απογοήτευση. Η επιλογή του δρόμου της αγάπης σημαίνει ότι καταλαβαίνεις πως σου αρκεί το απλό, γαλήνιο αίσθημα της υγιούς λειτουργίας σου, ότι αυτό αντιπροσωπεύει ουσιαστικά ό,τι θέλεις από τη ζωή σου. Η ζωή δεν είναι τίποτα περισσότερο από την απλή εμπειρία της δικής σου ψυχικής υγείας. Ο μόνος λόγος για να επιλέξεις έναν αρνητικό τρόπο σκέψης θα ήταν κάποια δική σου λανθασμένη προσδοκία ότι αυτό θα σου χάριζε κάποια ικανοποίηση. Ξέχνα το! Η ικανοποίηση που αναζητάς είναι στη διάθεσή σου μόνο όταν αποφασίζεις συνειδητά ότι εκείνη τη στιγμή προτιμάς την ψυχική σου ηρεμία από τις σκέψεις που σε απομακρύνουν από αυτήν. Το μόνο πράγμα που πρέπει να κάνεις για να ανακαλύψεις την υγιή λειτουργία σου είναι να παρατήσεις τη σκέψη που σου στέκεται εμπόδιο.

Η επιλογή της αγάπης δεν είναι άρνηση. Τι άλλο αρνείσαι εκτός από την πηγή του πόνου σου; Τίποτα. Αποφασίζεις συνειδητά να μη τροφοδοτείς τον πόνο σου με τη μοναδική καύσιμη ύλη του: την αρνητική σκέψη σου’ όταν το κάνεις, ο συναισθηματικός πόνος σου εξαφανίζεται και ένα καινούριο αίσθημα υγείας και αγάπης εμφανίζεται στο προσκήνιο. Όταν επιλέγεις την αγάπη αντί για το φόβο, σταματάς να πολεμάς την ίδια σου τη σκέψη και αρχίζεις να νιώθεις πάλι καλά. Μερικές φορές φαίνεται ευκολότερο να ακολουθείς τα κακά συναισθήματά σου παρά τα καλά. Μπορείς, παρ’ όλα αυτά, να αναζητάς συνειδητά τα βαθύτερα και θετικότερα συναισθήματα που υπάρχουν μέσα σου και να είσαι σταθερός σε αυτά.

Αυτή η συνειδητή επιλογή είναι πολύ σωστή, αλλά δεν είναι πάντα εύκολη. Δε συμβαίνει από μόνη της - πρέπει εσύ να την κάνεις να λειτουργήσει. Πρέπει να επιθυμείς να λειτουργήσει περισσότερο από εκείνες τις δελεαστικές σκέψεις που σου είναι τόσο οικείες. Το θετικό είναι ότι αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να κάνεις! Από τη στιγμή που παίρνεις αυτή την απόφαση και της δίνεις προτεραιότητα στη ζωή σου, όλα τα υπόλοιπα τακτοποιούνται. Αυτό είναι ένα από τα ωραία υποπροϊόντα της συνειδητής επιλογής της αγάπης αντί του φόβου: τα προβλήματα που σε απασχολούσαν αρχίζουν να λύνονται από μόνα τους. Κάθε φορά που έχεις την ευκαιρία να επιλέγεις την αγάπη αντί για το φόβο και το κάνεις, τροφοδοτείς ένα νέο είδος ενέργειας στη ζωή σου, γεμάτο θετικότητα και αγάπη.

Αν ακολουθείς όλες τις αρνητικές σκέψεις που έρχονται στο μυαλό σου, δεν έχεις ξεφύγει ακόμη από την «παλιά» αρνητική ενέργεια που θέλεις να αντικαταστήσεις• αυτή είναι υπεύθυνη για τη μακροχρόνια στασιμότητά σου. Πώς είναι δυνατόν να αποφύγεις καβγάδες με τους γονείς, το σύζυγο, το παιδί, ή το αφεντικό σου, αν το μυαλό σου είναι γεμάτο αρνητικότητα; Αυτό είναι αδύνατον. Θα καταλήξεις να επαναλαμβάνεις τα προβλήματα και τους καβγάδες μες στο μυαλό σου και μετά θα τα βλέπεις να εκδηλώνονται στη ζωή σου. Αν είσαι σαν τους περισσότερους ανθρώπους, θα νιώθεις απογοήτευση επειδή σου συμβαίνουν συνεχώς τα ίδια πράγματα. Είναι ανάγκη να σπάσεις αυτόν το φαύλο κύκλο. Για να γίνει αυτό πρέπει να αναγνωρίσεις τα σημεία επιλογής της ζωής σου και μετά να ακολουθήσεις το δρόμο προς την υγιή λειτουργία σου.

