Νίκος Λυγερός: Η ζωή δεν είναι μόνο δώρο, είναι και κατάκτηση...

Ο δείκτης ΙQ του Νίκου Λυγερού είναι 189, σχεδόν διπλάσιος του μέσου ανθρώπου, τόσος που συναντάται μόνο σε 1 στα 80.000.000 άτομα! Μετά τη συνάντησή μας, βάσει πιθανοτήτων, έχω απειροελάχιστες πιθανότητες να γνωρίσω στη ζωή μου εξυπνότερο άνθρωπο και καμία πιθανότητα να συναντήσω άλλον εξυπνότερο Έλληνα. Αυτό θα δυσαρεστούσε ιδιαίτερα έναν αριθμολάτρη, που ποσοτικοποιεί τις δεξιότητες των ανθρώπων. Αναρωτιέμαι αν θα ξανασυναντήσω μια τόσο πολυσχιδή προσωπικότητα, έναν άνθρωπο που συνδυάζει σε αξεπέραστο βαθμό τις σπάνιες τεχνικές δεξιότητες με τη βαθιά σκέψη και κουλτούρα ενός στοχαστή της ανθρωπότητας. Η πολυπραγμοσύνη του καθηγητή Λυγερού κόβει την ανάσα. Ο 40χρονος σήμερα (2008) Βολιώτης ασχολήθηκε ερευνητικά με την άλγεβρα και τη θεωρία των αριθμών και ανακάλυψε και δημοσίευσε έναν νέο πρώτο αριθμό. Μεταξύ άλλων είναι καθηγητής μαθηματικών στη Λυών, όπου...
έζησε μετά τα 12 του χρόνια, είναι επισκέπτης καθηγητής στη Θράκη και στην Αθήνα, όπου διδάσκει φιλοσοφία των μαθηματικών, επιστημολογία, νευροεπιστήμες, βιοηθική και κυβερνητική. Έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 8.000 άρθρα φιλοσοφίας, νοημοσύνης, εκπαίδευσης, μαθηματικών, φυσικής, μυθολογίας, θρησκείας, ιστορίας, αρχαιολογίας, κινηματογράφου, ζωγραφικής, μουσικής, πολιτικής, κοινωνιολογίας, στρατηγικής, μάνατζμεντ και οικονομίας. Είναι καθηγητής στη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας και στην Αστυνομική Ακαδημία, καθώς και εξπέρ μεταφραστής-διερμηνέας στα γαλλικά δικαστήρια. Έχει εκδώσει λογοτεχνικά βιβλία και ποιητικές συλλογές, είναι ζωγράφος, ενώ γράφει και σκηνοθετεί θεατρικές παραστάσεις. Έχει ασχοληθεί εκτενώς με τη δράση της οικογένειας των Καραθεοδωρή και με την ευκαιρία σχετικής διάλεξης στο ΑΠΘ βρέθηκε στην πόλη μας. Σημειώστε πως παίζει σκάκι από 2 ετών. Απολαύστε τον! (www.lygeros.org) 

“Η νοημοσύνη είναι η πάλη της ανάγκης εναντίον της τύχης”

Ποιος είναι για σας ο ευφυής άνθρωπος; Μπορούμε να αναπτύξουμε την ευφυΐα μας

Η νοημοσύνη είναι η πάλη της ανάγκης εναντίον της τύχης κι εγώ δεν πιστεύω στην τύχη αλλά στην ανάγκη. Ο ευφυής άνθρωπος είναι αυτός που προσπαθεί να ανήκει στην ανθρωπότητα, γιατί η μνήμη είναι κομμάτι της ανθρωπότητας. Σε καταστάσεις άγχους και κατάθλιψης ο δείκτης νοημοσύνης κατεβαίνει και το πρόβλημα με το συγκεκριμένο δείκτη είναι ότι μόνο κατεβαίνει, δεν ανεβαίνει (γέλια). Ο στοχασμός όμως μπορεί να βελτιωθεί, να καλλιεργηθεί. Η νοημοσύνη μάς επιτρέπει να βλέπουμε τα εμπόδια και ο στοχασμός να τα ξεπερνάμε. 

