Έτσι απλά ...

Γινόμαστε αυτό που επανελημένα συνηθίζουμε να κάνουμε ή αυτό που μας κατευθύνουν να κάνουμε. Το πρώτο-είπε ο Αριστοτέλης, το επιβεβαίωσε η νευροεπιστήμη. Μετά αντιλαβανόμαστε την πραγματικότητα και ενεργούμε ασυνείδητα, βάση του νοητικού μοντέλου που έχουμε κατασκευάσει μέσα απο τις εμπειρίες μας. Ετσι, εκεί που στη σύγκριση μιας παπαρούνας με μια μαργαρίτα δεν θα δίναμε κάποιο σημείο υπεροχής/ανωτερότητας, βλέποντας ξαφνικά έναν κήπο γεμάτο μαργαρίτες και μια ολομόναχη παπαρούνα, μας φαίνεται πως είναι μη φυσιολογική, μια εξάιρεση, μια λάθος άποψη, οτι δεν αποτελέι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα... Και όλα αυτά γιατί είναι ξένη ως προς το νοητικό μοντέλο που έχει κατασκευάσει η κοινωνία για μας. Οι κοινωνίες όμως αλλάζουν και οι πεποιθήσεις που τις διαμορφώνουν αλλάζουν - όλα αλλαζούν εκτός απο τον κοινό λόγο. Μόνος αυτός παραμένει σταθερός κατα την πάροδο της ανθρωπότητας. Οι κοινωνίες όμως δεν στηρίζονται εκεί, επομένως τα πρότυπα που κατασκευάζει δεν εξυπηρετούν τον άνθρωπο, αλλά τα άτομα. Ετσι η κοινωνία καταλήγει στη λήθη γιατί ζει και κρίνει πάντα σύμφωνα μόνο το τώρα, επομένως και εγωιστικά ως προς τις επόμενες γενίες. Αν το σκεφτούμε όμως ιστορικά, έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει -ως άνθρωποι και ως ποιότητα ζωής- εξαιτίας κάποιον ελάχιστων παπαρούνων, τόσο σπάνιων που τα ονόματα τους χωράνε σ'ένα χαρτί - μπροστά πχ στις 7 δισεκατομμυρα μαργαρίτες που είχαμε μονο στις αρχές του 2012. Τις μεγάλες αλλαγές - αυτός που έρχεται και κάνει την τομη στον χρόνο και δημιουργέι το πριν και το μετά ... πάντα μια παπαρούνα τις κάνει. Ας το δούμε ιστορικά και επιστημονικά όσο συνεχίζουμε να παίζουμε το βιολί μας ... ...