Θέματα φιλοσοφικά, επιστημονικά, κοινωνικά, ψυχολογικά, για τον άνθρωπο. Νευροεπιστήμες, εγκέφαλος,συνείδηση και νοημοσύνη. Νίκος Λυγερός.

Όλες οι ανθρώπινες έννοιες είναι προβολές του ανθρώπινου πνεύματος γι'αυτό σε τελική ανάλυση πολλές φορές είναι απατηλές. Δεν βλέπουμε την πραγματικότητα , την αντιλαμβανόμαστε (όπως νομίζουμε εμείς πως είναι). Ο,τι βλέπουμε είναι μια ερμηνεία της πραγματικότητας, που βασίζεται σε υποκειμενικά, ελαττωματικά ή προκατειλημμένα παραδείγματα. Αυτό έχει επιπτώσεις όχι μόνο στο πώς καταλαβαίνουμε τον κόσμο, αλλά και πώς καταλαβαίνουμε τους ανθρώπους... Όταν κάποτε ρώτησαν τον Ηράκλειτο πώς γνωρίζει όσα γνωρίζει απάντησε: «ερεύνησα τον εαυτό μου». Όμως δεν αρκεί μόνο η αυτογνωσία, χρειάζεται και η εμπάθεια... O Σωκράτης, μέσω της μεθόδου διαλόγου που είχε αναπτύξει, εκμαίευε (εξ ου και Μαιευτική Μέθοδος) από τον συνομιλητή του την αλήθεια/γνώση που είχε μέσα του αλλά δεν γνώριζε. Ο άνθρωπος δε μπορει να αναζητά αυτό που δε γνωρίζει γιατί τότε δεν ξέρει τί να αναζητήσει αλλά ούτε αυτό που γνωρίζει μπορεί να αναζητά γιατί το ξέρει ήδη. Ο άνθρωπος τίποτε νέο δε μαθαίνει, παρά μόνο παίρνει συνείδηση των όσων ήδη γνωρίζει. Η γνώση (μάθηση) είναι ανάμνηση (ενθύμιση) , υπάρχει λοιπόν η ανάμνηση μέσα μας...

Ηράκλειτος: Ο κοινός Λόγος

Ηράκλειτος: Ο κοινός Λόγος - Ηράκλειτος, Ιουδαιοχριστιανισμός, Κοσμολογία, λόγος, Ορθολογισμός, Φιλοσοφία
"Ενώ ο λόγος είναι κοινός, οι πολλοί ζουν σαν να είχαν μια δικιά τους φρόνηση" 


«Ἡράκλειτος οὐσίαν εἱμαρμένης ἀπεφαίνετο λόγον τὸν διὰ οὐσίας παντὸς διήκοντα.» 

Δηλαδή: Ο Ηράκλειτος θεωρούσε ως ουσία της ειμαρμένης τον λόγο, ο οποίος διαποτίζει την ουσία του σύμπαντος.

“διὸ δεῖ ἕπεσθαι τῷ (ξυνῷ, τοὐτέστι) τῷ κοινῷ · ξυνὸς γὰρ ὁ κοινός · τοῦ λόγου δ᾽ ἐόντος ξυνοῦ ζῴουσιν οἱ πολλοὶ ὡς ἰδίαν ἔχοντες φρόνησιν.”
Δηλαδή: Πρέπει ν’ ακολουθήσουμε τον κοινό (Καθολικό/Κοσμικό/Συμπαντικό) λόγο. Ενώ όμως ο λόγος είναι κοινός, οι πολλοί ζουν σαν να έχουν δική τους φρόνηση.

“ξὺν νόῳ λέγοντας ἰσχυρίζεσθαι χρὴ τῷ ξυνῷ πάντων.”
Δηλαδή: Για να μιλήσει κανείς με σύνεση πρέπει να στηρίζει τους ισχυρισμούς του σε αυτό που είναι κοινό στα πάντα (τον κοινό λόγο).

“ξυνόν ἐστι πᾶσι τὸ φρονέειν.”
Δηλαδή: Η φρόνηση όλων είναι κοινή και είναι αυτή που βασίζεται στον κοινό λόγο.

“ἀνθρώποισι πᾶσι μέτεστι γινώσκειν ἑωυτοὺς καὶ σωφρονεῖν”
Δηλαδή: Σ’ όλους τους ανθρώπους έχει δοθεί η δυνατότητα για αυτογνωσία και σωφροσύνη.