Έχετε νιώσει ποτέ λόγω της ευφυΐας σας κοινωνικά απομονωμένος, το ρατσισμό των πολλών μέτριων εναντίον των λίγων προικισμένων;

Η απομόνωση είναι ένα κοινωνικό τέχνασμα, για να αντιμετωπισθεί η πραγματικότητα της σπανιότητας. Η ουσία όμως παραμένει. Και η σπανιότητα δικαιολογεί την απαγορευμένη ύπαρξή της μόνο μέσω του έργου της για την εξέλιξη της ανθρωπότητας και το σεβασμό του χρόνου. Διότι, αν ο χρόνος είναι σκληρός με το σπάνιο, είναι από αγάπη για την ανθρωπότητα. Είναι ο μόνος τρόπος για να διασχίσει τους αιώνες δίχως να χάσει τον πόλεμο με τη λήθη. 

Αληθεύει πως οι πολύ έξυπνοι άνθρωποι χάνουν ευκολότερα το ενδιαφέρον τους για τους άλλους ανθρώπους;

Η νοημοσύνη δεν μπορεί να χάσει το ενδιαφέρον της για τους ανθρώπους, διότι ζει για τον άνθρωπο και είναι το μέλλον της ανθρωπότητας. Ενώ τα άτομα αρέσκονται με τα μαζικά συστήματα που λειτουργούν ως μηχανές του Βίνερ, οι άνθρωποι διαχειρίζονται την αβεβαιότητα των σχέσεων, για να αναπτύξουν το δίκτυο των ιδιομορφιών έτσι, ώστε να αποτελέσουν τον πυρήνα της ανθρωπότητας. 

Ο Χέμινγουεϊ είπε πως το σπανιότερο πράγμα που διέκρινε στους ευφυείς ανθρώπους ήταν η ευτυχία.

Η ευτυχία παρουσιάζεται ως σκοπός ενός κράτους, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα πρόσχημα της κοινωνίας, για να επιβάλει τις απόψεις και να αφαιρέσει δικαιώματα στους ανθρώπους. Διότι φοβάται την αντίσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αν κάποιος δώσει την απλοϊκή έννοια στην ευτυχία κατά Χέμινγουεϊ, τότε θα πρέπει να εξηγήσει το λόγο της αυτοκτονίας του. Η κατανόηση του παραλόγου μέσω της μεθοδολογίας του Καμί προσφέρει το πλαίσιο της επινόησης της ελευθερίας του ανθρώπου. Ο ευφυής άνθρωπος παραμένει ένας ελεύθερος πολιορκημένος. 

Πέρα από τα αμέτρητα επιστημονικά σας ενδιαφέροντα, με ποιους άλλους τρόπους αναζητάτε την ευτυχία; Ο Σοπενχάουερ έλεγε πως ο μόνος δρόμος για να ξεφύγουμε από τη ματαιότητα της ζωής μας είναι η τέχνη. Συμφωνείτε; 

Ο Σοπενχάουερ έγραψε ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε, αλλά όχι να θέλουμε ό,τι θέλουμε. Η αναζήτηση του ανθρώπου δεν είναι η ευτυχία αλλά η δημιουργία, διότι μόνο μέσω του έργου ζει το ον. Η ζωή δεν είναι μόνο ένα δώρο, είναι και μια κατάκτηση, για να μπορεί να γίνει και μια προσφορά. Όμως δεν έχει εκπτώσεις. Γι’ αυτό το λόγο έχει αξία. Η τέχνη είναι μία έκφραση της ανθρώπινης ελευθερίας αλλά και της αναγκαιότητας. Κατά συνέπεια, η αντιπαράθεση είναι μόνο το πρώτο στάδιο και ακολουθεί η κατάθεση του έργου. 

Η μουσικής της σιωπής

Δεν είναι μελαγχολικό για έναν τόσο έξυπνο άνδρα να γνωρίζει πως είναι πραγματικά δύσκολο να του κινήσει το ενδιαφέρον μία γυναίκα;  

Ο Μπρετόν έγραψε ότι το μέλλον του άνδρα είναι η γυναίκα. Είναι δυνατόν να μην ενδιαφερθεί ο άνδρας για το μέλλον του; Ο ευφυής άνθρωπος είναι μέλλον εγκλωβισμένο μέσα στο παρελθόν, γι’ αυτό τον αγγίζει ακόμη περισσότερο η συμπληρωματική σχέση. Μέσω του πόθου, το πάθος αποκτά σάρκα και οστά και η ζωή γίνεται ανθρώπινη, πολύ ανθρώπινη. 

Γιατί το π(=3,14) ταυτίζεται με την τελειότητα;

Η τελειότητα του π δεν είναι μόνο μαθηματική αλλά και νοητική. Όλοι κοιτάζουν τον κύκλο, αλλά ελάχιστοι βλέπουν τον αριθμό π. Η δυσκολία προέρχεται από την απλότητα των μαθηματικών, που είναι η μουσική της σιωπής. Διότι το θέμα δεν είναι αν έχουν ειπωθεί όλα, όπως νομίζει η κοινωνία, αλλά ποιος μπορεί να ακούσει τη σιωπή της ανθρωπότητας. 

