Νίκος Λυγερός: Η AOZ ως αξιολογία των εκλογών

Ανάμεσα στα εθνικά θέματα, υπάρχει ένα που έχει αποκτήσει ιδιαίτερη αξία τον τελευταίο καιρό: είναι η ΑΟΖ. Ενώ υπάρχει ως θεωρητική οντότητα από το 1982, μόνο πρόσφατα έγινε μαζικά γνωστή στο ελληνικό γίγνεσθαι. Πλέον δεν υπάρχει καμία δικαιολογία καθυστέρησης της θέσπισης της από την Ελλάδα. Κατά συνέπεια, ανήκει στις πιο σημαντικές εκκρεμότητες του ελληνικού κράτους, το οποίο δεν πρέπει να απεμπολήσει τα δικαιώματά του. Έτσι η ΑΟΖ αποτελεί τώρα ένα κριτήριο για τις επόμενες εκλογές και θα πρέπει σιγά σιγά όλα τα κόμματα να δεσμευτούν με τυπικό ή τουλάχιστον άτυπο τρόπο, έτσι ώστε να συμμετάσχουν όλα στην εθνική προσπάθεια της θέσπισής της. Βέβαια, αυτή η τοποθέτηση δεν είναι ικανή συνθήκη, διότι θα πρέπει να υπάρξουν και διαπραγματεύσεις με τα άλλα κράτη όσον αφορά στην οριοθέτησή της, αλλά είναι σίγουρα απαραίτητη. Με άλλα λόγια, η ΑΟΖ είναι το πλαίσιο της αξιολογίας και όχι της αξιολόγησης των εκλογών. Διότι η ελληνική ΑΟΖ είναι μία αξία πάνω στην οποία ο λαός μας θα μπορέσει να χτίσει το μέλλον του. Η Κύπρος έδωσε το παράδειγμα σε όλο τον ελληνισμό με τις τολμηρές της αποφάσεις σ’ ένα πλαίσιο το οποίο ήταν αδιανόητο για πολλούς. Η εύρεση του φυσικού αερίου στο κοίτασμα Αφροδίτη που ανήκει στο οικόπεδο 12 και είναι ένα από τα φτωχότερα οικόπεδα, έχει ήδη αλλάξει τα δεδομένα. Δεν είμαστε σε πλαίσιο της θεωρίας αποφάσεων, αλλά της θεωρίας παιγνίων, διότι υπάρχουν κι άλλοι παίκτες με πρωτοβουλίες στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η ΑΟΖ είναι η μόνη σοβαρή οικονομική λύση για την πατρίδα μας. Και είναι μία λύση που προέρχεται από δική μας στρατιωτική κίνηση. Δεν είναι κάτι που επιβάλλεται από εξωτερικούς παράγοντες. Αντιπροσωπεύει την ελληνική αξιοπρέπεια μέσα στο πλαίσιο του Δικαίου της Θάλασσας. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζουμε πρώτα την ανάκαμψη και μετά την ανάπτυξη της πατρίδας μας. Ενεργοποιούμε επίσης έναν άλλο κλάδο, ανεξάρτητο από τον τουρισμό, ο οποίος λειτουργεί με το ίδιο νοητικό σχήμα της βαριάς βιομηχανίας. Δεν είναι πια ένα θεωρητικό παράδειγμα, αλλά μία λύση επί του πρακτέου. Κανένα κόμμα λοιπόν δεν μπορεί να την αποφύγει, αν πραγματικά ενδιαφέρεται για το μέλλον της Ελλάδας και δεν κάνει απλώς πολιτικάντικες κινήσεις για να πάρει ψήφους, δίχως να έχει στη διάθεσή του στρατηγικό σχεδιασμό. Η ΑΟΖ δεν είναι ούτε φαινόμενο μόδας, ούτε φρασεολογία. Η ΑΟΖ χρειάζεται τόλμη και στρατηγική αποτελεσματικότητα, για να υλοποιηθεί και θα δείξει την αξία του καθενός και του κάθε κόμματος την ώρα της απόφασης. Ο λαός μας διαθέτει ένα μοχλό πίεσης για τις επόμενες εκλογές, για να μην ζήσει και πάλι την ίδια απραξία. Με την ΑΟΖ όλα είναι δυνατά και η Ελλάδα μπορεί, διότι με αυτή αποκτά μία αξία ανάλογη με τη Γαλλία στη Μεσόγειο και έχει το δεύτερο μεγαλύτερο εμβαδόν αμέσως μετά την Ιταλία. Αυτά είναι πλέον τα δεδομένα. Στους πολιτικούς ανήκει τώρα να τα αξιοποιήσουν, δίχως δικαιολογίες και καθυστερήσεις.