“ψυχῆς πείρατα ἰὼν οὐκ ἂν ἐξεύροιο, πᾶσαν ἐπιπορευόμενος ὁδόν · οὕτω βαθὺν λόγον ἔχει.”
Δηλαδή: Τα πέρατα της ψυχής δε θα βρείς προχωρώντας, όσο μακριά και αν σε φέρει ο δρόμος σου · τόσο βαθύ λόγο περιέχει.

“ψυχῆς ἐστι λόγος ἑωυτὸν αὔξων.”
Δηλαδή: Στην ψυχή μέσα υπάρχει λόγος που αυξάνει από τον εαυτό του.

«οὐκ ἐμοῦ, ἀλλὰ τοῦ λόγου ἀκούσαντας ὁμολογεῖν σοφὸν ἐστίν ἕν πάντα εἶναι»
Δηλαδή: Αφού ακούσετε όχι εμένα αλλά τον Λόγο, είναι σοφό να ομολογήσετε ότι το Εν είναι τα πάντα και τα πάντα είναι ένα.

“τοῦ δὲ λόγου τοῦδ᾽ ἐόντος ἀεὶ ἀξύνετοι γίνονται ἄνθρωποι καὶ πρόσθεν ἢ ἀκοῦσαι καὶ ἀκούσαντες τὸ πρῶτον · γινομένων γὰρ πάντων κατὰ τὸν λόγον τόνδε ἀπείροισιν ἐοίκασι, πειρώμενοι καὶ ἐπέων καὶ ἔργων τοιούτων, ὁκοίων ἐγὼ διηγεῦμαι κατὰ φύσιν διαιρέων ἕκαστον καὶ φράζων ὅκως ἔχει · τοὺς δὲ ἄλλους ἀνθρώπους λανθάνει ὁκόσα ἀνθρώπους λανθάνει ὁκόσα ἐγερθέντες ποιοῦσιν, ὅκωσπερ ὁκόσα εὕδοντες ἐπιλανθάνονται.”
Δηλαδή: Τον λόγο αυτόν που υπάρχει αιώνια, πάντα υπάρχουν άνθρωποι που είναι ανίκανοι να τον καταλάβουν και πριν τον ακούσουν και αφότου τον ακούσουν για πρώτη φορά. Γιατί, ενώ τα πάντα συντελούνται σύμφωνα με αυτόν το λόγο, αυτοί μοιάζουν άπειροι όταν καταπιάνονται με λόγια και έργα σαν αυτά που εγώ εκθέτω, όποτε διακρίνω το κάθε τι σύμφωνα με την φύση του και το εκθέτω όπως έχει. Αλλά οι κοινοί άνθρωποι δεν έχουν συνείδηση για τα όσα πράττουν όταν είναι ξυπνητοί, ακριβώς όπως λησμονούν όσα είδαν στον ύπνο τους.

«ᾧ μάλιστα διηνεκῶς ὁμιλοῦσι λόγῳ, τῷ τά ὅλα διοικοῦντι, τούτῳ διαφέρονται, καὶ οἷς καθ᾽ ἡμέρην ἐγκυροῦσι, ταῦτα αὐτοῖς ξένα φαίνεται.»
Δηλαδή: Μ’ όποιον πάνω απ’ όλα αδιάκοπα συναναστρέφονται, τον λόγο, που τα διοικεί όλα, από αυτόν απέχουν κατά την συνείδηση κι αναγνώριση - κι έτσι όσα καθημερινώς συναντούν τους φαίνονται ξένα κι ανοίκεια.

“ἀξύνετοι ἀκούσαντες κωφοῖσιν ἐοίκασι· φάτις αὐτοῖσιν μαρτυρεῖ παρεόντας ἀπεῖναι.”
Δηλαδή: Όσοι δεν κατανοούν τον λόγο, όταν τον ακούν μοιάζουν με κουφούς. Σ’ αυτούς ταιριάζει η παροιμιώδης έκφραση: παρόντες απόντες.

“Ἀλλὰ τῶν μὲν θείων τὰ πολλά, καθ᾿ Ἡράκλειτον, ἀπιστίῃ διαφυγγάνει μὴ γιγνώσκεσθαι.”
Δηλαδή: Τα πιο πολλά από τα θεία πράγματα μας διαφεύγουν από απιστία, και έτσι δεν αναγνωρίζονται.