Και ο Θεός;

Ο Θεός είναι η σκέψη της ανθρωπότητας.


Πηγή: www.makthes.gr/, Συνέντευξη το 2008

Ο μεγάλος όρκος

-Γιατί κανείς δεν μας έμαθε τον μεγάλο όρκο; 

-Διότι όλα πιστεύουν ότι είναι άχρηστος. 

-Μα αυτός δεν προφύλαξε την Φιλική Εταιρία; 

-Αυτός, ναι, αυτός. 

-Αυτό είναι ήδη σημαντικό από μόνο του, διότι δίχως τη Φιλική Εταιρία δεν θα υπήρχε επανάσταση. 

-Και μπορεί να ήμασταν ακόμα σκλαβωμένοι, με τόσους ραγιάδες που υπήρχαν και που βλέπουμε. 

-Όλα αυτά δεν έχουν πια σημασία. 

-Τι έχει τότε; 

-Ότι εμείς δεν τον ξεχάσαμε. 

-Ακόμα κι αν πέρασαν διακόσια χρόνια από τότε. 

-Μα εμείς είμαστε λίγοι. 

-Λίγοι αλλά σπάνιοι, όπως και τότε. 

-Και αυτή η σπανιότητα αρκεί; 

-Όχι δεν αρκεί. 

-Τότε; 

-Γι' αυτό είναι απαραίτητο το έργο. 

-Σωστά είναι αναγκαίο. 

-Αλλιώς δεν υπάρχουμε για την πατρίδα. 

-Αλλιώς δεν υπάρχουμε απλώς. 

-Θα μπορούσαμε όμως να τον μάθουμε σε άλλους. 

-Ή τουλάχιστον να τον διαβάσουν. 

-Για να ξέρουν. 

-Είναι και αυτό σημαντικό. 

-Ναι, αλλά γιατί τώρα. 

-Διότι τώρα υπάρχει ανάγκη. 

-Στα δεινά είναι απαραίτητος. 

-Μα γιατί; 

-Θα δώσει κουράγιο στους δικούς μας. 

-Τώρα τα Χριστούγεννα; 

-Είστε σίγουροι; 

-Ακόμα και τώρα υπάρχει η αναζήτηση. 

-Γιορτάζουν όλοι οι χριστιανοί. 

-Τουλάχιστον να ξέρουν ότι έδωσαν μάχες για αυτό. 

-Αλλιώς θα είχαν ψοφήσει όλοι. 

-Μέσα στην οθωμανική αυτοκρατορία. 

-Όταν πάλευαν οι ιππότες της δικαιοσύνης… 

-Και οι κλέφτες της ανάγκης… 

-Για ένα σταυρό ! 

«Ορκίζομαι ενώπιον του αληθινού Θεού, ότι θέλω είμαι επί ζωής μου πιστός εις την Εταιρείαν κατά πάντα. Να φανερώσω το παραμικρόν από τα σημεία και τους λόγους της, μήτε να σταθώ κατ΄ουδένα λόγον ή αφορμή του να καταλάβωσι άλλοι ποτέ, ότι γνωρίζω τι περί τούτων, μήτε εις συγγενείς μου, μήτε εις πνευματικόν ή φίλον μου.

Ορκίζομαι ότι εις το εξής δεν θέλω έμβει εις καμμίαν εταιρείαν, οποία και αν είναι, μήτε εις κανέναν δεσμόν υποχρεωτικόν. Και μάλιστα, οποιονδήποτε δεσμόν αν είχα, και τον πλέον αδιάφορον ως προς την Εταιρείαν, θέλω τον νομίζει ως ουδέν.

Ορκίζομαι ότι θέλω τρέφει εις την καρδίαν μου αδιάλλακτον μίσος εναντίον των τυράννων της πατρίδος μου, των οπαδών και των ομοφρόνων με τούτους, θέλω ενεργεί κατά πάντα τρόπον προς βλάβην και αυτόν τον παντελή όλεθρόν των, όταν η περίστασις το συγχωρήσει.

Ορκίζομαι να μη μεταχειριστώ ποτέ βίαν δια να αναγνωρισθώ με κανένα συνάδελφον, προσέχων εξ εναντίας με την μεγαλυτέραν επιμέλειαν να μην λανθασθώ κατά τούτο, γενόμενος αίτιος ακολούθου τινός συμβάντος, με κανένα συνάδελφον.