Εισήγαγα την Τζέινυ στην έννοια των σημείων επιλογής από την πρώτη φορά που με επισκέφθηκε στο γραφείο μου. Ο άνδρας της ήταν ένα άτομο εθισμένο στην εργασία και αφιέρωνε ελάχιστο χρόνο ή ενέργεια σε αυτήν. Η Τζέινυ ένιωθε θυμό και απογοήτευση και θεωρούσε ότι δικαίως ένιωθε έτσι. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου είπε ήταν: ''Οποιοσδήποτε στη θέση μου θα ενοχλούνταν''.

Προτού έρθει να με δει, η Τζέινυ σκεφτόταν ότι ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσει τα αρνητικά συναισθήματά της είναι να μιλήσει σε κάποιον γι’ αυτά. Σχεδόν κάθε μεσημέρι έβγαινε για φαγητό με ένα φίλο για να μιλήσει για τα προβλήματά της. Και ακριβώς μετά από κάθε γεύμα ένιωθε αγανάκτηση.

Η Τζέινυ ανακάλυψε κάτι που την εξέπληξε. Οι μοναδικές φορές κατά τις οποίες ήταν πραγματικά θυμωμένη με το σύζυγό της ήταν όταν σκεφτόταν υπερβολικά τις υπερωρίες του. Υπέθετε ότι ήταν πάντα θυμωμένη γιατί κάθε φορά που τις θυμόταν θύμωνε. Ωστόσο τις περισσότερες φορές ήταν υπερβολικά απασχολημένη με τη δική της ζωή για να ασχολείται με το πρόγραμμα του συζύγου της. Είχε μια δική της καριέρα. Της άρεσε επίσης να γυμνάζεται σε ένα κέντρο υγείας και να συμμετέχει εθελοντικά σε μια τοπική οργάνωση. Τον περισσότερο καιρό ήταν πολύ ικανοποιημένη από τις καθημερινές της ασχολίες.

Η Τζέινυ κατάλαβε πως όταν άρχισε να σκέφτεται τις υπερωρίες του συζύγου της, βρισκόταν σε ένα πολύ σημαντικό σημείο επιλογής. Οταν σκεφτόταν τις υπερωρίες του και την προτεραιότητα που έδινε στη δουλειά, αμέσως ένιωθε αγανάκτηση’ όσο αυτή μεγάλωνε, τόσο περισσότερο ανέλυε τον τρόπο με τον οποίο το πρόγραμμά του επηρέαζε τη ζωή της, πράγμα που την έριχνε σε μια μαύρη τρύπα απογοήτευσης. Τα ζεστά συναισθήματα αγάπης, από την άλλη, την οδηγούσαν απευθείας στην ευγνωμοσύνη. Για να νιώσει έτσι έπρεπε να παραδεχτεί ότι άρχιζε να σκέφτεται αρνητικά για το σύζυγό της, να ξέρει τι θα συνέβαινε αν συνέχιζε, και να επιλέξει να εγκαταλείψει τις σκέψεις της επί του θέματος. Έμαθε γρήγορα ότι τα ζεστά αισθήματα απέναντι του βελτίωναν σημαντικά την ποιότητα της ζωής της, ακόμα και κατά την απουσία του.

Ήταν πολύ ενδιαφέρον ότι η Τζέινυ ήταν σε θέση να εφαρμόζει αυτό που καταλάβαινε όχι μόνο κατά τη διάρκεια της μέρας, αλλά και όταν ήταν με το σύζυγό της. Ανακάλυψε ότι εκτιμούσε το χρόνο που περνούσε μαζί του πολύ περισσότερο από ό,τι συνήθιζε. Ο άνδρας της ανταποκρίθηκε θετικά στα ζεστά συναισθήματά της, και οι δυο τους μοιράζονται σήμερα πολύ περισσότερο χρόνο από ποτέ. Κάθε μέρα βρίσκεσαι μπροστά σε εκατοντάδες σημεία επιλογής. Στην πραγματικότητα βρίσκεσαι μπροστά σε ένα τέτοιο σημείο ακριβώς τώρα, αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτή την πρόταση. 

