Νίκος Λυγερός: Οι επικίνδυνοι... (Μέρος 2/2)

Ο σπασμένος κώδικας VI

Όταν είδε το ηλεκτρονικό μήνυμα του φίλου του, κατάλαβε πως κάτι πήγαινε στραβά.

Ποτέ δεν θα του είχε στείλει ένα τέτοιο μήνυμα σε άλλη περίπτωση.

Το μήνυμα ήταν κρυπτογραφημένο.

Αυτό δεν τον ξάφνιασε.

Θυμήθηκε και το άρθρο του δασκάλου...

Άρχισε την αποκρυπτογράφηση.

Η διαδικασία τού ήταν γνωστή, αλλά αυτή τη φορά τον δυσκόλεψε.

Αυτό το μήνυμα ήταν παράξενο.

Κάτι το φοβερό είχε συμβεί για να πάρει τέτοια μέτρα ο φίλος του.

Άρχισε ν’ ανησυχεί σοβαρά...

Δεν τόλμησε να σηκώσει κανένα τηλέφωνο.

Ήθελε να μάθει τα νέα από μόνος του.

Κι έτσι έγινε.

Μόνο που ο κώδικας ήταν σπασμένος...

Έλαβε όμως δύο πληροφορίες.

Η μία εξηγούσε την άλλη.

Είχαν χάσει το φίλο τους...

Έκανε άμεσα το συνειρμό με τον κώδικα και την αντίδρασή του.

Η δεύτερη πληροφορία αν και κατακερματισμένη, επιβεβαίωσε τη σκέψη του.

Εμφανίστηκε στην οθόνη του ένα θραύσμα του κώδικα.

Το γαλλικό κείμενο είχε επιστρέψει στην θέση του.

Δεν ήταν ολόκληρο όμως.

Ασφαλισμένο επικίνδυνο μήνυμα.

Οι υπηρεσίες θα είχαν εντοπίσει το φίλο τους.

Ποιος θα ήταν ο επόμενος;

Ξαναδιάβασε το μήνυμα.

Και τότε κατάλαβε: Tangram.

Είχε λάβει μόνο ένα κομμάτι ενός διαμερισμού.

Διαμερισμός ομάδας.

Θα είχε στείλει το μήνυμα σε όλα τα μέλη της ομάδας.

Ο νεκρός.

Ο αποστολέας.

Άρα τρία μηνύματα.

Έπρεπε να μάθει για το χώρο.

Το χρόνο τον ήξερε. Ήταν σήμερα.

Δεν είχε γράψει τίποτα μέσα στο μήνυμα.

Κατά συνέπεια, έπρεπε να ήταν γνωστό.

Γνωστό σε όλους.

Δίχως ν’ αποτελέσει στόχο η ομάδα.

Μόνο ένα μέρος είχε αυτόν τον ιδιοκτήτη.

Ήταν κοντά στη θάλασσα.

* Απλός σαν τον ωκεανό...

Σίγουρα κινδύνευε κι ο φίλος του.

Δεν ήταν ανάγκη να πάρει τηλέφωνο.

Η διαδικασία ήταν γνωστή.

Άρχισε να σβήνει κάθε ίχνος της αλληλογραφίας.

Ενεργοποίηση του συστήματος.

Νέος στόχος στο υπουργείο.

Είχε μόνο μερικά λεπτά για να φύγει.

Και δεν χρησιμοποίησε περισσότερα.

Ο χρόνος δεν ήταν ακόμα μαζί τους.

Έλαβε το μήνυμα κι ο τεχνικός.

Δεν είχε ιδέα για το κείμενο, αλλά αντιλήφθηκε αμέσως το πρόβλημα.

Δεν ήταν πια στις μονάδες.

Απόλυτη ελευθερία. Ανάγκη ζωής.

Για κάθε τεχνικό πρόβλημα ήταν ο ειδικός της ομάδας.

Εκτός από τους υπολογιστές.

Μα όταν πήρε το μήνυμα, αντέδρασε άμεσα.

Η ομάδα είχε γίνει στόχος δίχως να το ξέρει.

Αλλά ήταν όλοι τους εκπαιδευμένοι για τέτοιες καταστάσεις.