Ορκίζομαι να συντρέχω, όπου εύρω τινά συνάδελφον, με όλην την δύναμιν και την κατάστασίν μου. Να προσφέρω εις αυτόν σέβας και υπακοήν, αν είναι μεγαλύτερος εις τον βαθμόν και αν έτυχε πρότερον εχθρός μου, τόσον περισσότερον να τον αγαπώ και να τον συντρέχω, καθ΄όσον η έχθρα μου ήθελεν είναι μεγαλυτέρα.

Ορκίζομαι ότι καθώς εγώ παρεδέχθην εις Εταιρείαν, να δέχομαι παρομοίως άλλον αδελφόν, μεταχειριζόμενος πάντα τρόπον και όλην την κανονιζομένην άργητα, εωσού τον γνωρίσω Έλληνα αληθή, θερμόν υπερασπιστήν της πατρίδος, άνθρωπον ενάρετον και άξιον όχι μόνον να φυλάττη το μυστικόν, αλλά να κατηχήση και άλλον ορθού φρονήματος.

Ορκίζομαι να μην ωφελώμαι κατ΄ουδένα τρόπον από τα χρήματα της Εταιρείας, θεωρών αυτά ως ιερό πράγμα και ενέχυρον ανήκον εις όλον το Έθνος μου. Να προφυλάττωμαι παρομοίως και εις τα λαμβανόμενα εσφραγισμένα γράμματα.

Ορκίζομαι να μην ερωτώ κανένα των Φιλικών με περιέργειαν, δια να μάθω οποίος τον εδέχθη εις την Εταιρείαν. Κατά τούτο δε μήτε εγώ να φανερώσω, ή να δώσω αφορμήν εις τούτον να καταλάβη, ποίος με παρεδέχθη. Να αποκρίνομαι μάλιστα άγνοιαν, αν γνωρίζω το σημείον εις το εφοδιαστικόν τινός. 

Ορκίζομαι να προσέχω πάντοτε εις την διαγωγήν μου, να είμαι ενάρετος. Να ευλαβώμαι την θρησκείαν μου, χωρίς να καταφρονώ τας ξένας. Να δίδω πάντοτε το καλόν παράδειγμα. Να συμβουλεύω και να συντρέχω τον ασθενή, τον δυστυχή και τον αδύνατον. Να σέβομαι την διοίκησιν, τα έθιμα, τα κριτήρια και τους διοικητάς του τόπου, εις τον οποίον διατριβώ.

Τέλος πάντων ορκίζομαι εις Σε, ω ιερά πλην τρισάθλια Πατρίς ! Ορκίζομαι εις τας πολυχρονίους βασάνους Σου. Ορκίζομαι εις τα πικρά δάκρυα τα οποία τόσους αιώνας έχυσαν και χύνουν τα ταλαίπωρα τέκνα Σου, εις τα ίδια μου δάκρυα, χυνόμενα κατά ταύτην την στιγμήν, και εις την μέλλουσαν ελευθερίαν των ομογενών μου ότι αφιερώνομαι όλως εις Σε. Εις το εξής συ θέλεις είσαι η αιτία και ο σκοπός των διαλογισμών μου. Το όνομά σου ο οδηγός των πράξεών μου, και η ευτυχία Σου η ανταμοιβή των κόπων μου. Η θεία δικαιοσύνη ας εξαντλήσει επάνω εις την κεφαλήν μου όλους τους κεραυνούς της, το όνομά μου να είναι εις αποστροφήν, και το υποκείμενόν μου το αντικείμενον της κατάρας και του αναθέματος των Ομογενών μου, αν ίσως λησμονήσω εις μίαν στιγμήν τας δυστυχίας των και δεν εκπληρώσω το χρέος μου. Τέλος ο θάνατός μου ας είναι η άφευκτος τιμωρία του αμαρτήματός μου, δια να μη λησμονώ την αγνότητα της Εταιρείας με την συμμετοχήν μου». 

Ποιος θυμάται τη μάχη του Δραγατσανίου;

-Γιατί να τη θυμάται;

-Μία ήττα δεν ήταν ;

-Δεν ήταν απλώς αυτό!

-Και τι άλλο;

-Υπήρξε η αρχή.

-Μία προδοσία βλέπω και τίποτα άλλο…

-Υπήρξε όμως και η θυσία του Ιερού Λόχου.

-Έχεις δίκιο.

-Αλλά αυτό δεν άλλαξε τίποτα.

-Οι Οθωμανοί τους κατέστρεψαν.

-Εν αρχή ο θάνατος.