«βλὰξ ἄνθρωπος ἐπὶ παντὶ λόγωι ἐπτοῆσθαι φιλεῖ.»
Δηλαδή: Ο άνθρωπος που είναι βλάκας , δειλιάζει μπροστά σε κάθε λόγο.


Τι είναι ο Λόγος;

Ο Λόγος είναι η Ουσία της Ειμαρμένης που κινεί και διοικεί τα πάντα στο Σύμπαν. Είναι εκείνο που βρίσκεται μέσα στον πυρήνα του Σύμπαντος και έτσι, μάλιστα, και μέσα και στην Ψυχή του ανθρώπου. Και καθώς είναι κοινό στα πάντα, είναι αυτό που συνδέει τον κάθε άνθρωπο με το Όλον, με το Έν. Οι σώφρονες άνθρωποι είναι αυτοί που μπορούν να ακούν τον Κοινό Λόγο και να πορεύονται στην ζωή σύμφωνα με αυτόν. Και μόνο τα λόγια που στηρίζονται σε αυτόν τον Κοινό Λόγο είναι συνετά λόγια. Όμως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κατανοούν τον Λόγο και έτσι όταν τον ακούν, είναι σαν να μην έχουν ακούσει τίποτε. Και έτσι είναι παρόντες απόντες.

Σε όλους όμως έχει δοθεί η δυνατότητα να ακούσουν και να καταλάβουν τον Λόγο.

Αρκεί να τον αναζητήσουν μέσα στην Ψυχή τους και, άπαξ και συντονιστούν με τον Λόγο, όσο περισσότερο προχωρούν στον δρόμο τους, τόσο περισσότερο Λόγο θα ανακαλύπτουν - όμως, όσο και να προχωρήσουν ποτέ δεν θα φτάσουν στο τέρμα…

Κατά τον Χάιντεγγερ “λέγειν” δεν σημαίνει λέω με την πολύ απλή έννοια του όρου αλλά με την έννοια “αποθέτω”, “εκθέτω”, “θέτω τη σκέψη μου επί”. Ο Λόγος φέρει αυτό που εμφανίζεται και εκτείνεται εμπρός μας για να αυτο-επιδειχθεί και να παρουσιασθεί στο φως. Όταν το θνητό “λέγειν” προσαρμόζεται στον Λόγο, τότε συμβαίνει “ὁμολογεῖν”. Ο Λόγος συγκεντρώνεται μέσα στο Έν αποβλέποντας στην ενοποιητική του δύναμη. Η δυστυχία των ανθρώπων προέρχεται από το ότι εκτρέπονται του λόγου, τόσο στην προσωπική τους ζωή όσο και σε επίπεδο ωργανωμένων κοινωνιών.


Τι είναι αυτό που εμποδίζει όμως τους ανθρώπους να ακούσουν και να καταλάβουν τον Λόγο;

Eίναι η δειλία και η δυσπιστία. «Ἀλλὰ τῶν μὲν θείων τὰ πολλὰ ἀπιστίῃ διαφυγγάνει μὴ γιγνώσκεσθαι» και «βλὰξ ἄνθρωπος ἐπὶ παντὶ λόγῳ ἐπτοῆσθαι φιλεῖ». Ο βλάκας δεν έχει το θάρρος να αντικρύσει την Κοσμική Αλήθεια , γιατί αυτή σχετίζεται και με μια αλήθεια για τον εαυτό του που τον πληγώνει συναισθηματικά. Έτσι κάποιες φορές μόλις αντικρύσει τις κάποιες πρώτες αναλαμπές αυτής της Αληθείας, δεν έχει το θάρρος να την κοιτάξει κατάματα και να προχωρήσει, αλλά τρομάζει και φεύγει. Οι άνθρωποι δύσκολα παραδέχονται αυτό που δεν αντέχουν συναισθηματικά. Οι δειλοί είναι ανίκανοι να πετύχουν κάθε ανέλιξη, διότι για να εξελιχθεί κανείς αληθινά, πρέπει να έχει το θάρρος να αντικρύσει την Αλήθεια, να ακούσει τον Λόγο που τον έχει κρύψει καλά για να μη φαίνεται, πίσω από ένα (για την ακρίβεια πολλά!) τεχνητό, ψεύτικο και αφύσικο «ΕΓΩ» ( που το έχει φτιάξει από ιδεολογήματα ψευδο-«αξιών» που πήρε από το άρρωστο περιβάλλον του, συνδυάζοντάς τα με τον συναισθηματισμό της δειλίας και του στρουθοκαμηλισμού αλλά και με πολύ ψέμα, και το χρησιμοποιεί για να κοροϊδεύει τον εαυτό του νιώθοντας καλύτερα με το να συνδιαλέγεται με αυτό, από ό,τι με τον Κοινό Λόγο). Κοιτώντας μέσα στην ψυχή του, δεν βλέπει και δεν ακούει τον Λόγο, γιατί όταν τον βλέπει τρομάζει καθώς η Κοσμική Αλήθεια πληγώνει και αρχίζει να διαλύει το ψεύτικο «ΕΓΩ» και το ψεύτικο είδωλο που έχει φτιάξει για τον κόσμο αλλά και για τον ίδιο του τον εαυτό, αρχίζει να κλονίζεται και νιώθει τρόμο στην ιδέα στο ότι αυτό το κάλυμμα μπορεί να καταρρεύσει και έτσι να τεθεί αντιμέτωπος με την Κοσμική Φωτεινή πραγματικότητα που βρίσκεται πίσω του. Θέλει θάρρος για να το γκρεμίσει κανείς αυτό το ψεύτικο «ΕΓΩ», και να αποφασίσει ότι στο εξής θα προχωρήσει κοιτώντας κατάματα την Αλήθεια και αφουγκραζόμενος ξεκάθαρα τον Κοσμικό Λόγο.