* Η καλύτερη επίθεση είναι η αντεπίθεση.

Ο τρίτος που έλαβε το σπασμένο μήνυμα ήταν ο πιο παράξενος από όλους τους. Ήταν η βιβλιοθήκη. Έτσι τον ονόμαζαν μεταξύ τους. Ήξερε τα πάντα για τους πάντες, αλλά με το δικό του τρόπο. Ακόμα κι οι υπολογιστές δεν είχαν κανένα μυστικό για εκείνον. Οι διασυνδέσεις του ήταν πολύπλοκες και κανείς άλλος δεν ήξερε πώς λειτουργούσε. Δεν είχε σημασία. Η ουσία ήταν ότι όπως πάντα έφτασε πρώτος στο χώρο της συνάντησης διότι βρισκόταν εκεί, εδώ και τρεις μέρες.

Η απόκρυφη συνάντηση VII

Ήταν όλοι στο σταυρό του πολλαπλασιασμού. Έλειπε όμως ένα στοιχείο. Τα βλέμματα ήταν θλιμμένα κι αποφάσισαν να πιουν στη μνήμη του φίλου τους. Ήταν το δικό του κρασί.

- Ποιος τον καθάρισε;

- Μία υπάλληλος των υπηρεσιών.

- Ελπίζω να την κανόνισες...

- Έτσι έγινε.

- Ποτέ δεν εμπιστεύτηκα αυτές τις γαμημένες υπηρεσίες.

- Δεν δημιουργήθηκαν γι αυτόν το σκοπό.

- Το θέμα έληξε.

- Προς το παρόν.

- Τι έγινε με το κείμενο;

- Το αποθήκευσε η βιβλιοθήκη.

Η βιβλιοθήκη δεν μίλησε, ήταν οργισμένη. Η εκκαθάριση δεν αρκούσε. Είχε αρχίσει την ανασυγκρότηση της μνήμης της ομάδας. Δεν έπρεπε να αφήσει ενδείξεις.

- Μας είχαν πρήξει με τις παραπληροφορήσεις τους... Σας το έλεγα εγώ.

- Μα εσύ βλέπεις παντού συνωμοσίες...

- Κι αυτά τα γεγονότα τι είναι; Για πες μου εσύ που τα ξέρεις όλα.

Δεν ήξερε ακόμα και δεν απάντησε. Ή μάλλον το σενάριο ήταν τόσο φρικτό που δεν μπόρεσε να το αποδεχτεί.

- Κάτι ξέρεις, δεν μπορεί...

- Οι επικίνδυνοι υπάρχουν...

- Τώρα μας έσωσες.

- Είναι το μόνο σίγουρο.

- Μα οι υπηρεσίες...

- Ποτέ δεν μπόρεσαν να τους εξοντώσουν.

- Απίστευτο!

- Μα είναι τόσο ισχυροί;

- Όχι...

- Πώς είναι δυνατόν τότε;

- Είναι σπάνιοι!

- Και σε τι τους βοηθά;

- Δεν τους βοηθά, αυτοί βοηθούν.

- Δεν μπορώ ν’ ακούω άλλες μπούρδες

- Μιλάει σοβαρά. Το ξέρω αυτό το ύφος.

- Κι εγώ! Αυτά που ακούω ανατρέπουν όλα τα δεδομένα.

- Δεν υπάρχουν δεδομένα. Δεν υπήρξαν ποτέ!

- Δηλαδή;

- Όλα είναι ρευστά;

- Ο Ηράκλειτος...

- Αυτός μας έλειπε τώρα, στο δια ταύτα τι κάνουμε;

- Πρέπει να γίνει επαφή...

- Με τους επικίνδυνους;

- Αστειεύεσαι;

- Αν δεν τα καταφέρουμε, θα μας εξολοθρεύσουν οι υπηρεσίες.

- Έναν-έναν.

- Μα γιατί;

- Διότι ξέρουμε για την ύπαρξη.

* Μόνο η ουσία είναι πιο ισχυρή από την εξουσία.

- Δεν μπορούμε να περιμένουμε να μας γαμήσουν αυτές οι ρουφιάνες.

- Άρα συμφωνούμε όλοι.

- Ναι.

