Ο άνθρωπος χωρίς όνειρα

''...Ξέρετε, ζούμε σε κοινωνίες που ζουν μέσα στα όνειρά τους. Όταν η κοινωνία δεν το καταλαβαίνει, τους φτιάχνουν και μία Ονειρούπολη. Όταν η κοινωνία ζει μέσα στην Ονειρούπολη βρίσκει ότι η κοινωνία είναι σκληρή. Όταν η κοινωνία είναι σκληρή, γίνεται θέαμα. Όταν είναι θέαμα, γίνεται ψεύτικη. Όταν γίνεται ψεύτικη, γίνεται θέατρο. Άρα εγώ αποφάσισα να αρχίσω κατ' ευθείαν με την αλήθεια του θεάτρου, που ομολογεί σε όλους ότι είναι θέατρο.Δεν είμαστε στον χώρο του ονείρου, αλλά στον χώρο του οράματος. Στην ουσία, αν το σκεφτείτε καλά, όταν σας προτείνουν να ονειρεύεστε, στην πραγματικότητα σας προτείνουν να κοιμάστε. Γιατί μόνο όταν κοιμάστε ονειρεύεστε. Άρα θα ήταν καλό όταν σας πουλάν όνειρα, να μην ξεχνάτε ότι σας πουλάν ύπνο. Και όπως ξέρετε, η λέξη έξυπνος σημαίνει αυτόν που βγαίνει από τον ύπνο. Κατά συνέπεια είναι λίγο δύσκολο να ονειρευτεί.''

Κοντά στη θάλασσα, ένα ζευγάρι συζητά.

Αγαθή: Τι έγινε χθες;
Άγγελος: Συνάντησα το μέλλον.
Αγαθή: Άγγελε, άσε τα αστεία. Δεν έχω καμιά όρεξη.
Άγγελος: Δεν είναι αστείο.
Αγαθή: Πες το πιο λιανά.
Άγγελος: Συνάντησα έναν άνθρωπο.
Αγαθή: Τώρα μάλιστα.
Άγγελος: Αυτό σου αρκεί ;
Αγαθή: Όχι, αλλά είναι μια καλή αρχή.
Άγγελος: Έτσι νόμιζα κι εγώ.
Αγαθή: Δηλαδή τι νόμιζες ακριβώς;
Άγγελος: Ότι αυτός ο άνθρωπος είναι σαν εμάς.
Αγαθή: Και δεν είναι;
Άγγελος: Δεν ξέρω ακριβώς.
Αγαθή: Έχει κάτι το ειδικό; Του λείπει κάτι;
Άγγελος: Δεν ξέρω σε ποιον λείπει κάτι.
Αγαθή: Τι εννοείς;
Άγγελος: Μακάρι να ‘ξερα.
Αγαθή: Ούτε Σωκράτης να ήσουν! Με τι μοιάζει;
Άγγελος: Με μας…
Αγαθή: Τότε ποιο είναι το πρόβλημα;
Άγγελος: Εμείς δεν του μοιάζουμε.
Αγαθή: Και τι πειράζει; Στο κάτω - κάτω γιατί να είμαστε όλοι ίδιοι;
Άγγελος: Σωστά.
Αγαθή: Επιτέλους.
Άγγελος: Την ίδια στιγμή εντάξει αλλά όταν είναι διαφορετικές.
Αγαθή: Άντε πάλι.
Άγγελος: Ένιωθα ότι δεν τον άγγιζε το παρόν.
Αγαθή: Αυτό είναι αδύνατο.
Άγγελος: Κι όμως.
Αγαθή: Βάλθηκες να με σκάσεις σήμερα;
Άγγελος: Δεν έχει σημασία το σήμερα αν…
Αγαθή: Τι αν;
Άγγελος: Αν δεν βλέπεις το αύριο.
Αγαθή: Μην ξεχνάς ότι δεν ήμουν μαζί σου χθες.
Άγγελος: Δεν μπορώ να το ξεχάσω.
Αγαθή: Και γιατί παρακαλώ;
Άγγελος: Γιατί σ’ αγαπώ. Το ξέχασες.
Αγαθή: Κάπου κάπου είσαι τρυφερός.
Άγγελος: Χαμογελώντας. Όχι πάντα.
Αγαθή: Κάτι έγινε χθες.
Άγγελος: Έχεις δίκιο.
Αγαθή: Θα μου πεις ή θα βάλω τα κλάματα;
Άγγελος: Προσπαθώ να συγκεντρώσω τις ιδέες μου.
Αγαθή: Τόσο δύσκολο είναι;
Άγγελος: Αν ήξερες τι έζησα.
Αγαθή: Θα με πεθάνεις σήμερα!
Άγγελος: Εγώ πέθανα χθες.
Αγαθή: Ανήσυχα. Τι θες να πεις; Τον αγκαλιάζει.
Άγγελος: Δεν βρίσκω τα λόγια.
Αγαθή: Αγκάλιασέ με κι εσύ. Την αγκαλιάζει
Άγγελος: Ήταν τόσο κοντά μου…
Αγαθή: Ποιος;
Άγγελος: Το μέλλον.
Αγαθή: Τι;
Άγγελος: Ο άνθρωπος.
Αγαθή: Ποιος;
Άγγελος: Ο άνθρωπος χωρίς όνειρα.