Ακολουθείς τις επιφυλακτικές σου σκέψεις, όπως: 'Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα', ή κάνεις την επιλογή προς όφελος σου, προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης και της αλλαγής προς την ευτυχία; Με την ανάλογη προσοχή μπορείς να ανιχνεύσεις τις αμφιβολίες σου την ώρα που σχηματίζονται, και απλώς να τις παρατήσεις επιστρέφοντας προς την υγιή λειτουργία σου. Αυτή η στιγμή μπορεί να είναι για σένα μια καινούρια αρχή. Ακολούθησε το δρόμο της αγάπης, αντί για το δρόμο του φόβου και η ζωή σου θα αρχίσει να αλλάζει από τώρα!


Πως μπορείς να μου πεις πόσες από τις σκέψεις μου είναι αρνητικές;

Για αρχή κάθισε σε μια καρέκλα και κλείσε τα μάτια σου. Καθάρισε το μυαλό σου όσο μπορείς περισσότερο. Κάθισε ήρεμος για μερικά λεπτά και απλώς παρατήρησε τις σκέψεις που περνούν από το μυαλό σου. Άρχισε να προσέχεις τις σκέψεις που κάνεις σε διάφορες ώρες της ημέρας - αυτή τη στιγμή, όταν ξυπνάς, όταν τρως, όταν βουρτσίζεις τα δόντια σου, ετοιμάζεσαι να βγεις, κάθεσαι μόνος σου, οδηγείς ή είσαι στο λεωφορείο, περπατάς κτλ. Αναμφισβήτητα θα εκπλαγείς από το πόσο συχνά μπαίνει στο μυαλό σου κάποια αρνητική σκέψη. Ισως να σκέφτεσαι προβλήματα, ανησυχίες, πράγματα που πρέπει να γίνουν, που όμως ουσιαστικά δε θέλεις να τα κάνεις, πράγματα που θα μπορούσαν να συμβούν, άλλα που δε θα μπορούσαν να συμβούν, πράγματα που δε θα έπρεπε να συμβούν, άλλα που συνέβησαν τα οποία όμως ευχόσουν να μην είχαν συμβεί, πράγματα που θα έπρεπε να είχες πει, που ήθελες να πεις, που δεν ήθελες να πεις, πράγματα που είπαν ή που έκαναν άλλοι άνθρωποι και που σε ενόχλησαν, άνθρωποι που δεν ενήργησαν όπως νόμιζες ότι θα έπρεπε να είχαν ενεργήσει... Ο κατάλογος συνεχίζεται επ’ άπειρον!

Καθώς αρχίζεις να παρατηρείς τι σκέφτεσαι κάθε στιγμή της μέρας, σε παρακαλώ να είσαι ανεκτικός με τον εαυτό σου. Ένας τέτοιος τρόπος σκέψης είναι, όπως είπαμε, συνήθεια. Σαν όλες τις συνήθειες, δεν είναι κάτι που διαμορφώθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη. Χρειάστηκε χρόνια για να αναπτυχθεί και μπορεί να αργήσει κάπως να αλλάξει.

Δεν υπονοώ ότι είναι πάντα λάθος να σκέφτεσαι αρνητικά, να παραπονιέσαι ή να κλαψουρίζεις. Ασφαλώς αυτό είναι ένα από τα δικαιώματά σου και δεν είναι κάτι που σε μικρή ποσότητα μπορεί να σε σκοτώσει. Αυτό που δηλώνω είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι -ίσως συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού σου- ξοδεύουν εξωφρενικά πολύ χρόνο παρασυρόμενοι σε αρνητικές σκέψεις χωρίς ούτε καν να το διανοούνται. Ένα μεγάλο μέρος του εσωτερικού διαλόγου σου δε σου κάνει καμία αίσθηση επειδή τον έχεις συνηθίσει τόσο πολύ - και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο είναι τόσο δύσκολο να τον σταματήσεις. Επιπλέον, η επιθυμία να βελτιώνεις τη ζωή σου είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Όσο η ζωή σου δεν είναι τέλεια, ο αναλυτικός νους σου και το Εγώ σου πάντα θα αναζητούν τρόπους βελτίωσης. Ο σκεπτόμενος νους σου θα σου υπενθυμίζει αδιάκοπα ότι δεν είσαι σε αρκετά καλή κατάσταση. Άσχετα με το πόσο σκληρά προσπαθείς, το Εγώ σου ποτέ δε θα είναι ικανοποιημένο με αυτά που έχεις καταφέρει.