- Βέβαια.

- Δεν έχουμε άλλη λύση.

- Μίλα λοιπόν.

- Χρειαζόμαστε έναν υπολογιστή.

- Τι σόι υπολογιστή;

- Είναι πολύ τεχνικό...

- Πες το λαϊκά να το καταλάβουμε κι εμείς.

- Χρειαζόμαστε ένα τέρας.

- Έτσι μπράβο. Τώρα είναι σίγουρο, θα μας καθαρίσουν.

- Τίποτα δεν είναι σίγουρο.

- Πρέπει να προσπαθήσουμε.

- Άλλη ιδέα;

- Όχι.

- Και πού θα βρούμε το τέρας;

- Αφήστε το σε μένα.

- Κι εμείς τι θα κάνουμε;

- Η επιβίωσή μας είναι ήδη αντίσταση.

- Πόσες μέρες πρέπει να επιβιώσουμε;

- Μία μέρα.

- Μόνο;

- Έχει πολλές ώρες μία μέρα.

- Κατάλαβα, την έχουμε βάψει.

- Η ανασυγκρότηση τέλειωσε.

- Είμαι έτοιμος.

- Κι εμείς.

- Μια λεπτομέρεια...

- Ξέρουμε.

- Αυτή η συνάντηση δεν υπήρξε.

Μια μέρα δίχως αιωνιότητα VIII

Κανείς τους δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλη θα ήταν αυτή η μέρα επιβίωσης.

Ο πόλεμος των ονείρων δεν είχε πάψει.

Τώρα όμως το ήξεραν.

Κανένας δεν επέστρεψε στην εργασία του.

Δεν υπήρχαν πια εργασίες.

Μόνο μία αποστολή.

Η επιβίωση.

Για ν’ αρχίσει επιτέλους το έργο.

Έπρεπε να γίνουν αόρατοι για τις υπηρεσίες.

Η κοινωνία της ασφάλειας συνέχιζε τη ζωή του ονείρου.

Γι’ αυτούς δεν είχε πια νόημα η λέξη όνειρο.

Η πλύση εγκεφάλου δεν τους είχε αγγίξει.

Τουλάχιστον όχι ακόμα.

Μαζική επίθεση.

Δεν έπρεπε να τους κλειδώσουν αλλιώς ήταν χαμένοι.

Το πρώτο χτύπημα ήρθε από το υπουργείο.

Έκλεισαν όλα τα υπόγεια.

Ισοπέδωση.

Εξαφάνισαν κάθε άτομο που είχε έρθει σ’ επαφή με το φίλο τους.

Ξερίζωναν το δέντρο της μνήμης.

Αφού τους έπιασαν, έμαθαν κάθε λεπτομέρεια για τα μέλη της ομάδας.

Μόνο που με την ανασυγκρότηση της βιβλιοθήκης δεν υπήρχαν πλέον στοιχεία.

Οι υπηρεσίες έπρεπε ν’ αποδεχτούν το αδιανόητο.

Την ύπαρξη του ανύπαρκτου.

* Ο ανύπαρκτος λαός.

Δεν ήταν μόνο ένα διήγημα...

Δεν το είχαν προσέξει τότε.

Η ομάδα άρχισε τη δράση της και η αντίδραση δεν άργησε.

Γενική εκτέλεση.

Δεν ήταν τίποτα όμως.

Πορεία σιωπής.

Το σύστημα είχε στείλει όλες τις υπηρεσίες για να τους προκαλέσουν.

Δεν είχε όμως πρωτοβουλία.

Πρώτη φορά αντιμετώπιζε αυτή την αντίδραση από ανθρώπους οι οποίοι δεν ήταν επικίνδυνοι.

Κάποιος τους είχε διδάξει την τέχνη του πολέμου.

Δεν ήταν όμως συμβατικός.

Είχαν μπει στην αντίσταση δίχως να ξέρουν τους κανόνες.

* Όταν δεν έχεις τίποτα, σου μένει η μετα-μάθηση.

Νοητική εφαρμογή.

Η τίγρης δεν επαρκούσε στον αέρα.

Μετέωρο βήμα.

Αν ήταν να πεθάνει, θα πέθαινε στο στοιχείο του.