-Τι θες να πεις με αυτό;

-Μετά από αυτή τη θυσία, άρχισε η επανάσταση.

-Και το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

-Έπρεπε όμως να πεθάνουν;

-Ήταν όντως απαραίτητο;

-Κανείς δεν μπορεί να το ξέρει.

-Αλλά όλοι μας γνωρίζουμε τη συνέχεια.

-Σωστά, όλοι μας.

-Είχαν πάει να βοηθήσουν τον Καραβιά.

-Αλλά οι ιππείς του εγκατέλειψαν τον αγώνα.

-Όχι όμως ο Ιερός Λόχος.

-Έπεσαν νεκροί… ο σημαιοφόρος…

-Είκοσι πέντε αξιωματικοί…

-Και εκατόν ογδόντα στρατιώτες.

-Και τριάντα επτά αιχμαλωτίστηκαν και στη συνέχεια αποκεφαλίστηκαν.

-Ο Ολύμπιος όμως διέσωσε του υπόλοιπους.

-Κι ένας Γάλλος, τον Νικόλαο Υψηλάντη.

-Η αρχική θυσία.

-Για τον αγώνα.

-Για την επανάσταση.

-Πρώτα ο θάνατος…

-Κι ύστερα μόνο η ελευθερία!

-Πάντα έτσι δεν ήταν σ' εμάς;

-Αυτό λέει η μνήμη μας.

-Ας μην το ξεχάσουμε λοιπόν.

Ο φάρος του Αγίου Νικολάου

Ποιος πρόσεξε 

τον φάρο του Αγίου Νικολάου 

όταν αυτός αναδεικνύει 

το κρυφό μέρος 

της αντίστασης 

και της θυσίας 

εκεί που ζήσαμε 

ακόμα και το θάνατό μας 

για την ελευθερία του λαού 

εκεί που δεν έπαψε 

η δική μας ιπποσύνη 

να προστατεύει το σταυρό, 

εκείνος που λάβαμε 

μαζί με το σπαθί 

για να μην πέσει 

το φως της πέτρας 

στα χέρια της βαρβαρότητας. 

Μην ακούς τις φωνές του πλήθους

Μην ακούς τις φωνές του πλήθους 

οι κραυγές έρχονται από τη σιωπή 

διότι μόνο αυτή μπόρεσε 

να τις κρατήσει μέσα της 

στους μαύρους αιώνες 

για να μην ξεχάσει 

τους αθώους και τους δίκαιους 

που έδωσαν τη ζωή τους 

για ένα κομμάτι γης 

όπου η ελευθερία 

ήταν για όλους. 

Άκου τη σιωπή 

όχι το θόρυβο.

Σαράντα άντρες

- Πόσοι ήταν; 

- Σαράντα! 

- Μόνο σαράντα άντρες; 

- Δεν υπήρχε άλλη ανάγκη. 

- Αστειεύεσαι; 

- Καθόλου. 

- Κάθε τους βήμα είχε το βάρος της μνήμης. 

- Μα η μνήμη είναι για τους αθώους. 

- Είναι και για τους δίκαιους. 

- Μόνο μετά το θάνατο. 

- Αυτόν έφεραν μαζί τους. 

- Κι οι άλλοι δεν τους αντιστάθηκαν; 

- Οι άλλοι ξέρουν μόνο από αρπαγή! 

- Όχι από αντίσταση και θυσία. 

- Δεν μπορώ να το πιστέψω. 

- Δεν είναι ανάγκη να το πιστέψεις… 

- Αρκεί να πας να το δεις με τα μάτια σου. 

- Τι να δω; 

- Το θάνατο της βαρβαρότητας. 

- Την ελευθερία του ελληνισμού. 

- Κι αυτό το έκαναν αυτοί; 

- Ναι, αυτοί! 

- Μόνο αυτοί; 

- Δεν υπήρχαν άλλοι, παρά μόνο ο θάνατος. 

- Σαράντα άντρες μόνο… 

- Σαράντα! 

- Άντρες! 

- Θεέ και Κύριε. 

- Χριστός και Παναγιά. 

- Και δεν πέθανε κανένας; 

- Κανένας! 

- Ήταν ήδη νεκροί τότε. 

- Ναι, οι βάρβαροι είχαν σκοτώσει τα γυναικόπαιδά τους. 

- Κατάλαβα. 

- Μόνο μία ήταν η επιλογή τους. 

- Σωστά. 

- Δεν υπήρχε. 

- Και τώρα; 

- Είναι καρφωμένοι στη μνήμη μας.

Νίκος Λυγερός