Προφανώς οι περιστάσεις της ζωής σου δε θα είναι ποτέ τέλειες. Αν λοιπόν πιστεύεις ότι είναι καλό να σκέφτεσαι τρόπους για να βελτιώσεις τη ζωή σου, θα αναλωθείς έτσι στο υπόλοιπο της ζωής σου. Πολλοί άνθρωποι ακολουθούν αυτόν το δρόμο. Κάνουν ατελείωτες συζητήσεις μέσα στα κεφάλια τους προσπαθώντας επιφανειακά να επιλύσουν διάφορα ζητήματα, ενώ στην πραγματικότητα τίποτα δεν αλλάζει.

Αν μπορείς να αποκτήσεις συνείδηση αυτού του αρνητικού εσωτερικού διαλόγου, αν τον αντιλαμβάνεσαι τη στιγμή που τον κάνεις και αν ξέρεις ότι βλάπτεις τον εαυτό σου, θα είσαι προστατευμένος. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό μυστικό στην πορεία σου προς την ευτυχία. Κατά καιρούς είχα πελάτες πολλούς ευτυχισμένους ανθρώπους. Καθένας από αυτούς συμφωνεί ότι η συνειδητοποίηση και η διακοπή του εσωτερικού διαλόγου τους ήταν ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που τους βοήθησε να γίνουν ευτυχισμένοι άνθρωποι. Μην επιτρέπεις στον εσωτερικό σου διάλογο να διευθύνει (και να καταστρέφει) τη ζωή σου. Σταμάτησέ τον ή, τουλάχιστον, κατεύθυνέ τον προς μια θετικότερη πορεία. Υπενθύμιζε συχνά στov εαυτό σου να εγκαταλείπει την αρνητική του σκέψη. Οταν το μυαλό σου κατακλύζεται από αρνητικές σκέψεις, άφηνέ τες να φεύγουν γνωρίζοντας ότι δεν είναι σημαντικές. Να μην εστιάζεις την προσοχή σου σε αυτές, αλλά να σκέφτεσαι «δεν αξίζει τον κόπο». Να είσαι σίγουρος ότι ο εσωτερικός διάλογος δε βλάπτει κανέναν άλλον εκτός από σένα τον ίδιο. Οταν καταλαβαίνεις από πού προέρχονται τα αρνητικά συναισθήματά σου και τι τα συγκρατεί και αφού δεσμευτείς να <<συλλαμβάνεις>> τον εαυτό σου την ώρα που κάνει τέτοιες σκέψεις, όλα τα προβλήματά σου θα αρχίσουν να λύνονται. Θα μάθεις να αντλείς δύναμη από την εσωτερική σου θετικότητα που σε βοηθά να ζεις πιο αρμονικά. Καθώς το μυαλό σου θα ηρεμεί, ο πανικός και η βιασύνη θα σβήνουν. Οι απαντήσεις που πάντα ζητούσες θα είναι τόσο συχνές όσο ήταν και οι ερωτήσεις.

Για να αποδεσμεύσεις τον εαυτό σου από τη δυστυχία, πρέπει να κατανοήσεις ότι η αρνητική σου σκέψη, και τίποτε άλλο, είναι η αιτία των αρνητικών συναισθημάτων σου. Χωρίς τις αρνητικές σκέψεις, δεν υπάρχει τιποτα που θα μπορούσε να σε κάνει να νιώθεις άσχημα.

