Θάλασσα ...

Μονο καμια φορα ενα τραγουδι μακρινο τη νυχτα....

η μια ακαθοριστη μυρωδια ξυπναει τα αλλοτινα ....

ποιος θα σε σωσει τοτε ...

Μια τρυφερη μουσικη ακουγεται απο καπου ...

τα φωτα αναβουν ...

και γω κλαιω καθε που ακουω τη λεξη αυριο ...

και καμια φορα οι κουρτινες ανεμιζουν,  

κανοντας σινιαλο σε καποιον μακρια ...

σ'αυτον που δε θα μαθουμε 

ποτε τι θελει ...

οι τυψεις απο μια βρωμικη αμαρτια ...

φτιαχνουν τη νυχτα εναν πονο παναγνο...

Ωσπου σιγα σιγα ο κινδυνος 

γινεται πολυ οικειος για να σε προφυλαξει 

απο τον εαυτο σου ... 

οπως αυτη η αχρηστεμενη σιδηροδρομικη γραμμη... 

που διασχιζει τα παιδικα σου χρονια... 

και χανεται στο απειρο... 

Δε ξερω πως δε ξερω που ... 

δε ξερω ποτε ... ομως 

τα βραδια καποιος κλαει 

πισω απ'την πορτα... 

και η μουσικη ειναι φιλη μας... 

..και συχνα μεσα στον υπνο... 

ακουμε τα βηματα... 

παλιων πνιγμενων... 

η περνουν μες τον καθρεφτη προσωπα 

ωσπου τα ειδαμε καποτε 

σ'ενα δρομο η ενα παραθυρο 

και ξαναρχονται επιμονα ... 

Σαν ενα αρωμα απ'τη νιοτη μας... 

το μελλον ειναι αγνωστο... 

το παρελθον ενα αινιγμα... 

η στιγμη... 

βιαστικη... 

κι ανεξηγητη... 

οι ταξιδιωτες χαθηκαν  

στο βαθος 

Αλλους του ς κρατησε 

για παντα... το φεγγαρι... 

Οι καγγελοπορτες το βραδυ 

ανοιγουνε μ'ενα λυγμο... 

Οι ταχυδρομοι ξεχασαν το 

δρομο ... 

Και η εξηγηση θα ερθει ... 

καποτε ... 

Οταν δεν θα χρειαζεται πια  

καμια εξηγηση ... 

Πως περπατας επι των κυματων 

ρωτησα... 

Εχασα το δρομο... μου λεει 

Κι αν ερθει καποτε η στιγμη 

να χωριστουμε ... 

αγαπη μου... 

...Μη χασεις το θαρρος σου... 

Η πιο μεγαλυ αρετη του ανθρωπου... 

ειναι να εχει καρδια... 

Μα η πιο μεγαλη ακομα...ειναι οταν 

χρειαζεται να παραμερισει 

την καρδια του ... 

Α! Ναι...ξεχασα να σου πω... 

πως τα σταχυα ειναι χρυσα και 

απεραντα... 

γιατι Σ'αγαπω... 

Δωρεαν στεγη... 

Αυτοι που δεν εχουν που να πανε... 

και... 

τους αρκει μια φιλικη λεξη για να 

κοιμηθουν στον ουρανο ... 

Αποψε ειμαι ερωτευμενος 

με μια πολη..! 

Ασημη πολη... 

φωταγωγημενη, 

ξαφνικα... 

..απο χιλιαδες ονειρα.. 

Πολη Τριανταφυλλο... 

Πολη Χελιδονι... 

Σε συλλογιζομαι... 

και ειναι σαμπως 

ν'ανοιγω την πορτα του σπιτιου μου... 

Σ'αγαπω... 

και ειναι σαν ν'ακουμπαει στην 

καρδια μου... 

..ολου του κοσμου η καρδια... 

Το σουρουπο ο ηλιος 

ακουμπαει λιγα ροδα στους  

καπνοδοχους ... 

Φυλλα του Φθινοπωρου 

κιτρινα... 

τα παιρνει ο ανεμος...Ω μη ρωτας 

που πανε ... 

Τα βραδια πλανιεμαι στους δρομους 

ανακαλυπτοντας ωραιες θλιψεις 

γι'άυριο ... 

Και η Ποιηση ειναι η νοσταλγια μας... 

για κατι ακαθοριστο... 

που ζησαμε καποτε 

Μες στ'Ονειρο... 

Ω μη ρωτας που παμε ... 

...Στιχοι του Τασου Λειβαδιτη