Πηγή

Τα νησιά του Αιγαίου και της Μεσογείου

Όταν οι δικοί μας έχουν φοβίες και απολογούνται λόγω λαϊκισμού, διότι οι θέσεις τους δεν έχουν ούτε βάσεις ούτε σταθερότητα, προσέχουν τα πάντα για τον εαυτό τους και δεν εξετάζουν το πολιτικό και το εθνικό κόστος της πατρίδας μας. Μας εξηγούν ότι μερικοί θέλουν ακόμα και να πουλήσουμε και τα νησιά μας στο Αιγαίο για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στα οικονομικά μας προβλήματα. Στην πραγματικότητα, η γεωστρατηγική ανάλυση δίνει άλλες εξηγήσεις που έχουν μια διαχρονική βάση.

Αν εξετάσουμε, λοιπόν, τη Μεσόγειο και ειδικά τα νησιά της δίχως να εμπλακούμε στην παγίδα του διαχωρισμού μεταξύ Αιγαίου και Μεσογείου, όπως προσπαθούν να μας βάλουν άλλοι λαϊκιστές, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε τη σημασία τους. Ενώ υπάρχουν δύο ξεκάθαρα τόξα οριζόντια. Στο πάνω μέρος της Μεσογείου υπάρχει το ευρωπαϊκό και χριστιανικό τόξο, ενώ στο κάτω μέρος της Μεσογείου υπάρχει το αφρικανικό και μουσουλμανικό τόξο. Ενώ το πρώτο είναι ιστορικό, το δεύτερο προέρχεται από τον επεκτατισμό.

Σε αυτό το πλαίσιο αναλογίας βλέπουμε ότι όλα τα νησιά της Μεσογείου ανήκουν στο πάνω τόξο διότι αποτελούν σημεία ανθεκτικής αντίστασης. Μάλιστα πρέπει να σημειώσουμε ότι όλα αυτά τα νησιά έχουν δεχτεί πολιορκίες από την πηγή, δηλαδή το σχήμα της οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και γενικότερα του μουσουλμανικού στοιχείου. Οι Βαλεάρες έχουν υποστεί τις επιθέσεις των αραβο-μουσουλμάνων, των Αλμοραβιδών, η Σικελία των Φατιμιδών, η Κορσική των Σαρακηνών, η Σαρδηνία των Αράβων, η Μάλτα, η Κρήτη, η Ρόδος και η Κύπρος των Οθωμανών. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτά τα νησιά αντιστάθηκαν και τώρα ζουν ελεύθερα την ιστορία τους.

Όλοι οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν αυτά τα ιστορικά δεδομένα και ξέρουν τη σημασία τους. Κατά συνέπεια, κανένας από αυτούς δεν θεωρεί ότι η Ελλάδα πρέπει να παραχωρήσει το παραμικρό νησί. Και ο καθένας τους ξέρει ακριβώς τι σημαίνει γκρίζα ζώνη. Πρέπει, λοιπόν, και εμείς να είμαστε στο επίπεδο της αξίας των προγόνων μας, και όχι μόνο να αντισταθούμε στις παράλογες επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας, και όχι να μας διακατέχουν φοβικά σύνδρομα που ακυρώνουν κάθε δράση μας.

Γι’ αυτό το λόγο, και το πλαίσιο της ΑΟΖ είναι τόσο σημαντικό. Κι αν μερικοί από τους δικούς μας δεν έχουν καταλάβει ακόμα τι γίνεται σε επίπεδο γεωστρατηγικό, αυτό οφείλεται μόνο και μόνο σε μια απώλεια βούλησης. Τα νησιά πρέπει να προστατευτούν, διότι είναι αυτά που εξασφαλίζουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση μια γαλάζια ζώνη που αποτελεί ένα ανθεκτικό σύστημα άμυνας και απορρόφησης επιθέσεων.

Αυτό το πλαίσιο είναι διαχρονικό και δεν εξαρτάται από τις τοπικές κυβερνήσεις που προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από τη σκιά τους. Θέλουν δεν θέλουν, είμαστε ένας λαός του ήλιου και του χρόνου, δεν πρόκειται να φοβηθούμε τις σκιές. Απλώς, θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας για να συνεχίσουν τα παιδιά μας να ζουν την ελευθερία τους με αξιοπρέπεια, δίχως ραγιάδες.

Πηγή: Νίκος Λυγερός