Τώρα, αυτήν ακριβώς τη στιγμή, σταμάτα να διαβάζεις και παρατήρησε πώς νιώθεις! Απλώς κάνε ένα μικρό διάλειμμα και νιώσε τα συναισθήματα σου. Αν το μυαλό σου είναι πιο ήσυχο από ό,τι συνήθως, νιώσε τη σιωπή. Παρατήρησε πόσο όμορφα νιώθεις. Τώρα μπορείς να συνεχίσεις να διαβάζεις.

Παρατήρησες κάποια διαφορά στο πώς ένιωσες; Ήταν το μυαλό σου λίγο πιο ήσυχο από ό,τι συνήθως; Αν η απάντηση είναι θετική, η δύναμη που άντλησες προερχόταν από την υγιή λειτουργία σου. Ή μήπως, καθώς διάβαζες την τελευταία πρόταση σκέφτηκες κάτι σαν ((τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά»; Αν πράγματι αυτό έκανες, θυμήσου ότι αυτό που σε έκανε να νιώσεις χειρότερα ήταν εκείνη η σκέψη και τίποτε άλλο. Αν δεν είχες κάνει εκείνη τη σκέψη, θα ένιωθες καλύτερα τώρα. Αν καταλαβαίνεις τα λόγια αυτού του βιβλίου, θα είσαι σε θέση να συνειδητοποιείς πότε η σκέψη σου σε οδηγεί στη δυστυχία ή στην κατάθλιψη. Όταν, για πρώτη φορά, θα παρατηρήσεις τις σκέψεις που θα σε απομακρύνουν από την υγιή λειτουργία σου και, αντί να δώσεις βάση σε αυτές, τις διώξεις, θα νιώσεις ένα αίσθημα ηρεμίας μέσα σου. Θα είσαι στο δρόμο προς μια ζωή χωρίς κατάθλιψη. Θα δεις πόσο πολύ μπορείς να επιδράς στα αισθήματά σου. Θα νιώσεις τη δύναμη της δικής σου υγιούς λειτουργίας.

Μερικές από τις νοητικές διαδικασίες που σε κρατούσαν δέσμιο μέχρι σήμερα μπορούν να περιγραφούν ως παγιωμένα νοητικά σφάλματα. Αν πάψεις να δεσμεύεσαι σε αυτές τις διαδικασίες, μπορείς να ανοίξεις το δρόμο προς μια νέα αίσθηση ικανοποίησης. Αυτή η νέα αίσθηση είναι αυτό που έψαχνες και το οποίο ευχόσουν να βρεις. Μπορείς να αποκτήσεις πρόσβαση σε αυτή την αίσθηση εγκαταλείποντας τις σκέψεις που παρεμβάλλονται στην υγιή λειτουργία σου ή που την καλύπτουν.

Ωστόσο, ακόμα κι αν κατανοείς αυτά που διαβάζεις εδώ και συμφωνείς μαζί τους, εξακολουθείς να δυσκολεύεσαι να απαλλαγείς από τη συνήθεια της αρνητικής σκέψης. Κι αυτό γιατί έχεις τόσο πολύ συνηθίσει να σκέφτεσαι με συγκεκριμένους τρόπους, που ούτε καν αντιλαμβάνεσαι ότι σκέφτεσαι αρνητικά. Η σκέψη σου έχει αυτοματοποιηθεί τόσο πολύ, που χρειάζεσαι αρκετό καιρό για να πάψεις να σκέφτεσαι αρνητικά.


Ο παράγοντας «Συσσώρευση»

Αν δεν αναγνωρίζεις ότι οι σκέψεις σου είναι άμεσα συνδεδεμένες με τα συναισθήματά σου, είναι εύκολο να αφήσεις τον εαυτό σου να αποθαρρυνθεί ή να γίνει επιφυλακτικός. Αν, για παράδειγμα, σκέφτεσαι <<Είμαι ευτυχισμένο>>, αμέσως μετά λες στον εαυτό σου: «Να, μόλις έκανα μια θετική σκέψη. Τώρα γιατί δε νιώθω ευτυχισμένος;»