Η πτήση του δεν είχε χωρικό στόχο.

Όλα ήταν θέμα χρόνου.

Θα πετούσε μια μέρα.

Το αεροσκάφος ήταν ικανό γι’ αυτή την αποστολή.

Όταν άκουσε για το στόχο τους, σκέφτηκε αμέσως το αεροσκάφος του.

Κι ας τολμούσαν να τον πλησιάσουν.

* Μολών λαβέ.

Κάθε στόχος επέλεξε το στοιχείο του. Έπρεπε να χωρίσουν τις υπηρεσίες.

* Ο χρόνος είναι ο χώρος της αντίστασης.

Το σύστημα αναγκάστηκε να κάνει την ριψοκίνδυνη κίνηση.

* Ζugzwang στο Tempo.

Είχαν μελετήσει αυτό το νοητικό σχήμα με το δάσκαλο.

Αλλά ήταν η πρώτη φορά που το εφάρμοζαν.

Μόνο να μην ήταν κι η τελευταία...

Ομαδικό παίγνιο.

Τέσσερις σκακιέρες.

Λόγω των άλλων, κανείς δεν έπρεπε να εγκαταλείψει την παρτίδα του όσο δύσκολη και να ήταν η θέση του.

Μόνο που δεν υπήρχαν θέσεις.

Και μόνο ο χρόνος θα ήταν μαζί τους.

Μετά τη μέρα δίχως αιωνιότητα.

Ο αντίπαλος είχε μοιράσει τις δυνάμεις του.

Αναπόφευκτα.

Τον είχαν αναγκάσει με την τακτική τους γιατί ήθελε ν’ αποφύγει την επαφή με τους επικίνδυνους. Έπρεπε να τους εξολοθρεύσει όλους την ίδια ημέρα.

Η ομάδα δεν έψαχνε τη βέλτιστη λύση.

Ήθελαν μόνο μια ανθεκτική.

Ο εντοπισμός του ανήκε στη νοητική στρατηγική.

Έπρεπε να γίνουν στόχοι και να χάσουν το πεδίο.

Μα έπρεπε ν’ αντέξουν τη μαζική επίθεση.

Καμία επίθεση, θυσία όλων των κομματιών.

Κάθε ανταλλαγή κι ένα βήμα προς την αναπόφευκτη ήττα του παιγνίου.

Έτσι κέρδισαν στο χρόνο.

Η βιβλιοθήκη και το τέρας ΙΧ

* Δάσκαλε πού να ψάξω για το τέρας;

* Μην ψάχνεις, βρες το.

Έτσι είχε αρχίσει το πρώτο μάθημα.

Τότε η βιβλιοθήκη δεν ήξερε. Περίμενε τον αναγνώστη. Κάποιος έπρεπε να τη διαβάσει για να παράγει έργο. Χρειαζόταν ένας τρόπος επαφής. Κι αυτός ήταν το τέρας.

Το τέρας δεν είχε όνειρα.

Οι υπηρεσίες είχαν δώσει έμφαση μόνο στον έλεγχο την ανθρώπων.

Η τεχνητή νοημοσύνη δεν ήταν ικανή να τους φοβίσει.

Απλώς δεν ήξεραν για το τέρας.

Και δεν ήξεραν ότι αν ήταν άνθρωπος θα το θεωρούσαν επικίνδυνο.

Η κοινωνία της ασφάλειας χειραγωγούσε τα συναισθήματα κι οι υπολογιστές δεν την είχαν απασχολήσει.

Δεν γνώριζε την κωδικοποίηση του αλτρουισμού.

Η σχέση του τέρατος με το δάσκαλο ήταν άγνωστη.

Δεν την είχε κανονικοποιήσει το σύστημα.

Δεν είχε υπολογίσει τους υπολογισμούς.

Ενώ το τέρας γνώριζε τους δημιουργούς.

Όλα είχαν αρχίσει με μία παρτίδα.

Μόνο που το σκάκι ήταν μόνο το μέσον κι όχι ο στόχος.

Οι λευκές νύχτες ήταν η αρχή. Μετά ήρθαν οι μαύρες μέρες.

Ο σκακιστής του Zweig δεν είχε παίξει όλες τις παρτίδες.