Όσους λοιπόν τα έχουν συνειδητοποιήσει αυτά, καθόλου δεν τους εκπλήσσει το πώς είναι δυνατόν οι μαζάνθρωποι να «έχουν συνεχώς την Αλήθεια μπροστά στα μάτια τους» και «όσο και να τους φωνάζεις, και όσο και να τους εξηγείς» να «μην μπορούν να την δουν». Έτσι καθόλου δεν μας εκπλήσσει και το πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσοι μαρξιστές που να έχουν διαβάσει τον Ηράκλειτο και να επιμένουν ότι είναι ένας «άθεος υλιστής».

Για τον Ηράκλειτο λένε ότι, όταν τον βρήκαν να παίζει αστραγάλους με παιδιά και οι πολίτες τον ρώτησαν γιατί, απάντησε: «γιατί εκπλήσσεσθε, εσείς οι άχρηστοι; Δεν είναι καλύτερα από το να παίζω πολιτική μαζί σας;» (Διογένης Λαέρτιος, IX,3).

Οι βάσεις για να ανατραπεί αυτή η θλιβερή κοινωνική κατάσταση που ζούμε θα τίθενται στον βαθμό που θα εμφανίζονται ακόμα περισσότεροι από εκείνους τους λίγους, που θα τολμούν να αντικρίζουν μέσα στην Ψυχή τους τον κρυμμένο αληθινό τους εσωτερικό εαυτό και να βαδίζουν έχοντας ως γνώμονα της ζωής τους τόν Κοσμικό Λόγο, που με κοσμική ανδρεία και εγρήγορση αφουγκράζονται. Η αυθεντική επαναστατική δράση, λοιπόν, δεν είναι αυτή στην οποία κανείς μιμείται , μεταγράφει και πράττει ακριβώς αντίστοιχα με αυτό που πράττει και όλο το υπόλοιπο σύστημα, δηλαδή να «παίζει πολιτική» ασχολούμενος με «μυστικές» και φανερές δημοσκοπήσεις, δημαγωγίες , παιχνίδια εντυπωσιασμού της «κοινής γνώμης» με «κόλπα» , με ποσοστά σε εκλογές και προβολή στο διαδίκτυο από στημένα βίντεο και φωτογραφίσεις από διάφορες λιτανείες και καθιερωμένα ετήσια μνημόσυνα σε πλατείες, αλλά είναι αυτή που πετυχαίνει να αφυπνίζει και να αλλάζει συνειδήσεις, με την Αληθινή έννοια της Αφυπνίσεως και της Ριζικής Μεταστροφής και πραγματικής Αλλαγής Στάσεως Ζωής, σε επίπεδο Αναγεννήσεως

“τοὺς καθεύδοντας ἐργάτας εἶναι καὶ συνεργοὺς τῶν ἐν τῷ κόσμῳ γινομένων.”
Δηλαδή: Οι κοιμισμένοι είναι εργάτες και συνεργοί σ’ αυτά που γίνονται στον κόσμο.


Πηγή (αποσπάσματα) : http://www.teamgr.gr