Δύο παράγοντες εξηγούν το λόγο που δε νιώθεις πάντα μια άμεση θετική συναισθηματική αντίδραση σε κάθε θετική σκέψη. Πρώτον, πρέπει να εξετάσεις τη σκέψη που ακολούθησε τη θετική σκέψη: είναι μια σκέψη αμφιβολίας και σκεπτικισμού. Εδώ η συνήθειά σου αναλαμβάνει τον έλεγχο. Προσφέρεις πολύ χρόνο στην αρνητικότητα κάθε μέρα, όταν όμως κάνεις μια θετική σκέψη, την υπονομεύεις με μια αρνητική. Είναι επικίνδυνο επειδή συμβαίνει τόσο γρήγορα. Έχει σημασία να αντιληφθείς ότι αν δεν έκανες την αρνητική σκέψη μετά τη θετική, θα ένιωθες καλά. 

Ο δεύτερος παράγοντας που δε σε αφήνει να νιώσεις καλά αμέσως μετά τη θετική σκέψη είναι, εξίσου σημαντικός. Τον ονομάζω 'συσσώρευση'. Σύμφωνα με αυτό τον παράγοντα, η αρνητικότητα συσσωρεύεται στο μυαλό σου κατά τη διάρκεια της μέρας και κατά τη διάρκεια της ζωής σου. Εξαιτίας της τεράστιας αρνητικότητας που έχει συσσωρευτεί στο μυαλό σου, τελικά 'το ποτήρι ξεχειλίζει' με κάποια τυχαία αρνητική σκέψη. Δεν είναι αυτή η τυχαία σκέψη που μπορεί να σε καταβάλει, αλλά η συσσώρευση αρνητικότητας μες στο πέρασμα του χρόνου.

Αν μπορούσες να εξαφανίσεις το 90-95% των άχρηστων συσσωρευμένων αρνητικών σκέψεων από το μυαλό σου, αυτές οι αρνητικές σκέψεις που τώρα σε ρίχνουν στον πάτο του πηγαδιού δε θα σου έκαναν σχεδόν καμία εντύπωση. Σχεδόν καμία μεμονωμένη αρνητική σκέψη δεν έχει από μόνη της εξουσία πάνω σου, όταν όμως συσσωρευτούν εκατοντάδες ή και χιλιάδες τέτοιες στο μυαλό σου, θα έρθει κάποτε η στιγμή που δε θα μπορείς πια να τις αντιμετωπίσεις και θα γίνεις δυστυχισμένος ή καταθλιπτικός. Θέσε στόχο να εξαλείψεις σταδιακά το 100% της αρνητιτικότητας σου. Όσο πλησιάζεις το στόχο σου, τόσο μικρότερη συναισθηματική απήχηση θα έχουν πάνω σου οι μεμονωμένες αρνητικές σκέψεις.

Μερικές φορές, και ειδικά στην αρχή, βοηθάει να κρατάς ένα ημερολόγιο με την πρόοδό σου. Ασφαλώς ποτέ δε θα μπορέσεις να συνειδητοποιείς κάθε αρνητική σκέψη που κάνεις, επειδή, όπως είδες, το πρόβλημα είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος της αρνητικότητάς σου περνάει απαρατήρητο. Ένα ημερολόγιο, ωστόσο, θα σε βοηθήσει να παραμένεις εστιασμένος στο στόχο σου- δεν είναι ανάγκη να γράφεις όλες τις λεπτομέρειες - για παράδειγμα, αρκούν κάποιες γενικότητες τρεις φορές την ημέρα: «Σήμερα το πρωί κατάφερα να απαλλαγώ εντελώς από την αρνητικότητά μου», «Προσοχή, μετά το μεσημεριανό παραλίγο να παρασυρθώ» και ούτω καθεξής. Ένα ημερολόγιο μπορεί συνεχώς να σου υπενθυμίζει το στόγο σου. και να διατηρεί τη «συσσώρευσή» σου στο ελάχιστο.