Δίπλα στο γιατί

Κοντά στα σιδερένια λουλούδια της λίμνης, ένα ζευγάρι.

Μυρσίνη: Σε πλήγωσα;
Μιχάλης: Δεν πειράζει…
Μυρσίνη: Το ξέρω ότι σε πλήγωσα. Μη λες ψέματα.
Μιχάλης: Είπα απλώς ότι δεν πειράζει. Δεν είναι ψέμα.
Μυρσίνη: Άρα σε πλήγωσα.
Μιχάλης: Ναι, αλλά δεν πειράζει.
Μυρσίνη: Το θέμα δεν είναι αν πειράζει ή όχι. Απλώς δεν θέλω να σε πληγώνω.
Μιχάλης: Δεν γίνεται αλλιώς.
Μυρσίνη: Μα, γιατί;
Μιχάλης: Γιατί ανήκεις στον κόσμο μου.
Μυρσίνη: Και τι σημαίνει αυτό;
Μιχάλης: Είμαι υπεύθυνος για σένα.
Μυρσίνη: Ακόμα και αν δεν το θέλω.
Μιχάλης: Είμαι το παρελθόν και το μέλλον.
Μυρσίνη: Μα βλέπω μόνο το παρόν.
Μιχάλης: Κοίτα με.
Μυρσίνη: Αυτό κάνω…
Μιχάλης: Όχι, κοιτάς την αγάπη σου.
Μυρσίνη: Κάνω λάθος;
Μιχάλης: Όχι, απλώς δεν βλέπεις την ανθρωπιά.
Μυρσίνη: Θα ’πρεπε;
Μιχάλης: Έχεις δίκιο, δεν έχει νόημα.
Μυρσίνη: Τότε, τι έχει;
Μιχάλης: Το πάθος.
Μυρσίνη: Αυτό δεν είναι που σε πληγώνει;
Μιχάλης: Όχι, η κοινωνία.
Μυρσίνη: Πώς να ζήσουμε αλλιώς;
Μιχάλης: Μέσα στην ανθρωπότητα.
Μυρσίνη: Και τι σημαίνει αυτό για μας;
Μιχάλης: Ότι υπάρχουν οι άλλοι.
Μυρσίνη: Εσένα θέλω, όχι τους άλλους.
Μιχάλης: Κι εγώ το ίδιο. Όμως υπάρχουν και οι άλλοι.
Μυρσίνη: Και πρέπει να θυσιαστείς γι’ αυτούς;
Μιχάλης: Μόνο να πεθάνω.
Μυρσίνη: Ζωντανό σε θέλω, ακούς! Ακόμα και πληγωμένο αλλά ζωντανό.
Μιχάλης: Το ξέρω. Δεν θα σ’ αφήσω.
Μυρσίνη: Είσαι ο άνθρωπος μου!
Μιχάλης: Είμαι η ανθρωπιά σου.
Μυρσίνη: Κοίτα τον ήλιο. Τι βλέπεις;
Μιχάλης: Τη δικαιοσύνη.
Μυρσίνη: Ακόμα και άδικο, εσένα θέλω.
Μιχάλης: Δεν επέλεξα να είμαι δίκαιος.
Μυρσίνη: Τότε, γιατί;
Μιχάλης: Έπρεπε.
Μυρσίνη: Γιατί;
Μιχάλης: Δεν μπορώ να ξεχάσω τα θύματα.
Μυρσίνη: Όλοι το έκαναν και τι έγινε;
Μιχάλης: Οι δίκαιοι δεν τα ξέχασαν.
Μυρσίνη: Πόσοι νομίζεις ότι είναι οι δίκαιοι;
Μιχάλης: Ελάχιστοι.
Μυρσίνη: Ακριβώς! Και νομίζεις πως θα τα καταφέρετε;
Μιχάλης: Αυτός είναι ο λόγος της ύπαρξης μας.
Μυρσίνη: Όχι! Εσένα σε θέλω για μένα.
Μιχάλης: Για σένα ζω.
Μυρσίνη: Αλλά πεθαίνεις για τους άλλους.
Μιχάλης: Θα πεθάνω και για σένα.