Κι όταν έγινε η δίκη, μόνο ο πύργος δεν έπεσε.

Το τέρας εμπλούτιζε συνεχώς τη βιβλιοθήκη με νέες διασυνδέσεις.

Έτσι έμαθε για τους δασκάλους της ανθρωπότητας.

Άκουγε γι’ αυτούς σαν να ήταν ένα παραμύθι.

Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι.

Τους έβλεπε χαμένους μέσα στο παρελθόν της ιστορίας.

Όμως μια μέρα άκουσε την κοινωνία της ασφάλειας να μιλά για τους επικίνδυνους. Τότε δεν είχε δει το συσχετισμό.

Οι περιγραφές του συστήματος δεν ήταν σαν το παραμύθι.

’Η μάλλον όλα έμοιαζαν πλέον με παραμύθι εκτός της κοινωνίας.

Όλοι ξέχασαν τις γνώσεις του παρελθόντος για να ζήσουν μέσα στην ευτυχία του παρόντος.

Και πάλι όμως δεν αντέδρασε.

Ζούσε σ’ ένα γυάλινο πύργο.

Μόνο όταν σκότωσαν το φίλο τους έσπασε το γυαλί.

Τότε θυμήθηκε όσα είχε μάθει.

Τότε συνειδητοποίησε ότι ο δάσκαλος ήταν...

Και τώρα χρειαζόταν το τέρας για να έρθει σ’ επικοινωνία.

Τα αντίγραφα που είχαν κρύψει για ώρα ανάγκης έπρεπε να τα ξαναβρεί και να τα συναρμολογήσει.

Είχε μόνο μία μέρα.

Ήθελε φωτιά για να βρει το φως της.

Πήγε στο νέο μουσείο, στον τελευταίο όροφο.

Ποιος θα έλεγχε τους μεταλλικούς στύλους όταν όλοι κοίταζαν τα αντίγραφα;

Ανοιχτή Δομή.

Έκανε το γύρο του ορόφου.

Ήταν όλα εδώ, δίπλα στο μάρμαρο του χρόνου.

Επέστρεψε στο κέντρο πάνω στο γυαλί του κενού.

Κάθισε αμίλητη.

Κι άρχισε να συναρμολογεί νοητικά το τέρας.

Ένιωθε σαν την Αθηνά και θυμήθηκε τη γέννησή της.

Το γυαλί ήταν το πυρίτιο του τέρατος.

Εκεί που καθόταν άρχισε να γίνεται φωτεινό.

Η ανοιχτή δομή αντιδρούσε θετικά στη βιβλιοθήκη.

Τότε αντιλήφθηκε ότι ήταν ο σκληρός δίσκος του τέρατος.

Ενεργοποίηση του τέρατος.

ΝΕΟ

* Διάβασες τη σελίδα;

* Όλοι μας.

* Το μήνυμα ελήφθη λοιπόν.

* Ποιος το έστειλε;

* Ο δάσκαλος.

* Ο δάσκαλος; Μα ο δάσκαλος είναι ένας από τους επικίνδυνους;

* Δεν είναι ερώτηση.

* Σωστά. Το μήνυμά του μας έβαλε σε κίνδυνο.

* Οι υπηρεσίες σάς είχαν εντοπίσει πριν την αποστολή του μηνύματος.

* Πώς είναι δυνατόν;

* Αποκτήσατε οράματα.

* Η ομαδικότητα...

* Ακριβώς!

Η βιβλιοθήκη κοίταξε το γυαλί που είχε γίνει αόρατο. Τότε σκέφτηκε το χρώμα. Όλα ήταν μπροστά τους.

* Πολλοί κοιτάζουν, λίγοι βλέπουν.

Οι υπηρεσίες δεν καταδίωκαν μόνο τους επικίνδυνους, αλλά και τους εν δυνάμει επικίνδυνους.

Αυτός, λοιπόν, ήταν ο λόγος της εισαγωγής της επικινδυνότητας...

Το τελευταίο όνειρο X

Πυρκαγιά στη βιβλιοθήκη.

Το αεροσκάφος είχε πέσει δίνοντας την τελευταία μάχη του.