Πως να κόψω τη συνήθεια της αρνητικής σκέψης

Γνωρίζω δύο τρόπους με τους οποίους μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι μπορείς να απαλλαγείς από τη συνήθεια της αρνητικής σκέψης. Ο πρώτος είναι να αναθέσεις σε ένα φίλο ή, ακόμα, και σε κάποιον σύμβουλο, που θα πληρώσεις, να παρακολουθεί αυτά που θα λες για δύο τουλάχιστον μέρες. Ζήτησέ του να σε ελέγχει και να σε σταματά κάθε φορά που επιστρέφεις στην παλιά σου συνήθεια, να μη σε αφήνει να λες τίποτε αρνητικό ή απαισιόδοξο. Τέρμα τα «Έχω δικαίωμα να θυμώνω», τα «Δε φαντάζεσαι τι μου συνέβη σήμερα» (αν πρόκειται για κάτι αρνητικό), τα «Δεν έπρεπε με τίποτα να είχα κάνει κάτι τέτοιο», και όλα τα ατελείωτα αρνητικά. Ειδικά στην αρχή δεν πρέπει να φερθείς με επιείκεια στον εαυτό σου. Ο καλύτερος τρόπος για να εξαλείψεις την αρνητικότητα από τη ζωή σου είναι να επιδιώκεις την πλήρη εξάλειψή της. Αυτό μπορείς να το καταφέρεις αντικαθιστώντας την παλιά συνήθεια της αρνητικής σκέψης με μια καινούρια συνήθεια: να αγνοείς την αρνητική σκέψη.

Ίσως εκπλαγείς δυσάρεστα με το πόσο συχνά αποτυγχάνεις. Μην το παίρνεις προσωπικά και προσπάθησε να διατηρήσεις την αίσθηση του χιούμορ σου. Ο φίλος σου ή ο σύμβουλος είναι κοντά σου για να σε βοηθήσουν. Από τη στιγμή που θα έχεις κόψει τη συνήθεια μπορείς να επιστρέψεις στη φυσιολογική ζωή σου και τα πάντα θα είναι διαφορετικά. Θα εξακολουθείς κάπου κάπου να απασχολείς το μυαλό σου με αρνητικές σκέψεις, αλλά θα τις βιώνεις εντελώς διαφορετικά. Είτε το πιστεύεις είτε όχι, θα σου φαίνονται χειρότερες. Σωστά διάβασες, χειρότερες. Στην πραγματικότητα όμως θα είσαι πιο κοντά στην αποθεραπεία σου, γιατί θα έχεις μεταμορφώσει μια συνήθεια. Κάτι που ανέκαθεν θεωρούσες απόλυτα φυσιολογικό, απαραίτητο και υγιές, τώρα θα το βιώνεις σαν ένα κοπάδι βουβαλιών που τρέχει στο μυαλό σου. Θα νιώσεις τη διαφορά. Καθώς ο αρνητικός τρόπος σκέψης σου θα αρχίσει να σου φαίνεται θορυβώδης και απεχθής, θα θέλεις όλο και πιο πολύ να τον εξαφανίσεις. Όπως είπα και προηγουμένως, αυτό δεν είναι άρνηση, είναι ευφυΐα! Δεν αρνείσαι το γεγονός ότι κάνεις τις σκέψεις, απλώς εκπαιδεύεις το μυαλό σου να αγνοεί αυτά που δε θέλει. Καθώς ξοδεύεις όλο και λιγότερη ενέργεια σε αρνητικές σκέψεις, θα ανακαλύψεις ότι όλο και λιγότερες απαιτούν την προσοχή σου.

Ο δεύτερος τρόπος για να απαλλαγείς από τη συνήθεια της αρνητικής σκέψης είναι ίσως ακόμα πιο απλός, αλλά χρειάζεται περισσότερη αυτοπειθαρχία. Θα πρέπει να τον εφαρμόσεις μόνος σου: θα χρειαστείς ένα χαρτόνι για να γράψεις με μεγάλα, χοντρά γράμματα «Τι σκέφτομαι τώρα;» Θα το κουβαλάς μαζί σου, όπου κι αν πηγαίνεις, για ένα μήνα τουλάχιστον, και θα το βλέπεις όσο πιο συχνά γίνεται, κάθε λίγα λεπτά, αν μπορείς. Ξέρω ότι ακούγεται βαρετό, ακόμα και απλοϊκό -κατά κάποιο τρόπο είναι- αλλά έχει αποτέλεσμα! Θα αρχίσεις να παρατηρείς πόσο συχνά υπονομεύεις τον εαυτό σου με αρνητικότητα και θα μπορείς να διακόπτεις τη διαδικασία. Πίσω και από τις δύο αυτές ασκήσεις υπάρχει μια κοινή λογική: προσπαθείς να κόψεις μια παλιά συνήθεια που δε φαίνεται σαν συνήθεια. Ο αρνητικός τρόπος σκέψης μπορεί να φαίνεται φυσιολογικός στους περισσότερους ανθρώπους, αλλά όχι αναγκαστικά και σ’ εσένα. 


Πως αλλιώς να σκέφτομαι;

Πολλοί άνθρωποί, φοβούνται να σταματήσουν να σκέφτονται αρνητικά, επειδή το έχουν συνηθίσει. Πώς αλλιώς πρέπει να σκέφτεσαι; Η απάντηση είναι πολύ απλή, αν και δεν είναι εύκολη: δεν έχει σημασία. Καθώς συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να κάνει αρνητικές σκέψεις και ξεκινάς συνειδητά να τις σταματήσεις, θα ανακαλύψεις ότι το μυαλό σου είναι πιο καθαρό και ελεύθερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν. Οι παλιές σκέψεις θα αρχίσουν να αντικαθίστανται από άλλες πιο δημιουργικές με τρόπο φυσικό. Θα γίνεις ένα πολύ πιο δυναμικό άτομο. Θα φαίνεσαι φρέσκος κορέος, με ανανεωμένη έμπνευση και ακμαίο ηθικό. Το τελευταίο πραγμα στον κόσμο που θα σε απασχολεί θα είναι μήπως δεν έχεις αρκετά πράγματα να σκέφτεσαι!

Η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει αυτό που θα νιώθεις αν σταματήσεις να σκέφτεσαι αρνητικά είναι υπέροχα. Η απουσία της αρνητικότητας θα σε ανανεώσει ως άνθρωπο. Η υγιής λειτουργία σου θα αναλάβει τον έλεγχο της ζωής σου. Όλα θα αλλάξουν: οι σκέψεις σου, η στάση σου στη ζωή και προπάντων τα συναισθήματά σου. Θα νιώθεις πάλι καλά. Απλώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος να νιώσεις άσχημα, αν δεν κάνεις άσχημες σκέψεις και αν διατηρείς τον έλεγχο των σκέψεών σου.

Πριν να συνεχίσεις να διαβάζεις, κάνε την εξής άσκηση. Άφησε τις σκέψεις σου να ρέουν. Αν οτιδήποτε αρνητικό μπει στο μυαλό σον, αδιαφόρησε γι’ αυτό' άφησε το να περάσει και να φύγει. Επικέντρωσε την προσοχή σον στην υγιή λειτουργία σου. Πώς νιώθεις τώρα;

Η απάντηση εξαρτάται απόλυτα από το τι σκέφτεσαι. Αν οι σκέψεις σου είναι γεμάτες ελπίδα και θετικότητα...έτσι θα είναι και τα συναισθήματά σου. Αν είναι αρνητικές και απαισιόδοξες, το ίδιο και αυτά. Η κεντρική ιδέα είναι η εξής: γίνεσαι ό,τι σκέφτεσαι όλη μέρα. Θέλεις να σκέφτεσαι για δυστυχία, πόνο και προβλήματα, ή για αγάπη, καλοσύνη, ελπίδα και δυνατότητες; Η απάντησή σου θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμο τα συναισθήματά σου. Δοκίμασέ το. Μπορεί να έχει αποτέλεσμα και σ’ εσένα. Μπορείς να νιώσεις πάλι καλά! 


και ένα σχόλιο από μια φίλη:
<<Επέτρεψέ μου να συμπληρώσω...
Θέλεις να σκέπτεσαι για την Αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο,
θέλεις να αγαπάς και όχι να κατακρίνεις,
θέλεις να γκαλιάζεις και όχι να χτυπάς,
θέλεις να εγκρατεύεσαι και όχι ασυδοτείς;
Αν ναι, τότε θα νοιώσεις σίγουρα και αποδεδειγμένα καλά!!!!!>> 


Ρίτσαρντ Καρλσον 
Απόσπασμα από το βιβλίο του: Μην το σκέφτεσαι... ζήσε! 
Εκδ.Καστανιώτης
Πηγή: 2shared.com