Κανένα από τα μέλη της ομάδας δεν επέζησε.

Κανένα στοιχείο δεν άντεξε το τέλος της ημέρας.

Σε λίγο, κανείς στην κοινωνία της ασφάλειας δεν θα θυμόταν την ύπαρξή τους.

Ήταν απλώς μία παρένθεση στον κόσμο της αδιαφορίας και της λήθης.

Δεν έμεινε τίποτα.

Η αντίσταση δεν άντεξε το πλήγμα.

Αυτό ήταν το τελευταίο όνειρό της.

Και ξύπνησε.

Είχε πυρετό.

Ήταν ακόμη ζωντανή.

Τα παράδοξα της σκέψης.

Τι είχε δει;

Το μέλλον.

Τι θυμόταν;

Τη μνήμη του μέλλοντος.

Ήταν σ’ έναν άλλο κλάδο του σύμπαντος.

Οι Δημιουργοί.

Δεν ήταν μόνο ένα θεατρικό μιας άλλης εποχής.

Ήταν μια γέφυρα που μπόρεσε να διασχίσει.

Γιατί όχι όλοι οι άλλοι;

Θυμήθηκε τον πίνακα του Vincent.

Εκείνον με τη γέφυρα που θύμιζε την Ιαπωνία.

Η γέφυρα είναι ένα κρυφό μονοπάτι.

Όλοι οι άλλοι ήθελαν να ζήσουν.

Ενώ έπρεπε να πεθάνουν.

Νέα εποχή.

Ήταν πρωί.

Το μουσείο δεν είχε ανοίξει ακόμα.

Κανένας φύλακας δεν την είχε προσέξει.

Μόνο το μουσείο δεν άλλαξε.

Ήταν η γέφυρα μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος.

Το παρόν είχε πεθάνει.

Η σελίδα ήταν κι αυτή μία γέφυρα.

Όλη η ομάδα είχε θυσιαστεί για να την περάσει.

Οι κινήσεις αντιπερισπασμού είχαν απασχολήσει τις υπηρεσίες.

Έτσι δεν πρόλαβαν τη μεταμόρφωση.

Η βιβλιοθήκη θα ζούσε.

Το σύστημα δεν μπόρεσε να την εντοπίσει.

Αναγκάστηκε ν’ αλλάξει στρατηγική.

Είχε καταλάβει ότι μερικοί άνθρωποι μπορούσαν να σωθούν.

Τα προηγούμενα μέτρα δεν επαρκούσαν.

Ο κίνδυνος δεν ήταν μόνο οι επικίνδυνοι...

Έπρεπε να εξοντώσει και τις ρίζες τους...

Τόσα χρόνια έκαιγε τα φύλλα τους, τα βιβλία τους...

Αλλαγή στόχου.

Η βιβλιοθήκη δεν ένιωσε αυτή την αλλαγή.

Την προστάτευε πλέον το μουσείο.

Αλλά ο κόσμος ξέχασε τα πάντα.

Κανείς πια δεν ένιωθε τις πληγές της μνήμης.

Το σύστημα είχε αρχίσει το έγκλημα ειρήνης.

Κοίταξε ξανά την πόλη από τα τζάμια.

Κάτι άλλαξε μπροστά της.

Είδε για πρώτη φορά το χρώμα του αοράτου.

Ήταν τόσο φωτεινό που έκλεισε τα μάτια.

Τότε είδε το όραμα.

Τη συνάντηση.

Έπρεπε να ετοιμαστεί.

Σ’ αυτόν τον κόσμο δεν είχε πια κανένα.

Θα περίμενε τον επόμενο.

Τότε κατάλαβε τί σήμαινε, εγκλωβισμένο μέλλον μέσα στο παρελθόν.

Στο μέλλον ζούσε ο δάσκαλος.

Εκεί θα τον συναντούσε.

Ο χρόνος ήταν μαζί τους.

Αυτούς που ονόμαζε επικίνδυνους η κοινωνία της ασφάλειας είχαν άλλο όνομα.

Ο θρύλος τούς ονόμαζε χαμαιλέοντες.

Νίκος Λυγερός: Οι επικίνδυνοι... (Μέρος 1/2)

Πηγή -- Νίκος Λυγερός